10 กรกฎาคม 2546 09:53 น.

คิดถึง..คิดถึง..และคิดถึง!

คิดถึง....... คำเพียงสองคำ
ที่ทรงพลังอันยิ่งใหญ่
รวมความรู้สึกลึกล้ำ มากค่า หลากอารมณ์ มากความหมาย......

เป็นคำที่....ทุกคนบนโลกนี้ ต้องเคยพานพบ
หนีไม่พ้นพอๆกับคำว่ารัก......ที่คู่กันมา..ราวคู่โลก

ไม่รัก คงไม่คิดถึง.....หรือ.....
เพียงคิดถึง แต่ไม่รัก คงมีบ้างเหมือนกันนะ....ใครกันล่ะ.... ห้ามใจได้....
แค่คิดถึง......ไม่ล้ำเลยเกยต่อไป....มากกว่านั้นเลย.....ดีจัง.....

คิดถึง.....คน.....วัตถุ.....สิ่งของ...ที่ข้องเกี่ยวเหนี่ยวดวงใจให้เราโหยหา ..........
คิดถึง......ธรรมชาติ งาม สถานที่ที่เคยรักเคยไป
แล้วใจเราแสนสุขล้ำเกินรำพึงรำพันเฝ้าฝันหา.....

หรือคิดถึง.....คนที่ผ่านมา.....แล้วผ่านเลยไป....ไม่หวนคืน.......
คิดถึงใครเอ่ย...ที่อย่างน้อย....เคยให้บทเรียน
ให้จำจด บทที่ทำให้ใจรวดร้าว รานแยกแหลกยับ.....

อยากบอกว่า.....ขอบใจจริงๆ....เหมือนเพลงพี่เบิร์ด....ที่แทงใจดำ.......

อกหักครั้งนี้ ฉันมีเธอเป็น ดั่งครู
สอนฉันให้เข้าใจ..... รักร้าวเป็นเช่นไร......ขอบใจจริงๆ........

ฟังทีไร...ก็สอนใจตัวได้เหมือนกัน....ขอบใจจริงๆนะ.......
บทเรียน.....ในทางลบที่เราน่าจะ......ขอบใจ....คนสอน....
ที่ยอมเสียเวลา....

ดีกว่าเอาปีนไปจ่อ...
หรือขอด่า....ให้หนำใจ......

เพราะคงไม่มีใครอยากแกล้งใคร.....ให้ใจเจ็บช้ำและรานร้าว.....
ถ้าไม่ใช่คนนั้นเกิดมาเพื่ออยากร้ายถ่ายเดียว

คิดถึง....คิดถึง...คิดถึง.....วัยรุ่น....วัยร้อน...วัยแรง....เรื่องรัก...
และขอมอบกลอนบทนี้ให้นะคะ จำเขามาค่ะ.........

ให้คิดถึงเพียงใด ใจจะขาด
ก็มิอาจไปตามความคิดถึง
ห้ามมาหา แต่ อย่าห้ามความคะนึง
ตราบใจซึ้ง ดวงนี้ มีพลัง.........(แห่งรัก)นะคะ.....

คิดถึง....เป็นคำที่คิดถึงได้ ไม่จำกัด จำนวนนับ ไม่ว่ากับคน..
หรือ ทุกสิ่งที่เราอยากจะรักอยากจะคิดถึง

คิดถึง....บางครั้งก็....ทำให้โลกนี้หม่นมัวชั่ววูบ....
ถ้าเราคิดถึงเขาข้างเดียวแบบข้าวเหนียวนึ่งที่ค้างปี..
แต่บางหนก็ดี.......ถ้าเรา...มีคนแชร์กันคนละครึ่ง...
มีผู้รับ ไม่ใช่มีแต่ผู้ส่ง แล้วหายไปเป็นอากาศธาตุ

การที่เราคิดถึงใคร และใครคนนั้นก็คิดถึงเราเหมือนกัน
เป็นความรู้สึกที่ต้องหาคำสวิงๆมาอธิบายความให้ซาบซึ้งถึงใจหน่อยดีไหม......

