9 พฤษภาคม 2552 12:04 น.
พุด
วันฟ้าสวยพาใจดวงใสว่าง
สู่เส้นทางสายรุ้งแห่งความฝัน
ทอดตาแลทุ่งทิพย์ในรอนแสงตะวัน
มหัศจรรย์งามใจเกินใดปาน
นั่นดวงดอกไม้ป่าพาชูช่อ
เฝ้าหยอกล้อสายลมดูอ่อนหวาน
บานบัวบึงค่อยคลี่กลีบใกล้ดงตาล
ชาวนาหว่านพันธุ์ข้าวรุ่งเช้าวัน
สงบลึกในรู้สึกอยากกระซิบ
ถึงดวงใจไกลลิบในครองฝัน
ราวสวรรค์บนผืนหล้าเกินรำพัน
รอแสงจันทร์ทอทาบอาบผืนนา
ยิ้มเศร้าเศร้ารับสุขเลิกทุกข์ร้อน
เลิกอาวรณ์อาลัยใครทั้งหล้า
หลับตาลงบอกใจตัวเสมอมา
ลมหายใจมีค่าก็ตรงนี้....!
8 พฤษภาคม 2552 16:53 น.
พุด
ฤดูเดือนดอกไม้บานกำลังวนผ่านมาอีกคราแล้ว
แก้วหน้าบ้านต้นสูงเชยชายคา
กำลังพากันปลิดกลีบร่วงลงลานดินกระจาย
หอมพรายการเวกที่ปล่อยให้เลื้อยพันพร่าง
จนถึงระเบียงบน
จนมาทายทักอยู่ริมอ่างอาบน้ำยามนอนแช่
แลดูดาวเดือนจากบานกระจกกว้าง
เดือนแห่งสีสัน เดือนที่สายวสันต์
เริ่มปรอยปรนมากับลมฝนพายุแรง
ริมถนน หางนกยูงสีแดง
พากันแข่งอวดดวงดอกสะพรั่ง
ตรงนั้นตรงนี้
ให้นัยน์ตาที่ชอบความมีชีวิตชีวา
ต่างพากันแย้มยิ้มยามยล
ฉันขอบคุณเจ้าพยัคฆาเพื่อนยาก
ที่พาบุกน้ำลุยโคลนกระโจน
สู่ไพรพฤกษ์ อย่างมิรู้เหนื่อยยาก
ขอบคุณธรรมชาติป่าเขาลำเนาไพร
ที่ใจดวงนี้ได้สัมผัสอย่างสงบลำพัง
ได้ลึกซึ้งดื่มด่ำ
ทั้งยามสายฝนพรำพรม
ฤาพร่างหนัก
และ..
ได้ทายทักดวงสุริยา
แสนงามในท่ามโลกนี้
จากทุกทิศทั่วไทย
ที่พาให้แสนสุขใจเสียจริงๆ
7 พฤษภาคม 2552 22:57 น.
พุด
ลืม...ให้สิ้นซาก...
ฉันยกหูโทรศัพท์ แล้ววางลง
เป็นครั้งที่เท่าไร จำไม่ได้เลย
รู้แต่ว่าวางลง
โดยที่ไม่..แม้แต่ จะกดเลขหมาย ซึ่งจำได้อย่างแม่นยำ
ไม่น่าเชื่อเลยว่า.....
ใจของฉันจะสับสน ได้ถึงเพียงนี้....
หลายปีมาแล้ว..
ที่ฉันจะต้องโทรถึงคุณ ในวันนี้ เดือนนี้
เพื่อ อวยพรวันเกิดให้คุณ
นอกเหนือจากความปรารถนาดีที่อยากให้คุณ
มีความสุขมากที่สุดแล้ว
ฉันก็อยากให้คุณรู้ว่า
ฉันยังคงคิดถึงและรักคุณเสมอมา....นะคนดี
ทุกปีเช่นกันที่เสียงคุณจะตื่นเต้น ดีใจ
ไม่เปลี่ยนแปลง คุณคงดีใจและแสนภูมิใจ
ที่ยังมีผู้หญิงคนนี้
ยังคงโง่งม..เฝ้าหลงรัก หลงคอย
โดยรู้ว่า..ไม่..แม้แต่จะได้พบกัน
ไม่..แม้เพียงรอสบตา..หาคำตอบ..
ฉัน..เคยบอกคุณว่า..
อยากพบคุณสักครั้ง
ก่อนที่จะตัดใจ เดินไปจากชีวิตคุณแบบไม่ค้างคา
ไม่ไยดี ไม่หวนไห้ คิดถึง รำพึงรำพัน ถึ
งคืนวันเก่าก่อนที่แสนดีมีค่า
ในความทรงจำรำลึก ของเราอีกต่อไป
ฉันยินดีจะไปเสียที
อย่างที่ลูกผู้หญิงที่ยังมีศักดิ์ศรี
ควรจะยอมรับความจริง...
ว่า...
