22 สิงหาคม 2547 19:37 น.
พู่กันของหูกวาง
หันกลับมามองบ้างได้ไหม
ฉันไม่รู้ว่าวันต่อไปหลังจากนี้
หัวใจของฉันจะสบายดี
หรืออ่อนล้าเต็มทีเมื่อใด
เพราะฉันนั้นสุดเหงา
ความว่างเปล่าได้เข้ามาใกล้
วินาทีแรกเมื่อเธอแยกจากไป
ฉันก็เริ่มหวั่นไหว คิดถึงกัน
ชีวิตใหม่ เพื่อนใหม่ ที่เธอพบเจอ
คงทำให้เธอเพ้อได้มากกว่าฉัน
เมื่อเวลา คร่าให้เราห่างกัน
จนฉันรู้สึกว่าโลกนีมัน..ไม่มีใคร..
รู้สึกได้บ้างรึเปล่า..ความคิดถึงนี้
คนเดิม ชีวิตเดิมที่มี มันเริ่มหวั่นไหว
เมื่อรู้ตัวว่าเป็นคนเก่า จึงต้องบอกกล่าวลาไกล
ลาจากคนที่รักสุดใจ..ให้คนอื่นที่ไม่ใช่สองเรา
ปล่อยเธอไปกับสายลม
ทั้งน้ำตาที่พรั่งพรมพร้อมความเหงา
จากนี้ไป..คนที่คอยห่วงใยกลายเป็นเงา
เงาฉันเองที่มันก็เหงา..เมื่อเดียวดาย..
............................หายเหงาไปตั้งนานแล้วครับ อิอิ...............................................
ทิ้งความหลังไปบ้างก็คงดี
ชีวิตจะได้ไม่มีแค่ความหงอยเหงา
หากไม่เดินต่อ..มัวท้อกับรักของเรา
จะพบทางที่ดีกว่าเก่าได้ยังไง
ปาดน้ำตาแห่งความปวดร้าว
หัวเราะเบา เบา ให้กับความอ่อนไหว
ชีวิตเรา ไม่ใช่ละครน้ำเน่าทั่วไป
จึงไม่อาจสมหวังกับรักใด..ที่เฝ้าไฝ่มานาน
ยังรักเหมือนเดิมนะ..คนดี
แต่ต่อจากนี้คงมีได้แค่ความฝัน
ตัวจริงของเธออยุ่ที่ใด..คิดถึงใครกัน
ฉันไม่ขอล่วงเกินคืนวัน ของเธอ
ขอแค่ชีวิตฉันต่อจากนี้
จะได้พบคนดี..ที่แสนดี เสมอ เสมอ
เหมือนคนที่ฉันเคยรัก..รักมากอย่างเธอ
เธอไปแล้วสินะเออ..งั้นก็ขอให้เธอโชคดี..
พู่กันกลับมา แค่ตดปู๊ดเดียวครับ หายเหม็นแล้วก็จะไปแล้ว พอดี อยู่ว่าง ๆ เลยหยิบเอาสมุดที่เคยเขียนไว้ มาลงเก็บไว้ที่นี่น่ะครับ คิดถึง พ่อเฒ่า แม่เฒ่า ที่หมู่บ้านนี้ทุกคนนะครับ อิอิ
16 มิถุนายน 2547 14:15 น.
พู่กันของหูกวาง
วันที่จากไป..ไกลสุดฟ้า
สัญญาของเราก่อน่จากลา..ยังไม่ห่างหาย
คำพูดที่เคยบอกฉัน..ยังเชื่อมั่นมากมาย
เชื่อว่าเธอจะไม่เปลี่ยนไป..จากคนที่รักกัน
คิดถึงกันน้อยลง..ฉันก็คงไม่รู้
หากที่ที่เธออยู่..มีสุขจนลืมฉัน
ก็จะรอวันกลับมา..เพราะฉันเชื่อในคำว่า ..ผูกพัน..
ดีร้ายแค่ไหนไม่สำคัญ..เท่ากับวันที่ได้พบเธอ
รักน้อย..รักมาก..ก็คือความรัก
เธอ..ที่ฉันรู้จัก..เป็นที่รักของทุกคนเสมอ
เวลาผ่านไป..ความชิดใกล้ยามได้พบเจอ
เธอคงรักมากกว่าความคิดถึงพร่ำเพ้อ..เหม่อลอย
ขอเพียงในวันที่พบกัน
เชื่อใจ..วันนั้น..เธอจะไม่ทำให้ฉันเหงาหงอย
ช่วยทำให้ฉันมั่นใจ..จากหัวใจที่รอคอย
สุดปลายทางของความล่องลอย..หัวใจดวงน้อย..
...บอกว่ารักเธอ...
11 มิถุนายน 2547 18:54 น.
