24 กรกฎาคม 2550 23:12 น.
พุด
ระเบียงบนฝนพรำพรำค่ำคืนนี้
ระริบหรี่ด้วยแสงดาวหนาวสลัว
เห็นไผ่กอพลิ้วไหวอยู่ริมรั้ว
นั่นดอกบัวบานรอเพ็ญพุทธบูชา
การเวกยังหวานเศร้ากี่หนาวฝน
กลีบพร่างหล่นเกลื่อนพรายบนพื้นหญ้า
นวลมะลิตูมตั้งยังให้หอมทุกเวลา
วาสนาไร้ดอกร้างอ้างว้างใจ
จำปีพ้อกี่ปีแล้วเจ้าแก้วขวัญ
ยังเศร้าวันรานคืนนานแค่ไหน
มายาโลกย์โศกเสน่หานะดวงใจ
ดับเยื่อใยพิสวาทวายตายจากกัน
พิษน้ำผึ้งซึ้งพอแล้วรู้ทันเท่า
มากเรื่องราวรัดร้อยสร้อยโศกศัลย์
หันหลังลาเส้นขนานตราบชั่วกัลป์
ลืมคำมั่นมายาลาชั่วกาล....
อย่างลึกซึ้ง..!
เพลง/Title : Deep
อัลบัม/Album :เพลงประกอบโฆษณา GSM 1800
ศิลปิน/Artist : : Binocular
So this is what you mean
and this is how you feel
So this is how you see
and this is how you breathe
Sometimes, i know
Sometimes, i go down deep...
Ohhh...
So this is what you mean
and this is how you feel
So this how you see
and this is how you breate
Sometimes, i know
Sometimes, i go down deep...
Ohhh...
Beneath the deep blue sea
Touching every breath
All a slight of hand
For everything you left
Sometimes, i know
Sometimes, i go down deep...
Ohhh...
Sometimes, i give myself for you
Sometimes, i know down deep...
ทั้งหมดนี้ที่เธอคงอยากเห็น
อยากให้เป็นในรู้สึกลึกล้ำหนอ
ลมหายใจเธอนั้นฝันเฝ้ารอ
เพียงเพื่อขอดูฉันตายใกล้มือเธอ..
ทิ้งฉันไว้ใต้สมุทรดุจโลกร้าง
มือบอบบางผลักไสไขว่คว้าเก้อ
ลมหายใจปลิดปลิวลิ่วลอยคอยรักเธอ
ยอมเสนอ..ตายทั้งเป็น..เซ่นสังเวย!
ฟังเพลงนี้ซ้ำซ้ำ ราวกับปล่อยให้พายุระกำพัดกระหน่ำใจ..
ไหว ไหว หวั่น หวั่น ราวขวัญหายวับ..ทีละน้อยละนิด
ใจเอ๋ยใจ...ไยละมุนยิ่งนักแล้ว
ใจดวงเศร้าราวแก้วบอบบางเนื้อดี
ที่เคยถูกบดขยี้ให้รานแยกแหลกยับ ราวธุลี
คนดี...
ฟังเพลงนี้ คลอฝนพรำ คลอวสันต์โศก
คลอโลกดายเดียว ลำพัง..
ซึ้งในเรียวตา พรายพร่าร่องเรียวแก้มหมองนวล
ราวหยาดเพชรสายพรายพร่าง..
ดวงดอกแก้วหวานเศร้า พราวช่อฉ่ำ พรำหยาดฝนพรมละออง
กลางกลีบอ่อน กลางเขียวใบ..
เอื้อมมือคว้า..การะเวกหวาน
ที่สล้างใบดอกเลื้อยพัน พาให้ดวงใจฝัน
ได้เชยชิดชมดอมดมในงาม หอมพร่างหอมพราวนั้น
พลัน..กลีบบาง ก็คว้างเกลียว ร่วงหล่น มิทนมือ
ทิ้งไว้คือ ความเสียดาย เสียใจ..
คล้ายยามหมองหม่นคนเคยรักเคยเข้าใจโบกมือลา..
ในลึกล้ำ ฉ่ำลึก ในรู้สึก ยังจดจำแม่นยำ แม้นนานเนิ่น
คืนฝนพรำ..ย่ำสนธยา อย่างนี้..
