เดือนหมองดาวร้องไห้ ดวงดอกไม้หุบกลีบฝัน มายาชีวิตนิจนิรันดร์ เพียงฝันวันผ่านกัปป์กาลรอ พรายฝนหล่นพรากฝากจำ รินร่ำรอยใจใครหนอ หลงวนเวียนว่ายหมายพ้อ แค่รอเมตตาฟ้าดิน เพรงพรหมชะตาฟ้าลิขิต ชีวิตงดงามมิสิ้น หลอมจิตรวมใจดั่งจินต์ ชื่นชีวินชั่วชีวันขวัญภักดิ์.....!
จันทร์กระจ่างฟ้า นานแล้ว...ไม่ได้จุดเทียนวับแวมบนระเบียงบน คืนนี้กับฟ้าหลังฝน กับ สายลมเย็นที่พลิ้วแผ่ว.. จุดเทียน วางไว้ในโคมแก้ว วะวับวาว พริบพราว ระริกไหว ล้อเล่นลม ดั่งแสงหิ่งห้อย.. ฟ้ายังดูฉ่ำฝน....หนาวกมล หนาวร่าง จนต้องหยิบผ้ามาคลุมไหล่ ในเงามืด..เห็นลั่นทมชมพู ชูช่อพราว เผยอแย้มรอหยาดน้ำฝนหยดน้ำค้าง พร่าพราย แตะแต้ม.. ผู้หญิงใจอ้างว้าง..คนนี้ ค่อยๆดอมดม เด็ดดอกดวงเบามือ.. มาทัดหู เคลียแก้ม ให้กลิ่นหวานเศร้าอวลละไมไปถึงเส้นผมงาม.. หยาดน้ำใสในเรียวตา แตะแต้มแกล้มกลิ่นลั่นทม ด้วยเหว่ว้า คิดถึงคนไกล ดวงใจแห่งรักนิรันดร์.. แนวไพรรายรอบ..ดูทะมึนมืดดำ กับคืนแรม จันทร์ซีด ดวงเศร้า เฝ้ารอ ปรากฏการณ์ ดาวล้อมเดือน.ที่จะมาเยือนโลกหล้า รอฟ้าเปิด เปิดใจให้หวามไหว กับงามล้ำค่า ที่ธรรมชาติกำลังจะหยิบยื่นให้มาประทับใจ..มิรู้เลือนลืม เบื้องบนท้องนภา..พยับหมอก พร่างพรายเป็นฉากชั้น เมฆริ้วราย ขับดวงดาว ทอแสงหม่นมัว ประดับราตรี.. ปล่อยใจฝัน........นิ่งงันเงียบ.. ดูเวทีธรรมชาติ รายรอบฉากงามงด ที่ปราศจากเสียงดนตรีกราว กราว ยามฝนพรำ ทุกค่ำคืน ใบไม้ระบัดไหว อวลหอมกรุ่นล้ำลึกจากดอกไม้ไทยนานาพรรณ โชยกลิ่นฝันให้ขจรขจาย แทรกซึม หวานล้ำลึก ละเมียดละมุน สู่หัวใจดวงน้อยน้อย นิ่มนวล... หลับตาดำดิ่ง สู่ภวังค์ว่างเปล่าดายเดียว ฟังเสียงดนตรีจากธรรมชาติ เรียกพลัง กล่อมขวัญ ขัดเกลา อ่อนโยน อ่อนหวาน กลมกลืน ประสานแทรกเป็นหนึ่งเดียว ในใจดวงนี้ ที่รู้ค่างาม.. คิดถึง..กลางคืน..กลางป่าใหญ่ พงพฤกษ์ไพร.. คิดถึงกระท่อม ในราวไพร ของคุณตาสุดที่รัก ที่สวยสงบสุขเป็นยิ่งนัก บนภูเขาทั้งลูก ที่ราวสวรรค์ลอยเลื่อนลงมาหยิบยื่นประทานผืนดิน.. บ้านราวไพร ปลูกด้วยปีกไม้ลายสวยละเอียดละออ ตั้งติดกับชะง่อนหิน ใหญ่ยักษ์ รายรอบ ที่ราวนอกชาน ให้เราหลานๆนอนนับดาวเดือนพราว เกลื่อนฟ้า ยามราตรีที่จันทร์กระจ่าง.