12 กุมภาพันธ์ 2551 23:54 น.
พุด
ราตรีนี้มาสารภาพรักค่ะ
ไม่ได้มาสารภาพว่ารักใคร
ที่เป็นคนเป็นๆที่มีเลือดเนื้อดอกนะคะ
หากมาสารภาพว่าหลงรักธรรมชาติ ทุกสรรพสิ่งเลยค่ะ
เหมือนในหน้าส่วนตัวที่เคยบอกไว้ว่า
*รักธรรม ธรรมชาติ สายธาร หวานดอกไม้
รักสายฝน รักแสงตะเกียง
รักเสียงจากธรรมชาติไพร
รักกระท่อมใบไม้
รักดวงใจนิ่มนวลละเมียดละมุน
รักแสงเทียนอบอุ่นในยามค่ำ
รักตะวันตกดิน
รักทุกสิ่งที่เงียบงามร้างไร้ให้ชีวีงามเงียบ
รักเส้นทางสายธรรมชาติสู่ไพรลึก
รักดำดิ่งล้ำลึกจิตวิญญาณไพร
ภาวนาทุกชาติไป
ให้ได้เกิดมากับงามดวงใจใครเล่ารู้นี้ ที่ติดดิน
และขอรักศรัทธาเทิดทูนมิรู้สิ้น
ในชาติศาสนาพระมหากษัตริย์ไทย ตราบสิ้นลม!*
และ..
อีกธรรมชาติที่รักคือรักทะเลสาบ
ตั้งแต่เด็กแล้ว
รักฝังใจเลย
ทำไมนะเหรอ ทั้งๆที่เป็นลูกทะเล
เห็นแต่น้ำจรดฟ้า
น้ำทะเลเค็มปิ๊ดปี๋
ที่ดำลงไปทีไรแทบสำลักแสบหูแสบตาไปหมด
อาจจะมีเหตุบันดาลใจ
จากร้านกาแฟประจำหมู่บ้าน
ที่เคยไปเห็นภาพปฏิทิน
ภาพทะเลสาบแถวประเทศทางยุโรป
ที่เจ้าของร้านชาวญวนใส่กรอบแขวนไว้
เป็นภาพงดงามแสนสุขสงบ
เห็นภาพวิถีชีวิตผู้คนที่อาศัยในทุ่งหญ้า
ที่เป็นเนินเขาลดหลั่น ในกระท่อมปีกไม้
หรือไม่ก็กระท่อมหิน ชอบนั่งนิ่งดูนานๆ
ทำให้รู้สึกดื่มด่ำ และประทับอยู่ในความทรงจำ
ที่อยากมีชีวิต ใช้ชีวิตในท่ามกลางสิ่งที่รายล้อมที่ดู
แสนเป็นธรรมชาติธรรมดาชีวิต ไม่มีแสงสีศิวิไลซ์
ไม่มีการปรุงแต่ง
มาวันนี้ ฟ้าดินดลบันดาลให้ได้พบกับใครบางคน
ที่มีที่ดินผืนงามใกล้ทะเลสาบแก่งกระจาน
ที่เคยรจนา เล่าให้ฟังมาแล้วจากเรื่องราวมากมาย
ถึงความงามเงียบ เรียบง่ายของชุมชนชาวบ้าน
และ..
ที่ดินที่นั่นก็เป็นเนินที่มีเทือกภูซ้อนสลับสล้าง
โอบรอบด้านอย่างไม่ให้อ้างว้างเหว่ว้าใจ
ในยามเย็น..
ดวงสุริยาจักทิ้งแสงสวยยามลับฟ้าหลังเทือกเขา
และจะมองเห็นรัศมีพรายพราวสวยราวภาพวาด
จากฝีมือจิตรกรเอกที่ทิ้งสีทีแปรงไว้ให้ใหลหลง
ยามราตรี...
จะมีดาวดวงนับแสนสุกปลั่งจนดูราวเป็นทะเลดาว
วิมานดาวราย ดาราราย
เห็นกระทั่งทางช้างเผือก
และ..
