13 กุมภาพันธ์ 2552 21:02 น.
พุด
มาถักร้อยสร้อยอักษราพลีกำนัล
ทุกมวลมิตรในโลกฝันอันปรารถนา
ให้พบรักแท้คู่ดวงชีวา
ได้ซึ้งค่าเคียงกันตราบวันลา..!
..........................
จากกันอย่าลา!
เราโตมาด้วยกัน....
ณ..ดินแดนแห่งความฝัน.... เกาะสวาทหาดสวรรค์....
ไข่มุกงามแห่งอ่าวไทย..ไกลจากแสงสี.......
เกาะที่ยังงามล้ำ..บริสุทธิ์ใส..
ไร้รอยเท้าผู้มาเยือนเหยียบย่ำ..นับแสน..อย่างยามนี้........
ย้อนคิดกลับไป....
เปิดภาพเก่า..ในวัยเยาว์..วัยวันอันแสนดี........
ฉากนี้....ในความทรงจำ....กระจ่างใจ....มานานเนิ่น...... อย่างรวบรัด.......
แต่จำจดงดงามในใจเสมอมา....และจะเป็นนิรันดร์........ระหว่างเรา..........
คุณเป็นเด็กชายน้อย..เกิดมาในครอบครัว..ที่พ่อเป็นหมอ....
มี่พี่น้องผู้ชายวัยไล่เลี่ย..5หนุ่ม5มุม...
ชื่อคล้องจองกัน...และมีพี่น้องผู้หญิงอีก.....
สามสาว..สามสวยสลับ......
บางทีฉันฉงน....ด้วยเหตุใดพ่อคุณถึงรักแม่คุณปานนี้...
ทั้งๆที่เป็นหมอมีสิทธิ์..มีความรู้..ที่จะควบคุม การผลิตพลเมือง........
ให้ย่อมเยาลงมาหน่อย........
ฉันเป็นเด็กหญิงตัวน้อย....ที่มีความสุข...ช่างคิด....ช่างฝัน.....
หลงรักบ้านคุณยายของคุณมาก........
บ้านเรือนไทยสไตล์ภาคใต้...ที่หลังคายังมุงด้วยกระเบื้องว่าว..ลอนงาม.......
เชิงชาย..ระบายด้วยไม้ฉลุลายงามอ่อนช้อย...ละเอียดยิบ...........
รายรอบบ้าน...ปลูกไม้ไทยพันธุ์หอมแผก..
หอมนาน..หอมอวล..ทวนลม...ส่งกลิ่นขจร..ไกลในยามค่ำ..........
และฉันแสนรักคุณยายผู้ใจดี..ใจงาม..ใจเย็น..
ผู้โชคดีมีบุญ..เป็นเจ้าของเรือนน้อยหลังนี้.......
เราเกิดมากับ...หาดทรายขาวนวลนุ่ม..น้ำทะเสสวยใส..
อาทิตย์ดวงโต...ที่โผล่มาทายทัก ใกล้แสนใกล้ราวเอือมมือคว้า..
ทุกเช้าเย็น.........
กับดาวพริบพราวดวงโต...สุกใสสว่างกระจ่างฟ้า..ในยามค่ำ........
เหนือหาด........ยาวเหยียด......
กับทุกสิ่งแสนดี..แสนงาม..ยามรำลึก.........
ยังไม่นับ....สวนสวยในดงมะพร้าว...
อิงแอบภูเขา..มีลำธารสายสะอาด...น้ำเย็นฉ่ำใส...ไหลผ่าน.....
สวนที่เคยถูก...พี่ชายคุณ..ผู้เพิ่งเป็นหนุ่ม..เริ่มริรัก..
มาชวนชักพาให้ไปเก็บ...ลูกมะไฟ...
ผลไม้คล้ายมะปรางส้มสุกสีสวยพวงระย้า......
เปรี้ยวบาดจิต...หวานปะแล่มแกล้มบาดใจ........
จำ...วันที่ฉันอยู่ใต้ต้นมะไฟ.....
ในขณะที่พี่คุณปีนป่าย...แสดงความเป็นชายชาตรีที่ไปเจอรังมดแดง.....
แล้วร้องเสียงหลง..กระโดดลงแทบไม่ทัน..........
