ยัง..ซึ้งใจจำ... ถึง.. คืนค่ำที่ดาวดวงระดะเต็มอ้อมฟ้า..อ้อมฝัน ยามใกล้รุ่ง... สองข้างทาง..ดูอ้างว้างเหว่ว้า ท่ามม่านหมอกสลัวมัวหม่นเลือนลางแห่งวสันตฤดู บัว..ริมทุ่ง ในคู.. ค่อยๆคลี่กลีบแย้มเผยอเกสรแสนหวาน บานรอรับหยาดละออละอองน้ำฝนหยดน้ำค้าง ในยามดึก ที่กำลังพร่างพรมห่มหอมให้ไพรพฤกษ์.. อย่างเงียบงาม ดาวประกายพฤกษ์ ทอดวง.. เหนือนวลนภาทะเลสาบสีเงิน ดูสุกใสแสนใกล้ ราวกำลังลอยทายท้าให้เราสอง.. สองเรา เอื้อมมือไปคว้าไขว่ มาประดับเรือนใจ..ให้สวยใสงาม แล..ประดุจดั่ง.. ดวงดาวพราวไสวกำลังสอนสัจจธรรม ไม่มีฝันใด เป็นจริง.. หากไม่เพียรพยายาม ไม่...แม้..มีฝัน .... อันคือเป้าหมายแลทิศทางแห่งชีวีชีวิต... ในท่ามความเงียบ... ในคืนฝันวันไร้ฝน ดวงกมลแห่งสองเรากำลังสัมผัสได้ ถึงเสียงสายน้ำรักนิรันดร์ กำลังครวญคร่ำกระซิบ...พ้อ..เพ้อ ฝากลมละเมอ..ให้เฝ้าถามมวลมนุษย์ ชาติหนึ่งนี้... เจ้ามาพลีลมหายใจเพื่อสิ่งใดกันเล่า... ให้แสนหนาวเหน็บในคำนึง... ฟ้าเริ่มรุ่ง... สุริยาสาดแสงดั่งสายรุ้งฉายส่องอาบไล้ ไปตามใบไม้ ใบหญ้า บึงบัว ทั่วทุ่งข้าวกล้าเรียวรวงระย้าระยับ ให้ดูราวกับสุกปลั่งมลังเมลือง ดั่งทองทาบทาไปทั่วทั้งแผ่นดิน นกกา บินว่อนร่อนโฉบหาเหยื่อเพื่อดำรงรอด สู่รวงรัง..เป็นวัฏฏธรรม ธรรมชาติ แห่งการมีชีวิต.. ดงดอกหญ้า...ฟ้อนร่ายระบำไปกับสายลมอรุณไหวเอน ไพล..พาตัวไปนอนนิ่งๆใต้เงาไม้ ใช้หมวกสานสวยฝีมือชาวบ้านปิดหน้า แล้วปล่อยภวังค์พาเพลินอย่างแสนสุขสงบใจ ในขณะที่ฟ้าสาย ฉายแสงแดดสีเงิน ลอดส่องพรายผ่านใบไม้ ก่อให้เกิดแสงระยิบพริบพราวพลิกพลิ้ว กระทบกับผองใบ.. จนเกิดเป็นประกายแก้ววะแวววับ.. แล้ว.. กับความเงียบงามในท่ามความแล้งไร้..นั่น พลัน..หัวใจไพล..ก็ลอยล่องท่องไปในทิพยนิรมิต ติดปีกอิสรา และ.. ราวกับได้ยินเสียงกระซิบ..ว่า... ทุกบทเพลงฝันบทเพลงแห่งชีวิต กำลังเริ่มต้นบรรเลง..ใหม่..ในวันวนวงกรรม.. อันจัก..มิมีวัน..