31 กรกฎาคม 2546 10:58 น.
พุด
http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=367
ฉันนอนนิ่งนิ่ง ดูใบจำปีสีน้ำตาล ปลิดปลิว ร่วงหล่น สู่พื้น ใบเแล้วใบเล่า..
เงาดาว..ส่องกระทบหยาดเพชรปลายตาที่กำลังหลั่งริน..
จุดตะเกียง หรี่หรี่วับแวม พอมองเห็น
นอกบ้าน..เงียบสนิท..
มีเพียงจิ้งหรีดและเสียงนกร้องนานๆครั้ง
หวานเศร้าของดอกไม้ไทยกำลังประโลมใจเหน็บหนาว..
คิดถึงบ้าน..คิดถึงแม่.....
แม่....
ยอดหญิง ยอดงาม ....
ที่ได้รับเกียรติให้เป็นคนดีศรีบ้านเกิด..ผืนดินแห่งศรัทธารักของเรา
แม่..
ผู้หญิงร่างเล็ก บอบบาง แต่มีใจดวงงาม กว้างกว่ากว้าง ยิ่งกว่าทะเล...
แม่..
สองมือหยาบกร้าน กรำงาน
ดวงตาข้างหนึ่งเลือนลาง แต่ดวงใจกลับใสงาม อิ่มเต็มทั้งดวง..
พร้อมจะเคียงข้าง แบ่งปันน้ำใจรักนั้น
ให้กับผู้คนและสังคมเล็กๆ..บ้านเกิดของเรา..มาตุภูมิของเรา...
ยังจำได้...ในฤดูเดือนสิบสอง ที่น้ำทั้งในคลองและทะเลจะเจิ่งนองตลิ่ง
พายุพัดแรงมาก จนยอดมะพร้าวไหวเอน ราวจะโค่นล้มตามแรงลม
น้ำทะะลสูงเชยหาดซัดสาดดังโครมครืนๆ...
ภาพเด็กผู้หญิงตัวน้อยๆค่อยๆช่วยแม่ลากรถเข็นมะพร้าวริมชายฝั่ง
ด้วยดวงใจหวัง มิให้แม่เหน็ดเหนื่อยเพียงลำพัง
ยอมแม้กระทั่งไปโรงเรียนสาย...เดินดายเดียว..
ภาพคุณย่าแสนรัก..ที่คอยประคับประคองทายาให้มือน้อยๆที่ถูกเชือกบาด
จนมีเลือดไหลซิบๆ ..ที่บางครั้งแทบงอมือไม่ได้....เขียนหนังสือไม่ได้!
ณ..วันนี้..
ทุกหยาดหยดสายเลือดผ่านร่างรัก..
ทุกสายใจสายไยรัก.. ถักทอผ่านจากสองมือแม่นี้...
ที่ลูกได้เรียนรู้ ...ได้ดูด้วยดวงตา ดวงใจใสงาม ในยามวัยเยาว์
หล่อหลอมเป็นสายฝันเป็นพลังรักพลังใจให้สวยงามมิรู้จบ
ในทุกยาม..ให้หยัดยืน!..เมื่อพานพบเพื่อนมนุษย์
และพายุใจคน.ที่หมุนวนมาทำร้ายให้ย่อยยับ...
ให้ลูกได้รู้จักใช้ความดี แก้ปัญหา....ใช้ใจดวงดีหนีความช้ำตรม!
แม่....
เกิด..บนภูสูง สวนสวรรค์
แนวเนินหินธรรมชาติงามสล้าง...ใหญ่ เล็ก ที่ไล่ลดหลั่นลาดเนิน
ลงมา..เหมือนฟ้าประทานสวรรค์สรวง บนโลกหล้า
ในท่ามกลางหุบเขาใหญ่บังตาที่ซ่อนเงียบซ่อนงาม..
ในยามนี้...เมื่อหลับตาย้อนกลับไป
ดั่งภาพฝัน..ดั่งฉากสวรรค์ในเทพนิยาย..
ภาพ..โบสถ์ปรากฏกลางยอดไม้ โผล่ขึ้นมารำไรในเงื้อมเงาภูสูงเสียดฟ้า..
แลทุกยามสนธยา..เมื่อเอนร่างลงนอนดูฟ้ากว้างบนหินงาม
แสงตะวันหวานเศร้าสีส้มสุกสีทองสาดส่องรำไรรำไร..ร่ำลา
ยามพลบ หลบชายคาเมฆ บนชะง่อนผา..ชะโงกง้ำ..
