16 กรกฎาคม 2547 11:41 น.
พุด
URL http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=65
ดาราฝันส่องสว่างพร่างแสงใส
นำทางใจนำทางฝันสวรรค์หวาน
คืนเดือนดับนับครบเดือนพรากผันผ่าน
คืนรักหวานบานกลางใจใครเฝ้ารอ...
รักแท้.รักใด.รักไหนใจเทียมเทียบ
มิรู้เปรียบมิรู้แปรแพ้เพ้อพ้อ
คืนและวันวันและคืนมิเคยท้อ
สวดมนต์รอหวังมิเก้อเธอเข้าใจ
หากรักจริงทิ้งทอดใจกันไยเล่า
ให้หลงเฝ้าวาดหวังหวั่นหวามไหว
ให้ทางฝันฉันเธอทอดยาวไกล
ได้เอนไหล่แอบอิงทำสิ่งดี..
เป็นนิยามรักนิยามใจใครเล่ารู้
ไม่ต้องคู่มิหวังเคียงเพียงรักนี้
ให้ความหวังให้พลังใจให้ปรารถนาดี
ให้ชีวีที่เธอรู้ค่าคู่ควร
เสมอจิตเสมอใจเสมอฝัน
สนองวันสนองโลกโศกสิ้นหวน
สนองรักสนองใจไม่เรรวน
เป็นรักล้วนรักแท้แพ้งามใจ
โปรยดอกไม้สายใยรักถักทอทอด
หวังให้ยอดรักแท้ก้าวคว้าไขว่
ได้ดาวเดือนในอุ้งมือสมดั่งใจ
โปรยทานไปในผองชนคนยากรอ
เด็ดดอกฝันมั่นใจไม่ไหวหวั่น
ตราบมีขวัญตราบมีหวังอย่าได้ท้อ
โลกเรานี้มีดอกไม้หวานตระการรอ
ขอเพียงขอให้เธอนั้นฝ่าฟันไป
และวันหนึ่งเมื่อถึงคราพสุธาทับ
ร่างแตกดับจิตมิแยกแตกไปไหน
สองวิญญาณผ่านภาคภูมิพร้อมพลีใจ
หวังชาติใหม่เป็น*คู่ธรรม*รับกรรมดี!รับฝันดี!
**********
http://www.thaipoem.com/web/poemdata/poemdata_32082.php
เดิมพัน..ด้วยใจ..นะคนไกล..คนดี..พุดพัดชา
เคยบ้างไหม..
ที่คุณเปิดใจ..ให้ใครบางคน..ก้าวเข้ามา..
ในโลกของชีวิตอันแสนเงียบเหงาของคุณ..
เข้ามาสัมผัส..รับรู้..เข้าใจ
ถึง..ความรัก ความหลัง ความหวัง พลังใจ
เท่าที่คุณมี..คุณเป็น..คุณอยู่
คุณค่อยๆปล่อยให้เขาเดินก้าวล้ำเข้ามา
ในใจดวงน้อย..ทีละนิด..ทีละนิด..โดยที่คุณไม่ทันรู้ตัว
ที่สุดเขาก็กลายเป็น..ส่วนหนึ่งในชีวิตของคุณ.......
เหมือนโลกที่ต้องมีพระอาทิตย์.
ในตอนกลางวัน ....และมีพระจันทร์ในยามค่ำคืน........
วันใดที่เขาหายไป......
โลกที่เคยอบอุ่น....
ที่ดูราวมีใครสักคนที่พร้อมจะเคียงข้าง...รับรู้และรับฟัง.....
พลันเดียวดาย.....ไร้หวัง
ราวท้องฟ้าไร้จันทร์ในคืนแรม.....
ไม่ยากเลย...ลองดู....
ถ้าคุณอยากให้ใครสักคนรักคุณ...และขาดคุณไม่ได้......
ให้เขาเห็นความสำคัญ.....และคุณค่าในตัวคุณ............