สายเกิน....!! http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song3238.html นกขมิ้น ดิอิมพอสซิเบิ้ล ค่ำ คืน ฉันยืนอยู่เดียวดาย เหลียวมองรอบกาย มิวายจะหวาดกลัว มอง นภามืดมัว สลัวเย็นย่ำ ค่ำคืน เอ๋ย ฮืม ยามนภาคล้ำไป ใกล้ค่ำ ยินเสียงร่ำ คำบอก เจ้าช่อไม้ดอก เอ๋ย เจ้าดอก ขจร นก ขมิ้น เหลืองอ่อน ค่ำแล้ว จะนอน ไหน เอย เอ๋ย เล่า นก เอย อก ฉัน ทุกวันเฝ้าอาวรณ์ เหมือนคนพเนจร ฉันนอนไม่หลับเลย หนาว พระพายพัดเชย อกเอ๋ยหนาวสั่น สุดบั่น ทอน ฮืม ยามนี้เราหลงทาง กลางค่ำ ยินเสียงร่ำ คำบอก เจ้าช่อไม้ดอก เอ๋ย เจ้าดอก ขจร ฉันร่อนเร่ พเนจร ไม่รู้จะนอน ไหน เอย เอ๋ย โอ้ หัวอก เอย บ้าน ใด หรือใครจะเอ็นดู รับรอง อุ้มชู เลี้ยงดูให้หลับนอน นก ขมิ้น เหลืองอ่อน ค่ำไหน นอนนั่น อกฉัน หมอง ฮืม ทนระกำช้ำใจ ยามค่ำ ยินเสียงร่ำ น้ำตก โอ้หัวอก เอ๋ย โอ้อก อาวรณ์ ฉันไร้คู่ ร่วมคอน ต้องฝืน นอน หนาว เอย เอ๋ย โอ้ หัวอก เอย เมื่อ มอง หมายปองก็แลเห็น หวิวในใจเต้น เหมือนเป็นเพียงแต่มอง เหมือน พบรัง จะครอง แต่หมองเกรงที่ หวั่นจะมีเจ้าของ ฮืม ฟังสำเนียงเสียงเพลง ครวญคร่ำ ใครหนอร่ำ คำบอก เจ้าช่อไม้ดอก เอ๋ย เจ้าดอก ขจร นก ขมิ้น เหลืองอ่อน ค่ำนี้ จะนอน ไหน เอย เอ๋ย นอน ที่นี่ เอย... http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song2121.html โลกมายา ดิอิมพอสซิเบิ้ล รุ่งสุริยาขอบฟ้าขลิบทอง วิหคเร่าร้องเสียงก้องพงไพร ม่านฟ้าเรืองแสงทองยองใย โลกตื่นจากหลับไหล สู่ความโสภา รุ่งแจ้งแสงทองแซ่ซ้องปักษิน บ้างก็ผกผินเหิรบินเมฆา โลกสวยด้วยแสงสุริยา มองสุขสันต์หรรษา ดูน่าภิรมย์ โลกเรานี้ ล้วนมีมายา เฮฮาหัวร่อ แล้วก็ระทม มัวเศร้าอยู่ใย ร้องไห้ ร้องห่ม ทำไมให้เสียน้ำตา รุ่งสุริยาม่านฟ้าตระการ วิหคขับขานก้องดานดงป่า โลกฝันมายิ้มกันดีกว่า ลืมโลกแห่งมายา มาร่าเริงกัน โลกเรานี้ ล้วนมีมายา เฮฮาหัวร่อ แล้วก็ระทม มัวเศร้าอยู่ใย ร้องไห้ ร้องห่ม ทำไมให้เสียน้ำตา รุ่งสุริยาม่านฟ้าตระการ วิหคขับขานก้องดานดงป่า โลกฝันมายิ้มกันดีกว่า ลืมโลกแห่งมายา มาร่าเริงกัน...
