28 ธันวาคม 2547 19:50 น.
พู่กัน (เฉพาะกิจ)
เกิดเหตุการณ์พาลเศร้าเป็นเงาทุกข์
ทั้งโจรบุกใต้พรั่นใจหวั่นไหว
อีกหมุ่ยฟ้าพากระหน่ำอยู่ร่ำไป
ทั้งหวัดนกพาตกใจไทยทั้งปวง
ปลายปีนี้สี่สิบเจ็ดระเห็ดเหิน
เด็กใต้น้อยค่อยเดินตามเนินสรวง
ซากหัวใจถูกทับนับร้อยดวง
อยู่ในห้วงทรงจำจนเจียนตาย
ที่ลาลับดับสิ้นก็สิ้นแล้ว
ไม่เหลือเลยวี่แววแห่งความหมาย
ปราศเสียงสำเนียงสุขทุกหาดทราย
พบแต่เพียงเสียงร่ำให้ในราตรี
น้ำตาฟ้าไหล่บ่าเป็นห่าฝน
หรือผู้คนโศกาหมองราศี
พื้นแผ่นดินถิ่นฟ้าทั่วธานี
ต่างอาลัยน้องพี่ที่จากลา
โลกเอย...ข้าเคยถามทวงความไหม
ว่าเมื่อไรจะสิ้นภัยสักทีหนา
เราสูญคนเหลือล้นค้นคณา
และหวังว่ากาลเวลาจะปลอบเรา
สิ้นเสียแล้วแสงเดือนจันทร์เคลื่อนคล้อย
หมู่ดาวร้างเลื่อนลอยคล้อยเวหา
เหลือเพียงฟ้าสีดำหวังอำลา
เป็นสุขเถิดชาวใต้จ๋าข้าอาลัย
โอ่..ปักษ์ใต้บ้านเรา...โอ่...........ปักษ์ใต้บ้านเรา...........................................................