10 มกราคม 2547 00:11 น.
พู่กันของหูกวาง
เคยเจ็บปวดมาแล้วมากมาย
เจ็บปวดจนเจียนร้องไห้...อ่อนล้า
เพราะรักร้าว...ทำให้เราเสียน้ำตา
กดดันมากเกินกว่า...จะเปิดเผยกับใคร-ใคร
เห็นอะไรก็เป็นต้องคิดถึง
บทความซึ้ง-ซึ้ง...ก็ทำให้หวั่นไหว
สิ่งเหล่านี้...ไม่น่าเชื่อว่าเกิดกับผู้ชาย
ผู้เข้มแข็งเกินว่าใคร...จะรังแก
คงเป็นเพราะรักเธอมากมาย
จนแคร์หัวใจ...ที่เธอไม่แยแส
จิตใจคน...มันสุดทนจะบอกว่าอ่อนแอ
เพราะเจ็บปวดยิ่งกว่าโดนรังแก...จากใคร-ใคร
และฉันก็รอให้ผ่านเวลานั้น
เวลาที่ผู้ชายหลับฝัน...แล้วร้องไห้
ช่วงนึงที่คนคนนี้...ไม่อยากเจอหน้าใคร-ใคร
รอคอยให้มันผ่านพ้นไป...เสียที
และเมื่อเวลาผ่านไปแสนนาน
สิ่งที่เจ็บปวดนั้น...ทำให้ฉันไม่อยากหลบหนี
เดินผ่านไปอย่างนั้น...ทั้งที่มันกลัวเต็มที
กลัวว่าความรู้สึกที่เหลืออยู่นี้...จะหลุดออกมา
แต่ฉันก็ทำใจได้
สิ่งที่ผ่านไป...เริ่มจะไม่ห่วงหา
ขอแค่เพียงอย่ากลับไปนึกถึงช่วงเวลา
ที่เคยรักกันนานมา...เดี๋ยวจะกลับมาเสียใจ
และมันก็กลายเป็นภูมิคุ้มกัน
กันจากสิ่งที่ชอบเกิดกับฉัน...คือความอ่อนไหว
ถึงเจออีกครั้ง...คิดว่ายังจะไม่เป็นไร
เพราะฉันคงทำใจ...ได้ดี และไว กว่าวันวาน...
8 มกราคม 2547 14:14 น.
พู่กันของหูกวาง
*-*...เธอยังต้องการใครอีกหรือเปล่า...*-*
รู้สึกเปลี่ยวเหงา-เหงาอยู่บ้างไหม
แม้รู้ว่าเด็กอายุ สิบเจ็ด...ตอนปลาย-ปลาย
คงไม่สามารถครองใจ...ที่แสนอุ่นไอของเธอ...*-*
*-*...เธอเหมือนดอกฟ้าที่ค้นหามานาน...*-*
แต่ก็ยังไกลเกินฝัน...ของฉันอยู่เสมอ
เจอแล้วคนดีของใจ...แต่ทว่าไกลเกินละเมอ
ต้อยต่ำอยู่กับความเพ้อเจ้อ...*-*...ของคนห่างไกล...*-*
*-*...เธอช่างมีน้ำใจกับทุกคนที่ผ่าน...*-*
เลยไม่รู้ว่าที่เธอให้ฉัน...*-*...เธอให้ความสำคัญแค่ไหน...*-*
ผ่านมา-ผ่านไปทุกที...ยังมีแค่รอยความห่วงใย
ปล่อยให้ฉันสำคัญตัวเองเรื่อยไป...ว่าเธอมีใจให้กัน
*-*...ย้ำตัวเอง...ว่าเราเองคงไม่ใช่...*-*
เราคงไม่สามารถก้าวไป...ณ...ที่ตรงนั้น
ที่ที่เธอจะมีใจ...ไว้เพื่อคนสำคัญ
รับได้เพียงฐานะของคนเดินผ่าน...และเธอห็หันมาทักทาย
*-*...ความเป็นจริงของทุกสิ่งไม่อาจฝืน...*-*
ขอให้ฐานะของฉันเป็นอย่างอื่น...จะได้บ้างไหม
ขอให้เธอรับไว้สักคน...ฉันจะยอมทนเป็นแค่*-*...น้องชาย...*-*
และเธอล่ะคิดว่ายังไง...ช่วยบอกให้ชื่นใจสักที(...นะพี่ไร้เงา)...
7 มกราคม 2547 12:09 น.
พู่กันของหูกวาง
ตื่นแต่เช้าด้วยความหมองหม่น...
