5 สิงหาคม 2550 10:20 น.

สุริยา...สอนใจ..!

ในเส้นทางชีวิตที่ผิดพลาด
ก่อฉลาดมิหลงวนเริ่มต้นใหม่
อดีตซ้ำกรรมซัดวิบากใจ
ขอเดินไปลำพังมิหวังวน

ต่อแต่นี้เงียบงามในร้างไร้
อย่าหมายเปิดใจไหวสับสน
ตอกสลักลั่นดาลใจปิดกมล
ไร้ตัวตนสิ้นไร้ฝันวันหมองมัว

ใจดวงแก้วแววประภัสจรัสรุ้ง
เริ่มรุ่งสุริยาหลังฟ้าหลัว
รอชูช่อแย้มตระการดั่งดอกบัว
มิหวาดกลัวทายท้าโลกย์โศกแห่งวัน

หยาดน้ำค้างนัยน์ตาระเหยหาย
คละคลับคล้ายหมายสอนสัจจขวัญ
วันนี้รักพรุ่งนี้ชังใช่นิรันดร์
หวัง..
สวรรค์..เปิดดวงตา..ลบเหว่ว้ามายาลวง..นะดวงใจ!

1592

love

comment

3 สิงหาคม 2550 06:39 น.

หนาว..มนุษย์..!

พุด

ฟ้าใกล้รุ่งเริ่มเรื่อเรือง
บทเพลงเมืองรอเริ่มต้น
ทุกข์ดวงใจดิ้นรน
ในวังวนวัฎฎวิบากพันธนา

ต่อสู้แก่งแย่งแข่งขัน
เธอฉันเพื่อสิ่งที่ดีกว่า
บ้านภายในเดียวดายเหว่ว้า
ค้นหาสิ่งใดกันเล่าหนาวมนุษย์

เติมเต็มสุขนอกหลอกลวง
ดั่งบ่วงรัดรึงยื้อยุด
แสนกาลกัปป์กัลป์มิหลุด
ยากหยุดโซ่กรรมบันดาล

แยกธาตุตัวตนสิ้นไร้
มิหมายสุขใดสืบสาน
ทุกข์ใดสร้อยเศร้าร้าวราน
มินานลบเลือนลืมลา

อรุณรุ่งดั่งดวงชีวาชีวิต
เงากรรมลิขิตปรารถนา
กงกรรมกงเกวียนเวียนมา
กิเลสกล้าบ่มเพาะเลาะเลียบฝั่งฝันนิพพาน..อสงไขยกาลมิพานพบ...!
........................

นกเป็นเสียงนาฬิกาว่าเช้าแล้ว
พวงดอกแก้วร่วงพรูคู่ฟ้าสาง
เสียงไก่ขันกระชั้นถี่บนลานกว้าง
โลกสว่างดาวแขวนฟ้าราตรีนวล..

รับอรุณกับราตรีที่หอมเศร้า
หอมข้าวเช้าตัดใบตองร่องท้ายสวน
โรยมะลิในขันข้าวขาวใจนวล
ผลไม้สวนเอื้อมเด็ดมาใส่ตะกร้างาม

นุ่งผ้าซิ่นผืนสวยลายดอกไม้
ริมแก้มซ้ายทัดชวนชมให้วาบหวาม
เด็ดดอกไม้รายรอบสวนผูกช่องาม
อธิษฐานตามให้งามใจละไมละมุน..

พระ.พายเรือ มารอ รับบิณฑบาตร
ขอทุกชาติสร้างผลบุญได้เกื้อหนุน
เป็นสาวนารักสายธารหวานดอกไม้ลมละมุน
ตราบโลกหมุนสร้างศรัทธาพาดวงใจพบสุขจริง...พบสุขใจ

จากผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งหลงรักป่ารักภูเขา รักดอกไม้
รักสายธาร รักท้องฟ้า รักไก่ป่า รักลำคลอง ท้องร่องสวน
รักกล้วยกอ รักดอกดาหลา รักรจนางานหวานหอม
และ...รักรักรัก
รักธรรม ธรรมชาติ สายธาร หวานดอกไม้
รักสายฝน รักแสงตะเกียง รักเสียงจากธรรมชาติไพร
รักกระท่อมใบไม้ รักดวงใจนิ่มนวลละเมียดละมุน
รักแสงเทียนอบอุ่นในยามค่ำ

รักตะวันตกดิน
รักทุกสิ่งที่เงียบงามร้างไร้ให้ชีวีงามเงียบ
รักเส้นทางสายธรรมชาติสู่ไพรลึก
รักดำดิ่งล้ำลึกจิตวิญญาณไพร

ภาวนาทุกชาติไปให้ได้เกิดมา
กับงามดวงใจใครเล่ารู้นี้ ที่ติดดิน
และ..
ขอรักศรัทธาเทิดทูนมิรู้สิ้น
ในชาติศาสนาพระมหากษัตริย์ไทย ตราบสิ้นลม!

