14 สิงหาคม 2546 09:17 น.
พุด
เงียบสะท้อน......
จากหนังสือบ้านภายในเงาภายนอก.
เขียนโดยคุณโกศล กลมกล่อม
กวีร่วมสมัยเจ้าของรางวัลสมาคมภาษาและหนังสือแห่งประเทศไทย
พ.ศ2532 และ2542
รางวัลรวี โดมพระจันทร์ และรางวัลลมหายใจกวีพ.ศ2534
เข้ารอบสุดท้ายรางวัลซีไรท์พ.ศ2535 2538 และ2541
กวีที่พุดพัดชาชื่นชมศรัทธาในคำ
ในความงามสมถะเรียบง่ายที่เป็นตัวตนอันแสนยิ่งใหญ่ค่ะ
จึงพยายามนำมาถ่ายทอดเพื่อแบ่งฝันแบ่งสิ่งอันสวยสดงดงามนี้ที่ก่อเกิดงามพร่างสว่างกลางใจ..ดวงน้อยนิดนี้..นะคะและ
ด้วยรักทุกดวงใจไทยโพเอม
หวังเป็นแรงบันดาลใจค่ะ
..........
ผมกลับมาสวนโมกข์ปลายเดือนพฤษภาคม 2540
ใบไม้แห้ง กระจัดกระจายบนทางเดินใต้ดงไม้
ผมเดินตามทางที่เคยผ่าน
ต้นไม้น้อยเติบโตเป็นต้นใหญ่..
มีคนบอกว่าเสียงของต้นไม้สอนมนุษย์ให้เข้าใจชีวิต
แดดอุ่นยามเย็นลอดช่องว่างของกิ่งใบ ลมอ่อนผ่านบางเบา
แดดสีทองอยู่เบื้องหลังภูเขา ก้อนเมฆสงบวางที่ขอบฟ้า
ผมหยุดยืนกลางลานกว้าง ก้อนหินและกรวดทรายนิ่งฟังคนเดินทาง
ไม่เคยร้องสิ่งใด
ผมกลับมาที่นี่เวลาเดิมทุกปี เดินรอบสวนโมกข์จนทั่วทุกครั้ง
มีความเปลี่ยนแปลงรอบตัว ไม่มีสิ่งใดดำรงอยู่ถาวร..
ต้นไม้ ท้องฟ้า แม้แต่กรวดทราย
จนวันนี้ ผมเข้าใจสิ่งที่ท่านพุทธทาสภิกขุกล่าว เดินดูเสียให้ทั่ว
เมื่อผมได้เดินท่องไปในจิตวิญญาณของตน เฝ้าดูความเปลี่ยนแปลงของชีวิต
แต่ละขณะ ทั้งความทุกข์ และความสุข
ผมยืนอยู่ ณ..สถานที่เผาสรีระของท่านพุทธทาสภิกขุ ต้นไม้ใหญ่รอบด้านน้อมลงเคารพ
ความรักความศรัทธาแผ่ทั่วความรู้สึก ขณะที่ผมคุกเข่ากราบตรงพื้นทราย
ภาพวัยเยาว์ปรากฏ ต้นมะขามหน้าบ้านเงาของบ้านทอดลงอบอุ่น
รอยยิ้มของย่าที่มีต่อหลานคนเล็ก ผมเคยพูดว่า..ถ้าเรารวยเราคงมีความสุขมากกว่านี้
เสียงย่าตอบเบาๆ
เราอยู่กันพร้อมหน้าอย่างนี้ หิวบ้าง อดบ้าง เราก็มีความสุข
แล้วเคราสากของพ่อสัมผัสแก้ม แม่ถือไม้เรียวเรียกมากินข้าว ผมแอบออกไปวิ่งเล่นนอกบ้าน
ภาพท้องนากว้างใหญ่ แว่วเสียงกระดึงของวัวควาย ผมเป็นเด็กน้อยวิ่งริมคันนา
รอยผืนดินแตกระแหงเหมือนรอยย่นบนใบหน้าของตาและยาย เมฆฝนทะมึนเหนือเทือกเขา