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song4689.html บทเพลง..ร้อยบุปผา ดั่งดวงแก้วส่องนำทางกลางป่าใจมวลมนุษย์ สร้างพิสุทธิ์สร้อยอักษราภาษาฝัน เป็นกวีแก้วแววฟ้าวิลาวัลย์ เป็นเทพสรรค์สวรรค์ส่งประดับดิน บรมกวีภู่ครูกลอนอักษรสร้อย มาถักร้อยเป็นมณีแห่งศรีศิลป์ เป็นสายธารหวานหอมแห่งแผ่นดิน เป็นอวลกลิ่นรสชื่นสุคนธา เป็นดาวพรายพราวพร่างสว่างใจ เป็นน้ำใสดับโลกแล้งทุกแหล่งหล้า เป็นยอดขวัญอัญมณีเพชรหนึ่งในพสุธา เป็นฝันฟ้าประโลมใจวรรณกวี เป็นงามใจงามไทยศรีแห่งชาติ เป็นหวังวาดในโลกฝันแห่งสร้อยสี เป็นครูกลอนสอนสัจจธรรมสร้างค่าคนค่าชีวี เป็นกวี..พลีงามฝากสายธารบุญสนองคุณแห่งแผ่นดิน..! ......................... บรรจงใจร้อยมาลัยกลอนอย่างอ่อนหวาน ศรัทธาธารแทนด้ายรักอักษรขวัญ คารวะบรมครูกวีศรีชาติดั่งตะวัน คุณอนันต์ต่อฝันไทยใจทุกดวง.. ดั่งสร้อยเพชรนามบทกลอนงามอ่อนไหว ดั่งสร้อยใจมิ่งมงคลงามใหญ่หลวง ดั่งสร้อยรักภักดิ์ภาษางามเรียงรวง ดั่งดาวดวงจรัสแสงจากแรงใจ.. พลีดอกไม้ฟ้าบูชากวีแก้ว งามเพริศแพร้วพิลาสล้ำคำไหนไหน สุภาษิตสอนหญิงมิ่งกมลงามดวงใจ อันหวานใดไม่เทียบเท่าเจ้าจอมภักดิ์ พุดเพียงหิ่งห้อยน้อยแสงแฝงเรือนไม้ ใช่ดาวพรายฉายแสงหรูอยู่ด้วยรัก เป็นนักฝันรักคำงามตามพ้อภักดิ์ ดวงใจรักหอมละมุนกรุ่นกลิ่นไพร เป็นนักกลอนอ่อนไหวใจอ่อนหวาน กลอนชาวบ้านสาวชาวนาพิสุทธิ์ใส กลอนธรรมดากลอนตลาดหญิงชาวไพร ฝากหอมใจฝากหอมงามตามเห่กล่อม. จุดเทียนทองส่องบูชานาทีนี้ กราบบรมกวีแก้วกลางใจพร่างพรมหอม หวังกมลพุดคนดีที่ตรมตรอม ปลูกพะยอมงามกลางใจ..ไทยทุกดวง.. ..................... ฉันอยู่ไหนในโลกนี้...ที่เธอฝัน..ลำน้ำน่าน ฉันอยู่ไหนในโลกนี้...ที่เธอฝัน ในเงาจันทร์หรือเงาดาว..พราวไสว อยู่บนดินปวงพฤกษ์ป่า..หรือพงไพร หรือหัวใจอันแสนล้า....นภาราย อยู่ในรักหรืออ้อมกอด..มวลดอกไม้ ในรอยทรายหรือรอยแยก..แตกสลาย ในเเสงทองท้องทะเล...หรือหาดทราย หรือเลือนหายเวียนว่าย...ในเวิ้งวรรณกรรม อยู่ใต้หล้าบนฟ้ากว้าง....ทางแห่งสุข หรือเงาทุกข์โถมเล้า......ระทมร่ำ หรือเป็นเพื่อนเตือนตอกย้ำ...ชะตากรรม หรือแสงธรรมอันพร่างพราว...คราวมืดมน อีกไม่นานจะกลับมา...หาบ้านเก่า แนบนานเนาดวงใจ...มิสับสน จะอยู่ไหนใจเตือนว่า...ยังเวียนวน ตราบถึงจนวันคืนคอน....นอนแนบดิน ฉันอยู่นี่ที่กลางใจในโลกฝัน...