เหมือนๆกับ...การนอนรอ...วันรุ่งพรุ่งนี้ที่จะได้พบกับหวานใจ
เป็นความตื่นเต้นที่แสนสวยงามแสนวาบหวามใจ
สิ่งที่ทำให้ชีวิตเราแย้มยิ้มพริ้มเพรา ลืมโลก
เมื่อมีร่างงามมาปรากฏตรงหน้า....
หัวใจเราจะชา.....วูบ....วูบ.....วับ....วับ..แต่..ไม่ดับหายไปเสียทีเดียว

วันนี้....แค่อยากเขียนบอกว่า คำใดในโลกนี้....
ถ้าหัดคิดรู้จัก ใช้ในทางบวก มันจะไม่มีวันกล้ำกราย
ทำร้ายใจเราได้เลยนะ.....

คำว่าเสียใจ เสียใจ...
ถ้าใจเรา....ยังรู้จักคำๆนี้ก็แสดงว่า ......
เรายังมีความอ่อนโยน ละมุนอยู่ ......

คิดเสียว่า......เมื่อมีคำว่าเสียใจ....ก็คงต้องมีคำว่าดีใจ...
.เหมือนดังกลางคืนต้องมีกลางวัน
เหมือนดังมีฉัน.....วันหนึ่งอาจจะมีเธอ....
มีละเมอ....ก็อาจมี...ความจริง....เป็นสัจจธรรม.......นะ

ยามใด....วันไหน ที่ใจเศร้าหม่นมัวดุจอาทิตย์อับแสง
หมดเรี่ยวแรงจะสู้โลก ถึงเราจะเหงาใจ
ไม่มีใครเลย.....ไม่มี.....

แต่...แน่ละหรือ.....

คิดให้ดี เรายังมีโลกนี้ที่แสนงาม แสนสวย
ให้เราลืมตาตื่นมาดูโลกให้เป็น.....
เรายังมีดวงตา....ยังมีดวงใจที่ยังสามารถมองเห็นงาม
ตามใจฝันเพื่อนำมาประโลมชีวิตนี้ ให้เย็นรื่นชื่นฉ่ำ ไม่มอดหวัง......

รักตัวเอง.....อยู่กับตัวเองให้เป็น........
รักโลก.....อยู่กับโลกให้เป็น.....
รักเพื่อน....อยู่กับเพื่อนให้เป็น.....
รักธรรมชาติ.....อยู่กับธรรมชาติให้เป็น
เสพสุนทรีย์ ด้วยดวงใจที่ไม่หวังรานรุก.....
แล้วบอกกับตัวเองทู้ก ทุกวันนะคนดี.......
เราโชคดี....ที่ได้สัมผัสแลลืม มองเห็นสิ่งดีๆมาเติมต่อ
รอไฟฝัน ของชีวิตอีกวัน อีกวัน และอีกวัน

และแสนดีจัง....ที่ได้รู้จักคำว่าคิดถึง.....ยังมีใครบางคนให้คิดถึง...
ในซอกส่วนลึกนี้ของชีวี ที่แอบๆซุกซ่อนอย่างอ่อนหวาน
และอ่อนโยน เอาไว้เงียบๆ ล้ำค่า นะที่รัก.........
........

ถึงฟ้าจะกั้น ให้ฉันและเธอไกลกันสุดตา
หรือว่าภูผาทอดยาวขวางหน้า บังตาแค่ไหน
แม้นมีทะเล เหลือหยั่งคะเน มากั้นเราไว้
อย่าได้ตกใจ... ถึงห่างแค่ไหน ก็ไม่สำคัญ

อำนาจใดใด ที่ในโลกนี้ไม่มีความหมาย
แม้แต่ภูผา ก็ อาจทะลาย มิอาจขวางกั้น
รักเรามีปีก บินหลีกข้ามฟ้า ไปมาหากัน
ขอให้รักฉัน...แน่นอนเท่านั้น ฟ้าดินเกรงกลัว........

