28 ธันวาคม 2546 13:04 น.
พู่กันของหูกวาง
ตอนแรก-แรก...ที่ฉันทำเป็นไม่สนใจ
ตอนแรก-แรก...ที่เธอหันมาใกล้-ใกล้...ก็ทำเป็นไม่รู้
ตอนแรก-แรก...ที่ใจฉันมันแค่อยากมองดู
ตอนแรก-แรก...ที่เห็นเธออยู่...อย่างเงียบ-เงียบในใจ
ตอนแรก-แรก...ที่ฉันดูเหมือนเย็นชา
ตอนแรก-แรก...ที่เธอเขยิบมาใกล้-ใกล้
ตอนแรก-แรก...ที่คราวนี้ฉันชักหวั่น-หวั่นในใจ
ตอนแรก-แรก...ที่ฉันเริ่มอดทนไมไหว...กับความร้นรน
ตอนนี้-ตรงนี้...เธอได้ลุกจากไป
ตอนนี้-ตรงนี้...ในใจ...มันชักหวั่นไหวสับสน
ตอนนี้-ตรงนี้...ที่ฉัน...มันต้องการใครสักคน
ตอนนี้-ตรงนี้...มันได้ผ่านพ้น...เวลาแห่งความสุขใจ
ตอนนี้-ตรงนี้...ที่ฉันเสียน้ำตา
ตอนนี้-ตรงนี้...ยังไม่รู้ว่า...เธอไปอยู่ไหน
ตอนนี้-ตรงนี้...ฉันยังไม่รู้...ว่าเธอเป็นใคร...ชื่ออะไร
ตอนนี้-ตรงนี้...ฉันรู้ว่าฉันเสียดาย...ที่ทำลงไปอย่างลืมตัว(นึกว่าเธอก็มีใจเหมือนกัน)...แป่วววววว
28 ธันวาคม 2546 12:40 น.
พู่กันของหูกวาง
อดีตที่ผ่านมาเป็นเช่นไร
จะเลวร้ายเพียงใด...อย่าอ่อนล้า
ขอเพียงให้ผ่านพ้นช่วงเวลา
เสียน้ำตา...ให้บ้างกับความเสียใจ
เคยมีคนบอกฉัน
ฝนตกไม่นาน...ฟ้าจะสว่างสดใส
เชื่อเถอะนะ...สิ่งเลวร้ายต้องจากไป
จะมองเห็นความสดใสภายใต้...ดวงตะวัน
สีสันของชีวิตคน
อาจไม่ใช่วังวน...ของคนในความฝัน
แต่...สุข ทุกข์ เศร้า ที่คลอเคล้าพัลวัน
ล้วนแล้วแต่ทำให้เรานั้น...ได้อดกลั้นอดทน
เพราะเมื่อทุกทีที่ผิดหวัง
สิ่งที่ผิดพลั้ง...มักทำให้เราสับสน
บทเรียนชีวิตที่ผ่านมา...ทำให้เรากล้าที่จะผจญ
และปัญหาคงไม่อาจหนักหนาเกินกว่าคนหนึ่งคน...จะฝ่าฟัน
ในโลก...ยังมีอะไรอีกมากมาย
ให้เราได้คว้าไขว่...และสุขใจกับสิ่งนั้น
วันนี้...แม้ไม่ได้ดีอย่างที่ต้องการ
แต่ขอให้เชื่อมั่น...สักวันต้องเป็นของเรา
สิ่งใหม่-ใหม่ ที่มันกำลังจะเข้ามา
นับตั้งแต่นี้จงเชื่อในคำว่า...โง่เขลา
สิ่งเดียวที่จะทำให้รู้...ว่าที่เป็นอยู่...คือตัวเรา
อนาคตจะได้เจียมตนอยู่กับความมัวเมา...ของสังคม...
25 ธันวาคม 2546 16:33 น.
พู่กันของหูกวาง
เช้าวันหนึ่งที่แสนเหน็บหนาว
หยิบเสื้อคลุมตัวเก่า-เก่า ขณะกายสั่นไหว
บอกเล่าความอ่อนล้า...ผ่านน้ำตาสู่ฟ้าไกล
ร่ำร้องด้วยความห่วงใย...เหม่อมองไปด้วยสายตา
ฝากลมพัดพาความคิดถึง
โบกโบยความลึกซึ้ง...แห่งความห่วงหา
ล่องลอยไปตามลม...ดั่งมีมนตรา
เสกให้เธอมองฟ้า...เพื่อรับความรู้สึกที่ว่า ฉันคิดถึงเธอ
25 ธันวาคม 2546 16:25 น.
พู่กันของหูกวาง
ร้อยพันดวงดาวบนท้องฟ้า
มันยากสำหรับต้นหญ้า...คงไม่มีค่าเท่าไร
ที่จะดึงสายตา...จากดวงดาวบนฟ้าไกล
มองลงมายังความฝันไฝ่...ที่อยู่ไกลถึงพื้นดิน
ความไกลห่าง...ที่แสนห่างไกล
ต้นหญ้าที่รักใคร่...หากดาวไม่มีใจ...คงเป็นได้แค่ก้อนหิน
ความเสียใจ...กลั่นเป้นน้ำค้างใส-ใส คอยไหลริน
จมอยู่กับเสียงที่ไม่ได้ยิน...จากผืนดิน ถึงดวงดาว
21 ธันวาคม 2546 12:52 น.
พู่กันของหูกวาง
เลิกงอนเสียทีเถอะคนดี...
โต-โตกันแล้วนะนี่...อย่าหนีหน้า
รู้ไหม...ว่าฉันเป็นห่วงเธอทุกเวลา
บางทีแอบมองหน้า...เวลาดูเธอกลุ้มใจ
เรื่องวันนั้น...ให้มันผ่านไปซะที
ก็เธอทำเกินไปจริง ๆ นี่ ...แล้วมาโกรธฉันได้
เรื่องมันตั้งนานแล้ว...เธอก็ยังไม่แคล้วให้อภัย
แค่อยากรู้ว่าฉันทำผิดอะไร...เธอถึงไม่ใยดี
หรือว่าเธอไม่อยากคบกับฉัน
หรือวันทุกวัน...เธอไม่อยากมีฉันเป็นเพื่อนหรือนี่
หรือว่าเธอ...เข้าใจเสมอว่าฉันเป็นคนไม่ดี
หรือว่าที่ฉันเข้าไปหาทุกที...เธอไม่เคยรู้สึกดี...ด้วยกัน
เราอาจเข้าใจผิดกันรู้ไหม
ความจริงเธอคงไม่ใช่...นิสัยอย่างนั้น
ไม่เสียศักดิ์ศรีหรอก...สำหรับความรักที่มีให้กัน
แต่จะยิ่งผูกพัน...ไม่ผันแปร
เอาล่ะ...ขอโทษก็ได้...
และเธอจะว่ายังไง...ก็แล้วแต่
บอกไว้ก่อนตรงนี้...คนดีที่ฉันแคร์
ว่าฉันรอคำพูดของเธอเต็มแก่...แล้วล่ะเออ
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
หน้าส่วนตัว
558
