8 กุมภาพันธ์ 2547 04:21 น.
พู่กันของหูกวาง
ตอนนี้เธอเองจะทำอะไรอยู่
เธอจะรู้หรือไม่รู้...ว่ามีคนหดหู่แค่ไหน
ชักไม่มั่นใจในความสัมพันธ์...ว่าเรานั้นจะยังไม่เปลี่ยนไป
เกิดคำถามสั้น-สั้นขึ้นในใจ...อะไรทำให้เธอห่างกัน...
คำตอบมันก็อยู่ที่ตัวเธอ
ถึงฉันเองจะนั่งละเมอ...คาดเดาเพ้อเจ้อก็เท่านั้น
สิ่งที่เธอรู้สึก...ลึก-ลึกนั่นมันเป็นสิ่งสำคัญ
ฉันเองก็กำหนดไม่ได้ว่ามัน...จะออกมาในรูปแบบยังไง
...ยังคิดถึงฉันอยู่เสมอ
แม้ว่าเราจะไม่ได้เจอ...ก็ใช่ว่าเธอจะเปลี่ยนใจไปไหน
...หรือว่าเล่นสนุกับคนอื่นอยู่...ยังไม่อยากรู้ว่าใครห่วงใย
ถ้าอย่างนั้นละก็ต่อให้คิดถึงกันแค่ไหน...ค่าหัวใจมันก็ไม่สำคัญ
จดจ่ออยู่กับใจตัวเองที่สับสน
แค่ไม่เจอ วัน-สองวัน ก็สุดทน...กับคนหนึ่งคนที่เคยคุ้นนั้น
อยากถามใจเธอหน่อย...ที่เธอปล่อยให้ฉันทรมาน
แกล้ง...หรือแค่ทิ้งไว้ก็เท่านั้น...เพราะฉันต้องการเข้าใจ
อย่าเงียบหายไปเฉย-เฉยอย่างนี้...ขอร้อง
สนใจฉันบ้างแค่เหลียวมอง...แต่เธอไม่ต้องเดินเข้ามาก็ได้
ขอแค่เห็นหน้า...ถามเธออีกสักนิดว่า...*ตอนนี้ฉันเหลือค่าอยู่เท่าใด*...
เธอถึงได้เอาทิ้งไว้...แล้วปล่อยให้หัวใจ...เฉาตายตามลำพัง...
7 กุมภาพันธ์ 2547 09:20 น.
พู่กันของหูกวาง
สิ่งที่ระหว่างเราเป็นอยู่ตอนนี้
อาจจะไม่มีปลายทางที่ดี...ที่ลงตัวได้
เพราะต่างคนก็ต่างความเป็นไป
ไม่อาจบรรจบพบกันได้ในสักวัน
เส้นทางที่เธอเลือกเดิน
อาจดูขนานจนห่างเหินกับชีวิตของฉัน
เราจึงได้เพียงแค่นี้...ส่งความใยดีให้แก่กัน
แล้วต่างเดินไปตามเส้นทางที่เลือกนั้น...ต่อไป
สิ่งที่เราห่าง และแตกต่างกันอยู่เสมอ
เส้นทางของเธอ...เธอก็คงไม่อาจเลี่ยงได้
ฉันเอง...ก็คงวังเวงบนเส้นทางฉันต่อไป
ไม่อาจเปลี่ยนแปลง...ไม่อาจแก้ไข...กับหัวใจที่ไม่มีทางไปด้วยกัน
ทางคู่ขนานที่ไม่มีวันพบเจอ
มีเหตุผลที่ยั่งยืนเสมอ...เรื่องที่เธอไม่สามารถไปกับฉัน
อาจเป็นเพราะเราแตกต่าง...ไกลห่างระหว่างกัน
ทั้งชีวิตเธอและฉัน...กับความไฝ่ฝันคนละเส้นทาง
ขอให้เธอก้าวไปตามเส้นทางที่ขีดไว้
ต่างคนต่างที่ไป...ต่างใจที่ไกลห่าง
แม้วันนี้...ฉันจะมีรอยน้ำตาที่ออกมาบ้าง
แต่ก็ไม่ถึงกับไร้สิ้นหนทาง...ที่คนอย่างฉันจะก้าวเดิน...
6 กุมภาพันธ์ 2547 08:26 น.
พู่กันของหูกวาง
หลายครั้งที่เธอไม่มีเวลา
ดูเหมือนว่า...เธอจะเหนื่อยล้ากับงานนั้น
จะพักอยู่ได้นานเท่าไร...เมื่อต้องไปทำงานทุกวัน
เหนื่อยมากไหมเธอที่เป็นอย่างนั้น...เพราะฉันเป็นห่วงมากมาย
จะตื่นนอนตอนเช้าหรือหลับฝัน
เพียงแค่นิดน้อยของคืนวัน...เธอก็อุตสาห์แบ่งให้ฉันใช่ไหม
เข้ามาที่นี่-แห่งนี้...เพื่อตอบรับสิ่งดีดีจากคนมากมาย
นั่นมันอาจทำให้เธอผ่อนคลาย...ในวัยทำงาน...
