6 เมษายน 2552 18:28 น.

ปีศาจวสันต์..วันวน...!

พุด

กลีบดอกไม้กระจัดกระจายริมกระท่อม
พรมหอมฝากนวลค่อยร่วงหล่น
ลีลาวดีผลิดอกพราวบานเต็มต้น
รอหยาดฝนพร่างสายพรายละออง

ดั่งหยาดน้ำตานางฟ้ายามพรากจาก
ตามวิบากกรรมเก่าแห่งเราสอง
ระรินทิพย์สัจจธรรมแด่เราปอง
อย่าหลงครองอาลัยใจคะนึง

แลสายฝนมาเยือนหล้ายิ่งว้าเหว่
ดอกรักเร่กระซิบมาว่าคิดถึง
ดอกบัวบานบานสอนจิตคิดลึกซึ้ง
ปล่อยรัดรึงมายาพันธนาใจ

ค่อยค่อยคลี่ดวงจิตจารจิบธรรม
ให้น้อมนำพรำพรมน้ำค้างใส
งามผ่องพรรณดั่งฉันท์เช่นอัญมณีไพร
สว่างไสวสิ้นโศกแลโลกชัด...

http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song336.html
ปีศาจวสันต์

เรา จากกันวันนั้นยังจำ
จากกันวันนั้นฝนพรำ
พรางม่านกรรม คล้ำครึ้มคลุมเวร
ลมครางฝนครวญ ไพรสั่นชวน รวนระเนน
ความกดดัน ขั้นเดน เหมือนจะเค้น ฆ่า กัน
เรา จากกันวันนั้นนานมา
แต่เมื่อวสันต์ลีลา ฤาสร่างซาฝนฟ้าฟูมฟาย
ฤดู ฤดี มันไม่มี วันคืนวาย
มันสาปใจ สาปกาย คล้ายมนต์ร้าย พรายผี
ผี วสันต์ มันหลอก มันหลอน
ปีศาจวสันต์วันก่อน ยังสังวรณ์ เวรนี้
ฟัง โถฟัง ฟังฝนตกซี เหมือนนรกตกตี
ย้ำ ขยี้ ใจ ตรม
ไป จากไป ไปแล้วไปเลย
อย่ามาชวนชิดชวนเชย
ปีศาจเอย ร้างเลยอารมณ์
ลมมา ฝนมา จงอย่ามา พาระทม
เพียงโศกทราม เศร้าซม ฉันจะล้ม ตายแล้ว...

1126

love

comment

5 เมษายน 2552 14:00 น.

ขวัญ..โลมหล้า..!

พุด

คิดถึงแผ่นดินเงียบงามในยามก่อน
กุลสตรีไทยอรชรแสนอ่อนหวาน
ประดับหล้าลาโศกลบโลกราน
ให้เล่าขานมหัศจรรย์ขวัญพสุธา

น้ำมีปลานาพราวด้วยเรียวรวง
หอมละออดวงดอกไม้ทั้งราวป่า
ประเพณีสืบสานตำนานมา
ขวัญโลมหล้าฟ้าดินบันดาลดล

เกี่ยวก้อยร้อยมาลัยกราบพระพุทธ
จิตบริสุทธิ์กระจ่างสร้างกุศล
เจริญสติภาวนาพุทธมนต์
สว่างกมลพบวางว่างทางชีวิต

วันนี้...
ทั่วทุกที่ทุกข์ทนหม่นดวงจิต
ให้หยาดน้ำค้างธรรมอมฤต
หยาดสายทิพย์โปรยปรายในสายใจ...!

http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song129.html
หยาดน้ำฝน หยดน้ำตา

หยาดน้ำจากตา นางฟ้าที่ตรมอารมณ์
หลั่งความขื่นขมที่ถมอยู่ใน ใจตน
หยาดย้อยจากปรางสวรรค์เบื้องบน
สู่กลางแก้มดินในฐานถิ่นคน
นั้นคือหยาดฝน ฉ่ำใจ
สาดสายพร่างพรายพรมผืนไร่นา แนวเนิน
ป่าดอนโขดเขินคลองขลุงทุ่งหนอง นองไป
หล่อเลี้ยงพืชพันธ์ มีผลดอกใบ
โลกเคยหลับไหล พลันฝืนตื่นใจ
สวยงามสดใส จริงเอย
ทอแสงทองอาทิตย์ทาบทา
พลันน้ำตานางฟ้าระเหย
เป็นละอองไอน้ำอย่างเคย
ถูกลมรำเพย พัดเลยลอยวน
หยาดน้ำจากตา นางฟ้าที่ตรมอารมณ์
ฝากมากับลมเป็นฝนพร่างพรม ใจคน
แต่น้ำจากตาตอนช้ำกมล
ที่เราหลั่งลอย ระเหยกี่หน
ถึงกลายเป็นฝน ฉ่ำใจ