ต้นไม้ใหญ่น้อยทั่วขุนเขายืนอ่อนน้อมท่ามกลางพายุใหญ่จนสงบ
สายน้ำคือความห่วงหาอาทร เฝ้าเดินทางจนถึงทะเล แสงตะเกียงจากเรือประมงติดขอบน้ำ
เมื่อฟ้าสางเด็กน้อยวิ่งไปช่วยพ่อยกปลาลงจากเรือ
ผมเดินทางมาสู่เกาะ พบกับ วรรณะ เพื่อนผู้รู้จักกันคราวที่เขาเดินทางมาส่งพระรูปหนึ่ง
กลับสวนโมกข์ ผมอาศัยบ้านพ่อและแม่วรรณะบ้าง วัดร้างบ้าง ผมอาสาเป็นครูสอนหนังสือ
ในโรงเรียนเล็กๆ ซึ่งอยู่ใกล้กัน เสียงร้องเพลงของเด็กเป็นเสียงเดียวกับคลื่น
วันที่จากลาไม่รู้เหงื่อหรือน้ำตานองบนใบหน้า
ความรักทำให้เรามีความสุข ความรักหล่อเลี้ยงหัวใจให้อยู่ในโลกอันเปล่าเปลี่ยว
จนคราวเราจากกัน ความทุกข์สอนผมให้เข้าใจความรักที่แท้ ความรักที่สรรพสิ่งมีต่อชีวิต
และชีวิตมีต่อสรรพสิ่ง ประดุจสายใยอันอบอุ่นคล้องวิญญาณเป็นหนึ่งเดียว
ชีวิตไม่เคยหยุดทำหน้าที่ และชีวิตไม่เคยมีวันหยุด ชีวิตหนึ่งสอนอีกชีวิตหนึ่งให้เข้าใจชีวิต
ผมกราบพื้นทรายเป็นครั้งที่สอง ใบไม้ร่วงสู่พื้น ผมเงยหน้าขึ้นเห็นฝูงนกพากับบินกลับรัง
ลูกนกบินทันฝูงแล้ว ผมเคยเป็นนกหลงฝูงกลางป่าเปลี่ยว เป็นนกแปลกหน้าในเมือง
เวลานี้ผมรู้สึกเป็นเช่นเดียวกับท้องฟ้า อ้าแขนรับความเปลี่ยนแปลง
โลกนี้ไม่มีสิ่งใดดำรงอยู่ถาวร ทุกสิ่งเปลี่ยนแปลงเสมอ ทั้งตัวเราและผู้อยู่รอบข้าง
เมื่อวันที่ย่าจากไป ผมนั่งอยู่กับย่าจนลมหายใจสุดท้าย คืนวันที่พ่อจากไป
ผมเห็นรอยยิ้มของพ่อจนตื่น และวันที่ท่าพุทธทาส ภิกขุ อาพาธ
อยู่โรงพยาบาลประจำจังหวัด ผมเดินทางมาทันขณะลูกศิษย์พาท่านกลับสวนโมกข์
แปลกใจที่เราจากกัน แต่คล้ายเรายังอยู่ใกล้กัน อยู่พร้อมหน้ากัน
ความคิดเหมือนเดินทางมาในความเงียบ สะท้อนภาพแล้วภาพเล่า ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ทุกวินาทีผ่านไป ทำให้เราเข้าใจภาพต่างๆมากขึ้น เข้าใจชีวิตชัดเจนขึ้น
ฟ้าเริ่มมืด เสียงจักจั่นเรไรดังทั่วในความเงียบ เวลานี้ความเงียบและเสียงกลับไม่ขัดแย้งกัน
กลายเป็นหนึ่งเดียวกัน
หน้าผากของผมสัมผัสพื้นทรายเป็นครั้งสุดท้าย น้ำตาอันมิอาจห้ามเอ่อขึ้นมาด้วยความรู้สึก
ศรัทธาต่อทุกสิ่งมีค่าที่ผ่านมาและสอนผมให้เข้าใจชีวิตในวันนี้...........