วันที่..ปล่อยให้..เขา..คนดี..วิ่งตาม..ยื้อยุดฉุดมือบอบบาง
หนาวเย็นไว้ แล้วกอดร่างหวังให้ไออุ่น
จากอ้อมกายจากอ้อมใจเป็นสายไยวสันต์สุดท้ายรัดร้อยรัก
ให้หันหลังกลับมาเริ่มต้นใหม่อีกสักหนสักครา..
แต่..สายวสันต์กลับย้ำคำลา..
มีเพียงแก้มเปื้อนหยาดน้ำตาปนหยาดน้ำฝน
มีเพียงพายุฝนลมบนลมแรงที่แข่งกัน
พัดเสื้อผ้าบางเบาแนบเนื้อนวลหนาวเยือก..
ปีศาจวสันต์ไม่ปรานี และโลกที่หมุนอยู่ดีดี
ก็ราวกับหมุนช้าลง หลับตามิรู้เห็นเป็นใจ
แม้ในอ้อมกอดอุ่นอุ่นยังหนาวสะทก
เหมือนนรกตกตี กระแทกกระทั้นใจ
ลมหายใจลึกซึ้ง เพียงมิอาจตรึงใจตรึงสายสัมพันธ์
กับการหันหลังจากลา จากบ่าที่โผเข้าไปซุกซบ สะอื้น..
เป็นฉากจบ..สวยเศร้า ราวฉากรักในนิยายฝัน
กับวันที่ฝนพร่างสายมิหยุด
ใบไม้ซัดส่ายใบไหวแรงกราวกราวราวเสียใจเสียดาย..
ฟ้าเบื้องบน..พลันรับรู้พรูสายพิรุณพร่างพราวราวร่ำไห้ไปกับสองดวงใจรัก!
เป็นความหมายให้ชีวีวันนี้ขวัญ
ลึกซึ้งกันให้ฝันไกลจนไหวหวาม
ลมหายใจในวันนี้แสนงดงาม
หากต้องห้ามหัวใจให้หยุดรัก..
รู้ดีรักครั้งนี้มีเจ็บปวด
พบร้าวรวดรานรอนตอนอกหัก
ไม่เป็นไรลมหายใจมีแค่เพียงรัก
แม้สิ้นภักดิ์ใจดวงล้าอย่าอ่อนแอ..
ทิ้งฉันไว้ใต้สมุทรดุจโลกร้าง
มือบอบบางปล่อยไปใจเป็นแผล
เอื้อมคว้าไขว่เขาพรากไปไม่เหลียวแล
คือผู้แพ้..ตายทั้งเป็น..เซ่นสังเวย!
22 กรกฎาคม 2550 10:40 น.
พุด
ฟ้า..บ้านไร่..เช้านี้งามละออ
ทอแสงด้วยดวงดอกแดดสีเงิน
งามเข้มเต็มผืนให้แสนไสวสว่าง กระจ่างใจเสียนี่กระไร
เมฆนวลนุ่มกระจายรายริ้วพริ้วแผ่พรายราวสายไหม
ให้หัวใจได้สัมผัสพลังฝันวันหยุดแสนเกษม...
เส้นทางนาข้าวยังงดงามราวพรมทองผ่องพิลาส
บึงบัวยังเต็มไปด้วยใบเขียวสดสะอาด
แลดาระดาดไปด้วยดวงดอกหลากสีสันทั้งตูมตั้ง
ทั้ง..กำลังคลี่บาน ชูช่อ รอเมตตา
จากหยาดสายธาราสวรรค์วันฝนโปรย..
แล้วหัวใจดวงแจ่มงาม ก็ติดปีกอิสราโบกโบยบิน
สู่ทุ่งกว้าง สู่ทุ่งทองทานตะวัน สู่กระท่อมรึมบึงแห่งฝัน
สู่ตะวันยอแสงยามสนธยา ในท่ามม่านหมอกเรียวรุ้ง
ในม่านฟ้า ให้แปรสีรัศมีจรัสชัชวาลย์ปานวิมานสรวง
ในท่ามราตรีที่ดาวดวงสุกใสนับหมื่นพันในเวิ้งอนันตกาล
มิสิ้นสุดจินตนาการแห่งความว่าง กระจ่างใจ
ในท่ามแสงตะเกียงริบหรี่ไหว กับมาลัยพะยอมไพร
ริมหมอน หอม หอม หอม
กับ...
