5 สิงหาคม 2546 11:34 น.
พุด
http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=2247
ราวฝัน ร้าวใจ ราวไพรในเมืองลวง..
.........
ดวงใจของฉัน..ที่กำลังร่อนเร่อยู่ที่เมืองไกลในอเมริกา.....
โทรมาหาแต่เช้า..บอกว่าหลับลึกด้วยเหนื่อยอ่อนแล้วนอนหลับฝันไปว่า
ได้คืนหลังกลับมา..นอนบนเตียงโบราณ
ที่มีม่านลายลูกไม้ขาวพลิ้วไหวพรายรายรอบ
กับฟูกนุ่มผ้าปูสีขาวสะอาดตา
กับหอมหมอนหอมไอแดดฤดูร้อน
กับดอมดมในอณูอวลกลิ่นดอกไม้ไทย
ที่เคยวางไว้ให้ละมุนใจริมหมอนทุกค่ำคืน..
คนดี..จากวันวาร ที่หวานหอม ตราบจนถึงวันนี้
คงไม่นานกับฝันไกลจนเกินไปนะ
ได้แต่ภาวนา ให้คืนฝันวันแสนดี
ผันผ่านมามีเธอในอ้อมกอดอ้อมใจอีกคราครั้ง..
และฉันหวังอ้อมกอดไหนไหน
คงไม่สุขใจเท่ากับอ้อมกอดแนบแน่นด้วยแรงใจแรงรัก
แรงคิดถึงนานวันจากใจของสองเราที่รักมั่นรักจริง..
วันนี้..จึงเป็นวันที่รู้สึกร้าวรานและรานร้าวเล็กๆ
กับความจำเป็นที่ต้องริดกิ่งก้านใบในวิมานดินของฉัน
ที่ได้ฝากฝัน ฝากใจทุกคืนวัน...
จำปี..ที่ดอกพราวต้นนั้น บัดนี้ก้านกิ่งกำลังตีสายไฟฟ้า
กลัวว่าถ้ามีพายุฤดูฝนพัดผ่านมาจะก่อปัญหา
จึงจำตัดใจตัดกิ่งทิ้ง ที่ฉันต้องทำท่าราวไม่รู้ไม่เห็น..
แต่กระไรเลย..ที่ดวงใจฉัน..
ราวถูกคมมีดฟาดฟันไปด้วยกับเสียงฉับๆ
บนก้านกอ ที่กระแทกกระทั้นให้
ฝันฉันกระเด็นตาม..
ราวไพร...ในบ้านที่ราวเพื่อนยาก
ลดรานร้าว ในใจคนช่างฝัน ช่างหวั่นไหว
ผู้หญิงที่หวานไหวใจละมุนคนนี้ ..
เป็นเพื่อนผู้รู้ใจประโลมใจที่แสนดี
ให้ใสเย็นเบิกบานมาช้านานนับสิบปี..
การะเวก..ที่ฉอเลาะพ้อร่วงพราวราวคนขี้น้อยใจ..
ออดอ้อนออเซาะ อวดดอกงามในยามสนธยา
บานแฉ่งเหลืองละออหอมไกล คาต้นพราวทั้งปี
ไม่มีวันหยุดเสน่ห์ห่างหาย..
เธอเป็นพันธุ์ไม้ไทย ที่มีใบเขียวใสซื่อ
ที่ทื่อๆแทงช่อพุ่งตรง ไต่ตามใจจากระแนงข้างล่าง
ถึงดาดฟ้ากว้างระเบียงบน..
ที่ฉันนี้ต้องค่อยค่อยดัดประคบประหงม ให้ไต่ตามฝัน
เป็นลายแฉล่มแกล้มคลอตา
เคลียกระจกบานกว้างให้เผยงาม
ให้เขียวสดใสสว่าง เลื้อยพันชูช่อ ละออยามแย้มยล..
ในยามเย็นย่ำ จะพลันเพลินตะลึง
กับแม่ดอกพุดซ้อน ซ่อนกลิ่น
ราวผู้หญิงที่หวานเสน่ห์ในงามเรียบง่าย
น่าเข้าใกล้สัมผัสล้ำลึก ถึงจิตวิญญาณ
ที่สะอาดละออรอคนเข้าใจในงามนั้น..