จำ...ภาพที่พี่คุณบอก...ให้ฉันรีบดึงเสื้อยืดสีขาวเนื้อนุ่ม.....
ออกจากตัวเพื่อรอรับพวงมะไฟ..
ที่ต้องรีบโยนหล่นร่วงพวงพราวลงมา..เพื่อมิให้ช้ำ....
แต่มันคงน่าขำ....และแสนโป๊........
ด้วยลืมห่วงสะดือน้อยแสนงาม ของตัวเอง..
กับนวลเนื้อขาวของพุงสาวน้อยวัยแรกผลิ........
คุณจึง..ตะลึง..ตะลึง..ตะลึง..ตึ้ง..ตึง..อยู่นาน.....
และทิ้งยิ้มเย้ยขำกำชัย..ก่อนเดินจากไป.......
คิดคราใดก็แค้นใจตัวเองที่ลืมหลง...พะวงแต่มะไฟช่องาม.....น่ากิน.......
เราเรียนแข่งกัน.....และทุกวารวัน...
คุณแสนจะเบื่อที่ต้องเอาของกำนัล....
มามอบให้ฉันด้วยจำเป็น.. ทำหน้าที่ทูตรัก..
ด้วยถูกบังคับจากพี่ชาย..ที่หลงไหลใฝ่ฝันฉัน..
.อย่างแสนซื่อบริสุทธิ์......... ของกำนัลมากค่า....
ตามมีตามเกิด...ตามฤดูกาล.......
ทุเรียน..น้อยหน่า..ฝรั่ง...มังคุด..มะม่วงพวงโตๆ....
ซึ่งนำมาบำรุงให้ฉันอ้วนท้วนนวลใยไปกับวิตามินงาม
ตามประสายากของชีวิตรัก...วัยเด็กในชนบทงาม........
เราลาจาก......เข้ากรุง.(กรง)..มุ่งหาวิชา.......
คุณเข้าเรียนต่อโรงเรียนดีมีชื่อ.....
เป็นประธานนักเรียน..ฉายแววผู้นำ..คนดี..คนเก่ง.........
และเราจะกลับบ้านเกิด...เพื่อพบเพื่อนเก่า...
ทุกฤดูร้อนมาเยือน......
นัดกันกินข้าวเคล้าเสียงคลื่นริมทะเล
นอนเกลือกกลิ้ง..หัวเราะหัวใคร่...
เมื่อคุยกันถึงความหลังครั้งเก่าก่อน....ที่ผ่านมา..
อย่างละมุนใจละไมฝันให้จำจด.........
คุณเริ่มเป็นหนุ่มน้อย....ตาเจ้าชู้......ลึกซึ้ง......ตรึงใจ........
และค่ำคืนหนึ่งที่ดาวพราวฟ้าใส.....
อากาศหอมรวยริน...เป็นใจ.......
คุณบอกว่าจะพาฉันไปเยือนแย้ม..
เรือนไทยในฝัน.....ของฉัน.....
ราตรีกองาม...ริมชานกว้าง...หอมเศร้าเร้าใจให้อาวรณ์ล้ำ......
โมกพิไรร่ำรำพันแทนใจ......
กับคืนค่ำที่...ราตรีประดับด้วยดาว...
เย้ยฟ้า...ท้าดินให้เป็นพยานแห่งรัก.......
คุณบอกว่า........รักฉันมานานวัน......
ด้วยใจใสซื่อ.....ด้วยน้ำคำราวน้ำค้างที่..ซื่อใสพอกัน........
คุณขอกอด.....เชยชิดนิดหน่อย....ราวกลัวช้ำชอก...
และราวฝากรอยย้ำอำลา....ยาวนาน...ระหว่างเรา.....สอง ..........
เหตุการณ์....การเมือง....
พาให้คุณหนีภัยไปไกล.....จากฉัน..สุดหล้าฟ้าไกล.......ฮาวาย.....
แม้จดหมาย....ก็มิมีมา....จนครอบครัวห่วงหา..
พากันคิดว่าคุณตายจาก............ นานหลายปี..............
ฉัน......ย้อนกลับบ้านเกิด....ในฤดูร้อน....ปีหนึ่ง............