รู้สึกว่าคนหนึ่งคนตรงนี้...มันอ่อนไหว
มึนตุบ-ตุบ ที่หัว...ไม่รู้ว่าตัวเป็นอะไร
รู้สึกตัวสั่นเทา...ร้าวไหว สุดทน
ลุกขึ้นอย่างอ่อนแรง-อ่อนล้า
ดูเหมือนหนทางไปข้างหน้า...มันมัวหม่น
เอนล้มลงอย่างไม่อาจฝืนทน
ล้มลงกองอยู่บน...ผืนที่นอน
นี่เราเพลียใจหรืออย่างไร
คิดว่าความเจ็บปวดที่ผ่านไป...เราได้ให้เป็นบทสั่งสอน
แล้วเพราะเหตุใด...จิตใจยังคงร้าวรอน
หนาว-หนาว...ร้อน-ร้อน ลึกอยู่ภายในใจ
หรือเราเพลียกาย...เวียนหัว
เรายังหมองมัว...เพราะว่าโรคประจำตัว ยังไม่หาย
ที่เป็นอยู่ย่างนี้...เพราะว่าตัวเราร้อนจี๋...ไม่สบาย
ต้องนอนซมรักษากาย...หลับไปให้คลายตัว
จะเพลียกาย...หรือเพลียใจ
ก็ทั้งปวดข้างในใจ...และก็ปวดหัว
รักร้าว...และโรคภัย...ล้วนทำให้กายและใจหมองมัว
อาจจะเป็นอย่างนี้สักชั่วครู่...และคงจางไป
ขอเพียงได้นอนสักพัก
เรื่องหนัก-หนัก...หากได้พัก ก็คงพอทนไหว
หากมีเรื่องใดในวันนี้...ร้ายดีอย่างไร
คนเจ็บทางนี้ขอบาย...จะกลับไปนอนพักผ่อนทั้งกาย และใจ...ให้หายดี
7 มกราคม 2547 08:57 น.
พู่กันของหูกวาง
เสียงลมวูบไหว...
รู้สึกเหมือนหัวใจได้สัมผัสอีกครั้ง
เหมือนใครบางคน...กำลังผ่านทาง
เพราะฉันรู้สึกถึงความหลัง...เมื่อยังเจอเธอ
ยังคงไม่ลืมช่วงเวลานั้น
ความอบอุ่นที่กรุ่นกลั่น...จากความไหวเพ้อ
ลืมเตือนตัวเอง...ว่าเราเก่งเรื่องละเมอ
ไม่อาจหันไปเจอ...เพราะกลัวไม่ใช่เธอ แล้วเสียใจ
เพียงเธออาจหน้าคล้ายเขา
ตอกย้ำกับตัวเรา...ว่าเขาไม่ใช่
อยากกลับไปที่นั่นอีกครั้ง...แต่ยังหวั่นใจ
เพราะกลัวเหลือเกินว่าเธอจะมีใคร...และฉันคงรับไม่ได้จริง-จริง
ได้แต่หวนคิดถึงวันนั้น
และเศร้าอย่างเงียบงันกับทุกสิ่ง
ชีวิต และวันเวลาที่ไม่อาจหยุดนิ่ง
ทำให้ดูเหมือนตามไม่ทันกับบางสิ่ง...ที่มันห่างไกล
และถ้าไม่ใช่เธอ...ที่ฉันเพ้อยามผ่าน
ก็อยากรู้ว่าเธอคนนั้น...จะคิดถึงกันบ้างไหม
คนแปลกหน้าอย่างฉัน...ที่มันไม่มีค่าอะไร
ยังคงคิดถึงเธอทุกลมหายใจ...แม้เวลาจะผันผ่านนานเท่าใด...ไม่เคยลืม
6 มกราคม 2547 19:58 น.
พู่กันของหูกวาง
เดินผ่านเธออย่างบังเอิญ
ภายในใจเคอะเขิน...แสนสับสน
เพียงได้พบสบหน้าคนหนึ่งคน
แหละเหมือนว่ามีสิ่งดล...ให้เธอหันมา
เพียงวินาทีนั้น
เหมือนว่าใจฉัน...มันเพ้อฝันหนักหนา
หนึ่งนาทีที่ได้สบกับสายตา
เหมือนความรู้สึกที่มากมายล้นฟ้า...ได้ถูกสื่อไป
ทางสายตาคู่นี้ของฉัน
แม้ว่ามัน...ไม่มีค่าสำหรับเธอเท่าไหร่
แต่สำหรับฉัน...อยากบอกว่าวินาทีนั้นแสนสุขใจ
ได้สบสายตา พร้อมส่งใจ...ในวินาทีเดียว
แต่แล้วเธอก็หันไป
ไปคุยเล่นกับใครต่อใครโดยไม่แลเหลียว
โธ่...ความรัก....ไม่อาจยึกยักให้นานได้เลยจริงเชียว
ปล่อยให้ใจที่สดใส...กลับแห้งเหี่ยว...ในทันที
ใจเจ้าเอย...คงเสียใจแย่
ความจริงที่แน่แท้...ที่อยากหลบหนี
เป็นคนแสนไกล...ที่เธอบังเอิญหันไปพอดี
ฉันก็เลยสุขใจเพียง หนึ่งวินาที...และก็เหงาเหมือนเดิม (แป่วววววว)
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
หน้าส่วนตัว
1271