พุดพัดชา ฉันอยู่นี่ที่กลางใจในโลกฝัน คอยเคียงขวัญในเงาใจไม่ไปไหน ในเงาดาวใต้เงาจันทร์ยามฝันไกล ในดวงใจในดวงตาดารากาล.. อยู่ในรักในอ้อมกอดของยอดรัก ฝากใจภักดิ์รักเพียงเธอเพ้อคำหวาน ในแสงทองท้องทะเลดอกไม้บาน ในสายธารหวานชื่นฉ่ำลำนำไพร อยู่ใต้หล้าฟ้าพริบพราวเคล้าใจสุข ไร้รอยทุกข์สุขเคียงขวัญวันไหนไหน เงาอดีตแค่กรีดรอยฝากแผลใจ ไม่เป็นไรยอมรับโศกโลกนี้คือละคอน รอและรอ..ขอคืนหลังยังบ้านเก่า ลบลืมเหงาเงาใจใครลวงหลอน พร่ำสวดมนต์ภาวนาเพื่อขอพร เลิกร้าวรอนสิ้นร้าวรานนานนิรันดร์!.. ...................... แด่ดวงตาดารางามนามนักเขียน .... พุดพัดชา พระจันทร์สีส้มสุกดวงโตสุกปลั่ง กำลังสาดส่อง ทอประกายนวลละอองดั่งทองทา เมื่อแหงนเงยหน้า ขึ้นดู บนฟากฟ้าสีน้ำเงินงามเข้มดั่งกำมะหยี่ ในราตรีที่ดวงดาวราวเร้น หลีกหลบประกายกล้า มิหาญกล้าทายท้าแสงนวลใย หายเข้าไปในหน้าต่างเมฆ.. ฝากดอกไม้ไทยที่พากันเอาใจ บานละออชูช่อรอหยาดน้ำค้าง ที่คงหยาดสายพรายพร่างในยามดึก... ผ่านม่านมนต์เมฆเสกเสน่หา ให้มวลมนุษย์ มองหาสวรรค์ฝันหวานหวาน ฝาก... ผ่านถึงดวงใจ.. ทุกดวงที่ยังห่วงใยเกี่ยวกระหวัดรัดรึง ให้ละเมียดละมุน ด้วยความงามนี้ที่ร่มรักเรือนไทยเรือนใจ และ.. ผ่านดวงตาดารางามนามว่า *นักอยากจะเขียนเพียรสร้างฝัน* กันมิว่างเว้นในยามนิทรา.. ที่ทุกดวงตาอื่นๆนั้นพากันหลับไหล ไฉนเลย..! เราจึงมาเดินบนถนนสายเดียวกัน ในมิติฝัน.. อันแสนลี้ลับมหัศจรรย์...ไร้กาลเวลา. นอกเสียจาก.. ใจจักนำพาให้เราได้มาพบและรักกัน ได้โอบเอื้อแบ่งฝันอันละเมียดใจ ในทุกอณูหนึ่งนี้... กับโชคดี ที่กาลเวลาได้ประทานของขวัญ อันแสนเลอล้ำค่ามลังเมลืองใจ ..เกินกล่าว..แล้ว ... ! http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song4689.html ร้อยบุปผา สุนารี ราชสีมา ร้อยบุปผา บานพร้อมพรัก ร้อยสำนัก ประชันแข่งใจ มวล ดอก ไม้ พร่างพรายมา พ้อง พาน ร้อยดอกงาม เด่นตระการ แย้มบานในดวง ใจ ชู่ ช่อ ธรรม สง่า งาม ในนาม ศิลปิน มาสร้าง งาน ศิลป์ ชุบชีวิน มนุษย์ชาติ สะอาดสดสวย ด้วยบทเพลง แห่งสวรรค์ ให้มาลัย ฝากรัก มอบใจภักดิ์ ร่วมกัน จุดไฟ ความฝัน พร่างพลัน ประกาย เพลิง มาเถิด พี่น้อง ร่วม ร้อง เพลงเพื่อ กลั่นจาก เลือด เนื้อ หยาดเหงื่อ เร่าร้อน เราจะเร่ง แนวรบ ไม่สยบ อ้อนวอน เริงระบำ รำฟ้อน ร้อยกรอง กวี กานต์ มาร่วม ใจรัก พร้อม พรักพลีชีวาตม์ ผงาด อาจ หาญ สร้างตำนานตระการฟ้า แต่งเติม โลกศิลป์ ให้ผ่องพิณ โสภา ด้วยวิญ ญานท้า ทรนงเทิดคง ธรรม ร้อยบุปผา บานพร้อมพรัก ร้อยสำนักประชันแข่งใจ มวล ดอก ไม้ พร่างพรายมา พ้อง พาน ร้อยดอกงาม เด่นตระการ แย้มบานในดวง ใจ ชู่ ช่อ ธรรม สง่างาม ในนาม ศิลปิน
