4 มกราคม 2547 16:38 น.
พู่กันของหูกวาง
ผิดใจกับเพื่อนไหม่ไม่นาน
ก็รู้สึกเงียบงัน เมื่อไม่มีใครใกล้
อ้าว...แล้วเพื่อนที่เคยเล่นกันหายไปที่ใด
ทำไม่-ทำไม ไม่มาพูดกันเหมือนเดิม
รู้สึกตัวอีกทีก็สายไป
บัดนี้ไม่มีใคร มาคอยส่งเสริม
รอยยิ้ม และความสุข ไม่มีใครมาแต่งเติม
อยากเป็นอย่างเดิมที่เคย ที่ผ่านมา
ไหนล่ะเพื่อนใหม่ของฉัน
ทำไมไม่มาหากัน ฉันเริ่มห่วงหา
ไหนล่ะคนที่จะมาเล่นเกมส์กับฉัน...ทุกวันเวลา
ยังคอยมองหาว่าอพื่อนไปไหนกับใคร
และฉันก็เริ่มคิดถึงเพื่อนที่ห่างเหิน
คิดถึงเส้นทางที่เดินไปไหนต่อไหน
คิดถึงท่าทีขบขัน...ที่เคยเล่นกันมากมาย
คิดถึงรอยสัมผัสที่อุ่นไอ...ยามใกล้กัน
คิดโรงหนัง
คิดถึงทุกอย่างที่เคยนั่งฝัน
คิดถึงยามเพื่อนมาหากัน
คิดถึงแหนมมัน-มัน ที่เคยแบ่งกันกิน
มีบางครั้งฉันเต็มใจ
แบ่งปันให้สำหรับทรัพย์สิน
ตัวเราเองก็พอใช้ พอกิน
จึงมอบให้อย่างใจยินดี ปรีดา
แต่ฉันไม่รู้นี่ ว่าไม่พอ
เพื่อนฉันก็เริ่มขอ เริ่มเข้าหา
แล้วเมื่อไรจะใช้...ฉันถามคำถามนี้ในใจตลอดมา
แต่ก็ไม่เคยกล่าวหา ให้ใคร ต่อใครฟัง
ผ่านไปแล้วกับช่วงเวลาหนึ่งของชีวิต
เป็นเรื่องที่น่าคิดเกี่ยวกับความคาดหวัง
เพื่อนแท้ แพ้ใกล้ชิดเสียจริง ดูสิ คนข้าง -ข้าง
กลับไม่ใช่ฉันเลยทุกอย่าง...น่าเสียใจจริง-จริง
รู้ว่าเพื่อนใหม่ของฉัน
ตอนนี้สนุกสนาน...กับเพื่อนอีกคนอย่างยิ่ง
กับเพื่อนคนอื่น...ที่กำลังยืนพิง
รู้ว่าเพื่อนใหม่กำลังลืมบางสิ่ง...ที่ไม่อาจสำคัญ
ฉันเองก็รู้สึกผิด
จึงคิดเข้าไปหาในแบบของฉัน
เคล้าคลอจนเพื่อนรำคาญกัน
จึงรู้ว่าฉัน...คงไม่ใช่เพื่อนสำคัญ...อีกต่อไป
4 มกราคม 2547 15:01 น.
พู่กันของหูกวาง
เสียงเฮฮา...