ก็เคยรจนาไว้ในงานหมดแล้ว ใครอยากทราบว่างามอย่างไร
ก็ลองคลิ๊กไปอ่านงานหน้าหลังๆดูนะคะ
ยังจำได้ว่า
วันแรกที่ขับรถเข้าไปนั้นจะมีงูใหญ่มาแผ่แม่เบี้ยชูคอ
กลางถนน ต้อนรับ
จึงได้ไปหลั่งน้ำอธิษฐานจิตในแก่งกระจาน
ว่าจะกลับมาพัฒนาที่ดินผืนงามด้วยความรัก...
ราวกับเราเคยผูกพันกันมาแต่ชาติปางก่อน
อาจจะเคยเป็นเจ้าของ
ได้ครอบครองอาณาจักรแห่งรักเรากับผืนแผ่นดินผืนนี้
ที่แสนมีมนตรา เสียเหลือเกิน..
และนี่คือ..
ความรัก...ความในใจ..
เพียงเสี้ยวหนึ่งนิดน้อยกับคืนค่ำนี้
ที่กำลังฟังบทเพลงสายน้ำรักนิรันดร์บรรเลง
เพื่อ..
กระซิบบอกทุกดวงใจว่า
ชรอย...ด้วยเพรงบุญบุพเพ
จึ่งได้ชักพาเราสองให้ได้มาพบกัน
เพื่อ...
สร้างสรรทำคุณงามความดี
พลีแด่พสุธาทองพสุธาไทนี้ ที่เราแสนรักแลเทิดทูน..!
..............................................
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song774.html
สี่แผ่นดิน
คนมี ชีวิตและกายา
ถือ กำเนิดเกิดมา
เป็นหญิง หรือว่าเป็นชาย
ผู้มี พระคุณอันแสนยิ่งใหญ่
กว่า สิ่งใด ก็คือแผ่นดิน
เป็นแดน ที่ให้ชีวา
พึ่งพา อาศัยและอยู่กิน
คุณใด จะเปรียบแผ่นดิน
เอื้อชีวิน จากวันที่เกิด จนตาย
ยามใด ความทุกข์กรายมาเยือน
ทุกข์ใดเล่าจะเหมือน
ความทุกข์เยือน เรือนกาย
หากเรือน ของเรามีทุกข์ กรายใกล้
สุขอย่างไร อย่างไรตัวเรา
ยามดี เราดีตาม
ในยาม มีทุกข์ควรแบ่งเบา
บุญคุณ ยิ่งใหญ่นานเนาว์
หน้าที่เรา ตอบแทนพระคุณแผ่นดิน
ยามใด ความทุกข์กรายมาเยือน
ทุกข์ใดเล่าจะเหมือน
ความทุกข์เยือน เรือนกาย
หากเรือน ของเรามีทุกข์ กรายใกล้
สุขอย่างไร อย่างไรตัวเรา
ยามดี เราดีตาม
ในยาม มีทุกข์ควรแบ่งเบา
บุญคุณ ยิ่งใหญ่นานเนาว์
หน้าที่เรา ตอบแทนพระคุณแผ่นดิน
หน้าที่เรา ตอบแทนพระคุณแผ่นดิน...
12 กุมภาพันธ์ 2551 11:43 น.
พุด
จำเลยรักเวอร์ชั่น อลิซาเบท เทย์เลอร์เล่น
นี่ยังมิเคยได้ดูเลยครับ..
โสรยาในบทนี้อาจจะเป็นลูกครึ่ง...ไปนิด..แต่ก็งดงาม...
ไม่ทราบพี่พุดลงเล่นด้วยรึเปล่า...นะ.
อรุณสุข 12 ก.พ. 51 - 10:35 IP 203.146.125.30
อ่านคำถามน้องชายหมายตอบคำ
เรื่องรักช้ำรักลวงบ่วงเสน่หา
ชีวิตจริงยิ่งกว่านิยายแสนเหว่ว้า
เพียงธรรมดาโลกโศกปุถุชน
ในชีวิตจริงหญิงคนหนึ่ง
มากเรื่องซึ้งเรื่องเศร้าคราวสับสน
เป็นอดีตให้จำจดสอนกมล
เหนือค่าคนคืออภัยใจปล่อยวาง
อยู่กับดวงใจสวยใสหวาน
ดูดอกไม้บานยามเช้ารับน้ำค้าง
อรุณรุ่งรับสุขใหม่มิอ้างว้าง
ในท่ามกลางโลกสวยด้วยเมตตา
สร้างความดีพลีแด่ทุกดวงจิตที่ชิดใกล้
หวังเพียงหมายสอนสัจจธรรมให้ซึ้งค่า
ลมหายใจแสนสั้นนะขวัญชีวา
สิ้นปรารถนาเพียงสวรรค์ว่างสว่างใจ...ไปนิรันดร์....!
