25 มกราคม 2551 12:54 น.
พุด
โลกของเธอแลฉันฝันแตกต่าง
รอแยกทางมิวันใดก็วันหนึ่ง
กาลเวลามาพรากความซาบซึ้ง
เพียงสิ่งหนึ่งเหลือไว้หมายเมตตา
คืนทุกสิ่งให้เธอไปไม่อาวรณ์
ไม่ร้าวรอนยอมรับความเหว่ว้า
มาลำพังไปลำพังทุกชีวา
สิ้นปรารถนาผู้ใดใจไม่จริง
โลกก็เป็นเช่นฉะนี้
เรื่องมากมีธรรมดาทุกข์สรรพสิ่ง
เพียงทำใจกลางกลางรู้วางนิ่ง
คือโลกจริงแห่งเพรงพรหมชะตามายาสมมุติ
ภาวนารู้ค่าลมหายใจ
บริสุทธิ์ใสเกษมศานต์แสนพิสุทธิ์
ลืมอดีตขวัญวันระทมรอวิมุติ
ดั่งบัวผุดเหนือน้ำท่ามโคลนตม
มิช้านานกาลเวลาจักประสาน
ทั้งรอยหวานรอยวิปโยคโศกขื่นขม
ทั้งรักชังหวังใดเคยใฝ่ชม
จิตจักบ่มจนกระจ่างว่างตราบกาล..!
ทวนทะเล...ท่องทะเล...!
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song5535.html
(ทะเลใจ)
..........................
ผม..
กำลังรื่นรมย์กับทัศนียภาพตรงหน้า
ฟ้าสีฟ้าใสกระจ่าง งามเข้ม
ทะเลกว้างมีเรือลอยลำ...รับอรุณไม่กี่ลำ
และ
ราวสระว่ายน้ำส่วนตัวกำลังรอคน..ลงแหวกว่าย
เม็ดทรายกำลังอ้อนสายลมและทิวคลื่น
เสียงทิวมะพร้าวซัดส่ายร่ายระบำราวรอวันเริ่มต้นใหม่ในชีวิต
ผม..พาตัวเองเดินไกลลิบ...มาจากระท่อมที่พัก
กับสุนัขผู้พิทักษ์ใจ*เจ้าอารี*
ลมทะเลพัดพรายให้ร่างและหัวใจผมหนาวสะท้านหากทว่าแสนสดชื่น
ผม..วิ่งล้อคลื่นเล่นอย่างแสนสุขสมกับเจ้าอารีเพื่อนยาก
แล้ว
หัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างถูกใจเมื่อเจ้าอารีเสียหลัก
แล้วต้องลงไปนอนแช่...ในน้ำทะเลอุ่นๆ
ผม...
ถอดเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงชาวเลสีน้ำตาลออกจากร่าง
เหลือเพียงกางเกงในว่ายน้ำตัวจิ๋วแสนวาบหวาม
อย่างไม่กลัวว่าใครจะตื่นมาเห็น
เพียงอยากปลุกทะเล
ที่กำลังหลับไหลให้ตื่นมาดูคนกับสุนัข
ที่กำลังพากันมาทายทักทะเลงามในยามอรุณรุ่ง
ผม...ว่ายน้ำออกไปไกลจากฝั่งเรื่อยๆ
ราวทดสอบพลังคนหนุ่มนักกีฬา
ที่กล้ามเนื้อทั้งร่างและขาแสนแข็งแรง
อาศัยกีฬาในร่ม*แบดมินตัน*
ที่ผมชอบเล่นทุกวัน
กับสมาชิกพรรคคนหนุ่มวัยมันส์
ที่..พากัน
ไม่เสพสุนทรีย์ทั้งเหล้า ยานารี
หากหันมาสนใจเกมกีฬาแทน
หลายปีมานี้ ชีวีผมก็เวียนว่ายไม่กี่ที่
ที่ทำงาน และบ้าน
หรือคือ...