ที่สอดแทกเข้ามาข้างหู
มันทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะรับรู้
จึงต้องแอบดูด้วยความสนใจ
เห็นเพื่อน-เพื่อนฉัน
สนุกสนานต่อกันอย่างสดใส
แต่ฉันเองยังไม่กล้าไปไหนไกล
กลัวว่าการเคลื่อนไหว...จะทำให้คนอื่นรำคาญ
เพื่อนที่ฉันเคยหวัง
แต่ความตั้งใจ...ก็ยังไม่ถึงปลายฝัน
จมอยู่กับคำว่า...*เข้ากันไม่ได้*...ระหว่างเพื่อนกัน
จนเริ่มรู้สึกว่าความผูกพันค่อย ๆ หายไป
แต่ครั้งนั้นฉันไม่เคยสน
ฉันคิดว่าคือคนที่อยู่ตัวคนเดียวได้
ไปไหนก้ไปคนเดียว...สบายใจ
ดีเสียอีกไม่ต้องมามีใครวุ่นวาย...ให้เสียอารมณ์
ฉันคิดวาเป็นทางออก
แต่ก็รู้ว่ามันไม่ถูกต้องไม่เหมาะสม
อาจะเป็นความคิดที่แสนโง่งม
ทำให้ฉันต้องนั่งซมอยู่เรื่อยไป
นึกถึงตอนนั้น
จำได้ว่าฉันได้รู้จักกับเพื่อนใหม่
ช่างเป็นอะไรที่แฮปปี้มากมาย
ทำไม่เพื่อนคนนี้ถึงทำให้ใจ...เราเบิกบาน
จึงคิดว่าใช่
เธอคือเพื่อนใหม่...ที่ใจเฝ้าฝัน
เลิกเรียน...ก็นัดเล่นเกมส์ทุกวัน
เย็นย่ำก็ลากัน...แล้วดีกวันก็มาเจอ
ขณะเดียวกันก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีกับเพื่อนเก่า
และยังมีเรื่องเล่ามาบอกกันเสมอ
ยังสนิทสนมกันเป็นเพื่อนเกลอ
พบเจอก็ทักทายซึ่งกัน
แต่ด้วยอารมณ์ที่หุนหันเกินไป
ทำให้บางครั้งก็ใส่ไฟกับเพื่อนของฉัน
ทำไปแล้วก็กลับมาคิด...ว่าผิดเหมือนกัน
แต่ให้ทำไง่ก็ฉันไม่ต้องการ...จะเสียฟอร์ม
จากเพื่อนกลายเป็นผัก
ยามโมโหก็ไม่อยากทะนุถนอม
คิดว่าสนิทกันแล้ว...ยังไม่ก็ต้องยอม
ไม่เคยคิดว่าจะเป็นอารมณ์จอมปลอม...ที่ทำร้ายกัน
ติดตามตอนหน้านะครับ กลอนไตรภาค...คิก คิก หรูมะครับ...เผอิญติดมาจากเดอะลอร์ดนะครับ...สนุกมากเลยเน้อ
4 มกราคม 2547 14:40 น.
พู่กันของหูกวาง
บ่อยครั้งที่ปลอบใจ
บอกตัวเองว่ายังไง คงไม่ได้พบหน้า
รู้แก่ใจ...ว่าหากผ่านไป คงไม่กลับคืนมา
ยังคงคิดถึงเวลา...ที่เคยมองหากัน
ยังคงหวั่นไหวถ้าคิดถึง
ยังแต่งกลอนซึ้ง-ซึ้ง ก่อนนอนหลับฝัน
ยังมองหาเธอท่ามกลางผู้คนร้อยพัน
แม้รู้ดีว่ามัน...คงไม่มีวันพบเจอ
ณ มุมใดมุมหนึ่งใต้ผืนฟ้า
แม้รู้ดีว่ากว้างเกินกว่า...ค้นหาเธอเสมอ
เส้นทางชีวิต...คงไม่ได้ลิขิตให้ฉันได้รู้จักกับเธอ
เป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านมาเจอ แล้วจากไป
ไม่อาจเสียใจกับความไกลห่าง
เพราะเข้าใจว่าทุกอย่าง...คงแก้ไขไม่ไหว
ร้อนรนสับสน...เมื่อรู้ว่าไม่เหลือคนข้างกาย
กดดันความรู้สึกภายในใจ...ที่คิดถึงตลอดมา
แม้ยามค่ำคืน
สิ่งที่ทนกล้ำกลืนคือความห่วงหา
บอกเล่ากับพระจันทร์...ว่ายังคิดถึงวันนั้นตลอดมา
อยู่ลำพังเดียวดายกับน้ำตา และใจตัวเอง...
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
หน้าส่วนตัว
564