เพียงอย่าท้อแท้......สิ้นหวัง...
คิดเสียใหม่......ยิ่งให้คุณจะยิ่งได้............
ในทุกทุกเกมของชีวิต..กับ..ทุกทุกคน.....
และโดยเฉพาะกับคนที่คุณรักเขายิ่งชีวิต...........
ไม่มีอะไรที่คุณจะเสีย...
มีแต่ศรัทธาเปี่ยมด้วยรัก..จริงใจ ..มั่นคง..หนักแน่น.....
เป็นเดิมพันใจ..เพื่อ..ใจ...เท่านั้น.....
และคุณจะพบว่าคุณคือผู้ได้มา...มิใช่เสียไป.......
เกมของรัก...เกมของใจ .....
เกมของความหวัง.....และเกมของความฝัน........
เพียงใช้ใจดวงงามที่ใสซื่อ....อดทน...รอคอย.....เพียงนั้น ..
โลกทั้งโลกก็จะอยู่ในมือคุณ...................
เส้นทางใจ...เส้นทางชีวิต
ที่จะมีใครสักคนคู่เคียง...
ไม่ว่า..ในยามทุกข์..หรือสุข.ตราบนิรันดร์..
มาตรแม้นบางครั้งเส้นทางนี้..
มิได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ..มิได้หวานหอม..ตั้งแต่บทเริ่มต้น..........
ขอเพียงคุณ......ไม่ยอมแพ้พ่าย.....
เอาใจดวงที่เปี่ยมรักบริสุทธิ์ล้ำ.....หนักแน่นยิ่งกว่า.....
ขุนเขาและแผ่นผา.........แผ้วถาง ฟันฝ่า........
ปลายทาง.....มีสวรรค์บนดิน
ที่พระเบื้องบนจะประทานให้.....
มีความรัก..ความอบอุ่น.....
มีน้ำใจจากหญิงงาม มากค่า
ที่บริสุทธิ์ใสประโลมใจคุณทุกโมงยาม.........
เปรียบประดุจสายธารา..แห่งชีวิต..
ที่คุณจะได้ดื่มกิน..แหวกว่าย..เย็นฉ่ำทั้งใจกาย.......
ตราบจนถึงวันสุดท้าย..
นาทีสุดท้าย..แห่งลมหายใจของชีวิตนี้ที่แสนงาม........
************
http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=65
ความรักไม่รู้จบ
จิตราวดี จิตตเกษม : : Key Ab
ถึงจะอยู่สุดหล้าฟ้าดิน
แม้จะสิ้นสิทธิ์และเสรี
แต่วันนั้น ใจฉันยังคงที่
ความรัก ความภักดี ไม่มีสิ้นสลาย
ถึงโลกแตกแหลกเป็นผงคลี
รักเต็มปรี่ ไม่มีรู้คลาย
ชีพถูกฝัง ความรักยังเวียนว่าย
เคียงคู่เธอมิคลาย
ฝากวิญญาณ ไว้เตือน
ด้วย ความรักไม่รู้จบ
แม้ผืนดินกลบ ยากเพราะความรักเลือน
จะเนิ่นนาน กี่วันกี่ปี กี่เดือน
ดินฟ้าจะคล้อยเคลื่อน ใจมิเลือน รักเธอ
ทุกทุกอย่างบนทางรักจริง
ทุกทุกสิ่งบนทางรักเธอ
จะสมหวัง หรือพบความเพ้อเจ้อ
เป็นที่ใจของเธอ จะจริงจังฉันใด
ทุกทุกอย่างบนทางรักจริง
ทุกทุกสิ่งบนทางรักเธอ
จะสมหวัง หรือพบความเพ้อเจ้อ
เป็นที่ใจของเธอ จะจริงจังฉันใด...
14 กรกฎาคม 2547 14:01 น.