เงียบสะท้อน
เคยอยู่เดียวท่องเที่ยวไหม
มองไปทั่วทางช่างเงียบเหงา
เพื่อนเพียงเสียงใจสั่นไหวเบา
เป็นเงาติดข้ามความลำเค็ญ
ค้นหาสาระไร้สาระ
ราวจะคว้าได้กลับไม่เห็น
ถอนใจ สายธารกลับผ่านเย็น
ปลาเป็นว่ายทวนได้ปลาตายลอย
แล้วเสียงเพียงแผ่วผ่านแว่วอยู่
เหลียวดูใบพลิ้วใบปลิวผล็อย
บ้านเก่าเช้าใหม่ใจเคยคอย
แง้มน้อยหน้าต่างอย่างรีบรน
เงียบฟังความเงียบ เงียบสะท้อน
โลกย้อนโลกแสดงทุกแห่งหน
ใจย้อนยินใจเข้าใจตน
ชัดจนเปิดกว้างกระจ่างชัด
มอบให้..คนดีในดวงใจ..
ที่หวังเป็นพลังอันยิ่งใหญ่สร้างงามในดวงใจ..
ไปสู่ฝัน..สู่ดวงดาว..สู่สายรุ้งประดับราวใจไปชั่วกัปป์กาล..
และระหว่างเรา..เงียบสะท้อนงาม..ใจถึงใจ..ไม่มีคำว่ากาลเวลา...
ให้...
เชษฐภัทร ...ด้วยรักและอยากแบ่งปัน..เพื่อสรรสร้างงานงามในโลกบรรณพิภพ
พี่พุด..
14 สิงหาคม 2546 00:44 น.
พุด
http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=367
...........
จริงๆแล้ว...ภาค..ต้องเรียกยาย..ว่าย่า....
แต่..ภาคก็เรียกว่ายาย..ตามลูกๆของคุณป้า..และน้ามาตลอด
ตั้งแต่จำความได้......
ภาค..ไม่มีพ่อ...ตั้งแต่อายุ..สองขวบ...
.พ่อลาภาคไปอยู่บนสรวงสวรรค์...และภาคก็โตมาท่ามกลาง
ความรัก...ความอบอุ่นใจ..ด้วยรักนี้
ที่ได้ชดเชยมาจากทุกคน..ที่รักภาคดังดวงใจ........
และโดยเฉพาะ...จากยาย....คนดีที่หนึ่งเลยของภาค........
ยาย...ใจดี...ใจเย็น...และใจงาม...ขยันขันแข็ง....
หนักเอาเบาสู้...เยี่ยงหญิงงามของดินแดนแห่งที่ราบสูง.........
ของประเทศนี้...ที่แสนเด็ดเดี่ยว แม้ลำบาก...ยากจน..
ก็อดทนต่อสู้...เพื่อชีวิตที่วาดหวัง..ว่าพรุ่งนี้ต้องดีกว่า
ยายดูแลภาคยิ่งกว่าลูก...ด้วยรัก..ด้วยสงสาร..
ทุกคืน ภาคจะนอนหลับชิดใกล้..จนได้ไออุ่นจากอ้อมอกยาย...
มือเหี่ยวย่นของยาย......จะคอยพัดโบกวีให้ภาค นอนหลับฝันดี..........
มือเหี่ยวย่นของยาย....ที่หว่านกล้า..ดำนา..มาจนชั่วอายุยาย.......
ทุกเมล็ดพันธุ์พืช.....ที่ยายฝังฝากลงดิน...ราวมือนางฟ้าเนรมิตร..
ให้ได้เพลิดเพลินชื่นชมยามยอดอ่อนผลิชูช่อ
แทงหน่อ โผล่พ้นดินงาม มาทายทักกับตะวัน.......
