11 กันยายน 2550 23:06 น.
พุด
เราสาม..มิใช่เราสอง..
กำลังนั่งทอดตานิ่งนิ่ง
ริมฝั่งฝันเจ้าพระยาในยามเย็น
อาทิตย์อัสดงอย่างซื่อตรงเหนือชายชลทิวไม้
เห็นเรือโยง
กำลังโยงกันไปในท่ามกลางสายน้ำใจเจ้าพระยา
ฟ้าเริ่มแปรสีเป็นฟ้าสวย ชมพูปนส้ม
อมเทาทองทอดทาบอาบอิ่มกลมกลืน
ดูละมุนละไมด้วยนวลเมฆนุ่มดั่งสายไหม
ในยามตะวันรอน
ผู้หญิง..หัวใจดวงอรชร
ใส่หมวกสานสวยด้วยหัวใจ..จากฝีมือชาวบ้าน
ที่คงค่างามความประณีตละเอียดอ่อน
ทวนกระแสโลกศิวิไลซ์วัตถุ ที่วัดความหรูด้วยราคา
ใช่งามล้นค่าจากความดิบเดิม..แห่งภูมิปัญญาไทย
ที่สืบทอดสานสายใยมาอย่างยาวนาน..ต่อเนื่อง..
ให้ลูกหลานประเทืองประทับใจมาจนทุกวันนี้..
อย่างควรที่จะรู้ค่ารักษ์ธำรงเอาไว้..ให้โลกประจักษ์..
เสียงเพลง..หยาดเพชรกำลังถูกขับครวญ
จากสุภาพบุรุษหัวใจดวงทอง ที่ปองหมายฝากรักฝากขวัญ
ให้สายน้ำรักนิรันดร์ได้รับรู้...บนเวทีที่ดนตรีกำลังบรรเลงคลอ
ฟ้าทอสีจรุง..ราวรุ้งจรัส
ท่ามธรรมชาติสงบสงัดริมชายชล
สามกมล..กำลังดื่มด่ำกับบทเพลงแล้วบทเพลงเล่า
ที่นักดนตรีเฝ้าครวญให้ฟัง
ราวกับ..
ตกต้องอยู่ในภวังค์ฝันแห่งหอมห้วงมนตรา
ไปกับฟ้าสีโศก ...
ที่โลกทั้งโลก กำลังเริ่มวิกฤต
ด้วยนานาปัญหาอันรุมเร้า
ให้เร่าร้อน ยากผ่อนเพลา เข้าทุกที..
เจ้าพระยา กำลังนิ่งฟังทุกเสียงกระซิบสั่ง..อาลัย
ไทยหนอไทย เคยสงบร่มเย็นมานาน
แล้วไย..
จำมาพล่าผลาญเข่นฆ่ากันเอง
ในแผ่นดินแม่มาตุภูมิ
ที่ให้ข้าวให้น้ำให้เจ้าได้หยัดยืนมาอย่างทรนง
คงความเป็นคน หล่อเลี้ยงกมลให้เจ้าได้ยังมีลมหายใจ
แค่นี้..
ก็ยิ่งใหญ่จนเกินจักให้หัวใจตอบแทนกตเวทิตา
รู้ค่าความเป็นมนุษย์ผู้พิสุทธิ์งามแล้ว..
เสียง...แสนหวานรานโศก
จากบทเพลงวิปโยคสะเทือน
ของราชินีลูกทุ่ง พุ่มพวง ดวงจันทร์
*โลกของผึ้ง*
ลำนำที่...
ถูกนำมาขับกล่อมจากอีกหญิงหนึ่งที่ยังมีชีวิต
หาก..ถูกชะตาพรหมลิขิตให้ดวงตามืดบอด
หากเธอก็ยังมีดวงใจงดงาม
ด้วยนิยามแห่งการต่อสู้
อย่างผู้ไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา
และ..กับนาทีนั้น..
พลันพาให้หัวใจหญิงชาวไพร ช่างแสนละมุนเกินกล่าวแล้ว...!