ไม่สบาย..และแวะเวียนไปขอยาและทายทักถามไถ่ถึงคุณ....
ด้วยโหยหา..อาวรณ์..ห่วงใย ทุกคราคราวที่มาเยือน.....
.ดินแดน..แห่งความหลังครั้งเก่า......ฝังใจวัยเยาว์.....ดวงนี้เนิ่นนานปี.......
โลกหยุดนิ่งนานนาที....เมื่อคุณแม่คุณบอกว่า...
.คุณกลับมาแล้ว....และกำลังว่ายน้ำในทะเลหลังบ้าน........
ฉันเดินทอดน่องช้าๆ....ด้วยใจระทึก...ตึกตัก..
กี่เดือน..กี่ปี...ที่นับวันรอคืน... .เฝ้ารอ.....รอและรอ.........
ใกล้แสนใกล้.........ริมหาดกว้าง.......เวิ้งว้าง..........
แต่ใจกลับไม่ว่างเปล่า.....อ้างว้างตาม....ในวันนี้...ที่รอคอย
อาทิตย์ใกล้ร่ำลา......ลาลับ....ลงผืนน้ำ.........
คุณก้าวช้าๆ..ขึ้นจากทะเล..พร้อมแสงสวย......
ร่างเปียกโชก..พราวไปด้วยหยดน้ำ..ราวหยาดเพชร.......
พรูพร่าง...พอกับน้ำตาฉันที่ร่วงหยดพราว...
เมื่อประจักษ์ใจว่าคุณใกล้แค่เอื้อม.........
นาทีที่คุณเห็นฉัน....
คุณตะโกนก้องท้องทะเล..ไม่เป็นภาษา.....
วิ่งลุยทะเลเร็วรี่ปรี่มากอดรัด....... จนตัวลอยลิ่ว......
ด้วยแรงคิดถึง.....และแรงรักบริสุทธิ์ใส
ของใจดวงเยาว์ที่เคยผูกพัน...ยาวนาน....
หลอมรวม....มากค่าเกินกว่ารัก......ใด..........
คุณพร่ำ........ขอโทษ......
ทุกสิ่ง.....ที่ผ่านมา...ราวไร้เยื่อใย...ไม่ติดต่อ.....
พร่ำขอโอกาสแล้วโอกาสเล่า.....และ....นานเนื่อง......
เป็นเดือน...เป็นปี......เพื่อเราสอง....เริ่มต้นใหม่....อีกคราครั้ง...............
ยอมแม้กระทั่ง....ไปไกลถึง....อิรัค......ดินแดนแห่งสงคราม...
ที่คุณพร่ำเพ้อมา.....ว่าราวนรกบนดิน........
แต่จะอดทน.....เพียงเพื่อเงินงาม.....
เพื่อชีวิตคู่ของเราสอง...ที่คุณรู้อยู่แก่ใจว่า.....สายเกิน.......
คุณไม่หวั่นไหวด้วยใจ...และพลังแห่งรักที่วาดหวังว่า...
ฉันคงตัดสินใจใหม่....อีกสักหน..อีกสักครา......
คุณบินกลับมา......
พาฉันไป....ดูทะเลงาม....ดวงใจของเรา....
บนชะง่อนผาลิบลิ่ว...ลอยเลื่อนราวอยู่บน สรวงสวรรค์......
และหยิบแหวนเพชรน้ำงาม...ออกมา...
พร้อมครวญคร่ำ.....ขอคำตัดสินใจ........
ทุกสิ่งที่รวมอยู่ในแหวน..คือรัก..คือชีวิต..คือวิญญาณของคุณ....
แทนรักมากค่า..แทนคำขอโทษ.....
แทนใจ..แทนความหลังฝังฝากใจ....
วัยเยาว์งามงดหมดจดสิ้น.....
.เพื่อพลีให้..ฉันเห็นใจ....... ยอมรับ.....คำขอแต่งงาน..
ระหว่างเรา......
ฟ้าดินสิ้นรับรู้....และเป็นพยาน...........
ชีวิตนี้ถูกลิขิตขีดเส้น.......
แม้ไม่เลือก.....ก็ต้องเดินตาม...
ผิด..ชอบ...ชั่วดี....ที่ฟ้าให้มา..เกินฝืน.......