.........................................................
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song4.html
จงรัก
โปรด อย่าถาม ว่าฉันเป็นใคร
เมื่อในอดีตและโปรด อย่าถาม
ว่าอดีต ฉันเคย รักใคร
รู้ไว้อย่างเดียว เดี๋ยวนี้รักเธอ
และรักตลอดไป รักมากเพียงไหน
กำหนดวัดได้ เท่าดวงใจฉัน
อย่า เพียรถาม ว่าฉันจะรัก
เธอนานเท่าใดฉันตอบไม่ได้
ว่าฉันจะรัก ชั่วกาล นิรันดร์
เพราะชี วิตฉัน คงไม่ยืนยาว
ไปถึงปานนั้นรู้แต่เพียงฉัน
หมดสิ้นรักเธอเมื่อ ฉันหมดลม
อย่า เพียรถาม ว่าฉันจะรัก
เธอนานเท่าใดฉันตอบไม่ได้
ว่าฉันจะรัก ชั่วกาล นิรันดร์
เพราะชี วิตฉัน คงไม่ยืนยาว
ไปถึงปานนั้นรู้แต่เพียงฉัน
หมดสิ้นรักเธอเมื่อ ฉันหมดลม...
.jpg)
เสี้ยวชีวิตหนึ่งนี้ที่มิใช่นางเอก....!
ไพล...เป็นผู้หญิงธรรมดา ๆ
เพียงโชคดี..ที่ได้เกิดมา..
กับธรรมชาติแสนงามของ เกาะที่งดงาม..
ราว สรวงสวรรค์ นฤมิตร กลางอ่าวไทย....
อายุ 13 ปี ต้องอาศัยเรือ ภาณุรังษี
เรือเดินสมุทร ลำใหญ่ ฝ่าคลื่นลม
ด้วยดวงใจที่ตรอมตรม
จำใจ จำจาก บ้านเกิด เพื่อนเก่า
เพื่อมาเรียนต่อ ที่กรุงเทพ.....
ภาพเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ...
ที่ใจแสนเหว่ว้า ...
นั่งนิ่ง พิงกราบเรือ เดียวดาย ..ยามใกล้สายัณห์
ในวันที่ ฟ้าแสนเศร้า ราวร้องไห้ ร่ำลา....
ทะเลตรงหน้า ที่เคยสวยใส ในใจ
ในความรู้สึก บัดนี้ราวตัดพ้อ....
ไฉนหนอ....มาทอดทิ้ง กันไป...ไกลแสน.....
ความทรงจำ ที่ขมขื่นสุดแสน
และเป็นความแสนเศร้าที่ยิ่งใหญ่
ในใจดวงน้อยนี้ เมื่อนึกย้อนกลับไป ในวันนั้น....
เรือ...ค่อยๆ...วิ่งทิ้งห่าง ......
เกาะแห่งความรัก ความฝัน ความหลัง ที่แสนดี แสนงาม..
ทีละน้อย ทีละน้อย ให้หัวใจละห้อยหา ....
หมู่มวลนกกา...ส่งเสียงร้อง ราวสะเทือนแทน.......
เกาะแสนหวาน มากมีความทรงจำ
ของเด็กหญิงตัวน้อยๆ ค่อยๆเลือนหาย ไปจากสายตา.....
พร้อมๆ กับหยาดน้ำตา พรูพร่าง ไปกับ..วสันตฤดู
ที่แม้สายฝนก็ยัง ครวญคร่ำ พิร่ำพิไร ราวสั่งลา... ..
มองไปทางไหน....แสนว้าเหว่ใจ มีแต่ ทะเล...ทะเล.....
ที่ต้องร่อนเร่ รอนแรม อีกหลายวัน
ราวความฝัน ที่ไม่มีขอบเขต ไร้จุดจบ.....