แกมกลิ่นดวงดอกไม้ไทย
แสนหวานลอยละล่องท่องลมให้ดอมดม
หลับฝันดี....
และ
ในท่าม...อ้อมกอดคนดีที่แสนอบอุ่นเป็นสุขทุกค่ำคืน
ให้ชื่นให้ฉ่ำไปกับน้ำคำน้ำใจ
และกับ..
ละออละอองผ่องใสแห่งรสพระธรรม
กับอ้อมกอดแห่งธรรมชาติที่หวังวาดรดริน
ให้มิสิ้นรัก..ไปตราบกาล...
คืนนี้ไร้ฝน มีเพียงฝัน ในราตรี ที่ร่างไร้นี้ มีพิษไข้รุมรุม ดวงดอกไม้ไทยๆ พุดและดอกเล็บมือนางพร่างหอมอวลมาจากริมรั้ว กี่ปีแล้วละหนอที่ดวงดอกไม้คลอใจคู่บ้าน แม้นจักรานราโรยก็ผลิช่อละออออกมาใหม่ ราวรู้ใจ ปลอบประโลม ฟ้ามืดหม่น คงมินานฝนคงพร่างโปรยมา สู่หล้า และ.. นี่คือสัจจธรรมแห่งฟ้าดินที่จักหมุนเวียนเปลี่ยนผัน หลายฤดูกาลผ่านมา ให้ผู้คงยังมีฝัน ให้เริ่มต้นใหม่ ประดุจดั่งฤดีใจ ที่ไม่เคยสายเกิน... http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song4407.html พิษรัก อยากจะถอนพิษที่คั่งฝังใจ พิษรักที่คุณฝากไว้ ช่างแสนร้ายกาจ ถึงเป็นไข้ กินยาก็ยังหายขาด แต่พิศวาสตัดไม่ขาดอนาจใจ ไม่ควรริรักที่เกิดระทม พิษรักนี่มันขื่นขม ตรอมตรมหมองไหม้ เหมือนในอก หมกเพลิงราวภูเขาไฟ ตัดรอนถอนพิษไม่หาย ก็เปรียบดังตายไปแล้วทั้งเป็น อยู่ตรงไหน เปรียบเหมือนอยู่ในป่าช้า อยู่กลางแสงจ้า เหมือนคนในตาไม่เห็น เบิ่งตาลอย คอยรักทั้งเช้าทั้งเย็น พิษรักมันบีบมันเค้น ไม่เป็นอันกินอันนอน อยากจะถอนพิษที่คั่งฝังทรวง พิษรักที่คุณหลอกลวง ทำฉันร้าวรอน ฝังในเลือด เชือดกายต้องตายแน่นอน โอ้ความรักทำเดือดร้อน ถ้ารู้มาก่อนไม่ริรักเลย อยู่ตรงไหน เปรียบเหมือนอยู่ในป่าช้า อยู่กลางแสงจ้า เหมือนคนในตาไม่เห็น เบิ่งตาลอย คอยรักทั้งเช้าทั้งเย็น พิษรักมันบีบมันเค้น ไม่เป็นอันกินอันนอน อยากจะถอนพิษที่คั่งฝังทรวง พิษรักที่คุณหลอกลวง ทำฉันร้าวรอน ฝังในเลือด เชือดกายต้องตายแน่นอน โอ้ความรักทำเดือดร้อน ถ้ารู้มาก่อนไม่ริรักเลย...