พุด
แหมแค่ชื่อเรื่อง
สงสัยอย่างที่ตั้งใจกันนะคะ
พยายามพย้ายามให้สนั่นจอ
ให้สาวมาบีบคอพี่พุดให้ได้เชียวเนอะ
นานนานจะเข้ามาตะแลตแชทแชท..ได้เรื่องมั๊ยละหนอละนี่อิอิ
ขอนำเสนอ
ด้วยความภาคภูมิใจปิติใจจากใจน้องพี่พลีรักร้อยนะคะ
พุดพัดช้า
ฟ้าสั่งตรงส่งเธอมาให้รัก......
ให้พลีภักดิ์รักเธอในโลกฝัน
เป็นความหวังกำลังใจไปนิรันดร์
เป็นสวรรค์เป็นสว่างสถิตนะกลางใจ
)))**--ผลิใบสู่วัยกล้า--**(((
ฉันรักเธอคนดีนะที่รัก
เฝ้าฟูมฟักถักทอวาบหวามไหว
เก็บดาวเดือนมารัดร้อยแทนสร้อยใจ
เป็นมาลัยใจคล้องใจไปนิรันดร์
พุดพัดช้า..
ไม่สนใจวันข้างหน้าจะถึงไหน
เพียงมั่นใจนาทีนี้มียอดขวัญ
รักรักรักรอรอรอเธอทุกคืนวัน
ฝันฝันฝันเพ้อเพ้อเพ้อเธอคนเดียวเธอคนดี..
)))**--ผลิใบสู่วัยกล้า--**(((
คำสัญญาไร้ค่าเทียบใจนี้
เมื่อมากมีใจหนักแน่นดั่งแผ่นผา
กี่ภพชาติกี่พิสวาททาสเทวีเหนือชีวา
สองดวงตาหนึ่งดวงใจ..ไม่มองใครมอบเพียงเธอ!
*********
)))**--ผลิใบสู่วัยกล้า--**(((.. .... คับ
พี่พุดมาสารภาพบาปคับผม
ผลิใบสู่วัยกล้าอย่ากลายกลับเป็นผลิใบสู่วัยโกรธนะคะ
อย่าโกรธพี่พุดนะ
คือว่า..ตอนที่แชทและแต่งต่อกันนั้น
คอมยังดีดีอยู่เลย
ฉับพลัน!!!!!(อ่านเอาตกใจนะ)
มันก็ค้าง..อ้างว้าง และ
พี่พุด จอมแก้เก่งก็ดันเอาดินสอแหลมเปี๊ยบไปแหย่รูเครื่อง
ทันใดบทกลอนที่ค้างใจค้างจอก็แว๊บบบบบบบบบบ..หายมลายลม
นะบัดนั้น
พี่พุดคนเก่งก็พลันแทบตกเก้าอี้
เพราะสัญญาดิบดี..
ที่ผลิใบอุตส่าห์ให้เกียรติร่วมฝัน
กับบทรักสวรรค์น้ำเน่าของสาวเจ้าพี่พุด
พลันจะหาอะไรมาลงแทนละทีนี้
พี่พุด
คนแก้ปัญหา
ทุกเรื่องดีให้กลายกลับเป็นเรื่องร้ายได้ภายในพริบตา
ก็เลยมานั่งหลับตาดำน้ำ..
แก้ปัญหากลอนดีดีของผลิใบ
โดยมานั่งทางในนึกๆเอา
ก็คนมันลืมแย้วนี่นา..
จำได้แต่เก็บเดือนนะแหละตะเอง.ที่แม่นยำ
นอกนั้น
พี่พุดก็เพิ่มเติมเอาตามตัว
มั่วแบบผลิใบคงเหี่ยวเมื่อเหลียวมาอ่านนะคะ
หวังสาวไม่บีบคอพี่พุดนะ
ที่มาแต่งให้รักพี่พุดมากผิดปกติอิอิ
งานนี้เอาขำนะคะค่อยว่ากันใหม่..