ทอแสงทองอาทิตย์ทาบทา
พลันน้ำตานางฟ้าระเหย
เป็นละอองไอน้ำอย่างเคย
ถูกลมรำเพย พัดเลยลอยวน
หยาดน้ำจากตา นางฟ้าที่ตรมอารมณ์
ฝากมากับลมเป็นฝนพร่างพรม ใจคน
แต่น้ำจากตาตอนช้ำกมล
ที่เราหลั่งลอย ระเหยกี่หน
ถึงกลายเป็นฝน ฉ่ำใจ...

1011

love

comment

4 เมษายน 2552 22:31 น.

สิ้นแสงตะวันลา

พุด

เจ้านกไพรในใจดวง
ลาล่วงแรมไกลเกินใจฝัน
ผกโผผินบินตามแสงตะวัน
หมายฝ่าดั้นคว้าดาวประดับใจ

ใจหายเดียวดายลึกลึก
รู้สึกอ้างว้างกว่าวันไหน
ขอบฟ้าไกลแสนไกล
หวั่นไหวทุกข์ท้อทรมา

โลกวันนี้เหว่ว้ากว่าวันใด
อาจสายไปได้พบหน้า
รอแสนนานกับกาลเวลา
ไม่รู้เลยว่าต้องพรากกัน

คืนนี้ดาวดวงร่วงพรู
รับรู้น้ำตาจากจิตขวัญ
ศรัทธาภักดิ์รักผูกพัน
เป็นนิรันดร์กี่ภพยากลบลืม...!

2506

love

comment

3 เมษายน 2552 22:16 น.

สายน้ำในดวงใจ..ไม่ย้อนคืน...!

พุด


ถักดอกไม้มาวางในอ้อมตัก
ทายทักทุกดวงใจผู้สิ้นหวัง
เรียนรู้โลกโศกสุขไร้จีรัง
ประดุจดั่งเมฆน้อยลอยลา

ให้อดีตลืมเลือนล่วงลับ
อย่านึกนับห่วงหา
อนาคตอีกนานรอเวลา
ปัจจุบันปรารถนาสิ่งใด

หากถามฉันขอคำตอบ
กระซิบบอกความจริงยิ่งใหญ่
สำหรับจิตขวัญอัญมณีไพร
แท้ไซร้เพียงความเงียบสงบงาม

อยู่กับเดียวดายหมายพบโลก
ที่สอนโศกทุกข์ทนรู้มองข้าม
เพียงว่างเปล่าลบเงากรรมเฝ้าติดตาม
คือนิยามความหมายชีวิตนิจนิรันดร์...!





http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song839.html
โอ้ความรักที่ร้าวรานไกล
ดุจสายน้ำไหลผ่านไป
ลงไหลไปแล้วไม่เคยคืน
มา หา
สาย น้ำเชี่ยวโกรกไหล
วกวนแล้วไหล ไป
ไหลไปแล้วไม่กลับมา
คิด เปรียบไปก็คล้ายเหมือนว่า
รักเอยไม่คืนหวนมา
จากลาไปยังหนใด
คิด ถึงเมื่อก่อนเคย
รักฉันเป็นสุขเอย
ไหนเลยจึงต้องจากไกล
คอย เฝ้าคอยคร่ำครวญหวนไห้
รักเอยจากไปแล้วไย
จากไปเหมือนสายน้ำวน
ร้าง ไปร้างไกลสุดหวัง
ล่องลอยไปไกลเหมือนดัง
สู่วังแม่เอยสายชล
ฉัน สิยังคร่ำครวญเพ้อบ่น
ไหว้วอนให้สายน้ำวน
ช่วยดลให้รักฉันคืน
เขา คงไม่กลับมา
หัวใจพร่ำเรียกหา
น้ำตาหลั่งนองกล้ำกลืน
นอนหลับตาต้องผวาตื่น
สายน้ำไม่เคยไหลคืน
ไม่คืนเสียแล้วรักเอย

เขา คงไม่กลับมา
หัวใจพร่ำเพรียกหา
น้ำตาหลั่งนองกล้ำกลืน
นอนหลับตาต้องผวาตื่น
สายน้ำไม่เคยไหลคืน
ไม่คืนเสียแล้วรักเอย
คงไม่คืนเสียแล้วรักเอย