12 กรกฎาคม 2546 12:03 น.
พุด
เช้าวันอาทิตย์..ที่อากาศแสนสดใส...
ท้องฟ้าสีน้ำเงินจัดจ้า...ท้าแดดกล้า..สว่างไสว..พาให้ใจดวงเป็นสุข.......
และอยากไปทำบุญตักบาตรที่วัด....
ไปฟังพระเทศน์..ให้ศีล..ให้พร.......
ไปทายทัก....ต้นไม้ทุกต้น..
ที่ร่มรื่นเรียงราย..มากมายนานาพรรณ..
ราวนั่งอยู่ในไพรพฤกษ์พง.....
ที่มิใช่ป่าคอนกรีต.....ผืนแล้งราวทะเลทราย.........
วันนี้ดวงดีใจ..
ที่ได้เห็นลั่นทมขาวยังพราวดอกดวง..
แม้จะดูหม่นเศร้าเคล้าใบเขียวเข้มขจี..ที่หน้าโบสถ์งาม..
ได้เห็นดอกทองหลาง..ที่สลัดใบ..ร่วงกราว..
ทิ้งกิ่งก้านยาวให้..ดวงดอกแดงงามเจิดจ้า..เฉิดฉาน..
ราวตะวันแรงแผดแสงกล้า..ท้าลมร้อน..ทายทัก......
ดวงอธิษฐานจิต..นิ่ง..นาน..ทุกครั้งที่ตักบาตร.........
เกิดชาติหน้า..ชาติไหน..ให้ใจดวง..และผู้อันเป็นที่รักยิ่ง..มิ่งมิตรชิดใกล้....
จงได้เกิดมาพบ...... พระพุทธศาสนา..
ที่มีแก่นแท้นำพา..ใจเรานี้..ให้สะอาด..สว่าง..สงบ..
ดังน้ำค้างบริสุทธิ์ใส..ทุกภพ..ทุกชาติไป
ดวง..อยากบอกทุกคนว่า.....
การไปวัด..มิใช่สิ่งที่ควรเมินหนี..แม้ในวัยแรกรุ่น.......
เพราะการไปวัด..คือการฝึกจิต..เตรียมใจของเรา..
ให้ประณีต..ละเอียดอ่อน..เพื่อให้ถึงพร้อม...
อย่างที่มนุษย์ พึงใฝ่หา..ความดี..ความงาม..ความละมุน...
มาเติมจิต....เติมใจของเรานี้......ให้เต็ม......
ตื่นเช้า..ยามอุษาฟ้าสาง....
เพื่อฟังเสียงนกกา..ที่ร้องรับ..อรุณรุ่ง.......
เปิดเพลงไพเราะ..ที่คุณชื่นชอบ...
จุดเทียนหอมงาม..วับแวม..ตามมุมต่างๆของบ้านน้อย...หลังงาม
ให้ใจสดชื่นเบิกบาน..รับวันดี..วันใหม่อย่างผู้มีใจงามพร้อม.......
หุงข้าว..ให้กลิ่นข้าวหอมอวลตรลบ...ไปทั้งครัว...
เตรียมอาหารคาว..หวาน..ไว้ให้พร้อมพรั่ง......
พับดอกบัวงาม..นิ่มนวลเบามือ..ด้วยดวงใจอิ่มบุญ..
ชุ่มฉ่ำราวหยาดน้ำค้างพิสุทธิ์ใส.....
มาจากใจที่ แสวงดี...แสวงงาม...
น้อมรับมงคลบัว...มงคลดี..มงคลชีวีนี้ให้เราเอง......
เลือกวัดใกล้บ้าน.....เรียบง่าย....
มีคำเทศน์สอนใจที่เข้าซึ้งถึงธรรม...
เพื่อน้อมนำ..
ให้เริ่มต้นวันใหม่...อาทิตย์ใหม่..ผ่องใส..สวยงาม..ทุกวารวัน...........
ดวง...อยากถ่ายทอด..คำสอนซึ้งถีงทุกคนแบบง่ายๆ..
ไร้ความน่าเบื่อ..เพียงนำมาพินิจนำทางสว่างกระจ่างใจ
ด้วยรักและปรารถนาดี.......มากล้น.....