โลกนี้ ไม่เหลือเยื่อใย ต่อไปอีกแล้ว ระหว่างเรา
และ
ไม่เหลือแม้คำว่าคิดถึงและห่วงใย
ที่จะเกาะเกี่ยวให้ดวงใจ ช้ำทุกข์ตรมอีกยาวยืน......
ฉันแค่อยากนั่งตรงหน้าคุณ
มองตาคุณนิ่งนิ่งตรงๆ
และ
ขอถามคุณ เพียงคำถามเดียว
แม้กายใจอยากจะโผ
เข้าหาอ้อมกอดคุณที่เคยแนบแน่น
เร่าร้อนรุนแรงอย่างที่เคยเป็น
ด้วยแรงรักแรงคิดถึง นานเนา
ของการพรากจากมานับเป็นสิบปี
คำถามเดียวนี้
ที่ต้องการแค่คำตอบเดียว เท่านั้นกลับมา
ที่ฉันได้เตรียมใจ พร้อมรับฟัง คำพิพากษา
และ
พร้อมจะกล่าวคำลา
ไปจากคุณทั้งในโลกนี้ และโลกหน้า
ไม่ให้ตามติดทั้งกายและจิตวิญญาณ
แบบขอกรวดน้ำ คว่ำขัน แก่กันนะคนดี ในดวงใจ ที่
ไม่อยากพบเจออีกแล้ว
ไม่ว่าชาตินี้ชาติไหนระหว่างเรา
คำถามหนึ่งเดียวในใจดวงนี้
ของลูกผู้หญิงคนหนึ่งคนนี้
ที่เคยเททุ่มทอดใจ พลีให้ อย่างหมดจิตหมดใจ
คำถามมีว่า...
ในใจคุณนั้น เคยมีฉันอยู่บ้างไหม
แบบผู้หญิงคนพิเศษ..
เหมือนดังใจฉัน ที่แอบซุกซ่อนคุณไว้
เป็นหนึ่งเดียวในใจ มิรู้เลือนลืม...
แต่...
มาวันนี้...แปลกสิ้นดี
ที่แม้อยากจะถามคุณมากสักเพียงใด
ฉันก็ไม่ต้องการ แกล้งโง่
หลอกตัวเองให้หลงรอคำตอบ..ต่อไปอีกแล้ว...
ดวงตาฉันใส ดวงใจฉันสว่าง
เพราะฉันฉลาดขึ้น
และ
ค้นหาคำตอบนั้น
ให้ใจตัวเองพบแล้ว
โดยไม่จำเป็นต้องถามคุณเลย...
ระหว่างเรานั้น
ถ้าฉันไม่หลอกตัวเองมานานนับสิบปี
แบบคนที่งมงายอยู่กับโลกแห่งความฝัน
ฉันก็น่าจะรู้ว่า มันจบกันไปนานแล้ว ...
คำตอบนั้น
มันอยู่ที่ตรงนี้ต่างหาก
ตรง ที่..ใจของฉันเอง ..ใช่เธอ!
คำๆเดียวที่ง่ายๆสั้นๆ
ตรงไปตรงมา ตรงใจ ...อย่างที่สุด..
เพียงถ้ามีปัญญาและเปิดใจยอมรับ..
คำนั้นคือคำว่า....
ลืม!.....ลืม........... ลืมเสียเถิด อย่าคิดถึง...!
และ..
ลืม!........เถิดนะว่า ...
เราเคยรู้จักกัน...
และ
ระหว่างเรานั้น.......
สวย...ที่สุด ถ้าจะ..จบสิ้นกัน.... ด้วยคำๆนี้ ....
ลืมเสียที.....
ลืมทุกสิ่ง.... ให้สิ้นซาก....จากนี้ไป...จนวันตาย!!!
........................................................
เนื้อดินดีเพาะพืชพันธุ์เนื้อใจนั้นเพาะความดี .....
นั่งโดดเดี่ยวเปลี่ยวใจริมทะเลกว้าง
โลกอ้างว้างร้างไร้ใจสลาย
ขอบฟ้าไกลน้ำจรดฟ้ายิ่งเดียวดาย
ใจสลายคล้ายเศษแก้วแล้วนะใจ...
ก้มลงกอบหัวใจหวังคืนกลับ
เศษแก้วยับกับธุลีที่ร้าวไหว
หยาดน้ำตาราวหยาดฝนตกต้องใจ
หยาดเลือดไหลไหวสะเทือนเตือนเจ็บจำ..
ใจดวงงามนิ่งงันกับฝันร้าย
โลกสลายหายวับรับรอยช้ำ
ใจดวงหวานรานร้าวทุกข์ระกำ
จนบอบช้ำย้ำรอยแผลแพ้ทั้งใจ...
ทรุดกายลงแหงนวอนฟ้าท้าลมฝน
พระเบื้องบนทอดทิ้งลูกฤาไฉน
ร่างทั้งร่างทั้งเลือดเนื้อและหัวใจ
ท่านใช่ไหมรู้ดีที่เป็นมา..