เสียงระฆัง จะก้องผ่านความวิเวกมาให้สะดับ...
รับกับใจดวงน้อยๆที่นิ่งเงียบ..รอ...หง่างเหง่งๆ
ที่ค่อยๆแผ่วพลิ้ว ไปกับสายลมละมุน....
อีกไหล่เนิน...ด้านนึงนั้นจะลงสับปะรดพันธุ์พื้นเมือง หวานกรอบฉ่ำไว้
และมีดงไม้ลูกสีดำ..ที่หวานทุกคำเคี้ยว ให้เราเด็กๆปากแดงๆ..ได้อร่อยลิ้น
และเก็บใส่ตะกร้าไว้กิน..ยามนอนนับดาวเคียงเดือน..ยามค่ำคืน
ทีมีเสียงดนตรีธรรมชาติ หรีดหริ่ง เรไร
กับเสียงกระรอกกระโดดไล่จับกันไปมาตามยอดมะพร้าวไหวเอน
ทุกคืนฝันวันมหัศจรรย์ ..ทุกฤดูร้อน
ฉันจะเดินตามแม่ต้อยๆ...
บนศรีษะแม่ จะทูนกะเฌอใบใหญ่ไว้
ที่เพียบเต็มไปด้วยข้าวของอาหารเพื่อยังชีพ..
ข้ามทุ่งนา ลำธาร..ดอกไม้ป่าหวานๆส่งกลิ่นหอมๆ
ผ่านกระท่อมมากมาย..
ข้ามราวไพรที่ดูราวกับป่าลึกลับ..
เป็นสมมุติฝันสำหรับเด็กช่างคิดช่างฝันอย่างฉัน
ที่ชอบสร้างภาพว่ามีเสือ กระต่าย หมี มากมาย
และต้องคอยเดินเหลียวหน้าเหลียวหลัง..ตลอดเส้นทาง...
เป็นเส้นทางสายฝัน..เส้นทางใจในโลกจริงที่ยังแจ่มกระจ่าง
พร่างงามไสวอยู่ในใจดวงนี้..ที่จะเป็นนิรันดร์!..
ทุกก้าวย่าง จากรอยเท้าแม่ จารจารึกให้ล้ำลึกดื่มด่ำกับสำนึกในวันนี้
ที่เป็นพลังใจให้กตัญญุตาก่อเกิดกลางใจ..ดำเนินตามรอยไป..
ตามเส้นทางใจที่ใช้สายไยรักเพียงนั้น..ถึงได้มา...ถึงจะมี..!
แม่..
คือดอกไม้ป่า..บานบริสุทธิ์ ในราวไพร ประดับหล้า เคียงใจให้กับทุกผู้คน
ที่แม่พานพบ..และเกียรติยศที่แม่ได้รับ..
คือของขวัญ..จากหยาดน้ำใจของแม่เอง..ทั้งสิ้น
ที่ดวงใจดวงตาสวรรค์เบื้องบนทรงเล็งเห็น..
และมอบคืนกลับให้รับรู้เป็นพลังใจ..
ฉัน..สัญญานานมา
จะเขียนถึงเกาะสวาทหาดสวรรค์
เพชรเม็ดงามนี้ที่ผุดพร่างกลางอ่าวไทย อ่าวใจ..
ที่รองรับให้คนหลายล้านคนจากทั่วทุกมุมโลก
ข้ามทะเลโลกย์ ทะเลโศก ทะเลใจ
มาอาศัย..หลบ พักพิงอิงแอบเอาอ้อมฝันอ้อมใจ
อันโอบเอื้อเพื่อสู้โลกข้างนอก..ผ่อนเร่าร้อนแย่งชิง..ให้ก่อให้เกิดงาม..
ฉัน..ผู้เหลือไฟฝันเพียงริบหรี่..
ผู้ที่ถูกเงื้อมมือโลกเสกโศกสะเทือน
จนแทบขยับปากการจนาเรื่องงามงามไม่ออกเอาเลยแล้ว..
ฉัน ..อยากรจนา อยากกล่าวถึงงามสล้าง เงางามในอดีต ฝังเนาในใจ
และกลับไปเสาะหาที่มาของชีวิตดิบเดิมเรียบง่าย
ของชาวเกาะของเราผ่านมา
เพื่อฝากไว้ให้โลกหล้าได้รับรู้ในวิถีนี้ ที่เคยดำรงอยู่.
และหวังอยากให้ดำรงคู่ใจใครต่อใครมากมี ตราบนานเท่านาน
และเพื่อเซ่นสังเวยมาตุภูมินี้ ที่สร้างชีวี
สร้าง..งามดวงใจใครเลยจะรู้.!...