พู่กันของหูกวาง
เจ็บ..แต่ยังกอบเก็บวันเก่า
ทั้งที่รู้ว่าแสนเหงา..แทบทนไม่ไหว
รักที่จะช้ำ..เหมือนเป็นสิ่งย้ำใจ
ฉัน..คงไม่ใช่ที่หมายของเธอ
แค่อยากให้เธอรู้ไว้
เจ็บแค่นี้ไม่เป็นไร..รับได้เสมอ
จากไปเถอะนะ..ฉันจะเป็นฝ่ายขาดเธอ
เพ้อ..ละเมอ..เพียงลำพัง
ไม่ใช่ไม่รักเธอ..ไม่ใช่
แต่ฉันจะคอยห่วงอยู่ข้างหลัง
มองดูเธอไกล ไกล..ไม่ให้หลงทาง
ให้กำลังใจยามผิดพลั้ง..เสียใจ
จบนิยายรักแบบสั้นสั้น..ของเรา
เธอไม่รู้หรอกว่าฉันเหงา..แค่ไหน
หากฉันเลือกที่จะเจ็บ..ขอให้เจ็บเพราะเธอจากไป
ไม่อยากเจ็บเพราะเป็นฝ่ายจากไป..จากเธอ..
1 มิถุนายน 2547 12:36 น.
พู่กันของหูกวาง
นานเกินไปหรือเปล่า..คนดี
ฉันรุ้สึกว่าตอนนี้ใจเหงา เหงา
เธอเงียบหายห่างไป..ไร้ข่าวคราว
ทิ้งให้ฉันเก็บเวลาเก่า เก่า ตามลำพัง...
เหม่อ..เวลาไม่มีใครอย่างเธอชิดใกล้
อ่อนไหว..เวลาไม่มีใครอยู่ข้าง ข้าง
หนาวใจ..เวลาไม่มีใครคอยรับฟ้ง
อ้างว้าง..เวลาไม่มีใครนั่งคอยปลอบใจ...
...
คิดถึง..คนดี...
ตอนนี้..อยู่ที่ไหน...
รักเธอ..มากมาย...
รู้ไหม..คนดี...
...
ฉันสัญญา..จะเก็บเวลาเอาไว้
เก็บไว้รอวันใด..เธอจะกลับมาคืนใจไว้ตรงนี้
คืนใจของฉัน..ที่เธอเก็บไว้นานหลายปี
คืนเพื่อต่อเติมความรู้สึกดีดี..ให้มีต่อไป...
ถึงแม้เวลาจะเปลี่ยนแปลง
หัวใจฉันจะอ่อนแรงลงแค่ไหน
สิ่งที่สัญญา..ยังคงยืนคู่เวลาต่อไป
เพราะรักคำเดียว..กับหัวใจ..ที่ฉันพร้อมมอบให้ ...แค่เธอ...
20 พฤษภาคม 2547 17:59 น.
พู่กันของหูกวาง
ฉันอยากเดินกลับมา
อยากจะยืนมองท้องฟ้าตรงนี้
ก้อนเมฆที่ไม่เคยเปลี่ยนไปสักที
สายลมที่พัดอยู่อย่างนี้เรื่อยไป
ข้อแม้ของวัน..เวลา..
ทำให้เกิดคำอำลา..ในวาระสุดท้าย
ฉันจะเดินผ่านมามองหาความห่วงใย
ที่หลงเหลือตั้งแต่วันฉันจากไป..
..โดยไม่รู้วันกลับมา..
หรือเพราะสายใยของความผูกพัน
มันทำให้ฉันหันกลับมาห่วงหา
ทวงถามความรู้สึกที่เลือนลางตา
ให้กลับคืนมาเจิดจ้า..ในหัวใจ..
เผื่อว่าความทรงจำเหล่านั้น
เราจะยังจดจำมันอยู่ได้
ให้รู้ว่าไม่ใช่แค่ฉัน..ที่นอนฝันอยู่ร่ำไป
เพราะสิ่งที่ฉันสัมฝัสได้..คือความอุ่นใอ..
ที่ความรู้สึกของคนรักเธอหมดใจ..ไม่เคยลืม
ถึงเวลาเปลี่ยนมันก็ต้องเปลี่ยนล่ะนะครับ ตอนนี้พู่กันเข้ามาเพื่อน เสิร์ช หาข้อมูลของที่เรียนพิเศษ ก็เลยได้โอกาสเข้ามาที่นี่ พู่กันยังไม่ลืมนะครับ งานอดิเรกที่รักที่สุดของพู่กัน กลอน...มันไม่ทำให้พู่กันลืมเพื่อนๆ ที่นี่หรอกครับ..แต่ยังไงพู่กันก็ต้องเติบโต จำต้องเปลี่ยนแปลงบางอย่างบ้าง..ยังรักเพื่อน ๆ เหมือนที่เคยรักเสมอนะครับ..เก็บกลอนเฉพาะกิจไว้เต็มเลยล่ะครับ ไว้จะเอามาให้อ่านนะ..
เพราะมันเปลี่ยนไปเร็วหรือเกิน
เร็วจนฉันก้าวเดินอยู่ไม่ได้
จำต้องวิ่งเพื่อชิงเอาวันต่อไป
ให้มั่นคงยิ่งใหญ่..ตลอดกาล
หน้าส่วนตัว
912
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