ยายของภาค......เปรียบดังดวงตะวัน....สีส้มเจิดจ้าสาดแสง...ทั่วท้องทุ่ง....
ให้ใจภาคเจิดจ้ากระปรี้กระเปร่า
พอกัน...ที่จะรู้รักโลก...และชีวิต....อย่างบริสุทธิ์ล้ำ...........
ภาคคิดถึงยาย.....คิดถึงฝนหลงฤดู ....พรูพร่าง....แผ่นดินชุ่มฉ่ำ....
ราวฟ้ามาโปรด...ให้ยอดติ้ว..ผักหวาน...
ดอกขะเจียว...คงงอกงามมาทายทัก...
ให้ผู้คนของท้องทุ่งบ้านภาค...มีอาหารอร่อยกรอกหม้อ.........
เมฆฝนจากฟ้า...ฤดูหนาวตะวันตกดินช้า...........
เหมือนที่นี่...แม้ภาคจะอยู่ไกลแสนจากยาย.........
อากาศหนาวมาก.......ภาคคิดถึงอ้อมอกอุ่นของยาย....
ภาคคิดถึง..ทุกคนในหมู่บ้านเล็กๆของภาคที่
แสนอบอุ่นเป็นสุข......
ภาคคิดถึงบ้านของเรา....บ้านที่มีรั้วไผ่หนามรอบบ้าน..
.และบางบ้านกลายเป็นซุ้มให้เถาบวบเกาะเกี่ยว
ยามฝนมา.......
ยายครับ...ไม่ว่าภาคอยู่แผ่นดินไหน ในโลกนี้..
ภาคก็ไม่เคยลืม....ท้องทุ่งนา...งานบุญบั้งไฟ.....และ....
ความรักของยาย.....ที่ตามติดมาอยู่ในใจของภาค..ให้หนาวคลายเป็นอุ่น..........
ยายครับ...ภาคอยากกลับมากอดยาย...
ให้ยายใช้มือสั่นๆและเหี่ยวย่นของยาย...ลูบหัวลูบผมให้ศีลให้พร...
ยายครับ...ภาคคิดว่ายายคงรอ.......
ให้ภาค...บินข้ามน้ำข้ามทะเลกลับมาหายาย...เหมือนใจภาคเวลานี้..
ที่ลอยละลิ่วบินมาซุกอกยาย..มากอดยายแน่นๆ....
และภาคอยากบอกบอกยายว่า..........
.............ภาครักยาย...ที่สุดในโลกเลยครับ...........
แด่คนดี..ที่ CLEVELAND..ด้วยรักและเข้าใจค่ะ............
เดือนเพ็ญ แสงเย็นอร่าม นภาแจ่มนวลดูงาม
เย็นชื่นหนอยามเมื่อลมพัดมา แสงจันทร์นวลชวนใจข้า
คึดถึงถิ่นที่จากมา คิดถึงท้องนา บ้านเรือนที่เคยเนา
กองไฟสุมควายตามคอก คงยังไม่มอดดับดอก
จันทร์เอยช่วยบอกให้ลมช่วยเป่า
โหมไฟให้แรงเข้า พัดไล่ความเยือกเย็นหนาว
ให้พี่น้องเรานอนหลับอุ่นสบาย
เรไร ร้องฟังดังว่า เสียงเจ้าที่เฝ้าคอยหา
ลมช่วยพัดมากระซิบข้างกาย
ข้ายังคอยอยู่มิหน่าย มิเลือนห่างจากเคลื่อนคลาย
คิดถึงมิวาย ที่เราจากมา
ลมเอยช่วยเป็นสื่อให้
นำรักห่วงจากดวงใจของข้านี้ไปบอกเขาน้ำ นา
ให้เมืองไทยรู้ว่า ไม่นานลูกที่จากมา
จะไปซบหน้าแทบอกแม่เอย...........
14 สิงหาคม 2546 00:13 น.