คนเรานี้..เกิดมามี..ใจและกาย..เป็นของคู่กัน....
ใจมีหน้าที่ต้องปกครองกาย..รับผิดชอบ...
ใจจะได้รับความทุกข์มากกว่าสุข...ก็เพราะหลงรักกาย....
ใจคอยคิดแต่รักกาย....
แต่งให้กายงามเลิศล้ำ
หาเครื่องมาประดับ มากำนัลกาย.
.แหวนเพชร..สร้อยเพชร....และ...อีกมากมายสารพัดวัตถุ.......
แต่กับใจ....ใจลืมใจ..ไม่ได้แต่งให้งามบ้างเลย..
ทั้งๆที่..มีผู้เปรียบเอาไว้ว่า.......
ใจและกาย..คือเพชรในหิน.......
กายคือหิน.....ใจคือเพชร.......
เพชรซ่อนอยู่ในหินฉันท์ใด...
ใจอันมีค่าสูงสุด..ก็ซ่อนอยู่กายฉันท์นั้น........
แต่เรากำลังโง่งม....ทิ้งเพชร..
แล้วแบกหินอันหนักแสนหนักเอาไว้..มิปลดปล่อย...........
ใจเป็นดั่งนาย..กายเป็นเพียงบ่าว..มิใช่ดอกหรือ....
ถ้าเพียงแต่จิตของผู้ใดคิดดี..มีปัญญา..ก็จะสั่งกาย
ให้ทำสิ่งดีดีตามไปด้วยโดยง่าย........
แต่ถ้าจิตไม่ดี..ก็สั่งกาย..ให้สนองกิเลส..ตัณหาพาให้ชีวิตมืดบอด........
จิตที่พอ.....จิตที่หยุด...จะเข้าใจว่า....
กายนั้นหนา..แค่เครื่องมือ..เพื่อนำพาให้ใจทุกข์ทุรนทุราย......
เวียนวน..ซ้ำแล้ว..ซ้ำเล่า....ราววิบากกรรมมิรู้สิ้น.........
ถ้าเราทุกคนมีดวงตาสว่าง...มองเห็นแสงธรรมน้อมนำใจ...
.จะควบคุมจิตได้...และจะสิ้นไร้ทุกข์ทั้งมวล
ฝึกให้จิตมีศีล...สมาธิ...และจะมีปัญญา..แยกแยะ..ดี..ชั่ว....
ขจัดและหาเหตุแห่งทุกข์ที่เกิดจาก......
ความไม่รู้จักพอ....รู้จักหยุด........
คำว่า.....พอ....มิใช่หมายความว่า....ขาด...
แต่หมายถึงความพอดี..พอใจ..เพียงพอ..พอเพียง.....
ที่มีสมดุล...ให้ชีวิต..ไม่กระหายอย่างไม่รู้จบ..ในลาภ..ยศ..และวัตถุ
ที่ต้องการไม่มีวันจบสิ้น ตามกระแสโลก..ที่หมุนวน..ให้หลงผิด..
ไม่คัดสรรเฉพาะสิ่งดีงามให้กับตัวเราเองอย่างมีสติปัญญา
ความเอ๋ย..ความสุข..ไม่ต้องใช้เงินซื้อหา..
หากแต่มันอยู่ใกล้แสนใกล้...ภายในใจเรานี่ เอง......
เราจะค้นพบมันหรือไม่หนอ................
เข้าใจมันหรือไม่หนอ...
ถ้าไม่พยายาม..จิตเราไม่มีวันหลุดพ้น.
.และต้องเวียนว่ายกลับมาใช้กายสนองทุกข์
มิมีวันจบสิ้นชั่วกัปป์กัลป์..........
หาความสุข..ให้พบเจอ..แตะที่ใจเรานี้..คิดดี..คิดเป็น......
พอใจ..พอเพียง..ไม่ทุรนทุราย..ไม่ว่าเรื่องราวใดใด.....
ขจัดส่วนเกินออกไป..จากใจนี้ที่หมองเศร้า..