สว่างไสว..เงียบงามในใจทุกดวง.. เราจะได้ยินเสียงเพรียกจากกระรอกกระแต สัตว์ป่านานา ก้องราวป่าราวไพร ยามดึกดื่น และวิ่งไล่ตามไต่ไปบนยอดมะพร้าว..อย่างเริงร่า.. ทุกวิวาวัน ที่ฉันมิเคยเลือนลืม แดนดิน แห่งความหลัง ฝากฝังใจ ที่แสนยิ่งใหญ่ สวยงามในมโนนึก ทุกคราครั้ง ยามย้อนรำลึกเรียกคืนสุขวันแสนดีให้ย้อนคืน.. ทุกฤดูร้อนเยือน คือที่พึ่งพิงพัก ให้เรารู้จักเรียนรู้ชีวิตธรรมชาติธรรมดาๆจากโลกจริง นอกห้องเรียน..ที่คุณตาจะเพียรสอนให้เข้าถึงงามง่ายสมถะ .. จำสับปะรด พันธุ์พื้นเมืองที่คุณตาปลูกตามไหล่เขา ที่อร่อยกรอบหวาน ได้รับประทานสดสด..นาทีนั้น และบนเนื้อที่เป็นร้อยไร่นั้น จะแลลดหลั่นสลับไปด้วยมะม่วงหิมพานต์ ที่เป็นพันธุ์ไม้งาม แสนแปลกตา แปลกใจ ที่เมล็ดนั้นดันโผล่ออกมาจากลูกที่ดูราว ผลชมพู่ แต่ยามสุกสีจะแดงอมชมพู น่ารับประทาน แกล้มกับเกลือแก้คันคอคันปาก เรื่องราวมากมี มากมาย ยามวัยเยาว์ กับคืนฝันวันธรรมชาติ .. ที่ดั่งฉากฝัน แต่มีจริง บนภูเขา กลางเกาะพะงัน ที่ฉันคนช่างฝัน จะพยายามรจนาเรียบเรียงไม่ช้านานเพื่อเล่าสู่กันฟัง..นะดวงใจ สัญญา..และสัญญา.. โอ้ละหนอ ค่ำคืนนี้ ไยดวงใจดวงนี้ที่แสนเหว่ว้า จึงพาใจฉันให้หลับตาฝันไกล ได้ถึงเพียงนี้ละหนอ เพื่อพ้อหาวันคืนของอดีตลาล่วงเลยลับ ของธรรมชาติงามที่หายากยิ่งขึ้นทุกวัน ในป่าคอนกรีตนี้ ที่ใจทุกดวง ยังมีสิทธิ์จะฝันและคว้าไขว่ เพียงแต่เปิดใจและสร้างมันขึ้นมา ด้วยสมองและสองมือนี้ที่จะเนรมิตรงาม..ได้ตามฝันนะคนดีทุกๆคน..
กลับมานั่งตรงนี้ ณ ที่เก่า กับใจเหงาดวงเดิมต่อเติมขวัญ กระซิบรักกับอ้อมใจใครคนนั้น เรียกงามฝันวันเก่าเนานวลใจ จะกี่ปีกี่เดือนโลกหมุนผ่าน กี่กัปป์กาลจิตยังพร่างกระจ่างใส ศรัทธาภักดิ์เทิดเธอไว้เหนือดวงใจ เป็นหนึ่งในมิ่งมิตรนิจนิรันดร์ อาจมีบ้างในเส้นทางต่างจำพราก ตามวิบากกรรมเก่าดั่งเงาฝัน ชดใช้ด้วยเมตตาเอื้อโอบปัน ให้ดวงตาสวรรค์รับรู้เป็นพยาน ฝากอัญมณีจิตดวงทองผ่องเลอค่า ฝากโลกหล้าด้วยแรงบุญกุศลสาน พลีชีพนิดชีวิตหนึ่งสร้อยโซ่กาล สืบสายธารงามให้ไร้หวังใด..........