พุด
http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=1136
ตะวันโพล้เพล้ เหว่ว้า
คนดี วันนี้ดวงขับรถไปที่บึงกว้างอีกครั้ง
เอาจักรยานที่พับได้ ไปปั่นรอบบึง
มีตะกร้าปิคนิก และผ้าผืนสวยปูทับบนเสื่อ
ยามเอนตัวลงนอนดูการแสดงของเวทีท้องฟ้า
ในยามเย็น ต้นไม้ ต้นโกร๋นยืนต้นราวรอเราอย่างเหงาเศร้า
ณ.ที่เดิม ต้นไม้ที่งามประหลาดในใจดวง ดวงนี้
ต้นที่มีเพียงก้านชะอุ่มสุมทุมพุ่มพฤกษ์กลางต้น
เพียงให้นกกามาอาศัย ส่วนรอบรายนั้นพร้อมใจกันสลัดร่วงกราว
เหลือก้านกิ่งกระจายไร้ใบ.....
มาวันนี้...ดวงเอนกายพินิจดู
น่าแปลกที่มีปุ่มปมสีเขียวกำลังเกาะ ทุกปลายก้านกิ่ง......
ดวงเตรียมกระดาษเพื่อลองสเก็ตซ์ ภาพนี้
แต่น่าเสียดายที่ดวงมิใช่นักสะเก็ตซ์ภาพที่ดี
จึงออกมาแบบงูๆปลาๆ ถ้ามีคนวาดภาพเก่งมาด้วย
ไม่กี่นาที ภาพงามเหล่านี้ คงจะดูราวภาพจริงบนกระดาษ
ดวงคิดถึงกล้องถ่ายรูป.....
ในขณะที่เห็นความงามงดของอาทิตย์อัสดง...
.แสงสวยกระทบผ่านดงดอกหญ้า ต้องตกลงสู่ผืนน้ำ
ก่อให้เกิดแสงสีทอง วิบวับวิบวับ สวยสุดใจ
และ กระทบกับเส้นผมงาม เกิดประกายจรัส......
เมฆชมพูหวาน ราว สายไหม เกาะกลุ่ม ละเมียด
เป็นช่อชั้นราววิมานเมฆ นวลละออน่านอนเล่น
ดวงเริ่มวิ่ง.....พร้อมดูไม้ใบ ทุกต้น ทุกดอกดวง....
ชมพูพันธ์ทิพย์......สลัดดอกชมพูพวงร่วงพรู พราวพื้น
ราวพรมดอกไม้ลายหวาน.....
โมกและแก้ว.......
ออกช่อขาวพราวกิ่งแตะแต้มกระจาย กลางกอ.....เขียวขจี
ไผ่สีทอง.......ใบเรียว ซัดส่าย เสียดสี
เกิดเส้นสายเสียงซอกแซก มากับสายลมบางเบา
ราวกับอยู่ท่ามกลางฤดูร้อน ในชนบทไกล......
กล้วยกอ.....จากบ้านริมบึง อวดใบเขียวสมบูรณ์สล้าง
มีเคลืองาม คลอตา......
ดวงรักต้น และใบกล้วย
ไม้ที่งามเรียบง่ายไร้ปรุงแต่งแฝงปรัชญา น่าไหลหลง
คุณประโยชน์มากมี
คู่ครัวไทย..คู่ใจผู้ยาก มาช้านาน.......
ดวงปลูกไว้หลายกอ รอคนไกล
จากวันที่กล้วยแทงหน่อ ทอยอด ออกปลี เป็นหวีงาม
จนออกเคลือคล้อย คอยรับการกลับมา
บอกว่าจะทำกล้วยบวชชีให้รับประทาน
ถ้าคนปลูกไม่ท้อรอราลาไปบวชเสียก่อนน่ะนะ.......
คนไกล..ลาลับ..พาใจให้คิดถึง...คิดถึง..และคิดถึง..