ห่างจาก...อดีต..ในวัยเยาว์
ที่เคยสดใสสว่าง กระจ่างใจ ไม่มีวันลบเลือน....ลืมเลย........
ชีวิต เริ่มต้นใหม่ ในกรุงเทพ
เมืองหลวง หรือเมืองลวง ให้ดวงใจใครบางคนต้องช้ำชอก.....
ไพล..ทำใจ อย่างไร ก็ไม่เคยนึกชอบ
ที่จะฝังฝากใจ อยู่กับเมืองศิวิไลซ์ นี้....แทน...
บ้านเกิด เกาะแห่งรัก ที่สถิตแนบเนา เนิ่นนาน......
ตั้งใจเรียน พากเพียร จนจบปริญญา
ฟันฝ่าทั้งอุปสรรคการเรียน และชีวิตนี้ที่ฟ้าดินกำหนด
มาให้พานพบ ความรานร้าวใจ
หลายครั้งหลายหน กับใจคนที่ยากจะหยั่งถึง.....
ไม่เป็นไร....ปลอบใจตัว..ถ้าเราเป็นคนดี ...
โลกนี้ ต้องมี....เส้นทาง...ให้เราก้าวเดิน......
ไพล...เป็นแม่พิมพ์ของชาติ นานหลายปี......
และชีวิตนี้ต้องพลิกผัน ให้ต้องเลือก
เดินไปในเส้นทางไปทำงานต่างแดน......
นานหลายปี...กับอาชีพครูที่รัก
ทำให้ทำใจยากนัก เมื่อถึงวันจากลา
ลูกศิษย์นี้ที่เป็นดั่งดวงใจ ..
จำภาพสุดท้าย..ได้อีกแล้ว
ยืนน้ำตาร่วง บนระเบียงของตึกเรียน
ที่เคยเดินขึ้นเดินลง
เพื่อประสิทธิ์ ประสาทวิชา
ให้แก่เยาวชนคนดี
ที่นับจากวันนี้คงไม่มีอีกต่อไปแล้ว....
นะดวงแก้วในใจครู....
ผู้รัก..หวังดี ต่อเธออย่างไม่มีวันสิ้นสุด......
ทุกวันนี้...ไพล..ไม่อยากเขียนถึงช่วงเวลาแสนดี
ที่อยากหวนคืนกลับ....
ไม่อยากสะกิดรอยแผลใจ
ที่แสนเสียดาย คืนฝันวันแสนงามงด หมดจดใจ ..
ที่มิอาจย้อนคืน........
ไพล....เสียใจเพียงว่า
น่าจะได้ สานฝัน..อุดมคตินี้
ที่ยังอยากมอบสิ่งดีๆ ให้แก่เด็กไทย...
ให้มีใจเกินร้อย รักแผ่นดินนี้ และวัฒนธรรมไทย.....
ให้รู้จัก ความละมุน ภายใน ให้ดวงใจมีแต่ความงดงาม......
เพื่อเก็บเกี่ยว...ความดีที่มากมี
ให้กับชีวิตนี้ ที่ได้เกิดมา บนผืนดินแห่งนี้ที่แสนร่มเย็น
เป็นสุข สงบงาม......
มีพระมหากษัตริย์ไทย ธ.ผู้ทรงมากล้น น้ำพระทัย
ใสเย็นดังกระแสธารใจ ที่พร้อมจะรินรด หยาดหยด
ให้แก่ผองไทย ผู้ยากไร้ ได้ดื่มกิน อย่างมิรู้สิ้น
มิรู้ท้อแท้ ยอมแพ้พ่าย ตราบนานนิรันดร์......
ไพล....อยากฝากให้เยาวชน คนดี
รู้คุณค่า รู้รัก สามัคคี กตัญญู รู้ตอบแทน
คืนกลับ แก่แผ่นดินนี้
อย่างคนที่ ไม่เสียทีที่ได้เกิดมาพานพบ ชาติ ศาสนา
พระมหากษัตริย์ ที่เป็นยอดมงคลแห่งชีวีของเรานี้
ที่เปรียบดั่งหิ่งห้อยน้อยแสง
ไม่นานวัน ก็สิ้นแสงพลัน ต้องจากลา...
ในวันนี้...
ไพล ยังคิดดี คิดฝัน คิดจินตนาการ...รจนางาน ที่รัก...