อพาร์ตเมนต์..เรียบโล่ง
ที่ผมทนมีสมบัติไม่ได้หากเกินกว่าของใช้จำเป็น
หนังสือธรรมะ ที่ผมแสนหวงแหน
และ
หนังสือท่องเที่ยวหรือหนังสือนานา
ที่พอล้นตะกร้าผมก็บริจาคออกทันที
เป็นเพราะผมไม่นิยมสะสะมวัตถุใดให้รกรุงรัง
ให้ต้องพะว้าพะวังห่วงหา
และ
ไม่แม้กระทั่งหยาดเลือดและร่างผม
ที่ขอบริจาคไปกับโรงพยาบาลเอาไว้เรียบร้อยแล้ว...
และ
นี่คือ ผม..คนหนุ่มรุ่นใหม่ไฟแรง
ที่จิตภายในราวกับ
พระเจ้าแกล้งให้ผมเกิดมาผิดยุค...
ผมน่าจะเกิดในยุคต้นๆรัตนโกสินทร์
ค่าที่ผมถวิลหา
แต่เรื่องโบราณบ้านเรือนที่ยังเงียบงามสงบสุข
ริมสายน้ำเจ้าพระยา
มีบางคราที่ผมนั่งเรือลอยล่องไปตามสองฝั่งฝัน
แล้วพลันเมื่อผมทอดทัศนาเห็นตึกโบราณ
ในจิตวิญญาณผมราวได้ยินเสียงมโหรีไทยขับกล่อม
ในยามมีงานมงคล ลอยลมแว่วมา
และ
ในคลองดวงวิญญาญ์
ผมมักจะมองเห็นภาพหญิงงาม
ใส่ชุดผ้าซิ่นไหมเรียบง่าย...มุ่นมวยผม
พันเกล้าด้วยดวงดอกไม้แสนหวาน
กำลังนั่งตรงชานไม้ในศาลาท่าน้ำ
ราวรอรับคนที่รักขึ้นมา..จากเรือกลับบ้าน
ผมสัมผัสได้กระทั่ง
คำพูดหวานๆกระซิบเบาๆ
ยามเธอพบคนที่รัก
ว่าเธอ..
นางในฝัน
นางใจแห่งความปราถนาอยากภักดิ์พลีของผม
คงจะทั้งงามใจ งามน้ำคำ งามกิริยาอันอ่อนละมุนนัก
และ
นี่คือเหตุผล..จนวันนี้
ที่ผม..หาคนรักที่รู้จักรู้ใจ
และ
รักความเป็นไทยโบราณหวานละมุน
อย่างใจดวงหอมกรุ่นละไมอย่างใจผมคิดหวัง มิได้
ช่างมันเถอะนะ
เพราะ
ตั้งแค่ผมหันหน้าเข้ามาศึกษา*ธรรมะอย่างเอาจริงเอาจัง
ผม..ก็ยิ่งไม่อยากมีรัก
อันคือแอกหนักทุกข์หนักยิ่งกว่าสิ่งใด ในหล้าโลก
แม้นพระพุทธองค์
ยังค้นพบทางสายโศกสายเศร้านี้ก่อนตัดสินใจหนีออกบวช
แล้ว..
ผม..ยังจะยอมเหน็บหนาว
เดินไปในเส้นทางสายพันธนา
ให้เสียเวลาทำไม...
ในเมื่อผม..ไม่เหงาใจ ไม่เคยเลยแม้สักครั้งเดียว
เมื่อเหลียวไปพบเห็นผู้คนรายรอบ
ที่กำลังเผชิญหน้าทายท้ากับความทุกข์มากสุขน้อย
ในทางสายโลก ที่หาใช่เป้าหมายแห่งชีวีผมไม่
ที่ขอเลือกชีวี
ให้ดำเนินแผกไปในเส้นทางสีขาวแทน
เส้นทางที่แสนสะอาด สว่างสงบ
และ
หวังพาพบฝั่งฝันในมโนคติ
ที่ผมมิเคยวาดหวัง ว่าจะนานสักกี่กัปป์กัลป์
ขอเพียงชาตินี้นั้นให้ผมได้เริ่มต้น
ราวปลาว่ายทวนน้ำเหนือกระแสกรรมกิเลสโลกย์
มิว่ายตามตามกันไป
สู่ห้วงมหรรณพใหญ่ ไปเป็นอาหารปลาในท้องทะเลลึกทะเลโลกย์
อย่างแสนน่าโศกเศร้า มิรู้จบรู้สิ้น....