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song4685.html
โลกของผึ้ง ...พุ่มพวง ดวงจันทร์
โลก สุดสวย อันแสนกว้าง ไกล
มวล พิษภัยดูมาก มี
แต่ ชีวิต ในโลกทุกชีวี
ยัง ต้องมี ดิ้น รน
ผึ้ง น้อย ตัวหนึ่งนี้
ดิ้นหนี พิษภัย ที่ ผจญ
ต้อง ทุกข์ ต้อง ทน
เพื่อชีพตน และคน ร่วมเดิน
ผึ้ง ผกผิน บิน ลอยลิ่วเคว้ง
เอา เสียงเพลง แลก เงิน
ผึ้ง ก็หวัง แฟนผึ้งยังไม่เมิน
ปล่อย ผึ้งเดิน ที่สลัว
ผึ้ง ได้กิน ใช่กิน เพียงตัว
ทาง ครอบครัว ก็อิ่ม กัน
ผึ้ง น้อย ตัวหนึ่งนี้
ดิ้นหนี พิษภัย ที่ ผจญ
ต้อง ทุกข์ ต้อง ทน
เพื่อชีพตน และคน ร่วมเดิน
ผึ้ง ผกผิน บิน ลอยลิ่วเคว้ง
เอา เสียงเพลง แลก เงิน
ผึ้ง ก็หวัง แฟนผึ้งยังไม่เมิน
ปล่อย ผึ้งเดิน ที่สลัว
ผึ้ง ได้กิน ใช่กิน เพียงตัว
ทาง ครอบครัว ก็อิ่ม กัน...
7 กันยายน 2550 22:38 น.
พุด
ลึกซึ้ง..ในทุกสรรพสิ่ง
งามนิ่งในจิตนึก
งามเศร้าได้รู้สึก
ล้ำลึกเกินบอกใคร
ลึกซึ้งสายลมพราย
ต่อสายธาราระรินไหล
ต่อดินหอมณ แดนไพร
ต่อดวงใจยามลึกซึ้ง
ลึกซึ้ง..ดวงดอกไม้
ยามสยายกลีบรัดรึง
ลึกซึ้งใครคนหนึ่ง
ให้คะนึงพันธนา
ลึกซึ้ง..เพียงลึกซึ้ง
อย่าให้ตรึงตรมเหว่ว้า
ลึกซึ้งแค่มายา
ปรารถนาลวงบ่วงใจ
ลึกซึ้งจึงควรลืม
อย่าหลงปลื้มไปหวามไหว
ลึกซึ้งแค่ผ่านไป
สัจจธรรมใจ....ใดจีรัง
ลึกซึ้งให้รู้ทัน
อย่าไปฝันอย่าไปหวัง
อนัตตาอนิจจัง
ให้จิตสั่ง...แค่รู้สึก แค่ลึกซึ้ง..ลึกซึ้ง...!
ทะเลหน้าฝนหม่นมัวด้วยแรงลม พรายพรมด้วยสายวสันต์พรูพร่าง ในท่ามทะเลฝันเวิ้งว้าง งามกระจ่างด้วยน้ำค้างเพชรจากฟ้า ในอ้อมกอดทะเลที่แสนรัก ลั่นทมทายทักเหว่ว้า ซบหน้ากับหมอนนิทรา ฝันว่าพรานทะเลคืนสู่กระท่อมใจ ชบาชมพูริมรั้วบานรอ เคลียคลอด้วยปาริชาติสวรรค์ไสว อ้อมตักนี้รอเธอซุกซบนะดวงใจ นานเท่าไรแล้วที่ดาวชีวีนี้มืดมน คลื่นคลอทรายกระซิบสั่งดั่งคำมั่น นิรันดร์รักยังฝากขวัญมิสับสน หากตราบใดสายนทีมิแปรวน ถึงทุกข์ทนตราบวันตายยังหมายรอ...! http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song222.html ฉันรักเธอเสมอ หากตราบใด สายนที ยังรี่ไหล สู่มหา ชลาลัย กระแสสินธุ์ เกลียวคลื่นยัง กระทบฝั่ง เป็นอาจินต์ เป็นนิจสิน ตราบนั้น ฉันรักเธอ เช่นตะวัน นั้นยังคง ตรงต่อเวลา แน่นอนนัก รักท้องฟ้า สม่ำเสมอ เช่นกับฉัน มั่นคง ตรงต่อเธอ ฉันรักเธอเสมอ ฉันรักเธอเสมอ ชั่วนิจนิรันดร์ เช่นตะวัน นั้นยังคง ตรงต่อเวลา แน่นอนนัก รักท้องฟ้า สม่ำเสมอ เช่นกับฉัน มั่นคง ตรงต่อเธอ ฉันรักเธอเสมอ ฉันรักเธอเสมอ ชั่วนิจนิรันดร์...
