29 สิงหาคม 2551 14:10 น.
พุด
ในราตรีที่เดียวดายณ ปลายฟ้า
ดวงดาราพริบพราวเฝ้าปลอบขวัญ
แม้นโศกแสนกับทุกข์ทนท่ามคืนวัน
จะฝ่าดั้นรู้วางว่างกระจ่างใจ
เป็นเช่นนี้ดวงฤดีพร้อมยอมรับ
กี่กัลป์กัปป์จิตดวงงามสว่างใส
รู้กลืนกล้ำแม้นเหน็บหนาวเศร้าเพียงใด
ณ กลางใจยังพร่างพรายดั่งสายรุ้ง
ไม่ยอมพ่ายหมายฝากดีพลีแด่โลก
ลบรอยโศกรอวันอรุณรุ่ง
ตะวันงามที่ยังคงจรัสจรุง
พร้อมหมายมุ่งสู่เส้นทางสว่างใจ
ในวันนี้จิตเงียบงามท่ามโลกหมุน
ยังหอมกรุ่นด้วยแรงบุญส่องไสว
ปลอบใจตัวชีพแสนสั้นนะดวงใจ
สว่างมาสว่างไปไม่หวั่นรอวันลา.....
27 สิงหาคม 2551 21:35 น.
พุด
หอมอวลดวงดอกปาริชาติในเวิ้งฝัน
กับแรมจันทร์ในรอยใจถวิลหา
เส้นทางสายรุ้งมุ่งสู่พฤกษ์ไพรพนา
วันที่ฟ้าทอทองทอดกอดแดดดวง
ดวงดอกไม้ร่ายฟ้อนอ้อนลมรัก
ฝากเพียงภักดิ์ทุกเช้าค่ำย้ำห่วงหวง
สู่วิมานเทพเทวาดารารวง
ลืมหนาวทรวงชั่วคราวร้าวรักแรม
อวลโอบเอื้ออิงอุ่นแอบหนุนตัก
ลั่นทมทักริมหน้าต่างให้หอมแถม
ดวงจันทราพรายยิ้มผ่องเพ็ญแย้ม
ดาวแตะแต้มในเวิ้งฟ้านิทรารมย์
โลกแค่นี้ที่หมายปองครองสู่ฝัน
เป็นนิรันดร์รักแท้ให้หอมห่ม
ลืมโลกช้ำกรรมซัดแสนตรอมตรม
เลือนรอยระทมเริ่มต้นใหม่ในเรียวรุ้งแสงตะวัน...!
25 สิงหาคม 2551 18:56 น.
พุด
โลกภายในหวังสิ้นไร้ตายแตกดับ
รอเพียงนับวันรอคืนสู่หล้า
หลอมดินน้ำลมไฟดวงวิญญาญ์
มิปรารถนาสิ่งใดต่อไปแล้ว
ลมหายใจนิดน้อยคอยใฝ่ธรรม
ภาวนาพร่ำให้ดวงใจใสดั่งแก้ว
ละยึดมั่นรักใดให้คลาดแคล้ว
หมดสิ้นแววสิ้นรักสิ้นภักดี
สวรรค์ปาริชาติเฝ้ารออยู่
ฟ้ารับรู้เปิดทางสว่างชี้
หนทางงามกระจ่างแจ้งแจ่มชีวี
ทางสายนี้มีดวงแก้ว ณกลางใจ
ทิ้งทุกข์สุขมายาไม่ยึดมั่น
ทุกความฝันพันธนาพาหวั่นไหว
ทุกอดีตกรรมช้ำตรมระทมฤทัย
ทุกใครใครขอกรวดน้ำคว่ำขันอย่าซ้ำวน...
ฝนพรำสายเศร้า เพิ่งหยุดหยดหยาดสาย
นั่งมองปลายไม้ไหวเอนด้วยลมพายุแรง
พายุพ้นผ่าน ไปกับทิวาวารยามค่ำย่ำสนธยา
ลีลาพระพิรุณมลายหายวับไปกับกาลเวลา
คือสัจจะฟ้าฝากสอนเตือนเสมือนสัจจะใจ
ไม่มีเรื่องร้าย รานร้าวใดจักคงที่คงทน
ไม่มีคนใดจะหนี้พ้นเพรงกรรม
หาก..
มีเพียงสิ่งเดียวน้อมนำจิตสู่ความว่าง
สู่หนทางแห่งความกระจ่างรู้
สู่ความไร้สิ้นถึงความยึดมั่น
บ่วงพ้นธนามายาเสน่หาใด
ที่จักพาให้จิตดวงใสเศร้าหมองครองเพียง
รอยกรรมซ้ำวน...เพียงนั้น
19 สิงหาคม 2551 20:38 น.
พุด
ดอกเดียวดายงอกงามในยามดึก
ลึกลึกแลเห็นโลกแสนโศกศัลย์
มากผู้คนเวียนวนวิบากวัน
ธรรมดานิรันดร์ฉันท์เช่นปุถุชน
มองสรรพสิ่งนิ่งนึกอย่างลึกซึ้ง
ไม่คะนึงถึงอดีตเคยหมองหม่น
ไม่ฝันถึงอนาคตบันดาลดล
เพียรสอนตนอยู่กับนาทีปัจจุบัน
หากหัวใจดวงไหนพบรักช้ำ
ฝากน้ำค้างคำปลอบใจอย่าไหวหวั่น
หยาดน้ำทิพย์ธรรมพรำพรมผ่านคืนวัน
แค่มายาฝันวันแสนดียังมีรอ
น้องฉางน้อยกลอยใจในร่มรัก
อกน้องหักฤาล้อเล่นกับทุกข์ท้อ
หากเป็นจริงให้คอยนับวันรอ
อธิษฐานขอ..
พระเอกในจอที่รักจริงประดับใจไปนิรันดร์...!
.................................
18 สิงหาคม 2551 21:52 น.
พุด
เบื่อโลกวนซ้ำย้ำวิบาก
เสมือนฝากรอยกรรมทำหวั่นไหว
หากไม่สร้างบุญสะสมทุนสะเบียงใจ
ยามพรากไกลคงเหน็บหนาวเศร้าน้ำตา
นิ่งนิ่งกับบ้านภายในไร้ใครเคียง
มีก็เพียงพบว่างทางเหว่ว้า
เรียนรู้โลกทะเลโศกเหลือคณา
ได้นำมาสอนใจในวันนี้
พบรักแท้รักเทียมก็เท่านั้น
มายาฝันดายเดียวยากหลีกลี้
มาลำพังไปลำพังนะคนดี
คือชีวีนิดน้อยคอยสอนใจ
ให้สร้างงามนิยามดีพลีแด่โลก
ก่อนโบยโบกอำลาอย่าหวั่นไหว
ถึงรอยกรรมย้ำวนสักเท่าไร
ไม่เป็นไรสร้างแรงบุญหนุนไกลกรรม...
......................
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟพุด
หน้าส่วนตัว
1539