................
ผม....
นอนลอยตัวเหนือฟองคลื่นอย่างระริ่นรมย์
แล้ว
ทำจิตใสผสานผสม
ราวลอยไปในสายลมและมวลเมฆบางเบา
อย่างมิเหงางาม
หากเงียบร้างไร้ ได้ยินเพียงเสียงหัวใจเต้น
ผมหยุดความคิดทุกอย่างวางไว้อย่างวางว่าง
กับฟ้ากระจ่าง กับเมฆแสนหวานใส
กับลมระรวยระรินกับกลิ่นทะเลทะเล
และกับจิตไม่ไหวเหเรรวนไปกับคลื่นอารมณ์
ผม..นอน..ดูอณูละเมียดแห่งลมหายใจ
จนในที่สุด
ราวร่างผมไร้น้ำหนัก
ราวกับนกไพรใจอิสรา
กำลังยกตัวผกโผผิน
บินไปในฟ้ากว้าง อย่างอ้างว้าง หากสง่างาม...
เมื่อมองลงมา
ในท่ามทะเลโลกย์ที่ผู้คนนับอนันต์โศกลอยคอ
รอเพียงวันตายไปวันวัน...
อย่างมิรู้ทันเท่าในหนาวเหน็บแห่งบ่วงพันธนา...
ที่จะมัดพารัดรึง...ตอกตรึง
ให้ดวงจิตวิญญาณปานประหนึ่งนักโทษรอประหารเช่นฉะนั้น.....!!!!!!!!!!!
............
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song5535.html
ทะเลใจ แอ๊ด คาราบาว
แม้ชีวิตได้ผ่านเลยวัยแห่งความฝัน
วันที่ผ่านมา ไร้จุดหมาย
ฉันเรียนรู้เพื่ออยู่ เพียงตัว และจิตใจ
เป็นมิตรแท้ที่ดี ต่อกัน
เหมือนชีวิตผันผ่าน คืนวันอันเปลี่ยวเหงา
ตัวเป็นของเรา ใจของใคร
มีชีวิตเพื่อสู้ คืน วันอันโหดร้าย
คืนนี้ตัวกับใจ ไม่ตรงกัน
คืน นั้น คืน ไหน ใจแพ้ตัว
คืนและวันอัน น่า กลัว ตัวแพ้ใจ
ท่ามกลางแสงสี ศิวิไลซ์
อาจหลงทางไปไม่ยาก เย็น
คืน นั้น คืน ไหน ใจเพ้อฝัน
คืนและวันฝันไป ไกลลิบโลก
ดังนกน้อย ลิ่วล่องลอย แรงลมโบก
พออับโชค ตกลงกลาง ทะเลใจ
ทุกชีวิตดิ้นรน ค้นหาแต่จุดหมาย
ใจในร่างกาย กลับไม่เจอ
ทุกข์ที่เกิดซ้ำ เพราะใจนำพร่ำเพ้อ
หาหัวใจให้เจอ ก็เป็นสุข
คืน นั้น คืน ไหน ใจแพ้ตัว
คืนและวัน อัน น่า กลัว ตัวแพ้ใจ
ท่ามกลางแสงสี ศิวิไลซ์
อาจหลงทางไปไม่ยาก เย็น
คืน นั้น คืน ไหน ใจเพ้อฝัน
คืนและวันฝันไป ไกลลับโลก
ดังนกน้อย ลิ่วล่องลอย แรงลมโบก
พออับโชค ตกลงกลาง ทะเลใจ
แม้ชีวิตได้ผ่าน เลยวัยแห่งความฝัน
วันที่ผ่านมา ไร้จุดหมาย
ฉันเรียนรู้เพื่ออยู่ เพียง ตัวและจิตใจ
เป็นมิตรแท้ที่ดี ต่อกัน
ฉันเรียนรู้เพื่ออยู่ เพียง ตัวและจิตใจ
เป็นมิตรแท้ที่ดี ตลอดกาล...