แม้จะเป็น ดังหยดน้ำใสสักหยด..
ก็ยังหวังจะให้..เป็นดั่งหยดน้ำค้าง....
ที่พราวพร่างใส ให้เยาวชนไทย ได้ดื่มกิน ดับร้อนรุ่ม....
เพื่อปลอบใจ ปลอบขวัญ เป็นพลังใจ
ให้ก้าวเดิน...ไปสู่.....
โลกแห่งความจริงนี้
ที่ต้องสร้างจากภายใน ให้ดวงใจ..มองโลกนี้ให้เป็น... ให้เห็นงาม.......
...............................................
ด้วยรัก ด้วยใจ ปรารถนาดี จากใจดวงนี้
ที่มอบให้เป็นกำลังใจนิจนิรันดร์นะคะ ..
ทะเลดาวในคืนแรมช่างงามล้ำ กับเกลียวคลื่นที่กระซิบฝั่งราวฝากรัก จันทร์อรชรซ่อนดวงอายเอียงในม่านเมฆ จิตผม..พบวิเวกกับทุกสรรพสิ่งรายรอบ ให้หัวใจผมที่เคยบอบช้ำ ระกำร่ำไห้อยู่ ณ ภายในได้คลายหมอง ในครองตาคือความเงียบงามแห่งทะเลจันทร์ ที่กำลังทอแสงสาดส่องเหนือท้องน้ำราวทองทาบ ฟ้าระดะด้วยมวลหมู่ดาว ทิวมะพร้าวซัดส่ายร่ายระบำบทเพลง แห่งความหฤหรรษ์สุนทรีย์รมย์ สายลมครวญ..วอน..ออดอ้อนฟ้าแลดิน ให้รับฟัง.. ถึงรักมิรู้สิ้นรู้จบทบทวีที่มวลมนุษย์พลีฝากคำ ในราตรี ที่ทั้งหล้าโลกเฉลิมฉลองวันแห่งความดื่มด่ำ วันแห่งความรัก อันคือวันศักดิ์สิทธิ์ ที่ประดุจดั่งจักนิรมิตทุกสรรพสิ่ง ให้ยังคงมีพลังสรรสร้าง ให้โลกงามยังคงหมุนไป สู่.. ความละเมียดละไม สมานฉันท์ สู่ความหวังความฝันอันแสนยิ่งใหญ่ ของมวลมนุษยชาติ ที่จัก.. ยังคง..ธำรง..ดำรง ใจดวงคุณธรรม..อันงดงามล้ำค่า อันอุ่นเอื้อ เมตตา ปรารถนาดี เพื่อ..พลีแด่กันและกัน...ไปตราบกาล...! http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song6192.html ความฝันอันสูงสุด บทเพลงพระราชนิพนธ์ ขอฝันใฝ่ ในฝันอันเหลือเชื่อ ขอสู้ศึก ทุกเมื่อ ไม่หวั่นไหว ขอทนทุกข์ รุกโรมโหมกายใจ ขอฝ่าฟัน ผองภัย ด้วยใจทะนง จะแน่วแน่แก้ไข ในสิ่งผิด จะรักชาติ จนชีวิต เป็นผุยผง จะยอมตาย หมายให้ เกียรติดำรง จะปิดทอง หลังองค์ พระปฏิมา ไม่ท้อถอย คอยสร้าง สิ่งที่ควร ไม่เรรวน พะว้าพะวัง คิดกังขา ไม่เคืองแค้น น้อยใจ ในโชคชะตา ไม่เสียดาย ชีวา ถ้าสิ้นไป นี่คือ ปณิธาน ที่หาญมุ่ง หมายผดุง ยุติธรรม อันสดใส ถึงทนทุกข์ ทรมาน นานเท่าใด ยังมั่นใจ รักชาติ องอาจครัน โลกมนุษย์ ย่อมจะดี กว่านี้แน่ เพราะมีผู้ ไม่ยอมแพ้ แม้ถูกหยัน ยังคงหยัด สู้ไป ใฝ่ประจัญ ยอมอาสัญ ก็เพราะปอง เทิดผองไทย
พลีภักดิ์แด่เธอคนดีที่รัก นานนักเฝ้าฝันวันเราสอง หากใจดวงงามดวงนี้คงครอง เพียงปองปาฏิหารย์รักผ่านภพ จักจำพรากจากลาฤาว่าอยู่ เรารับรู้จิตหลอมรวมมิรู้จบ กี่กัปป์กาลนานเนามิเลือนลบ และจะทบทวีตราบนี้นิรันดร์ วันเดือนปีก็แค่จำนวนนับ คงรอรับยอดชีวีมาสู่ขวัญ สู่วิมานดารารายวิมานจันทร์ สู่เส้นทางสวรรค์ทางสายรุ้ง ถวายมาลัยดอกรักร้อยสร้อยเสน่หา แทนศรัทธาหมายรออรุณรุ่ง สร้างกุศลให้อัญมณีใจงามจรัสจรุง จิตหมายมุ่งสู่แดนปาริชาติหมายมาดรอ...! ....................................................
