20 เมษายน 2547 09:02 น.
พู่กันของหูกวาง
คืนนี้..มีเพียงความมืดสลัว
สับสนหวาดกลัว..ในเงามัวของความอ่อนไหว
เหว่ว้าสั่นเทา..เหน็บหนาวแทบขาดใจ
นอนกอดตัวเองร้องไห้..น้ำตาก็ไหลมาเป็นทาง
แพ้แล้วเหรอ..คนที่เคยเพ้อเรื่องรัก
บทสุดท้ายคืออกหัก..จมปลักกับความผิดหวัง
บัดนี้..หัวใจดีดีกลับหลงทาง
เดียวดายอ้างว้าง..ท่ามกลางความมืดมน
มองไม่เห็นแสงไฟ
ดับแล้วเอยใจ..ที่เคยสว่างไสวทุกแห่งหน
สุดทางความผูกพัน..สิ้นความฝันของคนหนึ่งคน
...สลายลงอย่างมืดมน..จมอยุ่กับคนมืดมัว...
18 เมษายน 2547 07:28 น.
พู่กันของหูกวาง
เธอคงอยู่ไกลเกินไป
เกินกว่าหัวใจจะเอื้อมคว้า
คนต่ำต้อย..แค่คอยส่งสายตา
หัวใจเรียกร้องหา..อยากได้เธอมาแนบใจ
ฉันคงตีค่าตัวเองผิด
ถึงคอยคิดคว้าดาวสว่างไสว
คนด้อยค่า..คู่ควรกว่ากับดินทราย
ไม่อาจเอื้อมถึงฟ้าไกล..ที่แสนไกลเหลือเกิน
คงไม่เป็นอยู่อย่างนั้น
ยิ่งนับวัน..คงยิ่งห่างเหิน
ต่อให้ฉันก้าวไป..ไกลสุดสายทางเดิน
ก็คงไม่พบรักที่ไกลเกิน..
...ห่างไกลเกินจะคว้าครอง...
17 เมษายน 2547 11:56 น.
พู่กันของหูกวาง
คนที่ยังโง่งมงาย
กับความฝันที่เป็นไปไม่ได้อย่างนี้
เรื่องราวต่าง ๆ กลับถอยห่างไปทุกที
จนดูไม่เหลือใจดีดี..ไว้คอยมีให้คิดถึงกัน
แต่ความจริงที่ไกลห่าง
ทำให้บางสิ่งบางอย่าง..ที่ไกลร้างออกไปนั้น
ฉันรู้สึกเหมือนมันมีค่า..มากกว่าได้ครอบครองมัน
แค่ให้ใจได้ไฝ่ฝัน..เพียงเท่านั้นก็พอใจ
ไม่ต้องการมีพื้นที่
แอบเก็บใจดวงดีดี..ไว้ตรงนี้ก็ได้
ฉันพอใจกับคุณค่า..แค่เธอผ่านมาแล้วผ่านไป
ก็ส่งข้อความรักให้เธอหมดใจแล้วรู้ไหม..
หวังเพียงเวลาที่เธอหันไป..เธอจะกลับมายิ้มให้สักที
16 เมษายน 2547 17:56 น.
พู่กันของหูกวาง
ฉันรู้เรื่องราวทุกอย่าง
ความรู้สึกระหว่างเธอและฉัน
ไม่อาจลึกซึ้งเกินกว่า..คำว่าเพื่อนกัน
รู้ไว้เรื่องนั้น..มันก็ทำให้ฉันเข้าใจ
แต่ถ้าฉันจะรักใครสักคน
เรื่องของเหตุผล..ฉันทนที่จะเจ็บไม่ไหว
ให้รักเธออย่างนี้..แม้บางทีจะโง่งมงาย
ฉันก็ยังได้รักตามหัวใจ..
แค่ได้รักคนไกล-ไกล..ที่ไม่เคยมีใจ..อย่างเธอ
16 เมษายน 2547 16:59 น.
พู่กันของหูกวาง
อยากจะหลับกลับหลังเป็นอย่างเก่า
ครั้งตัวเรายังเฮฮาประสาหวาน
อยู่เหงาเหงาเฝ้าคิดถึงคำนึงนาน
ไม่เดือดร้อนวอนวานให้สั่นทรวง
คนมีรักก็มักเจ็บเก็บมาเพ้อ
มัวมองเหม่อมองเฝ้าเราหึงหวง
เห็นแต่หล่อนค้อนขวับกลับมาลวง
โธ่ ยอดดวงไม่เคยเห็นเป็นคู่ใจ
กลับมานึกตรึกอยู่ไม่รู้พัก
คนมากรักมักทิ้งทอดให้อ่อนไหว
ฟังน้ำคำย้ำว่าทิ้งยิ่งเสียใจ
ต้องทนเจ็บเก็บร้องไห้ไว้ลำพัง
อยากเวียนวันผันเวลาก่อนหน้านี้
ก่อนจะมีรักที่ช้ำย้ำความหลัง
วันเก่าเก่าเราเคยอยู่ผู้ลำพัง
ไม่ต้องหวังว่าใครเขารักเราจริง
เป็นคนเดิมงดเติมใจไม่ใคร่รัก
อยู่เป็นหลักเย็นใสไร้ไฟผิง
ไร้หญิงงามตามมอบใจให้แอบอิง
ความเป็นจริงแสนชอกช้ำยากจำนรร...
หน้าส่วนตัว
807
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