ให้กับลูกผู้หญิงคนนี้ที่แสนภาคภูมิใจ..ในพสุธาที่ข้ารักเป็นยิ่งนักแล้ว
ฉันคงจบลงตรงคำว่า..คิดถึงแม่..คิดถึงบ้าน.......
กับใจดวงร้าวในยามนี้
ที่ใครบางคนกำลังลงมือลงมีดประหัตประหาร!ใจ!
ขอแค่หลับตา....
พาตัวเองหนีไปให้ไกลสุดหล้าฟ้าดิน
ไปทรุดตัวลงกอดผืนทราย
กราบเท้าแม่...และซุกอกร่ำไห้!
ขอฝากจูบไปกับสายลมแห่งความรัก
ให้พัดพาคะนึง..ถึง..ทะเลงาม..ฟากฟ้ากว้าง
ตะวันตกดิน..
กับสายถวิล....
ในใจดวงนี้..ที่กำลังอยากคืนหลัง..ให้เกลียวคลื่นริมฝั่งลบเลียแผลใจ!
30 กรกฎาคม 2546 08:48 น.
พุด
Dear Mrut,
A memory I will keep
Though you re far away and sleep
I always love
29 กรกฎาคม 2546 23:16 น.
พุด
นั่งนิ่งเงียบเหม่อมองฟ้า
เอามือซ้ายขวา วางไว้ ใกล้ใจฝัน
ส่งความสุข ความรัก ไปในนั้น
เพราะทุกวัน หัวใจเต้น ไม่หยุด ด้วยรักเรา..
ส่งความรัก ให้หัวใจ ตัวเองก่อน
แล้วค่อยอ้อน ไขว่คว้ารัก คลายความเหงา
จูบหัวใจ ละมุน เพียงเบาเบา
หัวใจเรา รักเราจริง ใช่ใจใคร..
สำรวจดู ข้างใน ใจยังสวยอยู่ละหรือ
หรือดึงดื้อเกลียดใครจนหวั่นไหว
กระซิบบอกจงเมตตาและอภัย
ให้เข้าใจ..ให้ความดี..แก่คนที่ผ่านผ่านมา ......
แล้วหัวใจ ดวงน้อยจะสงบ
จะค้นพบ ความงาม ที่ตรงหน้า
จะเรียนรู้ รักโลก รักผู้คน ไม่เหว่ว้า
รู้คุณค่า เงียบงาม ในใจดวงนี้ ที่สถิตกลางใจ ไปนิรันดร์.....
29 กรกฎาคม 2546 23:02 น.
พุด
http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=290
หวัน....เขียนเรื่องนี้ เพื่อคนดี ที่หวันรักและห่วงใย...
ในวันนี้ กับทุกคนที่ คิดว่าพลาดหวังจากความรัก
อย่าเสียใจไปเลย
เพราะเรายังมีเส้นทางสายอื่น ที่แสนสวย แสนงาม
เรียงราย ให้เราก้าวเข้าไปค้นหา.......
ถ้า....เพียงแต่เราบอกกับตัวเอง..ว่า อย่ามัวจม อยู่กับอดีต....
ที่ผันผ่านไปไม่หวนคืนมา....
เส้นทางชีวิตนี้....มีอีกยาวไกล...ที่เราจะพิสูจน์...
อย่า..มัวโศกตรมระทมทุกข์ อยู่กับความไม่แน่นอนของหัวใจคน
ที่บางที....ก็ไม่สามารถ มาเป็นตัวกำหนด ..โชคชะตาฟ้าลิขิต
ให้ชีวิตเราได้อย่างเที่ยงธรรม.....
ถ้า.....ใจดวงนี้.....มิยอมแพ้ .........
เปลี่ยน..ความคิด..และทัศนคติ...บอกกับใจตัว ทุกๆวัน............
ว่า....
วันของเรานั้น.....ยังมีวันแสนดี อีกมากมาย
ท้าทายให้เราก้าวเข้าไปเรียนรู้และสัมผัส
อย่าจำกัด...อยู่แค่ว่าต้องได้ใจคนเพียงคนเดียว..
ถึงจะแน่...ไม่แพ้ใจ...
ให้กำลังใจ ตัวเอง คอยตอกย้ำ ให้ใจคิดดี มีความรัก ....
แล้วเชื่อไหมจะมี นิวโรเพบไทด์
คำนี้หมายถึง ตัวนำสารเคมี(ในงานวิจัยของแคนเดช เพิร์ท)
ที่จะนำไปทำให้ ระบบภูมิคุ้มกันกระชุ่มกระชวย...
