31 ธันวาคม 2546 14:35 น.
พู่กันของหูกวาง
เพียงแค่ความรู้สึกหนึ่ง...
ตั้งใจจะส่งไปให้ถึง...แต่คงทำไม่ไหว
เพราะจิตใจฉันตอนนี้...มันหมดแรงเต็มที...ไม่อาจส่งไป
...*-*รักนะ*-*...คือคำที่อยากพูดออกไป...แต่ส่งไม่ถึงเธอ
ภาระหน้าที่...ที่เธอต้องทำ
ฉันก็ยังคงจดจำ...และย้ำไว้เสมอ
ในวันที่ฉัน...ต้องการพบเจอเธอ
มักมีความรู้สึกเหม่อ-เหม่อ...ให้ทรมาน
ห่างกันแสนไกลเพียงนี้...
เธอที่แสนดี...ยังมีน้ำใจให้ฉัน
ยิ่งเจ็บ...กับความเป็นจริงที่ยั่งยืน...ยิ่งฝืน-ยิ่งกดดัน
...*-*ทำไม่เราไม่รักกัน*-*...ให้ฉันได้มอบให้รักเธอ...
31 ธันวาคม 2546 14:10 น.
พู่กันของหูกวาง
-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/*-/-*/-*/*-/-*/*-/*-/*-/-*/*-/*-/*-/-*/-*/-*/*-/*-/-*/*-/*-/-*/-*/-
ความรู้สึกเก่า-เก่า...ผ่านไปแล้ว...อย่างไม่กลับคืนมา
ความรู้สึกเก่า-เก่า...กับความห่วงหา...ที่มันชอบผิดหวัง
ความรู้สึกเก่า-เก่า...ที่รักเขาข้างเดียว...โดดเดี่ยวลำพัง
ความรู้สึกเก่า-เก่า...เคยอ่อนแรงหมดกำลัง...แทบลุกไม่ยืน...
ความรู้สึกเก่า-เก่า...ที่เคยร้องไห้
ความรู้สึกเก่า-เก่า...ที่ข้างในใจ...มันอ่อนไหวสุดทนฝืน
ความรู้สึกเก่า-เก่า...และความเงียบเหงา...ที่ปวดร้าวกล้ำกลืน
ความรู้สึกเก่า-เก่า...กับตัวเราที่เหมือนเป็นคนอื่น...อย่างกดดัน
-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/*-/*-/*-/-*/*-/-*/*-/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*
..........ผ่านไปแล้วทุกช่วงเวลา.......................................................
..........แต่มันก็ยังไม่ลืมรอยน้ำตา...ที่เสียไปกับความอ่อนล้านั่น.......
..........ยิ่งนึกทีไร...จิตใจมันยิ่งเจ็บปวดเท่าทัน................................
..........อยากจะลบเลือนคืนวัน...ที่เคยทำร้ายกันมากมาย.................
-/-*/-*/-*/-*/-*/-*/*-/*-/-*/-*/*-/-*/*-/*-/-*/*-/*-/*-/*-/*-/*-/*-/-*/-*/-*/-*/-*/-*/*-/
รอยน้ำตาใหม่-ใหม่...คงมาพร้อมกับเวลาหนึ่ง
รอยน้ำตาใหม่-ใหม่...ที่มันรู้สึกถึง...ความห่างหาย
รอยน้ำตาใหม่-ใหม่...จากคนนี้...ที่ยังรักเธอเหมือนเดิมไม่คลาย
รอยน้ำตาใหม่-ใหม่...จะยังคงหลั่งไหล...จากชายไกลเธอ
รอยน้ำตาใหม่-ใหม่...ไม่ใช่ความรู้สึกเก่า-เก่า
รอยน้ำตาใหม่-ใหม่...อีกครั้งกับความเหงา...เมื่อคิดถึงเธอเสมอ
รอยน้ำตาใหม่-ใหม่...ในวันนี้...หวังไว้ว่าคนดี-ดี...คงพอมีที่เธอจะพบเจอ
รอยน้ำตาใหม่-ใหม่...ก็ยังคงล้นเอ่อ...จมอยู่กับคนพร่ำเพ้อ...อยู่ทุกครา...
-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/*-/-*/*-/*-/-*/*-/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*
31 ธันวาคม 2546 09:51 น.
