7 เมษายน 2547 20:33 น.
พู่กันของหูกวาง
คิดถึงเสมอนะ..คนดีที่ปลายฟ้า
ที่ตรงนี้กว้างไปถนัดตา..เมื่อไม่มีเธอใกล้
ถึงแม้จะว่างเปล่า..ถึงฉันจะเหงาเพียงใด
ก็รู้ว่ายังมีเธอในใจ..ตลอดเวลา
เก็บเรื่องราวของเราไว้ทุกอย่าง
มีร้องไห้เสียน้ำตาบ้างตามประสา
แต่ฉันไม่เคยลืมหัวใจ..ที่ไกลสายตา
รู้ตัวว่าต้องเฝ้ารอจนกว่า..เธอจะกลับมาที่เดิม..
7 เมษายน 2547 14:01 น.
พู่กันของหูกวาง
ในวันที่โลกเงียบเหงา
ท้องฟ้าดูว่างเปล่าไร้จุดหมาย
มองไปตามถนนสายยาวไกล
ไม่พบแม้ร่องรอยใดของคนแปลกตา
ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นเมื่อไร
เธอเป็นเพียงหนึ่งในใคร ใคร ที่ไม่เคยพบหน้า
แต่พึ่งรู้สึกว่าเธอ..ทำให้ฉันไหวเพ้อในแววตา
คิดถึงห่วงหา..วันที่เราหายหน้าห่างไกล
เธอเป็นใครฉันไม่รู้
แปลกที่หัวใจรู้สึกอยู่..จะเป็นถึงขนาดนี้ได้
ปล่อยใจให้เธอเข้ามา..แล้วห่วงหาเรื่อยไป
ทั้งทั้งที่รู้ว่าเป็นวันเดียวและวันสุดท้าย..
..ในการจะได้เจอเธอคนเดิม..
และในวันที่เราไกลห่างกัน
วันเดียวที่ฉันได้เจอเธอนั้น..ทำให้ความผูกพันมันยิ่งเพิ่ม
ไม่เคยสบตาพูดจา..เพียงผ่านไปมาในวันเดิมเดิม
ความรู้สึกที่มีเธอมาแต่งเติม..ยิ่งทำให้เหงาถนัดใจ
อยากบอกเธอว่าแสนคิดถึง
รู้บ้างไหมว่าคนคนนึง..อยากจะรั้งดึงให้เธออยุ่ใกล้
เธอเคยไม่รู้จักฉัน..ฉันไม่เคยรู้จักหัวใจ
วันนี้จึงมีความรู้สึกแปลกไป...เพียงเพราะเธอคนไกล..
..คนแปลกหน้าที่คิดถึงหมดใจ..และฉันไม่อาจลืม..
6 เมษายน 2547 15:31 น.
พู่กันของหูกวาง
เป็นเพียงคนคนนึงเท่านั้น
หลงทางในความฝันอันอ่อนไหว
เหนี่อยล้ากับความรู้สึกที่ยากจะเข้าใจ
ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด..ถึงรู้สึกได้ว่าเหงา วังเวง
พยายามค้นหาความหมาย
คนคนนึงที่อยู่แสนใกล..คงทำให้ใจเคว้ง
ฉันคงรักเขามาก..มากกว่ารักตัวเอง
ถึงได้ปล่อยให้หัวใจวังเวง..อยู่อย่างเดียงดาย
ไม่เคยหวังว่าเค้านั้นจะคิดถึง
รู้ตัวเป็นเพียงแค่คนนึง..ที่ทำอะไรไม่ได้
มองท้องฟ้าอย่างเหงา เหงา เพราะเราไม่ใช่คนที่เค้าสนใจ
ได้แค่เพียงเก็บสิ่งดีดีเอาไว้..ไว้ปลอบใจตัวเรา
ไม่รู้ว่านานเท่าไร..จะได้พบกันอีกครั้ง
ฉันจึงเก็บรักฝากฝัง..ไว้ตรงกลางของความเหงา
เพียงรู้สึกว่าไม่มีใคร..จะได้หยิบความเดียวดายมาบรรเทา
โอบกอดรักข้างเดียวที่รุมเร้า..ในเงาของหัวใจ
ความเจ็บปวด..ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้
ไม่ได้เสียใจที่ความหวังดี..ส่งถึงเธอไม่ได้
คนที่เค้ามีเจ้าของ..เค้าคงไม่มองมาที่ใครใคร
ฉันเองเป็นแค่คนที่แอบเก็บเขาไว้ในใจ..