..................................................
เพียง..สองเรา..! ตะวันสีไพลดวงนวลกำลังลอยระเรี่ย เหนือทิวไผ่กอเป็นทิวแถว แสงแดดสีทองอ่อนอุ่น กำลังทอดไล้โลมดงหญ้าแลยอดไม้ไสวในสวนผลไม้ ที่แน่นขนัดหลากพันธุ์ ฟ้าใกล้ค่ำแล้ว นกกาเริ่มส่งเสียงร้องระงม ผกโผผินบินกลับรัง เดือนดาวรอเวลาระดะฟ้า เพื่อปลอบขวัญหล้า ในท่ามราตรี มิให้มวลมนุษย์ดายเดียวเหว่ว้าจนเกินไป เรา..หมายถึงคุณกับผมกำลังอยู่ในรถ ที่ราวกับนกเหล็กวิ่งฉิวปลิวลมไป ในเส้นทางสายธรรมชาติ ที่ดูแสนสงบสุขเงียบงาม ในท่าม.. แสงฟ้าสีส้มอมชมพูเจือทองผ่องประกายจรัสเจรือง ให้แสนประเทืองประทับใจ ผม...อดใจไม่ได้..เลยฮัมบทเพลงแสนหวาน หาก.. เป็นเพลงโบราณ ที่เรากำลังฝึกร้องคู่กัน หวัง..จักมีสักวัน สักเวทีฝันให้เราได้ทดสอบเสียง เพียงเพื่อให้ได้ร้องระบายด้วยความสุข เสมอใจ http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song28.html ใต้ร่มมลุลี ญ...โอมมลุลี ร่ม นี้ มืด มน ช้ำเหลือทน อับ จน หัว ใจ ต้อง พราก รัก ไป ภาย ใต้ ร่ม ไม้ ของ เจ้า นี้ ช...ลืมรักที่หลั่ง ลง ฝัง กับใจ ฝังฝากให้ ใต้ ร่ม มลุลี จง ลืม รัก พี่ อย่ามีฤดี อาลัย ต่อกัน ญ...ยาก เย็น กรรมหรือเวรอันใด นำ ชัก ให้ ดวงฤทัยโศกศัลย์ ช...พี่ ตรม สุดภิรมย์รำพัน บุญไม่เปรียบเทียบทัน ร้าว ราน ฤทัย ญ...โอ้รักที่ผ่าน ดัง ฝัน ชั่ว คืน ครั้นพอตื่น กลับ คืน หาย ไป ช...โธ่ อย่า ร้อง ไห้ พลอยให้ดวงใจ ร้าวระทม ญ...ยาก เย็น กรรมหรือเวรอันใด นำ ชัก ให้ ดวงฤทัยโศกศัลย์ ช...พี่ ตรม สุดภิรมย์รำพัน บุญไม่เปรียบเทียบทัน ร้าว ราน ฤทัย ช...โอ้รักที่ผ่าน ดัง ฝัน ชั่ว คืน ญ...ครั้นพอตื่น กลับ คืน หายไป ช...โธ่ อย่า ร้อง ไห้ พลอย ให้ ดวง ใจ ร้าวระทม ช-ญ....ร่มมลุลี เป็นที่ สุดท้าย แห่งจุดหมาย น้อง พี่ มลุลี เห็น ใจ น้อง พี่ ว่าสิ้นคืนนี้ น้อง พี่ สิ้น กัน... สิ้นเสียงเพลงตามมาด้วยเสียงหัวเราะเริงร่า ที่เราทั้งสองต่างพากันหลงลืมเนื้อหาบทเพลง และต่างพากันดำน้ำ จนจบได้อย่างทุลักทุเล ผม...เอียงแก้มบุ๋มแบบพระเอกหนังฝรั่ง ให้คุณหอม หอม หอม เป็นระยะ ด้วยแสนพิสวาทเสน่หาจนยากหักห้ามใจ เมื่อเหลียวเห็น หน้านวลใสใสในสายแสงตะวันระเรื่อๆราวนางไม้ เป็น..