นานเท่าไรแล้ว...ที่คุณลืมแหงนเงยขึ้นดูท้องนภา ฟากฟ้าที่ระยิบด้วยแสงดาวพราวพร่าง นานเท่าไรแล้ว...ที่คุณปล่อยให้เดือนอ้างว้างเดียวดาย รอแย้มยิ้มปลอบประโลม นานเท่าไรแล้ว...ที่ดวงดอกไม้รอทายทัก ให้คุณดอมหอมกลิ่นกรุ่นแล้วเก้อ นานเท่าไรแล้ว...ที่สายลมละเมอรอคุณส่งรอยจูบฝากไปให้ใครบางคน ที่เขาแสนคิดถึงคุณ นานเท่าไรแล้ว...ที่แสงแดดสีทองผ่องพรายฉายฉานเฝ้ารานรอให้ คุณออกมานั่งรับอุ่นอวลในยามอรุณรุ่ง นานเท่าไรแล้ว...ที่คุณไม่เคยทอดตาดูสายรุ้งแสนงามยามฟ้าหลังฝน นานเท่าไรแล้ว...ที่ดวงกมลคุณไม่เคยเปิดใจรับสายแสงแห่งธรรม นานเท่าไรแล้ว...ที่คุณไม่เคยฟังเสียงระรินร่ำยามสายฝนพรำโปรย นานเท่าไรแล้ว...ที่คุณปล่อยให้ดวงดอกไม้ปลิดกลีบโรยร่วงโดยไม่เคย มองเห็นสัจจธรรม นานเท่าไรแล้ว...ที่คุณปล่อยให้โลกเป็นสีดำแทนสีชมพู นานเท่าไรแล้ว..ที่ชีวีคุณมีคู่เคียงแค่เทคโนโลยี่ศิวิไลซ์ นานเท่าไรแล้ว...ที่คุณละเลยหัวใจปล่อยให้เหนื่อยล้า ด้วยการหลงยึดมั่น ถือมั่นไม่สิ้นสุด นานเท่าไรแล้ว...ที่คุณติดตมอยู่ในโลกสมมุติ มายาฝัน นานเท่าไรแล้ว...ที่คุณไม่เคยได้รับหยาดน้ำผึ้งพระจันทร์ จากผู้เป็นที่รัก นานเท่าไรแล้ว...ที่คุณลืมสิ้นภักดิ์ อ้อมตักอ้อมขวัญ ลืมสายธารน้ำนมอันมากล้นค่าเมตตาการุญย์ จากอ้อมอกอุ่นของผู้มีพระคุณล้นฟ้า ลืมสิ้นแม้นความ กตเวทิตาคุณ ผู้รอท่าอยู่ทุกทิวาวัน ให้คุณคืนหลังกลับมาให้ชื่นชม... นานเท่าไรแล้ว...ที่คุณลืมหลงโลกแห่งธรรมชาติ ธรรมดาๆแห่ง ชีวาชีวิต นานเท่าไรแล้ว......... และ.. นานเท่าไรแล้ว.........ทุก..คนดี...ที่รัก....! ..................... http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song287.html นัดพบ เพ็ญศรี พุ่มชูศรี ถ้าเราจะนัดพบ กัน เมื่อตะวันลับไม้ ฉันไม่หลอกจะบอกให้ อย่าเอ็ดไป สิจงฟัง ฟัง สิฟัง สัก นิด แล้วอย่าคิดว่าฉันสอน ว่าฉันสั่ง ฟังสิฟัง ฟังกันเล่นเพลินเพลิน แต่มันสุขเหลือเกิน ไม่เชื่อเชิญ ลองจำ ถ้าเราจะนัดพบ กัน เมื่อตะวัน พลบค่ำ ธรรมชาติชุ่มฉ่ำ ฉ่ำชื้น ชื่น ใจ ใต้ ร่มไม้ใบบางบาง แสงสว่างรำไรรำไร ไม่ต้องระวังไม่ต้องระไว จะอายทำไมกับพระจันทร์ ถ้าเราจะนัด พบ กัน ควรให้จันทร์ เห็น ใจ ลมอ่อนอ่อนพัด ผ่าน ชูกิ่งก้านช่อใบ บ้างก็แกว่งบ้างก็ไกว บ้างเขยื้อนสะเทือนไหว สะบัดใบไปตามลม ผสมน้ำค้าง พร่าง พรม เรไรจิ้งหรีดหวีดผสม ต่างคลอต่างคล้อต่างล่ออารมณ์ เรา ให้ชมให้ชื่น ใจ นี่แหละถิ่นนัดพบ แต่เราไม่พบกับใคร เพียงแต่พบกับธรรมชาติ แล้วเราก็อาจจะสุขใจ ไม่ต้องไปพบ กับใคร ที่ไหน เพลินใจ เพลิน ตา...