...ไม่ต้องการรู้สึกอะไรมากกว่าที่เป็น...
5 เมษายน 2547 14:12 น.
พู่กันของหูกวาง
ไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นแบบนี้
ก็ฉันมันไม่ใช่คนดี..อย่าใครเขา
จะเป็นได้ก็แค่ตัวของตัวเรา
มันอาจจะโง่ งี่เง่า หรือขี้เหงาไปวันวัน
ไม่เคยคิดจะเปลี่ยนอะไร
ทุกสิ่งที่ทำไป..หัวใจมันทำได้แค่นั้น
แม้ไม่ดีอย่างคนอื่น..ก็ไม่เคยฝืนห่วงใยกัน
หนักใจไหมที่ฉันได้แค่นั้น..สำหรับคนในฝันของเธอ
เลือกได้นะ..ไม่ต้องหนักใจ
หากเธอจะเห็นว่าใครใครเขาจริงใจกับเธอเสมอ
ฉันก็จะหลีกทาง..ให้ระหว่างเขาและเธอ
เจ็บหน่อยคอยเพ้อ..ก็แค่รอเก้ออยู่คนเดียว
คนที่มันไม่มีดีอะไร
ก็คงขี้เงหาต่อไป..ขาดใคร ใครมาแลเหลี่ยว
โง่ งี่เง่า..เป็นเหมือนเก่าอยู่คนเดียว
เดี่ยวดาย โดดเดี่ยว อยู่ร่ำไป
ต้องขอโทษที..หากฉันคนนี้มันไม่ดีพอ
เธอไม่จำเป็นต้องเฝ้ารอ..ขอให้ฉันเปลี่ยนไปไหน
มากที่สุดก็แค่นี้..ฉันอาจเป็นคนดีให้เธอไม่ได้
ฉันรู้ตัวของฉันแล้วไง..แล้วเธอรู้ใจของเธอรึยัง...
3 เมษายน 2547 13:03 น.
พู่กันของหูกวาง
คนเราตอ้งมีความหวัง
จงมองความผิดพลั้งเป็นเพียงบทสอน
เป็นขั้นก้าวสู่ความสำเร็จดังไฟฟอน
เก็บความเจ็บช้ำร้าวรอนไว้ใต้ใจ
จงลูกขึ้นอย่างผู้แพ้
ความล้มเหลวก็เพียงแค่..เรื่องไร้ความหมาย
จะร้ายจะดี..มันขึ้นอยู่ที่จะคิดยังไง
จะยอมเบี่ยงเป็นผู้พ่าย..หรือก้าวไปเป็นอยู่ยิ่งยง
ไม่ใช่ที่หนึ่ง..ถึงจะเป็นที่สุดท้าย
ใช่ว่าไม่อาจบินไป..ก้าวไกลดั่งหาญหงส์
ด้วหัวใจที่เข้มแข็ง..และเรี่ยวแรงที่ทรนง
จะทำให้ผู้แพ้มั่นคง..ยืนยงไม่พังทลาย
เพื่อพลิกฝื้นกำลังใจยามอ่อนล้า
เงยหน้าขึ้นมามองหา..ความหวังครั้งใหม่
อนาคตข้างหน้า..คงกว้างเกินกว่าจะเข้าใจ
แต่ถ้าหากเราไม่ก้าวไป..แล้วใครจะก้าวให้เรา
ความหวังยังคงมีเสมอ
คงจะไม่จบเจอ..เพียงแต่เรื่องร้ายเรื่องเศร้า
แค่วันนี้..อ่อนแอเกินกว่าที่จะบรรเทา
แต่อย่างไรก็อย่าหมดแรงก้าว..
ค่อย ค่อยสร้างกำลังใจเรา..กระซิบบอกตัวเองเบา เบา ..ว่าเราต้องอดทน..
หน้าส่วนตัว
1270
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