เล็บมือนางพร่างหอมรับอุษา แลลอดฟ้าสีเงินงามกระจ่างใส นอนหลับตานิ่งนิ่งนะดวงใจ รับระรินไหลช้าช้าเมตตาธรรม หยาดน้ำค้างยังคงค้างบนใบไม้ ดั่งเพชรพรายสดชื่นจากคืนค่ำ หยาดน้ำตานางฟ้ามิร้างราคอยพรมพรำ พลีน้อมนำสัจจโลกลบโศกคน ทิวาร้อนจักผ่อนเพลาเป็นเย็นชื่น ยามดึกดื่นเสียงฝนกระทบหล่น ฟังไพเราะราวดนตรีทิพย์คนธรรพ์ดล พริ้งพราวกมลเสียจนอยากร้องไห้ยามได้ยิน เปิดหัวใจรักธรรมชาติที่รายล้อม ให้งามหอมหลอมสู่บึงจิตกระแสสินธุ์ มิสิ้นสุดหยุดภักดิ์ทั้งฟ้าดิน ธรรมระรินสอนเมตตารู้ค่ารัก....! http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song385.html ยามชัง ยาม ชัง พี่ยิ่งช้ำ ทุกยามเช้า ไม่เห็นเจ้า เหงาจิต คิดจนเกือบสาย วาน อย่าชัง ให้พี่ช้ำ ถึงยามบ่าย อย่าให้ชาย หมายคอย จนคล้อยเย็น ค่ำแล้ว แสงเดือนงาม อร่ามสรวง ดาว ลอยดวง ดูกับทรามเมื่อยามเห็น ฟัง เพลงรัก เหมือนเพลงลา น้ำตากระเซ็น ไม่วายเว้น สวาทหวามยาม น้องชัง ค่ำแล้ว แสงเดือนงาม อร่ามสรวง ดาว ลอยดวง ดูกับทรามเมื่อยามเห็น ฟัง เพลงรัก เหมือนเพลงลา น้ำตากระเซ็น ไม่วายเว้น สวาทหวามยาม น้องชัง...
คืนสู่ความเดียวดายในทุ่งกว้าง ดอกรักร้างแรมรอนสิ้นอ่อนหวาน เพียงดอกรักร้อยสร้อยเสน่หาเคยผลิบาน ใช่ยาวนานราโรยโปรยคืนไพร แค่สัจจะน้อมนำมาล้ำลึก เตือนรู้สึกเตือนจิตรู้สู่ธรรมไสว พบคำว่ารักคือทุกข์ทุกข์คือรักนะดวงใจ ยอมจากไปดีกว่าจากตายมิหมายคืน จึ่งหันหลังหวังครั้งนี้ถึงที่สุด ให้จิตหยุดเลิกฝันใฝ่รอรักชื่น ภาวนาทุกคืนค่ำรู้กล้ำกลื้น รู้ทนฝืนอยู่ลำพังสิ้นหวังใด เดินเดียวดายพรายหอมดวงดอกหญ้า แม้นเหว่ว้าแค่ไหนใจสวยใส ด้วยปล่อยวางมิยึดมั่นโซ่สายใย จิตมิไหวใจมิหวั่น กับฝันตรม ..กับลมลวง....กับคนลวง....!
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟพุด
หน้าส่วนตัว
1732