/Mirror%20Lake%20Reflections.jpg)
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song6196.html อัญเชิญบทเพลงพระราชนิพนธ์ รัก ดอกรักนิรันดร์บานกลางใจในวันนี้ เมื่อคนดีเกาะกุมมือนำทางขวัญ ใจหลอมใจรวมหนึ่งเดียวตราบชั่วกัลป์ สัจจะมั่นอธิษฐานรอมิท้อใจ ให้หอมงามน้ำใจใสดั่งแก้ว วะวับแวววะวับวาวน้ำค้างใส หยาดระรินดับทุกข์โศกโลกหมุนไป ทุกดวงใจผู้ชิดใกล้ได้รับรัก ดอกไม้ฝันบานสะพรั่งราวเพชรพร่าง ผลิกระจ่างจากบึงใจซึ้งสลัก ฝากความดีพลีพร้อมให้นะที่รัก จากจิตภักดิ์รักธรรมนำกมล แล้วชูช่อไสวในแสงทอง ให้พรายผ่องพรรณรายทุกแห่งหน พสุธาไทพระพุทธรัตนาบันดาลดล ให้จิตคนบานเหนือโลกย์เหนือโศกวน.. เหนือโศกกรรม..! ........................ http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song6196.html อัญเชิญบทเพลงพระราชนิพนธ์ รัก รักทะเล อันกว้าง ใหญ่ไพศาล รักท้องฟ้า โอฬาร สีสดใส รักท้องทุ่ง ท้องนา ดั่งดวงใจ รักป่าเขา ลำเนาไพร แสนสุนทร รักพฤกษา รุกขชาติ ที่ดาษป่า รักปักษา ร้องกู่ บนสิงขร รักอุทัย สว่าง กลางอัมพร รักทั้ง รัตติกร ในนภดล รักดารา ส่องแสง สุกสว่าง รักน้ำค้าง อย่างมณี มีโภคผล รักทั้งหมด ทั้งสิ้น ที่ได้ยล รักนวลนาง รักจน หมดสิ้นใจ รักพฤกษา รุกขชาติ ที่ดาษป่า รักปักษา ร้องกู่ บนสิงขร รักอุทัย สว่าง กลางอัมพร รักทั้ง รัตติกร ในนภดล รักดารา ส่องแสง สุกสว่าง รักน้ำค้าง อย่างมณี มีโภคผล รักทั้งหมด ทั้งสิ้น ที่ได้ยล รักนวลนาง รักจน หมดสิ้นใจ...