ฉันคิดฝัน ไปไกลในวันนี้
ถ้าเปรียบชีวีฉันเป็นมาลีละออ
ฉันจะขอเลือกเป็นดอกใดหนอ..ในวัยวันนี้
ที่ผันผ่านมา...
ฉันคิดเอาเอง..ว่าถ้าจะให้เลือก เป็น
ก็ขอเป็นเฉกเช่นดังดอกหญ้า ไร้กลิ่น สิ้นเจ้าของ...
มีอิสระเสรี ที่จะบานชูช่อล้อลมไกว ในทุ่งกว้าง
กับฟ้าคราม เมฆขาว กับเงียบงามกลางใจพสุธา
ในราวไพร แม้จะสิ้นไร้ใครเด็ดดมเด็ดดอม..
ก็ขอยอมเพื่อเคียงฝันเคียงธรรมชาติอย่างเสรี
ที่จะฝันไกล มีเส้นไหมไยรักถักทอทอด
ให้ล้อฝันจนตราบถึงวันสุดท้ายแห่งชีวี..ที่แสนสั้นยิ่งนักแล้ว
แล้วในยามนี้..ที่รอนรอนสนธยา
กับฟ้ากว้างสีเงินงามเข้มเบื้องบนระเบียง....
ฉันจะทอดตัวนอนหลับตานิ่งนาน
ทิ้งเรื่องราวรานร้าวทุกสิ่งที่ผ่านมา ให้ผ่านไป
หลอมละลายใจและร่างเป็นหนึ่งเดียวกับสรรพสิ่ง..รายรอบ..
เงี่ยหูฟัง..เสียงนกกา บินกลับรัง
จ้อกแจ้กจอแจ....
เหมือนดั่งดวงใจฉันพะว้าพะวังอยากคืนกลับหลังถิ่นทะเลกว้าง....
ไปนอนอ้างว้างดายเดียวรอตะวันตกดิน..ตราบชีวินจะสิ้นเป็นนิรันดร์!
5 สิงหาคม 2546 10:05 น.
พุด
http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=2461
เธอคือแมกไม้สายธารระรินไหล
เธอคือไฟส่องนำทางเคียงข้างขวัญ
เธอคือตะวันเจิดจ้าประจำวัน
เธอคือฝันคือกำลังใจ..ใช่ไหมเธอ...
เธอคือหยาดฝนพรำที่ฉ่ำชื้น
เธอคือรื้นน้ำตายามพ้อเพ้อ
เธอคือจันทร์แจ่มกระจ่างให้ละเมอ
เธอคือฝันเก้อให้หลงรอพ้อจนตรม..
เธอคือเมฆหมองหม่นไร้รูปร่าง
เธอคือความว่างเปล่าจนขื่นขม
เธอคือพิศวาทพลาดพลั้งไปจนระทม
เธอคือลมพายุไหวพัดใจจนสะเทือน
เธอคือทะเลกว้างที่ร้างไร้
เธอคือดายเดียวเปลี่ยวเหงาใครจะเหมือน
เธอคือฟ้าคือฝันหวั่นไหวลับลาเลือน
เธอเป็นเสมือน..ดั่งเงา..จับต้องไม่ได้..พรายมายา!
5 สิงหาคม 2546 09:42 น.
พุด
http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=197
มองตาเธอ เห็น ความเหว่ว้า
มองหน้าเธอ เห็น ความใจหาย
ยิ่งใกล้วัน จำพราก ยิ่งเดียวดาย
ฉันจะตาย ด้วยสงสาร รานร้าวใจ
กอดฉันซี ให้แนบแน่น ด้วยแรงรัก
หยุดใจภักดิ์ คงมั่น อย่าหวั่นไหว
ฝากไว้ที่ ตรงนี้ ตรงกลางใจ
ถึงตัวไกล ทิ้งคำมั่น คำสัญญา
ฉันเชื่อเธอ เสมอมา นะยอดรัก
ศรัทธารัก จักคงอยู่ ให้โหยหา
กี่เดือนปี จำนวนนับ แค่เวลา
ระยะทาง ขวางหน้า แค่ท้าใจ
จูบ!ลาเธอ ตรงไรผม พรมจูบนิ่ม
จูบ!ทุกสิ่ง ที่เธอให้ จะได้ไหม
จูบ!แก้มหอม ฝากชีวิต ฝากดวงใจ
ขอคนไกล ฝากจูบ!นี้ พลีมัดจำ!