บนเส้นทางมายาฝันพันธนาชีวิต พรหมลิขิตบุญบันดาลหวานแลขม ทั้งสุขท้นล้นทรวงบ่วงตรอมตรม ทั้งระทมแลสราญตำนานใจ โลกก็เป็นธรรมดาเช่นฉะนี้ หากพร้อมพลีสู่สนามความหวามไหว ทิวาวันผันผ่านมิทันไร พบเสียใจพิษเสน่หาให้อาวรณ์ เพราะทุกสรรพสิ่งใช่เที่ยงแท้ มีวันแปรมีวันเปลี่ยนสัจจสอน รักฤาชังรู้ทำใจไม่ร้าวรอน นิรันดรสุขไหนเล่าเท่าทิพย์ธรรม เย็นว่างสว่างกระจ่างจรัส บุญรัศม์พร่างพรมเพาะบ่มร่ำ สยบโลกย์โศกลวงบ่วงสร้อยกรรม พบแสงธรรมแสงพุทธิ์...รู้หยุดรัก...เราหยุดแล้ว..!
คืนหลังสู่พะงันงาม นิยามเกาะสวาทหาดสวรรค์ เฝ้ารอดูสายน้ำผึ้งจันทร์ นิรันดร์สัจจธรรมสอนใจ เกิดดับทุกข์ทนบนทางชีวิต ถูกผิดกุศลสร้างทางไสว เลือกโลกเหนือโลกย์พ้นโศกใด หนทางใครสุดแต่ใจจะไขว่คว้า หากดวงตาภายในไม่มืดบอด จักต่อยอดเกษมสุขสิ้นปรารถนา ไม่หลงวนในสุขลวงบ่วงมายา ให้เหว่ว้าอ้างว้างทางชีวี และ ท่ามกลางโลกนี้ที่คงหมุน ใจละมุนรู้วางว่างทางสายนี้ เพียงเลือกโลกเงียบงามสร้างความดี ฝากพสุธานี้ก่อนนิทราฝันนิรันดร....!
อรุณรุ่งอีกคราแล้ว จุดเทียนแวววะวูบไหว หยาดน้ำค้างคลอไม้ใบ หนาวดวงใจในรุ่งวัน สวดมนต์อธิษฐานจิต รอทิพย์นิมิตเมตตาสวรรค์ สว่างใสในดวงชีวัน ฝ่าฟันอุปสรรคเป็นหลักใจ เคียงข้างคู่บุญ จิตละมุนสร้างทางทองไสว เมตตารู้งามให้น้ำใจ กระจ่างในนิรันดร์ธรรม ร่ายรสพจนา แม้นว่าว่ายวนซ้ำซ้ำ สัจจรักสัจจธรรม น้อมนำภักดิ์นี้พลีแด่โลกสิ้นโศกไร้...! ............................
จำปีส่งกลิ่นอวลในนวลนึก ให้ล้ำลึกเกินกล่าวเช้าวันนี้ หอมลั่นทมแกมเศร้าหนาวชีวี คิดถึงคนดีที่จำพรากลาจากไกล คุ้มขวัญคุ้มใจมานานเนิ่น สุดจะเกินกล่าวความงามน้ำใจใส เป็นที่รักกว่ารักยิ่งดวงใจ ประดุจโลกทั้งใบในชีวิต รอและรอสู่อ้อมภักดิ์ มินานนักกลับมาประดับจิต เป็นดั่งหยาดน้ำค้างอมฤต เป็นทิพย์เทวีแห่งขวัญพะงันไพร กระซิบถึงเจ้าหนาวไหมละหนอ คนทางนี้รอรอด้วยหวั่นไหว หวังเจ้าคืนเรือนนะยอดดวงหฤทัย มาสถิตในอ้อมใจอ้อมขวัญนิรันดร์กาล.....! ....................
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟพุด
หน้าส่วนตัว
1511