วิมานแมนวิมานเมืองวิมานรัก ทายทักด้วยดวงดอกไม้ริมระเบียงหอมหอมหอม โมกกระจิ๊ดดอกน้อยรอให้ดอม พวงพะยอมมากพรรณไพรไหวกิ่งพราย แลละลิบโน่นนาทองในครองฝัน ราวสรรค์ขวัญสรวงเคยมั่นหมาย ได้ชื่มชมอรุโรทัยเคลียยอดไม้ ได้ฝากกายใต้สายรุ้งในรุ่งวัน คลี่ยิ้มหวานดั่งบัวบานรอน้ำทิพย์ เมตตาพรหมลิขิตปรารถนาฝัน รังนกไพรพเนจรตราบนิรันดร์ พลีสร้างสรรงานกวีดีแด่ชน ตราบลมหายใจนิดน้อยยังมิสิ้น หวังถวิลฝากสัจจธรรมเกื้อกุศล ให้โลกแล้งชุ่มฉ่ำใสในใจคน ไปทุกหนใต้แหล่งหล้าใต้ฟ้าไท คือปณิธานจากใจธุลีหล้า เกิดเป็นข้าแผ่นดินอันยิ่งใหญ่ ใต้ร่มรัตน์ฉัตรเพชรเหนือดวงใจ ชาติภพใดได้พบแก้วกลางใจ..นิรพาน..! ................ http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song774.html สี่แผ่นดิน คนมี ชีวิตและกายา ถือ กำเนิดเกิดมา เป็นหญิง หรือว่าเป็นชาย ผู้มี พระคุณอันแสนยิ่งใหญ่ กว่า สิ่งใด ก็คือแผ่นดิน เป็นแดน ที่ให้ชีวา พึ่งพา อาศัยและอยู่กิน คุณใด จะเปรียบแผ่นดิน เอื้อชีวิน จากวันที่เกิด จนตาย ยามใด ความทุกข์กรายมาเยือน ทุกข์ใดเล่าจะเหมือน ความทุกข์เยือน เรือนกาย หากเรือน ของเรามีทุกข์ กรายใกล้ สุขอย่างไร อย่างไรตัวเรา ยามดี เราดีตาม ในยาม มีทุกข์ควรแบ่งเบา บุญคุณ ยิ่งใหญ่นานเนาว์ หน้าที่เรา ตอบแทนพระคุณแผ่นดิน ยามใด ความทุกข์กรายมาเยือน ทุกข์ใดเล่าจะเหมือน ความทุกข์เยือน เรือนกาย หากเรือน ของเรามีทุกข์ กรายใกล้ สุขอย่างไร อย่างไรตัวเรา ยามดี เราดีตาม ในยาม มีทุกข์ควรแบ่งเบา บุญคุณ ยิ่งใหญ่นานเนาว์ หน้าที่เรา ตอบแทนพระคุณแผ่นดิน หน้าที่เรา ตอบแทนพระคุณแผ่นดิน...
ราตรีหมองดาวร้องไห้ ฟ้าไร้สิ้นแสงจันทร์ไสว ดวงใจเอ๋ยไยมาพรากจำจากไกล ให้หทัยรอนรอนสอนสัจจธรรม ซุกตัวนอนนิ่งนิ่งดูฟ้าโศก วิปโยคโศกใจระรินร่ำ ฟ้าไยเศร้าหนาวเหว่ว้าดูมืดดำ วิบากกรรมนานแค่ไหนใจจำทน อย่าร้องไห้นะหัวใจจงเข็มแข็ง รองามแสงรุ้งพรายหลังสายฝน รอคนดีพร้อมหน้าสุขกมล จงอดทนเก็บน้ำตาอย่าคร่ำครวญ โลกคงเป็นเช่นฉะนี้ ทุกนาทีทุกข์สุขอย่ากำสรวล ข้ามให้พ้นมายานะขวัญนวล อนิจจังล้วนไม่นานผ่านลาเลย.... ..................! http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song481.html คิดถึง จันทร์ กระจ่าง ฟ้า นภา ประดับ ด้วยดาว โลก สวย ราว เนรมิต ประมวล เมืองแมน ลม โชย กลิ่น มาลา กระจาย ดินแดน เปรืยบ มี แสง คนึง ถึง น้อง นวลจันทร์ งาม ใด หนอ จะพอ ทัดเทียบ เปรียบน้อง เจ้า งาม ต้อง ตาพี่ ไม่มี ใครเหมือน ถ้า หาก น้อง อยู่ด้วย และช่วย ชมเดือน โลก จะ เหมือน เมืองแมน แม่นแล้ว นวลเอย...
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟพุด
หน้าส่วนตัว
1381