ความสุข สงบ ที่ยากจักจารจบใจ..รำพึงรำพัน ถึงฝันดี ฝันงาม ในท่ามโลกแล้งไร้ใบนี้ ที่ยังคงมี... ความสุขเล็กๆเรียบง่ายนี้ ที่แสนหาง่าย.. แค่.. เพียงได้ใช้ชีวีชีวิต ชิดใกล้กับผู้เป็นที่รักแสนรักแสนภักดิ์พลี เคียงร่างเคียงกมล...กับ..คนดียอดดวงหฤทัย มีเพียงเราสอง สองเรา... ไปตราบ.... ชั่วกาลนานเนานิจนิรันดร์..เท่านั้น..ก็เกินพอ...! ..................
ใกล้วันแห่งความรักแล้วสินะ ตั้งใจว่าจะเขียนถึงเรื่องราวแห่งความรัก หากแต่เป็นรักที่ยิ่งใหญ่แสนสวยงามสงบเย็น รักนั้นคือรักชาติ รักศาสนา รักพระมหากษัตริย์ไทย รักชาติ ใครๆก็ท่องคำนี้ขึ้นใจ ตั้งแต่เด็กที่ยืนเข้าแถวเคารพธงชาติ ร้องเพลงชาติไทยได้ หากทว่าเหนือกว่านั้น คือการทำความดี เป็นคนดี รู้หน้าที่ เริ่มต้นตั้งแต่เด็กวัยเรียน ที่ต้องตั้งใจเรียนให้ดีที่สุด และพอถึงวัยทำงาน ให้เพียรพยายาม สนองกตเวทิตาคุณต่อแผ่นดิน ทำตัวให้มีประโยชน์ ทั้งต่อครอบครัวและสังคมส่วนรวม เพื่อให้ชาติของเรา มีคนดีมากกว่าคนไม่ดี รู้รักสามัคคี เพื่อความเป็นปึกแผ่น จะได้มีแผ่นดินให้ลูกหลานเราได้ดำรงชีพชอบ อย่างมีอิสรเสรี..มีความภาคภูมิใจ..ไปตราบกาล.. ต่อมาคือ รักศาสนา..... กว่าที่พระพุทธองค์จะทรงค้นพบ อริยสัจจ์สี่ อันคือสัจจธรรม ต้องใช้เวลาหลายชั่วกัปป์กัลป์ แล้ว... เราแสนโชคดีนัก ที่ได้เดินตามรอยธรรมรอยทองนั้น เพียงสร้างจิตให้ใสใจจักว่างกระจ่างแจ่ม ด้วยความเพียรรักษา ศีล ภาวนา จักค้นพบประทีปแก้วแห่งดวงปัญญา ที่จัก.. นำพาเราไปสู่แดนดินแห่งความสุขเย็นเป็นนิรันดร์ เรื่องรักธรรมนี้ ต้องปฏิบัติเอง ไม่มีใครทำแทนได้ เสมือนเตรียมตัวไว้ให้พร้อม มิประมาททั้งชาตินี้แลภพหน้า ใช่ใครจักหามพาเราไปได้... สุดท้าย.. รักพระมหากษัตริย์ ... ซึ่งรักนี้เป็นรักที่ไม่ต้องร้องขอ เพราะ... ดวงใจไทยทุกดวง ได้แสดงพลังให้โลกประจักษ์ชัดแล้ว ว่าทุกวันนี้ ไทยยังคงมีร่มฉัตรเพชรอันแสนยิ่งใหญ่ พาให้ผองชนคนไทยแลแผ่นดินทุกธุลีหล้า มีเพียงความสงบสุข ไม่นับแดนดินภาคใต้ ที่หวังไม่ช้านานคงหยุดรบรากัน หันหน้ามาสมานฉันท์ สามัคคี เนื่องจากคิดให้ดีการฆ่าฟันกัน หาใช่ความสุขนิรันดร์ไม่ และ.... สงครามฤาความขัดแย้ง