ไม่แบกให้ใจหนักจนเกินทานทน
ไม่ว่ารัก..สมหวัง..ผิดหวัง..รักแค่รักอย่างถูกทาง..อย่างพอเพียง......
เมื่อยังเป็นมนุษย์...จงรัก..ให้เป็น.......
รักใจมากกว่ากาย...ใช้ใจดวงดี...ดวงงาม...
ให้ความรักต่อเพื่อนมนุษย์....เอื้อเฟื้อ..แบ่งปัน.....
ละทิ้งส่วนเกินที่มากมี.....ให้แก่ผู้ยากไร้....
แล้วเราจะค้นพบว่า........
คำว่าพอคือ..พอดี..พอใจในชีวิตหนึ่งนี้ที่ได้เกิดมา..
และยังคุณค่าต่อตัวตน..และเพื่อนร่วมโลก
ไม่โศกไม่เศร้ากับสิ่งใดใด..
ใจถึงจะพบกับสันติสุขที่จริงแท้แน่นอน...ตราบชั่วกาลนาน......
เหมือนดังที่....พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงพระราชทานคำสอนเอาไว้ว่า......... ........Our Ioss is our gain.....................
12 กรกฎาคม 2546 11:46 น.
พุด
ไปวัด!.
...........
ยามอุษา ฟ้ากระจ่าง หุงข้าวใหม่
หอมไปไกล โขลกเครื่องแกง หอมแรงร้อง
เตรียมขันข้าว ทองเหลือง งามเรืองรอง
เจียนใบตอง รองเบื้องใต้ ให้หอมไกล...
เด็ดมะลิหอม พร้อมดวงใจ ที่ใสสวย
ใส่ไปด้วย เกิดชาติหน้า และชาติไหน
ให้สวยขาว ผ่องผุด งามพิลาสพิไล
ให้ดวงใจ ใสเย็น เช่นมะลิงาม...
มือระวิง เตรียมผลไม้ ให้พร้อมพรัก
แกะสลัก จักสวยงาม ลือโลกสาม
ประดิดประดอย ร้อยมาลัย ใจดวงงาม
ละมุนตาม ผูกเส้นด้าย คล้ายศรัทธา...
น้อมบูชา วางต่อหน้า องค์พระพุทธ
ผู้สูงสุด ศรัทธาใจ เฝ้าใฝ่หา
สอนให้คิด ทำพูดดี มีเมตตา
มีปัญญา งอกงาม รู้ห้ามใจ...
ทาน ศีล ภาวนา คอยพร่ำบ่น
คอยสวดมนต์ มีสติ มิหลงใหล
เกิดชาตินี้ ชาติหน้า พบพระธรรม อันเกริกไกร
หัวใจไทย ทุกดวง ล่วงพ้นกรรม.....
อาสาฬหบูชาเวียนมาถึง
น้อมใจซึ้งรสพระธรรมจนดื่มด่ำ
ตั้งจิตอธิษฐานสืบทอดศาสนาทุกคืนค่ำ
และจะพร่ำภาวนาพาดวงใจไปนิพพาน........
12 กรกฎาคม 2546 10:26 น.
พุด
อ่านแกล้มเพลงนี้นะคะคนดีทุกดวงใจไทยโพเอม!
ที่พุดพัดชาแสนรักเอยแสนรักในกมลค่ะ
http://my.kapook.com/newmusicstation/play.php?id=213
2 a.m. and the rain is falling here we are at the crossroads once again
Youre tell in me youre so confused you cant make up your mind
Is this meant to be youre asking me
* But only love can say try again or walk away
But I believe for you and me the sun will shine one day
So Ill just play my part and pray youll have a chance of heart
But I cant make you see it through thats something only love can do
In your arms as the dawn is breaking face to face and a thousand miles apart
Ive tried my best to make you see theres hope beyond the pain
If we give enough if we learn to trust
(*)
I know if I could find the words to touch you deep inside
Youd give our dream just one more chance, dont let this be our last goodbye
(*)
Thats something only love can do
ว่างเปล่า...!
พุดพัดชา
ในโลกฝัน ไม่นานจะว่างเปล่า
ความเป็นเรากลายกลับลบเลือนหาย
ไม่มีฉันคนช่างฝันใจเดียวดาย
ที่ร้องไห้วิงวอนออดอ้อนใจ..