และเป็นเกียรติจังค่ะคนดีที่ช่างซึ้งในน้ำใจรักเสียจริง
หวัง..คราวหน้าเอาจริง
ไม่เอาตลกไม่ออกแบบนี้อีกนะคะ..อิอิ..แอะ แอะ แบะแบะ..
เอารักเอยแล้วหนีรักก่อนนะ
สักพักไม่นานจะกลายกลับเป็นหนี้รักค่ะทุกดวงใจ
สัจจะใจสัจจธรรม..นะโยม
http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=92
หนีรัก
สวลี ผกาพันธ์ : : Key Em
ตะเกียกตะกาย
หนีรักไม่พ้น เสียที
ทั้งๆที่
เข็ดรัก เหลือหลาย
สู้หลีกลี้หนีพ้นเพียงกาย
แต่ใจไม่วาย
จะคิด จะใฝ่
หนักจิตกระโจน
พลัดลาหวังรัก นิจจา
ล้ำลึกกว่า
ห้วงเหว ไหนๆ
ตอกห้วงรัก
แล้วยังหายใจ
ตายก็ไม่ตาย
ทรมาน ทรมาน
ถ้ารักสมรัก
สมปรารถนา แห่งใจ
รักไม่เปลี่ยนไป
รักไปชั่วกาล
ถ้ารักไม่หนี
คงไม่หนีรัก ซมซาน
คงรักกันนาน
ตราบวันวอดวาย
เบื่อโลกเต็มทน
เพราะรักไม่พ้น รักราน
ถึงตั้งหน้า
มุ่งหนี รักร้าย
อยากหลีกหนี
ทั้งใจทั้งกาย
อยากให้โลกทลาย
ตายๆ เสีย ที
เบื่อโลกเต็มทน
เพราะรักไม่พ้น รักราน
ถึงตั้งหน้า
มุ่งหนี รักร้าย
อยากหลีกหนี
ทั้งใจทั้งกาย
อยากให้โลกทลาย
ตายๆ เสีย ที...
13 กรกฎาคม 2547 22:53 น.
พุด
พายุกำลังก่อตัวอย่างรวดเร็ว
ท้องฟ้ามืดทะมึน
เมฆฝนลอยเรี่ยต่ำดำสลัวทุกทิศทาง
ฟ้าแลบแปลบปลาบ..สว่างวาบอย่างน่ากลัว
ไม่นานนัก
พระพิรุณก็เทสายราวฟ้ารั่ว อย่างลืมหูลืมตาไม่ขึ้น
ในขณะ..ที่*แพน*กำลังขับรถอยู่บนทางหลวงสายมิตรภาพ
จากตัวเมืองโคราชจะกลับปากช่อง..บ้านไร่แสนรัก..
สายฝนหม่นมัวราวม่านหมอกหนา
พาให้หัวใจ*แพน*ระรัวด้วยความหวั่นกลัว
ที่ต้องใช้สมาธิสูงขับรถอย่างระมัดระวัง
เนื่องจากมองแทบไม่เห็นแนวเส้นทางจราจร เอาเสียเลย
แต่..
จะหาที่หลบพายุฝนตรงไหนเล่า
ที่จะไม่อันตราย ในเมื่อ*แพน*ต้องอยู่ท่ามกลางพายุร้าย
ที่กำลังพิโรธราวไร้ปรานี
และ
*แพน*รู้ดีว่า หากหยุดรถกระทันหัน
รถคันหลังที่กำลังตามมาคงมองไม่เห็น
และก็จะเกิดอุบัติเหตุได้โดยง่าย
แพน..เกร็งข้อมือกำพวงมาลัยรถด้วยความเครียด
สายฝนยังคงพรายพร่า..ซัดสาดกระจกหน้าต่างรถ
จนต้องกดที่ปัดน้ำฝนให้ปัดถี่ขึ้น...