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song1112.html ได้รักเธอก็พอ http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song1111.html อาญารัก เราพบกันวันที่ฟ้าสีหวาน ดอกไม้บานเต็มต้นบนทางฝัน ปาฏิหารย์รักแท้รอชั่วกัลป์ มหัศจรรย์ราวฟ้าดินดลบันดาล แล้ว... วันนี้ฟ้าก็แปรเป็นสีโศก โลกทั้งโลกสีน้ำเงินหมดสิ้นหวาน รักนิรันดร์กลายฝันเป็นร้าวราน แค่ทางผ่านแห่งหัวใจสอนบทเรียน ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์ คำพระพุทธสอนมาเคยอ่านเขียน แท้สัจจธรรมย้ำรอยวนวิบากเวียน มิแปรเปลี่ยนชั่วกัปป์กาลเวลา จึ่ง..ทบทวนทุกข์ท้นบนทางรัก ดั่งแอกหนักแบกระทมเสน่หา ตัดสินใจครั้งสุดท้ายเอ่ยคำลา แม้น..น้ำตาเป็นสายเลือดยอมเชือดใจ...!!! http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song1111.html อาญารัก เพราะบุญ เคยทำ ฤา จากกรรม ปางไหน ที่ทำให้ ทุกชีวา ต้องมา พบกัน ร่วม ร้อย ร่วม เรียง เรื่องราว ที่ผูกพัน แต่ละคน ต่างที่ มา ชดใช้ เวรกรรม ที่ เคยทำ กันไว้ ได้ เจอวัน ที่ หวานชื่น คืนแห่ง น้ำตา ไม่อาจฝืน เส้น ทาง ถูกวาง ให้เกิดมา ตาม ชะตา เกิดเป็นใคร ล่องเรือ ชีวิต ที่ลิ ขิตมาด้วย กัน แต่ ละวัน แล้ว แต่กรรม พาไป ไม่มี ใครรู้ จะสิ้น สุดลงที่ ใด จุดจบ ที่ปลาย ใครเศร้า ใคร สุขสันต์ ขอจง มั่นใจ ให้ ความดี คอยคุ้ม สุข ห่างหาย ทุกข์รายรุม ล้อมอยู่ ทุกวัน หมด เวร เมื่อไร หมดกรรม ที่ผูก กัน อีกไม่นาน คงได้ ดี ล่องเรือ ชีวิต ที่ลิ ขิตมาด้วย กัน แต่ ละวัน แล้ว แต่กรรม พาไป ไม่มี ใครรู้ จะสิ้น สุดลงที่ ใด จุดจบ ที่ปลาย ใครเศร้า ใคร สุขสันต์ ขอจง มั่นใจ ให้ ความดี คอยคุ้ม สุข ห่างหาย ทุกข์รายรุม ล้อมอยู่ ทุกวัน หมด เวร เมื่อไร หมดกรรม ที่ผูก กัน อีกไม่นาน คงได้ ดี หมด เวร เมื่อไร หมดกรรม ที่ผูก กัน อีกไม่นาน คงได้ ดี ทำดีไว้ ต้องได้ ดี... http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song1112.html ได้รักเธอก็พอ ละครทีวี อาญารัก ฉัน ไม่รู้ ฉัน ไม่รู้ ว่าจะอยู่ อย่างไร แต่ ที่รู้ และไม่เคย สงสัย อยู่ที่ไหน ต้องมีเธอ เคย ได้รู้ เคย ได้รัก แต่เพิ่งประจักษ์ ใจฉัน ว่า ความรัก ที่ได้เคย รู้นั้น ไม่เหมือนที่ฉัน ได้รักเธอ ฉัน ไม่รู้ ชีวิต เกิดมา เพื่อใคร แต่ ที่รู้ ต้องอยู่ ต่อไป เพื่อเธอ จาก วันนี้ ตราบที่ ฉันยัง หายใจ ต้องเจ็บ ปวดเท่าใด ก็ยัง รักเธอ เสมอ ถึง พรุ่งนี้ เป็น อย่างไร ฉันเต็มใจ ยอมรับ ไม่ เป็นไร แค่เพียงยัง มีเธอ ให้ฉัน ได้รัก ก็พอ ฉัน ไม่รู้ ชีวิต เกิดมา เพื่อใคร แต่ ที่รู้ ต้องอยู่ ต่อไป เพื่อเธอ จาก วันนี้ ตราบที่ ฉันยัง หายใจ ต้องเจ็บ ปวดเท่าใด ก็ยัง รักเธอ เสมอ ถึง พรุ่งนี้ เป็น อย่างไร ฉันเต็มใจ ยอมรับ ไม่ เป็นไร แค่เพียงยัง มีเธอ ให้ฉัน ได้รัก ก็พอ...
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟพุด
Lovings
พุด เลิฟ 0 คน
หน้าส่วนตัว
3972