ในโลกฝันจะเปล่าร้างทางสายโศก
เหลือเพียงโลกว่างเปล่าสะเทือนไหว
ไม่มีรักไม่มีรอไม่ขอใจ
ไม่มีใครไม่มีวันฝันเป็นจริง..
บทเพลงลา ใกล้เข้ามารู้บ้างไหม..
หนึ่งดวงใจสิ้นศรัทธาในทุกสิ่ง
โลกโหดร้ายทั้งโลกฝันและโลกจริง
หันหลังทิ้ง..เดินจากไป..ไม่หวนคืน!
.......
น้องรดา.......
พี่ฟังทุกเพลงที่น้องบอกหลายๆรอบจนกระหึ่มไปทั้งบ้าน ยังดีที่ไม่มีใครขว้างกระถางลอยมา ..
พี่มักจะอินกับบทเพลงที่สะเทือนสะท้อนใจกระแทกใจค่ะและจะร้องไห้คลอตามไปด้วย ด้วยใจดวงละมุนดวงนี้ วันก่อนยังร้องไห้กับเพลงแสนแสบเลยค่ะ เพราะมีคนไกลในดวงใจรักของพี่ส่งมาตอนเที่ยงคืน ในขณะที่ฝนกำลังตกและพี่นั่งอยู่ดายเดียว พอถึงตอนกังหันสะบัดลม พี่น้ำตาไหลเลย
คิดไปเองว่าเขากำลังตัดพ้อ..ว่าทอดทึ้งเขานานไปไม่ค่อยมีเวลาให้ มัวแต่มาเพ้อในไทยโพเอมค่ะ..คนดี
น้องเรน.....
เวลาพี่เห็นหยาดฝนหรือหยาดน้ำค้างที่พิสุทธิ์ใส
พี่จะนึกถึง..น้องสองสามคนในไทยโพเอม..
หนึ่งในนั้นคือน้องกับ..น้ำ ค่ะ ที่รักพี่และคอยปลอบใจไปตามบทกวีพี่ ที่รจนาออกจากอารมณ์ใจนะคะ ขอบคุณและซึ้งใจจนมิอาจจะบอกมาได้ทั้งหมดของความรู้สึกลึกๆนั้นนะน้องนะ..นะคะ
พี่ดอกแก้วคนดี ที่น่ารักนัก................
พุดพัดชา..กำลังอ่านงานเซนแบบตะลุย กับกำลังจะไปใช้ชีวิตเรียบง่าย ที่เกาะพะงันไม่นาน หากดวงใจที่หวงแสนห่วงไปอเมริกาอีกหนค่ะ
ก็คงได้เวลาตัดสินใจค่ะ
และทุกงานเป็นงานที่คนมักนำมาคิดว่าพุดพัดชาเศร้าจริง จะบอกว่าชีวิตจริงนั้นผ่านมาหมดแล้วค่ะ
ปัจจุบันอยู่กับความไม่ยึดติดมาก
และคงตัดได้หมดเมื่อถึงเวลา..
มีบางคนบอกว่า..เขียนอะไรทำไมเหมือนตัวเองเป็น..ก็นี่ละคือความภาคภูมิใจของนักอยากจะเขียนนะคะ
เพราะการจบเศร้าเป็นการทำให้เรื่องของเราสะเทือนไหวดีค่ะ
พุดพัดชาเลยมักเลือกเศร้ามาคลุกเคล้าใจมาสอนใจไปกับบทเพลงของโลกและธรรมชาติ ที่งามง่ายใกล้ตัวตนเราทุกๆวันไงคะ
คุณมารแมงมุมคะ.