http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song774.html
สี่แผ่นดิน

คนมี ชีวิตและกายา
ถือ กำเนิดเกิดมา
เป็นหญิง หรือว่าเป็นชาย
ผู้มี พระคุณอันแสนยิ่งใหญ่
กว่า สิ่งใด ก็คือแผ่นดิน
เป็นแดน ที่ให้ชีวา
พึ่งพา อาศัยและอยู่กิน
คุณใด จะเปรียบแผ่นดิน
เอื้อชีวิน จากวันที่เกิด จนตาย
ยามใด ความทุกข์กรายมาเยือน
ทุกข์ใดเล่าจะเหมือน
ความทุกข์เยือน เรือนกาย
หากเรือน ของเรามีทุกข์ กรายใกล้
สุขอย่างไร อย่างไรตัวเรา
ยามดี เราดีตาม
ในยาม มีทุกข์ควรแบ่งเบา
บุญคุณ ยิ่งใหญ่นานเนาว์
หน้าที่เรา ตอบแทนพระคุณแผ่นดิน

ยามใด ความทุกข์กรายมาเยือน
ทุกข์ใดเล่าจะเหมือน
ความทุกข์เยือน เรือนกาย
หากเรือน ของเรามีทุกข์ กรายใกล้
สุขอย่างไร อย่างไรตัวเรา
ยามดี เราดีตาม
ในยาม มีทุกข์ควรแบ่งเบา
บุญคุณ ยิ่งใหญ่นานเนาว์
หน้าที่เรา ตอบแทนพระคุณแผ่นดิน
หน้าที่เรา ตอบแทนพระคุณแผ่นดิน...

1267

love

comment

1 สิงหาคม 2550 22:30 น.

เหนือ..ดวงชีวา...!

พุด


นั่งรอท่าจันทราแย้มเยือนโลก
ดับเหงาโศกโลกแล้งทุกแห่งหน
ได้แบ่งฝันปันดีเกื้อกมล
ลืมทุกข์ทนรายรอบเฝ้าปลอบใจ

คือธรรมชาติสัจจธรรมล้ำค่ายิ่ง
ทุกสรรพสิ่งมิเคยหยุดเคลื่อนไหว
เกิดมาตั้งอยู่แล้วดับไป
บทสอนใจเรียนรู้คู่มือมนุษย์

ทุกข์และสุขคู่กันไปในชีวิต
ถูกหรือผิดโลกบรรเลงเพลงสมมุติ
ไม่หลงมั่นฝันเพียงปองครองวิมุตติ
หวังให้หลุดพ้นจากบ่วงรักพันธนา

ไร้ตัวตนวิบากใดไม่ตามทัน
อยู่กับปัจจุบันอันงามงดเหนือปรารถนา
รักนิรันดร์ปันแบ่งด้วยเมตตา
ตถตาทุกสิ่งนิ่งวางว่างณ..กลางใจ..!




อย่าร้องไห้เพื่อฉัน..นะเชน!


ปริมกำลังเดินทางไปสุราษฎร์ธานี....
กับเที่ยวบินของสายการบินไทย....... 
ด้วยใจ ที่เต็มไปด้วยความสุข..........
จะไม่ให้มีความสุขได้อย่างไรเล่า........
เมื่อมีหนุ่มคนดีของปริมรอรับอยู่ที่นั่น .......... 

ปริมรอเวลานี้มาแสนนาน.....
เวลาที่จะโผเข้าสู่อ้อมกอดอันแข็งแรง 
และอบอุ่นของคนที่ปริมรัก และภักดีด้วยใจทั้งดวง......... 
........ 

หนุ่มคนซื่อของปริมถูกย้ายไปทำงานที่นั่นในตำแหน่ง..
เจ้าหน้าที่ที่ดินประจำอำเภอเล็กๆแห่งหนึ่ง........... 

........
ปริมรักกับเชนมานานหลายปี ตั้งแต่เด็กก็ว่าได้ 
เชนเป็นทั้งเพื่อน...ทั้งพี่ ผู้แสนจะอ่อนโยน..ใจดี..
.และ..เชนไม่เคยห่างหายไปจากชีวิตของปริม 
ไม่ว่าในยามใดที่ปริมต้องการ.......... 

นานหลายเดือน.........
ที่ปริมรู้สึกมีบางสิ่งขาดหายไปจากชีวิต....ไม่มีเชนคอยชิดใกล้....ช่วยเหลือ.......ทุกเย็นเชนจะขับรถไปรับปริมจากโรงเรียนอนุบาลเล็กๆ ที่ปริมสอนอยู่......... 



เชนหัวเราะง่าย...ใจดีนักหนา จะมีขนมไปแจกเด็กๆ.....
และบางครั้งจะแอบพ้อกับปริม....เมื่อไหร่หนอ....
 ปริมจะใจอ่อน..ยอมรับคำขอแต่งงานของเชนสักที.......
ปริมจะได้สอนลูกของเราเองบ้างนะ.... 

ปริมสับสน.......ปริมเพียงแต่รอบคอบ...
ใจแข็ง..เพื่อจะรอให้ทุกอย่างลงตัวมากกว่านี้.....
.ปริมอยากมีเงินเก็บสักก้อนเพื่อจะได้เริ่มชีวิตใหม่ที่แสนจะสวยงาม.........