ในราตรีที่เดียวดายณ ปลายฟ้า ดวงดาราพริบพราวเฝ้าปลอบขวัญ แม้นโศกแสนกับทุกข์ทนท่ามคืนวัน จะฝ่าดั้นรู้วางว่างกระจ่างใจ เป็นเช่นนี้ดวงฤดีพร้อมยอมรับ กี่กัลป์กัปป์จิตดวงงามสว่างใส รู้กลืนกล้ำแม้นเหน็บหนาวเศร้าเพียงใด ณ กลางใจยังพร่างพรายดั่งสายรุ้ง ไม่ยอมพ่ายหมายฝากดีพลีแด่โลก ลบรอยโศกรอวันอรุณรุ่ง ตะวันงามที่ยังคงจรัสจรุง พร้อมหมายมุ่งสู่เส้นทางสว่างใจ ในวันนี้จิตเงียบงามท่ามโลกหมุน ยังหอมกรุ่นด้วยแรงบุญส่องไสว ปลอบใจตัวชีพแสนสั้นนะดวงใจ สว่างมาสว่างไปไม่หวั่นรอวันลา.....
หอมอวลดวงดอกปาริชาติในเวิ้งฝัน กับแรมจันทร์ในรอยใจถวิลหา เส้นทางสายรุ้งมุ่งสู่พฤกษ์ไพรพนา วันที่ฟ้าทอทองทอดกอดแดดดวง ดวงดอกไม้ร่ายฟ้อนอ้อนลมรัก ฝากเพียงภักดิ์ทุกเช้าค่ำย้ำห่วงหวง สู่วิมานเทพเทวาดารารวง ลืมหนาวทรวงชั่วคราวร้าวรักแรม อวลโอบเอื้ออิงอุ่นแอบหนุนตัก ลั่นทมทักริมหน้าต่างให้หอมแถม ดวงจันทราพรายยิ้มผ่องเพ็ญแย้ม ดาวแตะแต้มในเวิ้งฟ้านิทรารมย์ โลกแค่นี้ที่หมายปองครองสู่ฝัน เป็นนิรันดร์รักแท้ให้หอมห่ม ลืมโลกช้ำกรรมซัดแสนตรอมตรม เลือนรอยระทมเริ่มต้นใหม่ในเรียวรุ้งแสงตะวัน...!
โลกภายในหวังสิ้นไร้ตายแตกดับ รอเพียงนับวันรอคืนสู่หล้า หลอมดินน้ำลมไฟดวงวิญญาญ์ มิปรารถนาสิ่งใดต่อไปแล้ว ลมหายใจนิดน้อยคอยใฝ่ธรรม ภาวนาพร่ำให้ดวงใจใสดั่งแก้ว ละยึดมั่นรักใดให้คลาดแคล้ว หมดสิ้นแววสิ้นรักสิ้นภักดี สวรรค์ปาริชาติเฝ้ารออยู่ ฟ้ารับรู้เปิดทางสว่างชี้ หนทางงามกระจ่างแจ้งแจ่มชีวี ทางสายนี้มีดวงแก้ว ณกลางใจ ทิ้งทุกข์สุขมายาไม่ยึดมั่น ทุกความฝันพันธนาพาหวั่นไหว ทุกอดีตกรรมช้ำตรมระทมฤทัย ทุกใครใครขอกรวดน้ำคว่ำขันอย่าซ้ำวน... ฝนพรำสายเศร้า เพิ่งหยุดหยดหยาดสาย นั่งมองปลายไม้ไหวเอนด้วยลมพายุแรง พายุพ้นผ่าน ไปกับทิวาวารยามค่ำย่ำสนธยา ลีลาพระพิรุณมลายหายวับไปกับกาลเวลา คือสัจจะฟ้าฝากสอนเตือนเสมือนสัจจะใจ ไม่มีเรื่องร้าย รานร้าวใดจักคงที่คงทน ไม่มีคนใดจะหนี้พ้นเพรงกรรม หาก.. มีเพียงสิ่งเดียวน้อมนำจิตสู่ความว่าง สู่หนทางแห่งความกระจ่างรู้ สู่ความไร้สิ้นถึงความยึดมั่น บ่วงพ้นธนามายาเสน่หาใด ที่จักพาให้จิตดวงใสเศร้าหมองครองเพียง รอยกรรมซ้ำวน...เพียงนั้น
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟพุด
Lovings
พุด เลิฟ 0 คน
หน้าส่วนตัว
1566