พุดพัดชาไม่ทราบที่มาชื่อนามปากกาอยากทราบเป็นอันมากนะคะและ
เด็ดดอกพุดบานพราวหอมเศร้าซึ้ง
ร้อยด้วยซึ้งด้วยดวงใจละไมฝัน
มาคล้องใจมารัดร้อยรักผูกพัน
สร้างสีสันบนถนนสายฝันสร้างโลกสวยด้วยดวงใจ..ของสองเรานะคะ
ดีใจและยินดีต้อนรับด้วยรักนะคะ เข้าใจว่าคงเหมือนพุดพัดชาที่ไม่ถนัดงานร้อยกรอง แต่หากเรารักที่จะทำด้วยใจละมุนเสียอย่าง คงงามด้วยตัวของมันเองนะคะ..ดีใจจริงๆเลยค่ะ
รักและจะรักชื่นชมตลอดไปนะคะ
ทั้งหมดทั้งสิ้นคือความในใจของพุดพัดชาในเช้างามนี้นะคะ และพุดพัดชาเป็นคนมีความสุขมากๆค่ะ..กับทุกสิ่งในชีวิตนี้
ไม่ว่าอะไรที่โลกและเพื่อนมนุษย์มอบและหยิบยื่นให้ไม่ว่าดีหรือร้าย
มันคือบทเรียนให้เราเข็มแข็งและกล้าหยัดยืนฝ่าพายุ สายฝนและลมแรง
และมาตรแม้นโลกยังปรานีก็ยังมากมีน้ำใจรักและดอกไม้หอมงามบานพราวให้หัวใจดวงร้าวของพุดพัดชาได้เฝ้ามอง..
ได้เด็ดดมและมอบคืนกลับด้วยใจละมุนนี้
ที่มิเคยคิดร้ายต่อผู้ใดทั้งในโลกฝันและโลกจริงค่ะ
ขอบคุณ เวทีนี้ และจะมิพรากไปไหน..แม้นบางครั้งหัวใจจะอ่อนล้าก็แค่ขอลาหยุดพักเพียงนั้นค่ะ
ด้วยสัญญารักสัญญาใจ..นะคะ
รักทุกดวงใจค่ะ
11 กรกฎาคม 2546 00:16 น.
พุด
ในโลกฝัน ไม่นานจะว่างเปล่า
ความเป็นเรากลายกลับลบเลือนหาย
ไม่มีฉันคนช่างฝันใจเดียวดาย
ที่ร้องไห้วิงวอนออดอ้อนใจ..
ในโลกฝันจะเปล่าร้างทางสายโศก
เหลือเพียงโลกว่างเปล่าสะเทือนไหว
ไม่มีรักไม่มีรอไม่ขอใจ
ไม่มีใครไม่มีวันฝันเป็นจริง..
บทเพลงลา ใกล้เข้ามารู้บ้างไหม..
หนึ่งดวงใจสิ้นศรัทธาในทุกสิ่ง
โลกโหดร้ายทั้งโลกฝันและโลกจริง
หันหลังทิ้ง..เดินจากไป..ไม่หวนคืน!
10 กรกฎาคม 2546 21:50 น.
พุด
เสน่ห์ตะวันออกบอกโลกรู้
ชีวีอยู่กับว่างห่างสะสม
มีชีวิตประจำวันดินน้ำลม
ตั้งอยู่บนพื้นฐานความพอดี..
มีกลิ่นหอมดอกไม้สยายกลีบ
ไม่เร่งรีบรับนวลเนื้อใจละไมนี้
มีธรรมชาติวาดเวิ้งฝันฝากชีวี
มีดนตรี นก น้ำไหล ไหวระริน
เป็นชีวีที่เรียบง่ายไร้และว่าง
มีใจร่างกลางพงไพรในถวิล
เรียนรู้โลกโศกไกลห่างว่างใจจินต์
มีเพียงดิน น้ำ ลมไฟ ในชีวา
ฝันฝากร่างห่างไกลโลกโศกสุกสุก(สุขสุข)
ขอเคล้าคลุกพสุธาข้าโหยหา
นอนนับดาวพราวสุกใสเอื้อมมือคว้า
เป็นปรัชญาหาเงียบงามตามตะวัน..
ตามฉันมาคนดีที่ฉันรัก
มีอ้อมตักมีอ้อมใจเติมไฟฝัน
มาเคียงข้างร่างและใจไปนิรันดร์
ให้อิ่มขวัญฉันสอนโลกโศกห่างเธอ...
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟพุด
หน้าส่วนตัว
2618