ดั่งชีวิตคุณ....และชีวิตฉัน............
คุณควรยอมรับ...คำว่าสายเกินไป.....
ในชีวิตนี้ที่ไม่มีแม้โอกาสที่สอง....อีกครั้งดังใจฝัน..
เมื่อปล่อยให้เวลา ล่วงเลยลาลับ.........
ยากย้อนคืนง่ายๆ...ราวไร้คุณธรรม..........
วันที่คุณต้องเรียนรู้โลก.....แห่งความจริง...ความถูกต้อง......นะคนดี...........
ว่าสายน้ำไหลไปแล้วมิอาจหวนคืน........กลับ........
คุณบอกว่า.....ระหว่างเรา....ได้แต่หวัง.....และหวัง.....ฉะนั้น.......
จากกันจงอย่าลา...เพื่อเป็นลางว่า..เราจะได้พบกันใหม่..
แม้จะเจ็บปวดและขมขื่นใจสักเพียงใด..
แต่เพื่อหล่อเลี้ยงชีวีนี้ให้มิมีวันมอดหวัง........
...............
ฉันเพิ่งวางหู....โทรศัพท์.....
ด้วยใจดวงที่เหน็บหนาว...รวดร้าว...สุดทน........
เมื่อเพื่อนของเรา......โทรมาวันนี้....โทรมาลาแทนคุณ....
ที่จากฉันไปไกล...ไม่มีวันกลับ......... ตราบ...จนชั่วฟ้าดินสลาย...........
13 กุมภาพันธ์ 2552 19:52 น.
พุด
กุลสตรีดั่งดวงมณีเป็นศรีโลก
ดับร้อนโศกดับแล้งไร้หมายปลอบขวัญ
เป็นศรีชาติงามสะอาดเป็นนิรันดร์
เป็นเพ็ญจันทร์พรายแสงนวลในนภา
วันแห่งรักใช่รักเร่เสน่หา
หลงมายาภุมรินทร์ถวิลหา
แท้บ่วงเล่ห์หลอกลวงหลงชั่วพริบตา
ยอมตามใจปราถนาจะช้ำราน
เก็บหอมนวลหอมนานให้คงอยู่
รอคนคู่ค่าควรมอบความหวาน
น้ำผึ้งพิษด่วนจารจิบจะเศร้านาน
ทิวากาลพิสูจน์ใจใครใช่เลย
คือคู่แท้คู่ธรรมดั่งคู่ทอง
คอยเคียงครองงามจิตจักเฉลย
ถนอมนวลรู้รอจักภิเปรย
ว่ารักเอยรักแท้ก่อนแน่ใจ...!
12 กุมภาพันธ์ 2552 13:40 น.
พุด
ไม่อาวรณ์อดีตลาเลยลับ
ไม่นึกนับอนาคตมาไม่ถึง
อยู่กับปัจจุบันอันซาบซึ้ง
ชีวิตหนึ่งแสนสั้นปันแบ่งรัก
หากจะรักต้องลืมคำว่าเสียใจ
รู้ให้ไปน้ำค้างใสจิตงามนัก
ธรรม ธรรมดา ธรรมชาติภักดิ์
ทายทักสถิตทอดตลอดไป
ประทับตราไว้ในดวงจิต
หนึ่งมิ่งมิตรพิสุทธิสมัย
คู่แท้คู่ธรรมคู่ทองเคียงครองใจ
ดั่งดวงหฤทัยแห่งชีวิตนิจนิรันดร์
เกี่ยวก้อยกันสู่เส้นทางขาวพิสุทธิ์
ตราบถึงวันหลุดพ้นสู่แดนสวรรค์
ปาริชาติทิพย์ผลิรอถึงวารวัน
ดั่งคู่ขวัญกามนิต วาสิฏฐีที่พลีปอง...!
ถักร้อยด้วยสร้อยภักดิ์ ว่ารักนักในนวลใจ ไม่ว่านานเท่าใด รอนกไพรในใจดวง เคียงกันสร้างกุศล หอมกมลสู่ขวัญสรวง เดือนปีพรากลาล่วง หนึ่งในทรวงเจ้าจอมใจ...! .............................. โลมขวัญ..วันแดดสวย..!
