4 เมษายน 2548 13:28 น.
พู่กันของหูกวาง
โถมพัดซัดกระหน่ำไม่พร่ำท่า
ก็ไหลบ่าห่าฝนจนเหนื่อยอ่อน
เข้าสู่ช่วงวิกฤติชีวิตคลอน
จะแตกร่อนเมื่อไรไม่รู้ตัว
ภาวนาขอแสงแห่งความหวัง
ลบภวังค์ร้อนเร่าในเงาหัว
มืดมิดทุกทิศทางอ้างว้าง-น่ากลัว
เฝ้ารอเพียงแสงมัวส่องตัวเรา
เศร้าหนัก..หยุดพัก..อาจหาย
สิ้นหวัง..สุดท้าย..แพ้เขา
หยุดพัก..เท่าใด..ใจเรา
สุดทาง..สุดเศร้า..สุดจะลืม...
.........................................................
ไม่อยากฟังหรือเข้าใจในข้อแม้
สุดแต่จะคาดเดาเล่าความหมาย
ความจริง..คือความจริง ถ้าทิ้งไป
กูจะสิ้นลมหายใจในเงาลวง
..........................................................
หรือตัวกูจะต่อสู้เพียงแค่นี้
พอแพ้เข้ากูเอาหนีไว้ทีหน้า
จุกตูดกุดหางหลบพรางตา
ซัดเซหนีหน้าจากความจริง
เอาล่ะที่ตัวกูยังหายใจ
หากเอามีดปาดคอตาย...ไร้ทุกสิ่ง
ยืนอยู่ถึงพรุ่งนี้อาจมีจริง
หนทางที่กูวิ่งมีดอกไม้!!!
วันดี..ยังต้องมี แต่ตัวกู
จไม่นั่งอดสูสู้ไม่ไหว
ถ้ากูตายใครสางล้างแค้นให้
กูไม่ตาย..กูจะหาย..ในเร็ววัน
ต้องสู้ให้ชนะ
ต้องสู้ให้ชนะ
ต้องสู้ให้ชนะ
22 มีนาคม 2548 00:34 น.
พู่กันของหูกวาง
แว่วแว่วความห่วงหามาทางนี้
เสียงกระซิบเบาเบาบอกคนดี...ว่าคิดถึง...
กลางคืนเงียบนัก..แต่รักยังคำนึง
ยังฝากคำกลอนซึ้งซึ้งผ่านหัวใจ
บอกถึงความเป็นไปของเขาบ้าง
กระซิบกลับมาห่างห่าง..ว่า(ชิวชิว)ได้
ฉันจะได้รับรู้..ว่าเขาเป็นอยู่แสนสบาย
แค่เห็นเพียงข้อความของหวานใจ..ก็เพียงพอ
อืมม นะ...ท้องฟ้า...ราตรีนี้
ฉันนั้นมีสิ่งหนึ่งที่อยากขอ
แก้ว..แหวน..เงิน..ทอง...เกินไป!! คงไม่รอ
จันทร์เจ้าข้าฉันขอ...ให้เขาฝันดี
แล้วฉันก็อุ่นใจ..ในความรัก
แม้เป็นเพียงบทหนึ่งที่สั้นนัก..ในคืนนี้
เมื่อยามฉันหลับตา..พร้อมกันกับเขาที่ว่า..พอดิบพอดี
ก็ขอให้ในฝันเราคืนนี้..มีเขาด้วยคน
27 กุมภาพันธ์ 2548 00:44 น.
พู่กันของหูกวาง
ถึงเวลาคนเราต้องเปลี่ยนไป
อาจไม่ใช่ความหมาย..ว่าห่างเหิน
ใจฉันลึกลึก..ยึงนึกถึงเหลือเกิน
ทางเล็กเล็กที่เคยร่วมเดินด้วยกัน
ความสุขและการเผ้าคอย
รอยยิ้มน้อยน้อยยามไฝ่ฝัน
ทุกข์สุขสมหวังที่ยังถามกัน
ฉันไม่เคยลบเลือนมันไปจากใจ
ยังคงเก็บไว้อยู่ไม่ห่าง
เป็นกำลังยามอ้างว้างอ่อนไหว
เปิดความทรงจำดีดีที่ยาวไกล
มองเห็นคนเก่า-ใหม่ เรียงรายมา
เมื่อก่อนห่วงอย่างไร..ในวันนี้
บอกได้ทันที..ตอนนี้ก็ห่วงหา
อาจสงสัยในช่องว่างของเวลา
อาจทำให้หายหน้าหายตาไป
หนึ่งใจเล็กเล็กดวงนี้
เจียมตัวอยู่ทุกที..ในวันที่ไม่มีความหมาย
แต่ถึงจะหมดค่า..แต่จะบอกว่า..ฉันไม่ไป
จะคอยดูอยู่ห่างห่างเรื่อยไป..ไม่ทิ้งกัน
จะคนเก่าห่างไปแล้วใหม่มา
จะอีกกี่วันเวลาที่เปลียนผัน
นกกาอาจบินกลับรังทุกวัน
...สักครั้งหนึ่งที่ตัวฉัน..อาจกลับมา..