น้ำตารื้นชื่นตา เมื่อทราบว่านอนซมด้วยพิษไข้มาหลายวัน
สงสารและห่วงใย คิดถึงความน่ารัก น่าสงสาร
ที่มากมายด้วยความมั่นคง จงรัก
หนักแน่น ดังแผ่นผา สม่ำเสมอ อดทน
ได้แต่ภาวนาให้หายในเร็ววัน กลับมาเป็นสายลมอ่อนๆ
บางเบาเป่ารดกายใจของเราให้เยือกเย็นชื่นฉ่ำ......
เหมือนทุกคืนวันที่ผันผ่านมานานปี นะคนดี.........
โพล้เพล้ โพล้เพล้ ยามนี้ยิ่งพาใจเหงาเศร้า
ร้าวรอน
บึงกว้าง ว่างตา นิ่งงาม สงบงัน
แสงสวยเปลี่ยนสีเป็นส้มเศร้า ซึ้ง..
ไปกับใจดวงนี้ยามสายันณ์ตะวันรอน....
.........
13 สิงหาคม 2546 23:41 น.
พุด
http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=82
ลั่นทมชมพูทัดหูเคลียแก้ม!
เด็ดลั่นทมชมพูทัดเคลียแก้ม
แล้วยิ้มแย้มกับโลกสวยวันฟ้าใส
เขียนกลอนรักแกล้มหวานเศร้าคลุกเคล้าใจ
และนี่ไงคือโลกฝันวันแสนดี
อยากกระซิบบอกยอดรักอย่าเหงาเศร้า
อย่ารานร้าวดวงใจไม่คิดหนี
ยังรอรักรอฝัน..ถึงวัน..ร่วมชีวี
จะกี่ปี กี่เดือน..ยังเฝ้ารอ..รอและรอ...ค่ะ
13 สิงหาคม 2546 23:05 น.
พุด
http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=317
วันนี้มีเวลาพลิกดูหนังสือ..บ้านและสวน..ที่ซื้อมาทิ้งไว้นานแล้ว
มากองรวมๆกันไว้กับหนังสือที่ยังไม่ได้อ่าน..
เพราะระยะนี้มัวแต่เอาใจ
ไปจดจ่อกับสิ่งมีชีวิต..ที่เรียกว่า..คน..ใครบางคน
และเรื่องราวสวยงามมากมี
ที่งดงาม..มากกว่า..ที่หัวใจให้ความสำคัญมากกว่า..
ดวง..จะมีความสุขมากกับการได้อ่านหนังสือ..
เกี่ยวกับการแต่งบ้าน จัดสวน
แม้ว่าในชีวิตจริงไม่ชอบสวนที่ประดิษฐ์ประดอย..
ใจชอบสวนป่าที่ดูธรรมชาติธรรมดา
และดูมีชีวิตมากกว่าเป็นไหนไหน..
อันนี้คงจะมาจากเป็นคนบ้านนอกนะชีวิตดิบเดิมติดดินไง..
ที่บอกใจและใครๆที่รักเสมอมาว่า คอยถวิลหาแต่ราวไพร..
และบางที..ยังได้ไอเดียมาเปลี่ยน..
วิมานดินของดวงนี้หนอ
ให้แสนสุขล้ำให้สมกับคำว่าบ้านคือวิมานของคน......
เพราะชีวิตนี้เรามีสิทธิ์จะเลือกอยู่ เลือกเป็น
เลือกเห็นงาม ตามดวงใจดวงตาของเราเอง
ใช่ใคร!
พบคำนี้..เลยอยากนำมาฝากฝัน
ฝากคำสวยไว้ ให้ใจทุกดวงได้หวานไหว..ไปด้วยกันนะคะ..
อุโมงค์โมก คงพอคิดออกนะคะ ว่าจะสวยงามขนาดไหน..
เป็นภาพ..โมกสวยสานใบจนเป็นอุโมงค์ทอดยาว..
และราวฉากฝัน ที่น่าจะมีคู่บ่าวสาวจูงมือกันมา
พร้อมเสียงเพลงรักหวานแว่ว ในพิธีมงคลศักดิ์สิทธิ์
ที่มีดอกโมกร่วงพราวขาวพรมพร่าง...ร่วมอวยพร..