878

love

comment

9 กรกฎาคม 2546 21:33 น.

อย่าร้องไห้เพื่อฉัน..นะเชน!

พุด


ปริมกำลังเดินทางไปสุราษฎร์ธานี....
กับเที่ยวบินของสายการบินไทย....... 
ด้วยใจ ที่เต็มไปด้วยความสุข..........
จะไม่ให้มีความสุขได้อย่างไรเล่า........
เมื่อมีหนุ่มคนดีของปริมรอรับอยู่ที่นั่น .......... 

ปริมรอเวลานี้มาแสนนาน.....
เวลาที่จะโผเข้าสู่อ้อมกอดอันแข็งแรง 
และอบอุ่นของคนที่ปริมรัก และภักดีด้วยใจทั้งดวง......... 
........ 

หนุ่มคนซื่อของปริมถูกย้ายไปทำงานที่นั่นในตำแหน่ง..
เจ้าหน้าที่ที่ดินประจำอำเภอเล็กๆแห่งหนึ่ง........... 

........
ปริมรักกับเชนมานานหลายปี ตั้งแต่เด็กก็ว่าได้ 
เชนเป็นทั้งเพื่อน...ทั้งพี่ ผู้แสนจะอ่อนโยน..ใจดี..
.และ..เชนไม่เคยห่างหายไปจากชีวิตของปริม 
ไม่ว่าในยามใดที่ปริมต้องการ.......... 

นานหลายเดือน.........
ที่ปริมรู้สึกมีบางสิ่งขาดหายไปจากชีวิต....ไม่มีเชนคอยชิดใกล้....ช่วยเหลือ.......ทุกเย็นเชนจะขับรถไปรับปริมจากโรงเรียนอนุบาลเล็กๆ ที่ปริมสอนอยู่......... 



เชนหัวเราะง่าย...ใจดีนักหนา จะมีขนมไปแจกเด็กๆ.....
และบางครั้งจะแอบพ้อกับปริม....เมื่อไหร่หนอ....
 ปริมจะใจอ่อน..ยอมรับคำขอแต่งงานของเชนสักที.......
ปริมจะได้สอนลูกของเราเองบ้างนะ.... 

ปริมสับสน.......ปริมเพียงแต่รอบคอบ...
ใจแข็ง..เพื่อจะรอให้ทุกอย่างลงตัวมากกว่านี้.....
.ปริมอยากมีเงินเก็บสักก้อนเพื่อจะได้เริ่มชีวิตใหม่ที่แสนจะสวยงาม.........

แต่.......... 

วันนี้ปริมพร้อมแล้ว เชนทำให้ปริมไม่รีรออีกแล้ว......
ตั้งแต่เชนจากไป...ปริมรู้สึกโลกนี้ช่างว่ างเปล่า...
เดียวดาย ไร้หวัง ซะเหลือเกิน 

จดหมายเชนที่เล่าถึงสภาพความกดดัน.....
ของการเป็นเจ้าหน้าที่ผู้ตงฉินของเชน 
แต่ไปขัดผลประโยชน์ของ ผู้มีอิทธิพล ทำให้ปริมรู้สึกร้อนรุ่มใจ............
.และยิ่งเชนพร่ำพรรณนาถึงความคิดถึงปริมอย่างมากมาย...........

ในคืนวันที่เดียวดาย........ในอำเภอเล็กๆ ซึ่งห่างไกลความเจริญ..
โดยที่ไม่มีปริมเคียงข้าง........... 

เดือนก่อนเชนขึ้นมาหาปริม และก่อนจากลา......
เชนดึงปริมเข้าไปกอด ...พร้อมกับทำให้ปริมประหลาดใจ 
ด้วยการสวมแแหวนวงเกลี้ยงให้ปริมที่นิ้วนางซ้าย.......

