23 มิถุนายน 2547 20:51 น.
*พู่กัน_ กับ _จานสี*
แค่ยังมีเสียงดนตรีเบาๆ
มีหนังสือเป็นเพื่อนคลายเหงาเมื่อเคว้งคว้าง
มีท้องฟ้าดวงดาว สายลมหนาวบางๆ
ค่อยๆ ลบภาพความหลังให้เจอจาง จากหัวใจ
เพียงมีอุ่นไอรัก ภายในบ้าน
เท่านี้ก็คงไม่ต้องการ เรียกหาสวรรค์วิมานชั้นไหน
ไม่มีเธออาจเหงานิดหน่อย แต่ไม่ถึงตาย
ยังมีชีวิตมีลมหายใจ
เธอก็แค่ฝุ่นทราย ที่พัดเข้าตา
19 มิถุนายน 2547 17:20 น.
*พู่กัน_ กับ _จานสี*
ได้ยินคำลาหัวใจเจ็บชาร้าวไหว
ถามตัวเองว่าทำไม ถึงถูกทำร้ายอย่างนี้
ทุ่มเทเท่าไร ไม่ทำให้เธอรักได้ซักที
คำตอบที่มี คือ..เราคงไม่ดี ไม่มากพอ
นานแล้วที่เธอจากไป
แต่เพราะอะไร หัวใจยังลืมไม่ได้ซะที
เวลาเปลี่ยนทุกอย่าง เว้นแต่หัวใจอ้างว้างยัง..เฝ้ารอ
ยังติดตามงอนง้อ ร้องขอให้เธอคืนมา
เพิ่งฉุกคิดได้ก็วันนี้
ว่าทำตัวไร้ศักดิ์ศรี ไม่มีค่า
ทั้งที่โลกกว้างยังมีสิ่งต่างๆ ให้ไขว่คว้ามา
ไม่จำเป็นต้องเสียเวลา มางมงาย
หยุดร้องให้เพื่อใช้สมองคิด
เลิกหลงผิด..ยึดติดกับผู้ชายใจร้าย
ให้โอกาสหัวใจ เปิดรับสิ่งใหม่ๆ รอบกาย
ก่อนที่จะถูกความรู้สึกเลวร้าย
กัดกร่อนทำลาย..จนสายเกิน
คนเราบางคนนี่แปลกดีนะ ตอนเกิดก็เกิดมาคนเดียว แต่กลับเหมือนว่าจะมีชีวิตอยู่ด้วยตนเองไม่ได้ หากต้องสูญเสียใครคนหนึ่งไป ทั่งๆที่ไม่ได้เกิดมาพร้อมกัน
9 มิถุนายน 2547 21:34 น.
*พู่กัน_ กับ _จานสี*
อาจจะเป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง
ที่ไม่มีค่าลึกซึ้งให้เธอฝัน
เป็นคนๆ หนึ่งที่อาจดูไม่สำคัญ
แต่เป็นคนที่อยากให้เธอผูกพันสนใจ
เป็นคนที่ดูไม่น่าแคร์
แต่อยากเป็นคนที่เธอแคร์ กว่าใครคนไหน
อยากเป็นคนที่น่ารักในสายตาเธอตลอดไป
จะให้ฉันได้มั้ย ที่ 1 ในใจเธอ
เธอไม่ต้องทำอะไรเพื่อฉัน
แค่เธอยังคงมั้นต่อกันเสมอ
ไม่เคยต้องการหรอกผู้ชายที่เลิศเลอ
แค่คนที่อยู่ข้างๆ ฉันเป็นเธอก็พอ
หน้าส่วนตัว
1054