ช่วยให้เราได้ความคิดมาบำรุงสมอง...
มิใช่..หาทางคิดเรื่อง ไม่ดี ที่คอยแต่จะมาบั่นทอน สมองสองมือ ของเรา.......
คนเรานี้หนา...จะพาให้ใจเลิกซึมเศร้า
ถ้ามีการให้อภัย ไม่ว่ากับใคร แม้กระทั่งกับตัวเอง.....
จงคิดว่า..เรานี้ ทำดีที่สุดแล้ว นะแก้วตา.....
ได้แค่นี้..เพียงแค่นี้....
มนุษย์เรา....เปลือกนอกอาจดูไม่เท่าเทียม....
แต่ในความคิด มีสิทธิ์ จะฝันจะสัมผัสสิ่งดีๆ อยู่ที่ใจเราจะบอก.....
จงค้นหาความสุขภายใน และ.....เชื่อมสายใยกับจักรวาล....
เรามีขุมทรัพย์ แห่งปัญญา ความสงบ ความรัก
และความเบิกบานใจ อันไม่สิ้นสุดอยู่ในตัว.....
จิตของเรานี้ดังสวนดอกไม้...อยากให้ดอกไม้งามบานสมบูรณ์.....
ในใจเรา..เราก็ต้องสร้างกำลังใจดีๆให้กับชีวิต.....
ถอน..วัชชพืช....เก็บสิ่งไม่ดีออกไป จากชีวีนี้...
เพาะฝันพืชพันธุ์ไม้งาม...ด้วยพลังใจ ในความเชื่อ..ว่า
โลกนี้..ยัง มีทางให้เราก้าวเดิน เพื่อเผชิญ..กับสิ่งใหม่ๆ...
เลิกฟูมฟาย คิดทำร้าย ให้ใจตัวเรายิ่งอ่อนแอ
ยอมแพ้พ่าย สิ้นไร้หวัง เสียที มิดีกว่าหรือ.....
หวัน...พลีใจดวงนี้ ที่มากมีความรัก
ความห่วงใย ไม่สิ้นหวัง พลังใจ...
มาเคียงข้าง ประโลมใจ ให้ทุกคนเริ่มต้น...
กับวันใหม่....วันสดใส...แสนดี มีชีวิตชีวา
ที่กำลังรอเราอยู่..อย่างผู้ชนะใจ.....
ไม่มีปัญหา...ถ้าฝันลอยลับไป....
จงทำใจ ว่ายังมีฝันใหม่...ใกล้เข้ามา..
ถ้าเราไขว่คว้า...ไม่ยอมท้อแท้ แพ้พ่าย
ใช้ชีวิต ที่คิดเป็น คิดดี มีความรัก
รู้จักให้...และอภัย...ในใจดวงนี้..ที่ยังเป็นของเรา...
และจงอยู่กับโลกใบนี้...ที่ไม่เคยมีอะไรแน่นอน..จีรังยั่งยืน
ไม่ว่าเศร้าหรือสุข....ไม่นานจะผ่านไปไม่หวนกลับมา...
ดั่งเฉกเช่นตัวเรา....ไม่นานวัน
ต้องไปพบจุดจบเดียวกัน..ไม่ว่าฉันหรือเธอ !....
29 กรกฎาคม 2546 22:44 น.
พุด
http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=418
ไม่มีวันของเราต่อไปแล้ว
ไม่มีแก้วกลางใจเคยใฝ่หา
ไม่มีวันออดอ้อนลบเหว่ว้า
ไม่มีวันเสียน้ำตาอีกต่อไป..
ไม่มีวันอ่อนแอยอมแพ้พ่าย
ไม่มีวันฝากใจกายให้หวั่นไหว
ไม่มีวันรักเธอหมดทั้งใจ
ไม่มีวันสะเทือนไหวให้ตรอมตรม
ไม่มีวันถอยหลังกลับไปหา
ไม่มีวันเสียเวลากับขื่นขม
ไม่มีวันรับฟังคำลมลม
ไม่มีวันร้าวระทมอีกต่อไป
ไม่มีวันของเราต่อแต่นี้
ไม่มีวันแสนดีให้หลงใหล
ไม่มีวันครวญขอสิ่งใดใด
ไม่มีวัน ไม่มีใจ ไม่มีใคร ไม่มีแล้วมันไม่มี ไม่มีวัน!
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟพุด
หน้าส่วนตัว
1246