มีเพียงแต่ความวิปโยคโศกสะเทือนใจ ที่ต้องสูญเสีย พลัดพราก จากเจ็บไปตามๆกัน สู้หันหน้ากันมารู้รักสามัคคีปรองดองกัน สร้างสรรโลกนี้ให้สวยงาม เพื่อเตรียมการสู้รบกับภัยธรรมชาติจะดีกว่า ที่นับวันจะรุนแรงขึ้น และ... รักท้ายสุด ที่ชายหญิงเกิดมาอยากพบพาน ด้วยแรงบุญพรพรหมบุพเพสันนิวาส ให้มีเสน่หาพิสวาท เพื่อ.. สืบทอดเผ่าพันธุ์ อันคือธรรมชาติ ธรรมดาโลก เพียงรักอย่างไร มิให้โศก สิ้นแรงใจ ยามผิดหวัง ด้วยคงไม่มีใครจักพบรักสมบูรณ์แบบ บ้างอาจจะต้องอกหักรักร้างลา บ้างอาจเหว่ว้าจำทนอยู่ กับคนที่ตัดสินใจเลือกมาแล้วพบว่ามิใช่เลย บ้างอาจจะต้องชาเฉยกับรักนี้ ที่เป็นรักสามเศร้า ร้าวราน หวานหาย กลายเป็นสงครามแห่งการแย่งชิงหึงหวง ตกในมายาลวงแห่งบ่วงเล่ห์เสน่หา มนตราน้ำผึ้งพิษ หากไม่รู้รักษาจิตให้รักเป็นรักให้เย็นใสงาม อันคือ.. นิยามรักที่จักต้องรู้อดทนอภัยเมตตาเสียสละ และ.. ที่สำคัญหากเกิดมาไม่พ้นบ่วงกรรม ก็จงชดใช้หนี้รัก.. ด้วยการสร้างกุศลสะสมเสบียงบุญบารมี เพื่อมิต้องมีชีวิต ที่ระกำช้ำทรวงอีกในภพภูมิต่อไป หากยังไม่ข้ามพ้นพันธนา และ.. ตราบจนกว่า จะหมดสิ้นกิเลสปรารถนา มายารัก ด้วยการถวายภักดิ์รักเพียงพระธรรม เท่านั้น อันคือ...... ความรักสูงสุด ยุติสร้อยโซ่กรรม อันจำต้องวนว่ายจนน่าเหนื่อยหน่าย เป็นยิ่งนัก นะที่รักนะทุกดวงใจ...! ....................................... http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song314.html บ้านเรา บ้าน เรา แสน สุขใจ แม้จะอยู่ ที่ไหน ไม่สุขใจ เหมือนบ้านเรา คำ ว่าไท ซึ้งใจ เพราะใช่ ทาสเขา ด้วยพระบารมีล้นเกล้า คุ้มเรา ร่มเย็น สุขสันต์ รุ่ง ทิพย์ ฟ้า ขลิบทอง พริ้วแดดส่อง สดใส งามจับใจ มิใช่ฝัน ปวง สตรี สมเป็นศรีชาติ เฉิดฉัน ดอก ไม้ชาติไทยยึดมั่น หอมทุกวัน ระบือ ไกล บุญ นำพา กลับมาถึงถิ่น ทรุดกายลงจูบดิน ไม่ถวิลอายใคร หัว ใจฉัน ใครรับฝาก เอาไว้ จาก กัน แสน ไกล ยังเก็บไว้ หรือเปล่า เมฆ จ๋า ฉัน ว้า เหว่ ใจ ขอวานหน่อยได้ไหม ลอยล่องไป ยังบ้านเขา จง หยุดพัก แล้วครวญรับฝาก กับสาว ว่าฉันคืนมาบ้านเก่า ขอยึดเอา ไว้เป็น เรือน ตาย...
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟพุด
หน้าส่วนตัว
1164