ก้มลงกราบกินดินทรายขอหมายมาด
กี่ภพชาติให้ลูกพ้นพิพากษา
จากคำคนผู้ไม่รู้ไม่เห็นในวิญญาญ์
ลูกเหว่ว้าหาทางธรรมน้อมนำใจ..
สวดขอพรกี่พันครั้งหาทางออก
ลบช้ำชอกสร้างพลังเริ่มหวังใหม่
ลืมเงาเศร้าลบรอยร้าว เคี่ยว..เนื้อใจ..
หวังหว่านไถเพาะพืชพันธุ์สร้างฝันดีมอบโลกงาม
7 พฤษภาคม 2552 13:02 น.
พุด
หลับตาลงตรงนี้..แล้วที่รัก..ในอ้อมตักในอ้อมใจในเรือนขวัญ...!
หลับตาลงตรงนี้แล้วที่รัก
ในอ้อมตักในอ้อมใจในเรือนขวัญ
ในนิมิตเราแหวกว่ายสายธารจันทร์
น้ำผึ้งฝันวันหวานชื่นคืนมีกัน
ทะเลดาวพราวพรายแลชัดโชติ
สว่างโรจน์เรืองรุ้งทุ่งสวรรค์
ทางช้างเผือกเลือกเคียงข้างเป็นนิรันดร์
จูงมือกันสู่แดนธรรมทิพย์
ณ ที่เงียบงามสว่างสงบ
เพื่อค้นพบน้ำอมฤตมาจารจิบ
สุดตานัยน์ไกลโพ้นแลละลิบ
แพรวระยิบบัวบุณย์ระยับตา
แดนตระการหวานหอมดอกปาริชาติ
ในเวิ้งวาดอนันตกาลมณีค่า
ดั่งกามนิตวาสิฏฐีรอเวลา
เพื่อพบพาสู่นิพพานตราบกาลกัลป์
หลับตาตรงนี้แล้วที่รัก
จิตเพียงภักดิ์พระพุทธหยุดโลกฝัน
มายาใดไหนเล่าเป็นนิรันดร์
เพียงหมายมั่นพ้นวัฏฏอย่าว่ายวน!
ฝากถึงทุกดวงใจ
ให้ไปอ่านเวบนี้นะคะ
http://www.khonnaruk.com/html/book/liturature/kamanita/kamanita-index.html
เป็นเวบที่จะทำให้เราค้นพบความงดงาม
ทางจิตวิญญาณ อย่างหาที่ใดเสมอเสมือนมิได้
ค่อยๆเสพสุนทรีย์อักษราภาษาที่แสนยอดเยี่ยม
จากท่านเสฐียรโกเศศ และนาคะประทีป
ปราชญ์แห่งวงวรรณกรรมแผ่นดินทอง
ที่จะทำให้เราทั้งผองพุทธศาสนิกชน
ค้นพบความงามมลังเมลือง
เรืองรองยิ่งกว่าเพชรพรายพร่างพราว
ในสายใจเราทีเดียวค่ะ
พุดพัดชาจัดรายการวิทยุ
และ..
นำเรื่องนี้อ่านออกอากาศ
พร้อมบทกวีธรรม
บทกวีธรรมชาติ
น่าเสียดายที่จำต้องหยุดไว้
เนื่องจากเหตุจำเป็น
หวังสักวันจะได้กลับไปทำรายการ
ด้วยดวงใจอันผ่องใสงดงาม
อีกสักคราครั้ง..
เป็นธรรมทานอันคือศรัทธายิ่งใหญ่
เหนือใดปานในดวงใจ
แม่ดวงดอกพุดไพร
อัญมณีไพรแห่งผืนดินธรรม
ผืนดินทอง ของเรานี้นะคะ
ด้วยรักยิ่ง....
6 พฤษภาคม 2552 01:32 น.
พุด
ดวงใจอย่าหวั่นไหวเศร้าหมอง
เพียงเฝ้ามองโลกนี้อย่างที่เห็น
เข้าใจในธรรมดาชีวิตเป็น
อยู่ให้เย็นรักให้งามนิยามชีวี
แท้แล้วอะไรไหนเที่ยง
ใครอาจเลี่ยงหลบหลีกลี้
ยามถึงวันพรากจากนะคนดี
ย่อมต้องมีสักวันทั้งฉันเธอ
เก็บเกี่ยวกอบกำธรรมทิพย์
อมฤตสวรรค์สรวงสนองเสนอ
ลืมฝันมายาพาเพ้อ
ละเมอเวียนว่ายหมายใด
ลืมเรื่องราวเศร้าสร้อยให้สิ้นซาก
วนวิบากมากมายสักแค่ไหน
ดั่งพายุกรรมพัดผ่านให้พ้นไป
ประคองใจให้ใสว่างสว่างพราย...!
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟพุด
หน้าส่วนตัว
1454