*แพน*ค่อยๆใช้สติขับตามไฟท้ายคันหน้าไปเรื่อยๆ
เป็นจุดเดียวที่แพนรู้สึกดี ที่คิดว่ายังมีเพื่อนร่วมทาง
ในถนนสายเปลี่ยวที่กำลังพร่าเลือน
ราวกับเมืองในหมอกก็มิปาน
และ
มิอาจบอกได้เลยว่า อีกนานไหม ถึงสามารถจะหยุดรถได้
เข็มน้ำมันกำลังบ่งชี้เตือนให้รู้ว่า
เธอต้องแวะปั๊มที่ไหนสักแห่ง
ในรัศมีไม่เกินสิบกิโลเมตรนี้
และ
ราวฟ้าเป็นใจ..อยู่ดีดีพายุเบาลง
สายฝนเริ่มสร่างซา
ฟ้าเริ่มกระจ่างนิดนิดพอให้มองเห็นเส้นทาง
แพน..รีบแวะปั๊มน้ำมัน เตรียมเติมเต็มถัง
และแสนดีใจที่เห็นร้านกาแฟน่ารักน่านั่งพักยังมีแสงไฟเปิดอยู่
แพนสั่งกาแฟ
แน่นอนที่หวังให้คาเฟอีนช่วยกระตุ้นความรู้สึก
ให้คึกขึ้นมาสักนิดสักหน่อยก็ยังดี
เพราะแพนยังต้องใช้เวลา
และพลังงานกว่าจะผ่านเส้นทางสายนี้
สู่*บ้านไร่แสนรัก*ที่ห่างออกไปอีกหลายกิโล..
และดีไม่ดี แพนอาจจะถูกพายุทายทักอีกครา
เมื่อมองบนฟ้ายังมืดดำ
นอกเสียจากต้องทำเวลาอย่างรีบเร่งเพื่อหนีให้เร็วออกจากจุดนี้
ที่ดูทีราวพายุพร้อมจะทำให้ไหวหวั่นอีกครา
แต่ทว่า
แพนคนดีรู้สึก ล้าเกินกว่าที่รีบได้
ช่างเถอะนะ...
แพนอยากแค่นั่งสบายคลายเครียดสักพัก
หลังจากอกสั่นขวัญแทบหายไปกับพายุร้ายพายุพัด
แพนจึงนั่งนิ่งนิ่งทิ้งใจเงียบๆ
มองดูสายน้ำตกจำลองที่ระรินไหลช้าช้า
ด้วยใจดวงเหว่ว้า
มองผ่านบานกระจกกว้างอย่างอ้างว้างใจ
และ
ในท่ามกลางความเงียบงามในเวิ้งความคิด
แพน..รู้สึกเดียวดาย
ราวใช้ชีวิตในโลกกว้างร้างไร้เพียงลำพัง
ตั้งแต่วันที่แพน..ตัดสินใจหันหลังหนี..*ชีวีชาวกรุงกรง*
เข้ามาสู่พงไพร ราวชะตาเล่นตลก
แพนหลับตา..และราวกับว่าวันเวลาแห่งอดีตจะหวนย้อนคืน
......................................
......................................
แพน..
เริ่ม..
เส้นทางชีวิตสายเรียบง่ายธรรมดา
เรียนดี มีงานอาชีพครูประจำ
ได้ทุ่มเทชีวันฝันอุดมคติประสิทธิ์ประสาทวิชา
แก่เด็กด้วยอุดมการณ์นานหลายปี
สอนสั่งเด็กที่มีวัยอลวนที่น่ารักน่าชัง
ชั้นมัธยมของโรงเรียนมีชื่อเสียง
และ
เป็นอาชีพเรือจ้างที่แพนแสนภูมิใจ
แม้นเหนื่อยหนักสักเพียงไหน
ทุกครั้งคราที่สายตาสายใจ
ได้สบตาศรัทธารักพิสุทธิ์ใสจากทุกดวงใจศิษย์รัก
ก็สร้างพลังพิเศษยิ่งใหญ่นัก
ราวเพิ่มกมลให้มากมีเมตตามีชีวิตชีวาเลิกลืมความล้า..เสียสิ้น
และ
ราวฟ้าดินสิ้นปรานี..