4 สิงหาคม 2546 22:42 น.
พุด
http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=336
ปีศาจวสันต์ย้ำแผลใจในวันนี้
เมื่อคนดีเหยียบซ้ำย้ำสังหาร
ใจดายเดียวเปลี่ยวเปล่าเลิกดักดาน
เหมือนฟ้าผ่าผ่านกลางใจกลางชีวิต!
เปิดประตูภายในเพียงชั่วครู่
รู้ทั้งรู้ไม่นานลงดาลปิด
ก้าวเข้ามาฝากรอยน้ำผิ้งพิษ
ให้สนิทเจ็บเศร้าราวชั่วกาล..
โลกลวงหลอนย้อนรอยเจ็บวนซ้ำซ้ำ
ยิ่งระกำยิ่งเสียใจในรอยผ่าน
ก้าวใจนี้ที่ผิดรอยเจ็บอีกนาน
ราวประหารชีวีวายตายทั้งเป็น!
สะดุดคำสะดุดใจจึงต้องเจ็บ
มันหนาวเหน็บถึงกระดูกดำย้ำรอยเห็น
จิตวิญญาณผ่านปาฏิหารย์รักเชื่อใจเต้น
ใจย้ำเป็นเช่นคืนฝันวันผ่านมา..
เมื่อหน่วงหนักหนาวเหน็บเจ็บใจก็หยุดฝัน
ก้าวสั้นสั้นก้าวยาวยาวหนาวเหว่ว้า
เกิดแล้วดับรู้กับใจยอดชีวา
ดับเสน่หาดับง่ายดาย..เพราะตายแล้ว!ตายทั้งเป็น!
4 สิงหาคม 2546 08:15 น.
พุด
http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=19
ติดปีกฝันกลางใจสู่ไพรกว้าง
บินอ้างว้างหนีโลกโศกเหลือแสน
นกเสรีถวิลหาดงดินแดน
ในแร้นแค้นค้นพบลบแผลใจ
นกปีกหักบินเดียวดายหมายซุกซบ
ลืมและลบซุกและซ่อนความอ่อนไหว
รอและรอหวังและหวังอ้อมกอดไพร
โอบอ้อมใจหยาดน้ำค้างพร่างฉ่ำริน
น้ำตานก สะทก หนาวสะท้าน
เหลือจะทานลมแรงแฝงถวิล
ดอกไม้ไพรแย้มกลีบรอลมระริน(ภุมริน)
ปลิดกลีบสิ้นอ้อนอำลาพายุใจ!
ไม้ทุกต้น เอนอ่อนตาม พายุกล้า
ไม่กล้าท้าพายุใจพัดแรงไหว
นกเสรีมีเพียงฝันฝ่าฟันไป
ยอมสิ้นใจรอเพียงพบสงบงาม!
................
จุดเทียนยามอุษาสาง ...ฟ้ากระจ่างด้วยดาวประจำเมือง
หัวใจฉันติดปีกฝันเหินบินสู่ฟ้ากว้าง...เนินผา...ถลาสู่ป่าเขาลำเนาไพร...
ธารน้ำสายหวานระรินระริก .....ดงดอกหญ้าที่ลู่ลมไหวเอน
นกร้องระงม ...ผีเสื้อร่อนภิรมย์คลึงเคล้าเกสรบัวสล้างกลางบึง..
น้ำค้างพราวระยับกลิ้งกลางกลีบใบวะวับวามพร่างพรายกระทบ..
ลำแสงสีทองอ่อนอุ่นโลมไล้งามยามอรุโณทัย..เยือน..หล้า..
นกเสรี..ดึงดวงใจอ่อนล้า กลับมา..!
ให้ตะวันดวงกลม ดวงกล้า ปลุกปลอบกมลขวัญ..
หอม..หอม..กลิ่นแก้ว..กลีบกระจาย
พายุพรายพัดพร่างพรม..พร่างพื้น..พราว..นวล..ในใจ!
น้ำค้างใสคลอค้างกลางกลีบแก้วแกมก่ำ..ฉ่ำหวานเศร้า...
น้ำค้างใจรานร้าวคลอเรียวตา เคลียริมแก้ม..พร้อมพร่างพ้อรอเวลาอรุณระเหยหาย.....
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟพุด
หน้าส่วนตัว
814