และน่าเสียดาย..
น่าจะเป็นฉากรักให้สาวพลอย. ในเรื่อง...พลอยเคียงเพชร..
ที่พุดพัดชาเคยรจนาไว้..และสักวันหนึ่ง อาจจะเป็นจริงดั่งฝัน..
ต้นไม้ ต้นไม้ ดอกไม้ ดอกไม้ ..
ชั่วชีวีตราบชีวาจะมิมีวันสิ้นสุข ตราบใดที่ใจดวงนี้
ยังมีเงาไม้..ให้ร่มเย็นกับใจงามง่าย...
และดวง..คงตายแบบปลาผิดน้ำ กระเสือกกระสน
เร็วกว่านี้ แบบไม่มีออกซิเจน..
หากให้อยู่ที่ไหนก็ได้ ที่มีแต่ป่า คอนกรีต..
ตอนนี้จำปี ของดวงสูงเลยหลังคาบ้านแล้ว
ให้กวาดใบงาม ที่ร่วงหล่น ฝึกสมาธิ
มีปัญญา พาสอนใจทุกวันกับการกวาดใบ..สัจจธรรม...
เตือนใจว่า..
ใบไม้ที่ปลิดปลิว...คว้างคว้าง..รวงสู่ธุลีดินนั้น..ก็
เปรียบเสมือนดั่งชีวิตคนเรา..ร่วงหล่นทุกวัน
ไม่เลือกเวลา..ยามที่ถึงคราต้องราโรย...
ใบอ่อน ผลิใหม่สวยสล้างแทงยอดออกมา ทายทักโลก
พบโศกสุข ท้าแดดแรง ลมกล้า พายุฝน
และลมแรง ที่พัดผ่านมากับกาลเวลา
มาหมุนวน คลุกเคล้าให้ผ่านร้อนผ่านฝนผ่านหนาวจนชาชิน..
กับความไม่แน่ไม่นอนของฤดูกาล..
ที่นับวันรอคืนจะผ่านเลยลับ..มิยั่งมิยืน..
อุโมงค์โมก แสนงาม นามเพราะ
ที่บันดาลใจให้ฝันหวาน หวาน ว่าคงมีสักวัน
จะสานฝัน ให้แสนดี มีใครบางคนโอบเอว
เคียงคู่กัน ไปตามเส้นทางสายฝัน พลันหันมายิ้มหวาน
สบตากันนิ่งนาน..ก่อนที่จะตามมาด้วย..
จูบซาบซ่าน..นานเนิ่นตามมา เป็นนิรันดร์ .........
หากรู้สักนิด
.......
หากฉัน รู้ สักนิดว่าเธอรักฉัน
บอกกันวันนั้นให้รู้สักหน่อย
ว่าดวงใจ ที่ฉัน เฝ้าคอย
คงไม่ เลื่อนลอย เป็นของ ใคร
เพียงแต่กระซิบ ว่าสุดที่รัก
ฉันก็จะมิอาจจากไป
ใจเราสอง ชอกช้ำระกำใน
คงไม่สลาย มลาย ลงพลัน
หากฉัน รู้ สักนิดว่าเธอรักฉัน
บอกกันวันนั้นให้รู้สักหน่อย
ยอดดวงใจ ที่ฉัน เฝ้าคอย
คงไม่ เลื่อน ลอย เป็นของ ใคร
เพียงแต่กระซิบ ว่าสุดที่รัก
ฉันก็จะมิอาจจากไป
ใจเราสอง ชอกช้ำระกำใน
คงไม่สลาย มลาย ลงพลัน
หากฉัน รู้ สักนิดว่าเธอรักฉัน
บอกกันวันนั้นว่ารักสักหน่อย
ยอดดวงใจ ที่ฉัน เฝ้าคอย
คงไม่ เลื่อน ลอย จากสุดที่รักเอย...
หน้าส่วนตัว
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟพุด
1975