บ๋ายบ๊าย .....
เอ้อ...ใครที่อ่านกระทู้ที่ผมไปเอามานะครับ...เพื่อนบอกว่ามันเป็นข่างโคมล่อยครับ...เพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ อย่าไปเชื่อนะครับ...ไม่เอาแล้วนะ โลกเรายังมีคนดี ยังไง ๆ ก็ไม่แตกดับไปหรอกครับ...^__^..
16 มกราคม 2548 23:56 น.
พู่กันของหูกวาง
วันเวลากับความห่วงใย
เก็บความงามซ่อนไว้ในความหลัง
เคียงคู่หัวใจที่ใกล้พัง
สร้างรักให้กำลังของหัวใจ
เธอเป็นใคร..ก่อนนั้น
คนที่ฉันเก็บไปฝันอย่างหวั่นไหว
ผูกความสัมพันธ์หวานละไม
เก็บความรู้สึกนั้นไว้ทุกเวลา
ค่ำคืนนี้มีทั้งดาวและเรา
เคียงข้างระหว่างความเหงาและห่วงหา
ฉันนอนร้องเพลง..หลับตา
เฝ้ารอให้เวลาค่อยผ่านไป
ลมพาพัดวันเก่า เก่า
ฉันเอื้อมมือความดาว..ดวงสดใส
เก็บเอาไว้ที่เดิม..ที่หัวใจ
เก็บรักจากเธอเอาไว้ชั่วนิรันดร์
28 ธันวาคม 2547 22:48 น.
พู่กันของหูกวาง
เรื่องที่เลวร้ายที่สุดที่พี่ ๆ ได้เจอะเจอมามันผ่านไปแล้วนะครับ หลายร้อย หลายพันครอบครัวที่สูญเสีย ผมก็รู้สึกเสียใจ และก็ซึม ๆ ไปเหมือนกัน ไม่นึกเลยว่ามันจะมากมายอย่างนี้...เพื่อนผมที่เรียนอยู่ภูเก็ต (คุ้นชื่อ มันส์ฝรั่ง บ้างไหมครับ) ก็ปลอดภัยดีครับ อยากจะบอกเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ที่ประสบภัยว่าขอให้เข้มแข็งนะครับ ระลึกไว้เสมอว่ามันจะไม่มีเรื่องราวเลวร้ายกว่านี้ให้พบเจออีกแล้ว ถ้าเพื่อน ๆ พี่ๆ น้อง ๆ ผ่านมันไปได้ ...เสียใจ และเศร้าโศกกับการสูญเสียให้พอ...แล้วลุกขึ้นสู้ต่อนะครับ...เรายังต้องดิ้นรนกันต่อนะ ...และขอให้พระเจ้าคุ้มครอง คุณพระช่วยด้วย ... ยังมีน้ำใจเพื่อนไทย หลั่งไหลมาเหมือนสายน้ำไหลเย็น ช่วยบรรเทาความเดือดร้อน...เมาแทนที่คลื่นยักษ์น่ากลัวนั่นแล้วครับ...
โทษที่นะครับ เพื่อน ๆ พี่ ๆ ที่ไม่ได้แต่งกลอน แต่ว่าผมเป็นห่วง และรู้สึกดีใจ ที่ พี่หญิงไร้เงา พี่สีน้ำฟ้า พี่เพราะรัก แล้วก็พี่ลักษมณ์ปลอดภัย...รวมถึงพี่ๆ เพื่อน ๆ น้อง ๆ ณ ที่นี้ด้วย...พู่กันเป็นห่วงมากนะครับ...
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
หน้าส่วนตัว
6850
