13 เมษายน 2547 17:38 น.
พู่กันของหูกวาง
แล้วจัดเก็บเหน็บหมอนไว้กอดก่อน
ค่อยออดอ้อนวอนเฝ้าเคล้ายิหวา
ราตรีหนึ่งคิดถึงนางที่จากมา
นอนมองฟ้าหายอดชู้อยู่หนใด
แม้นกายหนาวเกล็ดน้ำค้างก็พร่างหยด
มันร่วงรดความฝันให้หวั่นไหว
ลืมตาขึ้นตื่นจากอุ่นคอยกรุ่นกาย
ฝันสลายอดได้พิงแม่อิงอร
ลมแรงพัดซัดเอาหนาวมากราวใกล้
ขาดหัวใจกอดให้อุ่นยามหนุนหมอน
ใจยิ่งสั่นมันเหว่ว้าขาดอาทร
เลยวิงวอนดวงจันทร์ช่วยฉันที
ลองหลับตาหน้าพริ้มยิ้มรับฟ้า
ปิดหูตาจมภวังค์วางแสงสี
ในอ้อมกอดยอดจันทราด้วยอารี
จะนอนหลับฝันดีสักทีเรา
แล้วกอดหมอนร่อนผ้าเอามาห่ม
ที่ทุกข์ตรมขาดหญิงอิงแก้เหงา
รอก่อนเถิดฉันเกิดหลับกลับสู่เงา
จะกอดเจ้าในฝันงามยามราตรี..
12 เมษายน 2547 18:56 น.
พู่กันของหูกวาง
ฉันรักเธอเพ้อจิตคิดไหวหวั่น
กลัวสักวันฉันร่ำร้องหม่นหมองสิ้น
เธอเพียรจากพรากลาน้ำตาริน
มิได้ยินแม้เพียงใจให้รับฟัง
ปล่อยฉันเศร้าเคล้าอาลัยในความรัก
เจ็บปวดนักรักหลอกใจให้สิ้นหวัง
หมดเรี่ยวแรงแย่งกลับคืนสู่ภวังค์
จะเหนี่ยวรั้งรักไว้ให้อาวรณ์
แม้นหัวใจมีปลายปีกแหวกหลีกฟ้า
อกปักษาจักต้องตายด้วยปลายศร
เจ็บเหลือรักจักรักษาด้วยอาทร
จำม้วยมรณ์กร่อนเสียสิ้นกลิ่นชีวา
ก่อนหมดลมห่มหายใจใคร่ฝากรัก
ฉันก็จักบินลัดข้ามด้วยความล้า
สู่อ้อมตักผู้ภักดิ์ดีด้วยชีวา
มองใบหน้ายอดยุพินก่อนสิ้นใจ...
11 เมษายน 2547 14:49 น.
พู่กันของหูกวาง
หนาวสั่นในความเยียบเย็น
มุมหัวใจที่ซ่อนเร้น..เธอเห็นฉันบ้างไหม
ยามที่เธอเหงา..บอกได้รึเปล่าว่าคิดถึงใคร
ฉันยังอยากรู้ความในใจ..เพียงแค่ถามไถ่กัน..
ขอเป็นสายลมพัดอ่อน
เฝ้าเคียงอ้อน..เหมือนตอนที่เธอเพ้อฝัน
ยินดีมอบให้..แม้ว่าเธอไม่ต้องการ
เพียงอยากเป็นคนคนนั้น..ที่เธอไฝ่ฝันสุดหัวใจ
อยู่ปลอบเธอเวลาที่เธอเศร้า
ยามที่เธอสุดเหงา..ฉันจะเอารอยยิ้มมาให้
เป็นคนคนนั้น..ในวันที่เธอไม่มีใคร
ให้ฉันรักเธอได้ไหม..
ให้เหมือนความจริงในใจ..ที่ฉันแอบเก็บไว้เรื่อยมา
10 เมษายน 2547 12:12 น.
พู่กันของหูกวาง
บ่อยครั้งที่รู้สึกเหงา เหงา
คิดถึงวันเก่า เก่า ที่กลับคืนไม่ได้
ยังรู้สึกดีเสมอ..ฉันเคยมีเธอข้างกาย
เฝ้าดูแลความทรงจำเหล่านั้นไว้..ไม่ให้เลือนลาง
เหมือนว่ามีเธอเคียงใกล้..ในวันนี้
แม้วันผ่านไปนานเต็มที..จนมีเหลือเพียงความหลัง
ฉันก็ยังอยู่ได้..แม้จะอ่อนไหวบนเส้นทาง
แต่ไม่เคยรู้สึกอ้างว้าง..ในวันที่ขาดเธอไป
สมุดเก่า เก่า..ที่ฉันเฝ้าจดเนื้อหา
บันทึกไว้แทนวันเวลา..คอยการกลับมาอย่างอ่อนไหว
สักวันนึง..คน คนนึงที่เคยจากกันแสนไกล
จะคืนมารับรู้ทั้งหมดของใจ..
...ตั้งแต่วันที่เธอจากไป..จนถึงวันที่เธอกลับมา..
8 เมษายน 2547 15:42 น.
พู่กันของหูกวาง
ไม่เคยต้องการความรักเธอในวันนั้น
ทั้งที่รู้ว่าเธอห่วงใยกันมากเพียงไหน
มองข้ามความรู้สึกของเธอไปแสนไกล
เพราะฉันไม่เคยรู้ความหมายสิ่งที่เธอให้กัน
จนวันที่ฉันขาดบางสิ่งไป
ไออุ่นที่ฉันสัมผัสได้..มันมาจากเธอมอบไว้ในวันนั้น
วันที่เธอห่างหาย..ฉันก็กลายเป็นคนเหงาเงียบงัน
โหยหาความห่วงใยเหล่านั้น..ที่ฉันมองข้ามไป
ขาดหาย..สิ่งที่เคยเรียงรายต่อหน้า
เหลือแต่ความเหว่ว้า..ที่ฉันสัมผัสได้
ผิดหวังเหมือนที่เธอเคย..ฉันไม่รู้เลยจนได้เข้าใจ
ขอโทษ..สำหรับสิ่งที่ผ่านไป..
...ฉันเสียใจเหลือเกิน...
หน้าส่วนตัว
1006
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