พู่กันของหูกวาง
รอยเท้าที่ย่ำมา
เหลียวหันกลับไปดูว่า...ไกลแค่ไหน
มองไปสุดทาง...ที่ไกลแสนไกล
พบแต่เพียงรอยอดีตตราไว้...ในความทรงจำของวันเวลา
ทุกก้าวย่างที่เคยย่ำลง
ครั้งนึงเคยย่ำอย่างทรนง...และหาญกล้า
เหน็ดเหนื่อยอ่อนล้า...เมื่อยามถึงเวลา
ผ่านร้อนหนาวมามากกว่า...ที่เคยเป็น
ข้างทางที่มีอุปสรรค
เคยผ่านมานัก-ต่อ-นัก...อย่างที่เคยเห็น
ร้อน-หนาว-เยือก-เย็น
ยังคงเป็นสิ่งทดสอบกาย และใจ
ปัจจุบันกับรอยเท้าคู่นี้
ยังไม่รู้ว่ากำลังที่มี...จะเดินไปได้ไกลแค่ไหน
วันนี้...ตรงนี้ที่ยืนอยู่...ยังมีลู่ทางอีกไกลแสนไกล
พร้อมให้เราก้าวเดินเพื่อสู้ต่อไป...โดยไม่รู้ทาง
จงปล่อยอดีตไปกับรอยเท้า
ที่เคยย่ำมาอย่างเก่า-เก่า และหมดหวัง
เริ่มต้นชีวิตใหม่...กับวันใหม่...ด้วยกำลังใจ และแรงพลัง
ตอบรับและสู้กับภวังค์...ในทุกก้าวย่าง...อย่างมั่นคง
29 ธันวาคม 2546 14:23 น.
พู่กันของหูกวาง
รู้ไหมคนดี...
สิ่งที่จะยืนยันต่อไปนี้...จะแทนว่าห่วงหา
ความทรงจำที่มากมาย...ที่เก็บไว้ตลอดมา
รอยยิ้ม...คราบน้ำตา....ที่เคยมีให้กัน
จะยังคงเก็บไว้ที่เดิม...
และยังจะคอยเพิ่ม...คอยเติมไว้ในที่นั้น
สิ่งที่ผ่านมามากมาย...ฉันยังมั่นใจ...ว่ายังไม่ลืมมัน
สะสมเอาไว้เท่านาน...ตลอดไป
และที่แห่งนี้...
คงเป็นเหมือนกำปั้นดีดี...ที่เธอสัมผัสได้
หัวใจของฉันเท่านั้น...ที่มันยังมีให้เธอเรื่อยไป
พร้อมเก็บความรู้สึกไว้ข้างใน...เท่ากำปั้นเท่าใจ...ของฉันเอง
29 ธันวาคม 2546 08:32 น.
พู่กันของหูกวาง
ท่ามกลางแสงไฟ...ในคืนเงียบสงัด
ยังคงนั่งลงจัด...เก็บหนังสือเล่มเก่า-เก่า
เหมือนใจ...ไม่อยากทิ้งอดีตของเรื่องราว
จึงเปิดดูด้วยใจเหงา-เหงา ...คลอเคล้าน้ำตา
สมุด-หนังสือแต่ละเล่ม... แทนความสำคัญ
ซึ่งได้สั่งสมคืนวัน ...ที่แสนผูกพันหนักหนา
บัดนี้มันได้ผ่านไป...ตามเงื่อนไขของกาลเวลา
แต่มิตรภาพก็ยังเหนียวแน่นเกินกว่า...ใครจะทำลาย
น้ำตาที่หยดลงบนหนังสือ
แด่ความหายที่สื่อ...เพื่อนคือคุ่คิดไม่ห่างหาย
จากวันนั้น...ถึงวันนี้ เคยมีรอยยิ้มให้กันมากมาย
ตราบเท่านานจนมันได้กลาย...เป็นความทรงจำ
กอดหนังสือ...ซับไออุ่น
น้ำตาของเด็กวัยรุ่น...ยิ่งเอ่อไหล
เกิดคำถาม...ที่ยำลึกอยู่ในใจ
ว่าทำไม...เวลาต้องแยกเพื่อนจากไปคนละทาง
เหมือนข้างในใจไม่มีคำตอบ
หนังสือได้เก็บกอบ...ความผูกผันอันล้ำค่า
รึเพียงพอเล้ว...สำหรับช่วงวัยหนึ่งของเวลา
ที่ทำให้คน-คนนึงได้รู้ และเข้าใจคำว่า...เพื่อนกัน...
คงไม่มีงานเลี้ยงใดไม่จบสิ้น
เร็วช้ายงคงหอมกลิ่น...ของวัยแห่งความฝัน
จากกันครั้งนี้...ก็ด้วยเหตุที่ต้องกลับมาพบกัน
จึงปาดน้ำตาแห่งความเงียบงัน...แล้วอยู่กับมิตรภาพชั่วนิรันดร์...ก่อนหลับฝันดี
(รักเพื่อน-เพื่อนทุกคนครับ)-*/-*/-*/
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
หน้าส่วนตัว
807
