26 มิถุนายน 2547 21:25 น.

--- ชีวิต..หนอ ---

พู่กัน (เฉพาะกิจ)

    
           บนเส้นทางกลางถนนคนก้าวดิน
        ล้วนเผชิญวนเวียนความเปลี่ยนผัน
             พ้นผ่านวันหนึ่งซึ่งเนิ่นนาน
           จนกลายเป็นปัจจุบันของทุกคน

               อะไรหรือคือสิ่งที่จริงแท้
       ที่มองเห็นเป็นเพียงแค่ความสับสน
         เฝ้าแลหาความหมายของรายชน
             ใยต้องทนรนดิ้นไม่สิ้นกัน

                 ถ้าหากไม่มีวันพรุ่งนี้
                 หมดสิ้นสิ่งดีให้ไฝ่ฝัน
             ใครจะอยู่เพื่อรับรู้คุ่คืนวัน
          เมื่อสิ่งสรรปรารถนานั้นสูญไป

                      ชีวิต..หนอ
            คือคนเราทนรออีกเมื่อไร
             สูงสุดฝันของชีวิตลิขิตไว้
           หวังจะถึงเส้นชัยในสักวัน

                สายลมพรมพัดพริ้ว
        ล่องลอยปล่อยปลิวดั่งความฝัน
             สั้นนักชีวิต..ในหนึ่งวัน
       เร่งทำคุณให้เท่าทัน..กาลเวลา...				
21 เมษายน 2547 16:58 น.

--- เจ้าหิ่งห้อย ---

พู่กัน (เฉพาะกิจ)



                       คราตะวันพลันพลบชิงหลบฟ้า
                         สีเทาทาทาบแทนสู่แดนฝัน
                     ดาวระยับจับจวงเคียงดวงจันทร์
                         เพื่อเสกสรรโสภายามราตรี

               ข้าก็เป็นเหมือนเช่นดาวพราว พร่าง-พร่าง
                      ปีกบอบบางบินเลียบเทียบราศี
                           แต่น้ำคลำไม่ล้ำค่าคู่วารี
                         มิใช่ที่จะเคียงเกล็ดเพชรา

                       เพียงแสงน้อยด้อยค่าเพลานั้น
                    หากพระจันทร์ส่องเพ็ญแขแค่เวหา
                        ข้ายังเด่นในมุมดับลับสายตา
                        ดั่งดาราลอยคร้ามยามโบยบิน

                      แล้วกางปีกหลีกลมที่พรมพร่าง
                         เดือนสว่างทั่วหล้าข้าผกผิน
                   หิ่งห้อยน้อยคอยหยิบยื่นใกล้ผืนดิน
                      มิเคยบินสู่สรวงเทียบดวงจันทร์

                       ข้าก็เป็นเช่นนี้เล่า..เจ้าหิ่งห้อย..
                      แม้อาจด้อยน้อยแสงจะแข่งขัน
                        ตัวข้าพร้อมยอมพลีชั่วชีวัน
                เปล่งแสงสั้นอย่างนั้นเล่า..กลางเงาเดือน...



				
18 เมษายน 2547 08:29 น.

--- กงเกวียน ---

พู่กัน (เฉพาะกิจ)



                                --- กงเกวียน ---

                          ใบไม้ร่วงล่วงเลยมิเคยนับ
                            ฤดูลับกาลไปนับไม่ถ้วน
                        กระแสสินธุ์รินใสไหลเทียวทวน
                          กลิ่นอบอวลแมกไม้ที่ไกลตา

                      มองเม็ดฝนหล่นกราวปานดาวดิ่ง
                          ลมสงัดหยุดนิ่งไม่ติงไหว
                     เมฆคล้อยผ่านย่านสถิตย์อาทิตย์อุทัย
                       แสงก็ส่องยองใยแผดสายพิรุณ

                         ตะกอนขุ่นฝุ่นดินจับหินผา
                       สายธาราไหลระเรื่อมาเกื้อหนุน
                     ป่านับร้อยคอยหยิบยื่นเพื่อคืนคุณ
                       คอยการุณเก็บกักน้ำยามจำเป็น

                     ที่ตรงขอบกรอบฟ้ากว้างกว่ากว้าง
                      นกกระยางบินล่องให้มองเห็น
                    มัจฉาว่ายกรายละโลดโดดกระเด็น
                   สาดกระเซ้นอยู่เป็นสายบ่ายผ่านตา

                       แล้วก็ลับดับสูญไปเท่าไรแล้ว
                       ผ่านไม่แคล้วกลับคืนยืนกังขา
                     เหมือนตะวันพลันลับต้องกลับมา
                    ดวงจันทราบ้างมีเสี้ยวเดี๋ยวก็กลม

                      ชีวิตเวียนเปลี่ยนผันทุกวันผ่าน
                      มีเงียบงัน เศร้า สุข ทุกข์ ขื่นขม
                    สมใจบ้าง ร้างจุดหมาย ไกลภิรมย์
                       มีตรอมตรม ชมชื่น ทนฝืนใจ
 
                      เสียงสดับลับเลื่อนมาเยือนอีก
                       จะไม่ปลีกหลีกฝ่า ณ หล้าไหน
                       มันจะย้อนคืนลับเวียนกลับไป
                 แล้วเกิดใหม่เป็นกงกวียนเวียนกลับมา...

                     
				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟพู่กัน (เฉพาะกิจ)
Lovings  พู่กัน (เฉพาะกิจ) เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟพู่กัน (เฉพาะกิจ)
Lovings  พู่กัน (เฉพาะกิจ) เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟพู่กัน (เฉพาะกิจ)
Lovings  พู่กัน (เฉพาะกิจ) เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงพู่กัน (เฉพาะกิจ)