22 เมษายน 2552 14:50 น.
พุด
ริมระเบียงแมกไม้สลัว
หม่นมัวสิ้นแสงจันทร์ฉาย
จุดเทียนสว่างพร่างพราย
ดาวรายหลีกลี้หนีไกล
เรไรร่ำร้องก้องนา
เพลงลาแรมร้างฤาไฉน
สายลมพ้อเมฆวิเวกใจ
เทพีไพรไยเศร้าร้าวราน
ราตรีเงียบเยียบเย็นยิ่งนัก
ลั่นทมทายทักสิ้นหวาน
ระทมสังเวยตราบกาล
ยาวนานอยุติธรรมในดวงใจ
ฝากชื่นให้ชมนะที่รัก
เหนื่อยนักเอนอิงพิงไหล่
กระท่อมหอมดอกไม้ป่าของพุดไพร
ได้ยินไหมหัวใจเต้นช้าช้าว่ารักรัก...!
22 เมษายน 2552 12:37 น.
พุด
น้ำค้างร่ำไห้หยาดสายพร่าง
ในรุ่งรางแผ่นดินหนาวหมองหม่น
เทพีไพรพลีดวงจิตด้วยทุกข์ทน
เทวษวนกับพสุธาสิ้นสามัคคี
เดียวดายสิ้นคำตอบชอบด้วยเหตุ
ในอาเพทร่มแก้วมณีศรี
ยุติธรรมนำทางชนชีวี
แล้ววันนี้อยู่ไหนผู้ใดดล
ปฐพีมืดดำโลกร่ำไห้
ดวงดอกไม้ปลิดกลีบทุกแห่งหน
สังเวยกิเลสเวียนว่ายวน
สนองผลความยึดมั่นสำคัญกาย
อย่าถวิลอำนาจวาสนา
เมตตาก่อนชีพสิ้นสลาย
แท้เที่ยงแล้วทุกผู้พบความตาย
สำคัญหมายให้แผ่นดินยังยืนยง
น้อมจิตใสอธิษฐานสิ่งศักดิ์สิทธิ์
ทิพย์เทวานิมิตสิ่งสูงส่ง
ให้อิสระเสรีไทยังดำรง
เพื่อธำรงชาติศาสน์กษัตราค่ายังงาม...!
21 เมษายน 2552 14:25 น.
พุด
เรียวรวงระย้าวันฟ้าสวย
หอมด้วยนวลโสนประดับหล้า
เช้าชื่นรื่นรมย์ชีวา
มองฟ้าสว่างพร่างพราว
เก็บงามเงียบเรียบง่ายเอาไว้นึก
ล้ำลึกลาเลือนเหน็บหนาว
ทิวทุ่งวัวควายเรื่องราว
คราคราวสิ้นดาวไร้เดือน
ฝากลมพร่ำเพ้อละเมอหมาย
พรายพ้อผกาแก้วกลีบเกลื่อน
พฤกษ์ไพรพนาเสมอเพื่อน
ทางเถื่อนทิพย์ทุ่งรุ้งกาล
กุมมือมั่นขวัญชีวิต
ศักดิ์สิทธิ์ศรัทธากล้าหาญ
สู่เส้นทางสายรุ้งดอกไม้บาน
สวรรค์หวานตราไว้ในดวงจิตนิจนิรันดร์...!
20 เมษายน 2552 17:13 น.
พุด
เทพีจันทร์คืนกลับมายามฟ้าสาง
เล็บมือนางกางฟ้อนอ้อนรับขวัญ
หอมแก้มคนดีสุนทรีย์ชื่นชีวัน
ยามคุ้มฝันคืนเรือนเหมือนเพื่อนใจ
มากมายดีร้ายมากรายกล้ำ
เจ็บช้ำชั่วคืนก็ตื่นใส
เหมือนจันทร์ดับรับอรุณเริ่มต้นใหม่
สว่างไสววันกุศลดลได้พบ
นั่งนิ่งนิ่งตรงนี้ดูสีฟ้า
เต็มนัยน์ตาเห็นโลกโศกเจนจบ
สรรพสิ่งผันแปรไปทุกข์ทนทบ
เพียงสงบสยบเศร้าหนาวมายา
รู้ปล่อยวางจึงห่างไกลในทุกสิ่ง
มีเพียงนิ่งเดียวดายไร้สิ้นปรารถนา
ลมหายใจสั้นยาวเข้าออกภาวนา
ลูกซึ้งค่าวันทุกข์ทนจนพบธรรม...!
20 เมษายน 2552 13:48 น.
พุด
กอบปัญญาหมายก่อเจดีย์ทอง
งามผุดผ่อง ณกลางจิตนิมิตขวัญ
ฐานเริ่มต้นจักไม่เบียดเบียนกัน
โอบเอื้อปันเมตตารู้ค่ารัก
กลางเจดีย์ละวางใจไม่ยึดมั่น
ไม่หลงฝันหลงใฝ่ในศรีศักดิ์
สว่างสงบสยบโลกย์แห่งความภักดิ์
ด้วยประจักษ์สุขเช่นนั้นเพียงฝันลวง
ยอดเจดีย์มิ่งมณีนิรพาน
ปล่อยรานมิหวังกระทั่งสรวง
สุขนิรันดร์พร่างพราวราวดาวดวง
ยามลาล่วงหลับตาพริ้มอย่างอิ่มเย็น
ดั่งเจดีย์บุญกุศลสร้าง
เพียรมิวางด้วยเข้าใจทุกสิ่งเห็น
เลิกไขว่คว้ามายาใดทั้งปวงเป็น
ยอดสุขเย็นเป็นนิรันดร์อนันต์กาล....!
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟพุด
หน้าส่วนตัว
1851