.เชนกระซิบบอกว่า..นี่คือแหวนหมั้นจากหนุ่มข้าราชการคนจน.....
และคิดว่าถ้าปริมยินดี ก็ให้สวมมันไว้........
จนกว่าจะถึงวันนั้น..ของสองเรา 

ปริมน้ำตาซึม...โลกทั้งโลกตรงหน้าที่เคยว่างเปล่า................
เมื่อขาดเชน......กลับสว่างไสวโดยพลัน.....

.ปริมรู้..นับจากนาทีนั้น..ว่าปริมขาดเชนไม่ได้ ..
และจะไม่มีวันทำให้เชน...ต้องรอคอยอีกต่อไป.......... 

ปริมตัดสินใจในวันนี้....เพื่อจะบอกเชนว่า..
ปริมจะไม่จากไปไหน 
ปริมเพียงแต่ขอให้เชนจัดพิธีมงคลเล็กๆ 
ที่เต็มไปด้วยความศักดิ์สิทธิ์ของการเริ่มชีวิตคู่ .....
เพื่อการเริ่มต้นที่งดงามในชีวิตหนึ่งนี้....... 

ปริมรู้ว่าเชนรอคำตอบนี้........มาแสนนาน................... 
เชนคงจะยิ้มแก้มปริ และคงจะกอดปริมแน่นด้วยความดีใจ................ 

ปริมเหลือบดูแหวนอีกวงที่ปริมสวมคู่กับแหวนของเชน...
ที่ปริมตั้งใจจะมอบให้เชน..และจะบอกคนที่ปริมรักดังดวงใจว่า................
เราจะไม่มีวันพรากจากกันอีกตราบชั่วนิรันดร์ 
................

ปริมหลับตาคิดและฝัน.....
รอที่จะให้ถึงเวลาแห่งความสุข รอเวลาที่เครื่องบินจะแตะรันเวย์......
และปริม...... จะได้โอบกอดใครบางคนแนบแน่นเท่ากับแรงใจแห่งรักที่มี 
........

ปริมจะสร้างชีวิตใหม่.......ชีวิตที่สมถะ เรียบง่าย...งดงาม..มากล้นด้วยความรัก .....ความเข้าใจ......กับเชน...........ปริมจะเนรมิตให้บ้านเล็กๆริมลำคลองในชนบทแห่งนี้....ให้เต็มไปด้วยชีวิตชีวา....... 

ปริมจะปลูกผักสวนครัวมุมหนึ่งของบ้าน.......เย็นๆปริมจะขอให้เชนดูแลรดน้ำให้..........และปริมจะปลูกไม้ดอกที่จะออกดอกชูช่อสวยงาม.....จนกลายเป็นบ้าน.....ในดงดอกไม้นานาพรรณ......... 

เย็นๆปริมจะทำกับข้าวที่เชนชื่นชอบไว้รอท่า..........และเมื่อค่ำคืนมาเยือนปริมจะออกมานอนชานระเบียงเพื่อชื่นชมดาวเดือน ในอ้อมกอดของคนที่ปริมรักนักรักหนา................. 




ปริมฝัน..........และฝัน.................จนนาทีสุดท้ายของชีวิตที่ปลิดปลิว................ 

..........


สถานีข่าวทุกหนแห่งในประเทศไทย.....กำลังแพร่ภาพออกไปพร้อมข่าวด่วน........เครื่องบินของสายการบินไทย..ตกที่สุราษฎร์ธานี..ตอน 3ทุ่ม..ขณะที่ฝนตกหนักและมีพายุ..........และหนึ่งในรายชื่อผู้โดยสาร.......มีชื่อของนางสาวปริม บุรีรักษ์ 

.................................................................................................................................. 
เขียนจากความทรงจำอันเจ็บปวด จากการสูญเสียคนที่รักไปด้วยเหตุการณ์ในวันนั้น

730

love

comment

9 กรกฎาคม 2546 10:08 น.