แต่.......... 

วันนี้ปริมพร้อมแล้ว เชนทำให้ปริมไม่รีรออีกแล้ว......
ตั้งแต่เชนจากไป...ปริมรู้สึกโลกนี้ช่างว่ างเปล่า...
เดียวดาย ไร้หวัง ซะเหลือเกิน 

จดหมายเชนที่เล่าถึงสภาพความกดดัน.....
ของการเป็นเจ้าหน้าที่ผู้ตงฉินของเชน 
แต่ไปขัดผลประโยชน์ของ ผู้มีอิทธิพล ทำให้ปริมรู้สึกร้อนรุ่มใจ............
.และยิ่งเชนพร่ำพรรณนาถึงความคิดถึงปริมอย่างมากมาย...........

ในคืนวันที่เดียวดาย........ในอำเภอเล็กๆ ซึ่งห่างไกลความเจริญ..
โดยที่ไม่มีปริมเคียงข้าง........... 

เดือนก่อนเชนขึ้นมาหาปริม และก่อนจากลา......
เชนดึงปริมเข้าไปกอด ...พร้อมกับทำให้ปริมประหลาดใจ 
ด้วยการสวมแแหวนวงเกลี้ยงให้ปริมที่นิ้วนางซ้าย.......

.เชนกระซิบบอกว่า..นี่คือแหวนหมั้นจากหนุ่มข้าราชการคนจน.....
และคิดว่าถ้าปริมยินดี ก็ให้สวมมันไว้........
จนกว่าจะถึงวันนั้น..ของสองเรา 

ปริมน้ำตาซึม...โลกทั้งโลกตรงหน้าที่เคยว่างเปล่า................
เมื่อขาดเชน......กลับสว่างไสวโดยพลัน.....

.ปริมรู้..นับจากนาทีนั้น..ว่าปริมขาดเชนไม่ได้ ..
และจะไม่มีวันทำให้เชน...ต้องรอคอยอีกต่อไป.......... 

ปริมตัดสินใจในวันนี้....เพื่อจะบอกเชนว่า..
ปริมจะไม่จากไปไหน 
ปริมเพียงแต่ขอให้เชนจัดพิธีมงคลเล็กๆ 
ที่เต็มไปด้วยความศักดิ์สิทธิ์ของการเริ่มชีวิตคู่ .....
เพื่อการเริ่มต้นที่งดงามในชีวิตหนึ่งนี้....... 

ปริมรู้ว่าเชนรอคำตอบนี้........มาแสนนาน................... 
เชนคงจะยิ้มแก้มปริ และคงจะกอดปริมแน่นด้วยความดีใจ................ 

ปริมเหลือบดูแหวนอีกวงที่ปริมสวมคู่กับแหวนของเชน...
ที่ปริมตั้งใจจะมอบให้เชน..และจะบอกคนที่ปริมรักดังดวงใจว่า................
เราจะไม่มีวันพรากจากกันอีกตราบชั่วนิรันดร์ 
................

ปริมหลับตาคิดและฝัน.....
รอที่จะให้ถึงเวลาแห่งความสุข รอเวลาที่เครื่องบินจะแตะรันเวย์......
และปริม...... จะได้โอบกอดใครบางคนแนบแน่นเท่ากับแรงใจแห่งรักที่มี 
........

ปริมจะสร้างชีวิตใหม่.......ชีวิตที่สมถะ เรียบง่าย...งดงาม..มากล้นด้วยความรัก .....ความเข้าใจ......กับเชน...........ปริมจะเนรมิตให้บ้านเล็กๆริมลำคลองในชนบทแห่งนี้....ให้เต็มไปด้วยชีวิตชีวา....... 

ปริมจะปลูกผักสวนครัวมุมหนึ่งของบ้าน.......เย็นๆปริมจะขอให้เชนดูแลรดน้ำให้..........และปริมจะปลูกไม้ดอกที่จะออกดอกชูช่อสวยงาม.....จนกลายเป็นบ้าน.....ในดงดอกไม้นานาพรรณ......... 

เย็นๆปริมจะทำกับข้าวที่เชนชื่นชอบไว้รอท่า..........และเมื่อค่ำคืนมาเยือนปริมจะออกมานอนชานระเบียงเพื่อชื่นชมดาวเดือน ในอ้อมกอดของคนที่ปริมรักนักรักหนา................. 




ปริมฝัน..........และฝัน.................จนนาทีสุดท้ายของชีวิตที่ปลิดปลิว................ 

..........


สถานีข่าวทุกหนแห่งในประเทศไทย.....กำลังแพร่ภาพออกไปพร้อมข่าวด่วน........เครื่องบินของสายการบินไทย..ตกที่สุราษฎร์ธานี..ตอน 3ทุ่ม..ขณะที่ฝนตกหนักและมีพายุ..........และหนึ่งในรายชื่อผู้โดยสาร.......มีชื่อของนางสาวปริม บุรีรักษ์ 

.................................................................................................................................. 
เขียนจากความทรงจำอันเจ็บปวด จากการสูญเสียคนที่รักไปด้วยเหตุการณ์ในวันนั้น