เดินไปรับแสงตะวัน ที่ระเบียงบน กับกาแฟในแก้วบอบบาง ชวนจิบละมุนลิ้น เรียกเบิกบาน คืนกลับ มองฟ้ายามเช้า เพ่งพินิจ ด้วยรักแสงตะวันจัดจ้า และ จะชอบทำทุกครา ยามบอบช้ำจากโลกและชีวิต ราวแสงมหัศจรรย์สามารถปลุกชีวิต ให้มีชีวาท้าทายโลกอีกสักหน สักครั้ง.... ทุกนาทีที่ตะวันเยือน แย้ม ค่อยๆโผล่พ้นทิวสน เบื้องหน้า ผ่านดงไม้ ขึ้นมาอย่างช้าช้า เคลียเคล้ากับแสงฟ้าสวยใส สดชื่น อ่อนหวานสว่างไสว.. ดวงตะวันสีส้มเปลือกบาง อ่อนอุ่น ดวงกลมสวยงามเจิดจรัส รัศมีจ้าจับตาเป็นยิ่งนัก.. พลังตะวัน กำลังรินไหล เข้าสู่ใจดวงกลม ดวงบอบช้ำ ดวงช่างฝันนี้ ที่พยายาม มองฟ้าท้าตะวัน ปลุกไฟฝัน ปลุกหัวใจให้อย่าท้อ รอรับฝัน วันแสนดีให้คืนกลับ หยาดน้ำค้าง ละออ ตกต้องค้างงามตามดอกใบ สวยใส บริสุทธิ์ เกิดประกายวับแวม ราวหยาดเพชรพราว รอระเหยหาย........ มวลหมู่นกกา เริ่มถลาบิน ออกจากรวงรัง ทำหน้าที่ หาอาหาร ว่อนวน ..เคียงข้าง... เป็นฉากละคร.. ของสัตว์โลกทุกชีวิตทุกปากท้อง.. ประจำวันซ้ำๆซากๆ เพื่อประทังชีวิตให้อยู่รอด ปลอดภัย ได้มีใจดวงทั้งดีและร้ายมาหมุนวน ตามโลกที่หมุนเวียน.ไปวันวันมิสิ้นสุด. ดอกเข็มขาว เริ่มแทงช่อ ออกจากกระเปาะเขียว เป็นพวงขาวระย้าเต็มต้น เต็มตื้นหัวใจดวงนี้ ที่ชอบเฝ้าดู. ตั้งใจคืนนี้จะน้อมนำไปบูชาพระ และ....ภาวนาขอให้มีสติปัญญาบริสุทธิ์แหลมคม พ้นบ่วงกรรม ตามติดมาให้ชดใช้...... ขอให้มีสมองสองมือนี้ ได้เขียนสิ่งดีดี อันเป็นที่รัก ไว้พักใจ ยามดายเดียว ไปตราบนานเท่านาน ในจิตวิญญาณ ที่ยากที่ผู้ใดจะเข้าใจ และ.. หยั่งถึงก้นบึ้งแห่งจิตใสงามนี้... ที่..บานสะพรั่งดั่งดวงดอกไม้ในราวไพร บานท้าตะวันฉาย แม้บางครั้งจะโรยราร่วงหล่นปนเปื้อนดิน ก็จะผลิฝันหวานหวาน บานกลับมาใหม่ มิมีวันมอดสิ้น... ตะวันดวงกลม..หมุนวน ไม่เคยท้อแท้ มิรอรา รู้หน้าที่ เพื่อธำรงอยู่ ยังประโยชน์ให้มวลมนุษย์ ฉันท์ใดก็เฉกนั้น ขอให้ดวงใจ ดวงฝัน จงอิ่มเต็ม ด้วยความฝันสล้างสวยงาม ด้วยงามแห่งปัญญา สมบูรณ์ หมุนพาใจตน ก้าวข้ามผ่านพ้น เรื่องหมองหม่นทดลองใจให้ฝ่าฟัน เรื่องธรรมดาๆโลกที่มี โศกมากกว่าสุขมาคลุกเคล้า ให้เปรียบเทียบสอนใจ.. ในทุกโมงยาม..มิแน่มินอน.. ให้.. แสงตะวัน แรงกล้า นำพามนุษย์ทุกดวงใจ ทำหน้าที่งดงาม สู่.. เส้นทางชีวิตยาวไกลข้างหน้า รู้จักลืมตามองโลกให้เป็นเห็นงาม. และ แบ่งปัน..ต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ในวันนี้และวันหน้านะดวงใจ....!!!