ทุกคืนที่เธอมีงานมากมาย
เจอผู้คนทั้งดี-ร้าย..ภายใต้วงการการแข่งขัน
บ้างก็สวมหน้ากาก...ปิดบังซึ่งกันและกัน
หรืออาจมีแต่คนให้กำลังใจอยู่ทุกวัน...ซึ่งมันก็น่าสบายใจ...
แต่ในทุกวันที่เธอไม่อยู่
ฉันเองก็ยังไม่รู้ว่าเธออ่อนล้าแค่ไหน
อยากไต่ถามเรื่องราว...ป่วย - เศร้า - หรือสบายใจ
ทุกข์ - ท้อ - รอปัญหาให้คลาย - หรือเธอกำลังสบายดี
แค่วันนี้อยากให้เธอหายเหนื่อยก็เท่านั้น
เพราะในทุกวัน...เธอก็ต้องทำงานแข่งขันกันอย่างนี้
ฉันอาจเป็นเพียงคนตัวเล็ก-เล็ก...เด็กที่ไม่รู้อะไรดี-ไม่ดี
แต่เมื่อมีพี่สาวกะเค้าทั้งที...**จะให้ไม่ห่วงได้ไง*...
5 กุมภาพันธ์ 2547 00:51 น.
พู่กันของหูกวาง
เธอเคยเห็นพระอาทิตย์ตอนเช้านั่นไหม
แสงอ่อนอ่อนของวันใหม่ที่ยังไม่ผลัดจากลมหนาว
ลอยล่องมาท่ามกลางกลีบเมฆบางเบา
ได้เสกสรรยามเช้า...เพื่อต้อนรับเหล่าผู้คน
ตื่นจากหลับไหล...เพื่อรับกลิ่นไอของตะวัน
ลาซะทีราตรีอันยาวนาน...กับคืนวันที่สับสน
เรื่องราวของวันวาน...ที่มันแสนทรมานและทุกข์ทน
ขอให้มันผ่านพ้น...ไปพร้อมกับความมืดมัว
ให้แสงแห่งตะวัน...ส่องหล้า
ปลุกชีวิตให้ทั่วฟ้า...ลบรอยราคีที่ดูสลัว
ชีวิตกับแสงสว่าง ขจัดอ้างว้างและหวาดกลัว
เผชิญสิ่งหมองมัว...และก้าวผ่านอย่างทรนง
ให้แสงแห่งสัญลักษณ์ของวันใหม่
ส่องให้ทั่วใจ...สว่างสดใสบินไปดังนกหงษ์
พาดผ่านท้องฟ้า...ผจญปัญหาให้ยิ่งยง
แม้นพระอาทิตย์ลับลง...ก็ยังคงไม่เกรงกลัว
ขอให้วันพรุ่งนี้...เป็นวันใหม่ของพวกเรา
ให้อาทิตย์แผดเผา...สลายความหมองเศร้าให้ถ้วนทั่ว
เธอต้องเข็มแข็ง...มีแรงยืนหยัดกับความหมองมัว
ต่อสู้อุปสรรคอย่างไม่เกรงกลัว...เพื่อวันใหม่ที่ดี...
4 กุมภาพันธ์ 2547 03:17 น.
พู่กันของหูกวาง
ความรักที่ฉันได้ผูกไว้ที่นี่
ยังรอคอยเธอคนดีให้กลับมาหา
ถึงจะนานนับปี...ที่เธอจะกลับมา
แต่ว่าฉันก็ไม่เคยอ่อนล้า...เรื่องที่เธอได้ลาไป
ยังอบอุ่นใจอยู่ตรงนี้
แม้ว่ามีบางที...ที่สองเราจะห่างหาย
ก็ไม่เคยทำให้ความผูกพันจางไป
ระยะทางที่แสนไกล...ก็ไม่เคยทำให้ใจเราห่างกัน
ยังคอยรับส่งเรื่องราว...ระหว่างเราอยู่เสมอ
การที่เราไม่ได้พบเจอ...ก็รู้ว่าเธอยังคิดถึงฉัน
ยิ่งห่างไกลกันเท่าใด...ก็ยิ่งห่วงใยซึ่งกันและกัน
เพราะว่าเรายังเชื่อมั่น...ว่าความรักเรานั้น -*ยังมีต่อกันไม่เปลี่ยนไป*-
หากจะถามว่าเพราะอะไร...ถึงเชื่อมั่นในรักได้ขนาดนี้
ฉันก็ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี...เพราะว่าบางทีก็ไม่รู้ความหมาย
ที่ว่ามีความรัก...ก็ไม่ยักรู้จักว่า...*รักเพราะอะไร*...
ไม่เคยระแวง...ไม่เคยสงสัย...ว่าเธอจะมีใครที่ห่วงใยมากกว่ากัน
กับความในใจ...ที่ใครใครก็ไม่อาจค้นหา
รักที่มีอยู่ในใจนั้นตลอดมา...พิสูจน์ให้รู้ว่าฉันเชื่อมั่น
สรุปว่าไม่มีเหตุผล...ที่ทำให้คนสองคนได้รักกัน
ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเข้าใจอย่างนั้น...แค่รู้ว่าเรารักกัน...*เท่านั้นก็พอ*
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
หน้าส่วนตัว
799