ลึกลึกลงไปในใจนั้น คือเงียบงันงดงามเกินใครรู้ มีเพียงจิตอิสระตามเฝ้าดู เห็นธรรมคู่ธรรมชาติธรรมดา สะอาด สว่าง สงบได้พบแล้ว ใต่ร่มแก้วร่มรัตน์ศาสนา ดั่งแสงเพ็ญเย็นบุญชื่นชีวา ได้ซึ้งค่ามิ่งมณีพุทธรัตน์ แผ่นดินนี้ยังงดงามทุกยามนึก ล้ำลึกสุขล้ำใต้ร่มฉัตร เกี่ยวก้อยร้อยมาลัยไปวัด สว่างชัดในดวงจิตนิจนิรันดร์ แสงสงฆ์ทาบทอเรืองรอง พรายผ่องทางทองสู่สวรรค์ รักใดไหนเล่าเท่าทัน ลึกลึกนั้นได้พบแล้วแก้วปัญญา...! ........................................... ตราไว้..ในดวงจิต...นิจนิรันดร์...!
ใกล้วันแห่งความรักแล้วสินะ ตั้งใจว่าจะเขียนถึงเรื่องราวแห่งความรัก หากแต่เป็นรักที่ยิ่งใหญ่แสนสวยงามสงบเย็น รักนั้นคือรักชาติ รักศาสนา รักพระมหากษัตริย์ไทย รักชาติ ใครๆก็ท่องคำนี้ขึ้นใจ ตั้งแต่เด็กที่ยืนเข้าแถวเคารพธงชาติ ร้องเพลงชาติไทยได้ หากทว่าเหนือกว่านั้น คือการทำความดี เป็นคนดี รู้หน้าที่ เริ่มต้นตั้งแต่เด็กวัยเรียน ที่ต้องตั้งใจเรียนให้ดีที่สุด และพอถึงวัยทำงาน ให้เพียรพยายาม สนองกตเวทิตาคุณต่อแผ่นดิน ทำตัวให้มีประโยชน์ ทั้งต่อครอบครัวและสังคมส่วนรวม เพื่อให้ชาติของเรา มีคนดีมากกว่าคนไม่ดี รู้รักสามัคคี เพื่อความเป็นปึกแผ่น จะได้มีแผ่นดินให้ลูกหลานเราได้ดำรงชีพชอบ อย่างมีอิสรเสรี..มีความภาคภูมิใจ..ไปตราบกาล.. ต่อมาคือ รักศาสนา..... กว่าที่พระพุทธองค์จะทรงค้นพบ อริยสัจจ์สี่ อันคือสัจจธรรม ต้องใช้เวลาหลายชั่วกัปป์กัลป์ แล้ว... เราแสนโชคดีนัก ที่ได้เดินตามรอยธรรมรอยทองนั้น เพียงสร้างจิตให้ใสใจจักว่างกระจ่างแจ่ม ด้วยความเพียรรักษา ศีล ภาวนา จักค้นพบประทีปแก้วแห่งดวงปัญญา ที่จัก.. นำพาเราไปสู่แดนดินแห่งความสุขเย็นเป็นนิรันดร์ เรื่องรักธรรมนี้ ต้องปฏิบัติเอง ไม่มีใครทำแทนได้ เสมือนเตรียมตัวไว้ให้พร้อม มิประมาททั้งชาตินี้แลภพหน้า ใช่ใครจักหามพาเราไปได้... สุดท้าย.. รักพระมหากษัตริย์ ... ซึ่งรักนี้เป็นรักที่ไม่ต้องร้องขอ เพราะ... ดวงใจไทยทุกดวง ได้แสดงพลังให้โลกประจักษ์ชัดแล้ว ว่าทุกวันนี้ ไทยยังคงมีร่มฉัตรเพชรอันแสนยิ่งใหญ่ พาให้ผองชนคนไทยแลแผ่นดินทุกธุลีหล้า มีเพียงความสงบสุข ไม่นับแดนดินภาคใต้ ที่หวังไม่ช้านานคงหยุดรบรากัน หันหน้ามาสมานฉันท์ สามัคคี เนื่องจากคิดให้ดีการฆ่าฟันกัน หาใช่ความสุขนิรันดร์ไม่ และ.... สงครามฤาความขัดแย้ง มีเพียงแต่ความวิปโยคโศกสะเทือนใจ ที่ต้องสูญเสีย พลัดพราก จากเจ็บไปตามๆกัน สู้หันหน้ากันมารู้รักสามัคคีปรองดองกัน สร้างสรรโลกนี้ให้สวยงาม เพื่อเตรียมการสู้รบกับภัยธรรมชาติจะดีกว่า ที่นับวันจะรุนแรงขึ้น และ... รักท้ายสุด ที่ชายหญิงเกิดมาอยากพบพาน ด้วยแรงบุญพรพรหมบุพเพสันนิวาส ให้มีเสน่หาพิสวาท เพื่อ.. สืบทอดเผ่าพันธุ์ อันคือธรรมชาติ ธรรมดาโลก เพียงรักอย่างไร มิให้โศก สิ้นแรงใจ ยามผิดหวัง ด้วยคงไม่มีใครจักพบรักสมบูรณ์แบบ บ้างอาจจะต้องอกหักรักร้างลา บ้างอาจเหว่ว้าจำทนอยู่ กับคนที่ตัดสินใจเลือกมาแล้วพบว่ามิใช่เลย บ้างอาจจะต้องชาเฉยกับรักนี้ ที่เป็นรักสามเศร้า ร้าวราน หวานหาย กลายเป็นสงครามแห่งการแย่งชิงหึงหวง ตกในมายาลวงแห่งบ่วงเล่ห์เสน่หา มนตราน้ำผึ้งพิษ หากไม่รู้รักษาจิตให้รักเป็นรักให้เย็นใสงาม อันคือ.. นิยามรักที่จักต้องรู้อดทนอภัยเมตตาเสียสละ และ.. ที่สำคัญหากเกิดมาไม่พ้นบ่วงกรรม ก็จงชดใช้หนี้รัก.. ด้วยการสร้างกุศลสะสมเสบียงบุญบารมี เพื่อมิต้องมีชีวิต ที่ระกำช้ำทรวงอีกในภพภูมิต่อไป หากยังไม่ข้ามพ้นพันธนา และ.. ตราบจนกว่า จะหมดสิ้นกิเลสปรารถนา มายารัก ด้วยการถวายภักดิ์รักเพียงพระธรรม เท่านั้น อันคือ...... ความรักสูงสุด ยุติสร้อยโซ่กรรม อันจำต้องวนว่ายจนน่าเหนื่อยหน่าย เป็นยิ่งนัก นะที่รักนะทุกดวงใจ...! ....................................... http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song314.html บ้านเรา บ้าน เรา แสน สุขใจ แม้จะอยู่ ที่ไหน ไม่สุขใจ เหมือนบ้านเรา คำ ว่าไท ซึ้งใจ เพราะใช่ ทาสเขา ด้วยพระบารมีล้นเกล้า คุ้มเรา ร่มเย็น สุขสันต์ รุ่ง ทิพย์ ฟ้า ขลิบทอง พริ้วแดดส่อง สดใส งามจับใจ มิใช่ฝัน ปวง สตรี สมเป็นศรีชาติ เฉิดฉัน ดอก ไม้ชาติไทยยึดมั่น หอมทุกวัน ระบือ ไกล บุญ นำพา กลับมาถึงถิ่น ทรุดกายลงจูบดิน ไม่ถวิลอายใคร หัว ใจฉัน ใครรับฝาก เอาไว้ จาก กัน แสน ไกล ยังเก็บไว้ หรือเปล่า เมฆ จ๋า ฉัน ว้า เหว่ ใจ ขอวานหน่อยได้ไหม ลอยล่องไป ยังบ้านเขา จง หยุดพัก แล้วครวญรับฝาก กับสาว ว่าฉันคืนมาบ้านเก่า ขอยึดเอา ไว้เป็น เรือน ตาย...
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟพุด
หน้าส่วนตัว
1103