ลิขิตชีวีให้แพนนี้ต้องดำรงร่างห่างไกลในงานที่รักที่ชอบ
เมื่อวันดีคืนร้าย
ฟ้าได้
ได้ส่งพระเอกในฝันคนดี
ที่รักบทกวีพอกันกับแพนลงมา
แต่น่าเศร้าแสน
ที่ไม่ช้านาน กาลเวลาและ*เขา*คนนั้น
รักแพนไม่มากพอขอลาไปซบอกหญิงอื่น
ที่คงชื่นฉ่ำทรวงกว่าเป็นไหนไหน
แพนได้แต่ทำใจ
และปลอบตัวเองด้วยคำซ้ำๆราวย้ำเศร้า
ไม่เป็นไร..ไม่เป็นไร..นะใจ..ไม่เป็นไร
และนี่คือชีวิต..แพน..
ที่มักลืมคำสั่งคำสอนของแม่เสียสนิท..
แม่
ผู้เพียรพยายามสอนแพนอย่างเพื่อนสนิท
ราวรู้ลิขิตคน
ที่ผ่านกมลวกวนคนคนคนมามากมาย
สอนสั่งให้แพน..ระมัดระวัง..กายใจเรื่องความรัก
แม่บอกว่า..หาก..พานพบใคร
ที่เริ่มมาตีสนิทในหัวใจ
ให้ไหวเอนอ่อนก่อนจะยอมสวามิภักดิ์
ก่อนจะตัดสินใจไปหนุนตักไปนอนเรียงเคียงหมอน
ให้ทบทวนก่อน..นานนาน..
แม่เน้น*ดูพฤติกรรม..การกระทำ*ดูน้ำใจ
ที่สำคัญกว่าลมลวงที่ชายหมายมักใช้ลวงล่อ
ให้ติดบ่วงสวาทเสน่หาอย่างถอนตัวไม่ขึ้น
นั่นซีนะ
นะนาทีนี้ทำไมแพน..เพิ่งเข้าใจ
หลังจากดวงใจมืดบอดมานาน
ที่แทบเอาชีวีไม่รอด..
ด้วยความรักแสนดีที่พิเศษพิสุทธิ์ใส
อย่างจริงใจมั่นคงหลงมอบให้
แพน..จึงคิดได้แค่เพียงให้อภัยในวันนี้นะวันนี้
และพยายามคิดดีดี
คิดบวกๆ
ก็คือบ่วงกรรมวิบากกรรม
ที่บางหนบางครั้งเรายากจะถอยหนี..เลี่ยงหลบ
และต้องจบลง
เมื่อมนต์รักหวานคลาย
โลกแห่งรักนิรันดร์ฝันแสนงามของแพน
ก็พลันพลอยมลาย
สอนให้แพนลืมตาตื่นฟื้นยอมรับความจริงของชีวิต
และ
ใช่..
แพนรู้ดี..นี่คือธรรมดาชีวีมนุษย์
แพนรู้
คนเรา
ไม่มีประสบการณ์รักประสบการณ์ใจใคร
จะสอนใจเราได้
เท่ากับประสบการณ์จริงจากชีวิตที่ยิ่งใหญ่ของเราเอง
แม้นบทเรียนใจนั้น
บางครั้งเซซังแทบเอาชีวิตไม่รอดก็ตามที
แต่มนุษย์มากมีมากมายยังต้องวียนว่ายในวงรัก
เพื่อชดใช้วิบากกรรมเก่า
และ
ไม่มีรักใด ใคร ในโลกหล้านี้จะงามกว่า
รักระหว่างสายเลือดที่แสนดีแสนงาม
แสนคงที่คงทนแสนกมลละมัย
หวังมอบให้..ไม่หวังสิ่งใดใดตอบแทน
ที่บางครั้ง
แพน อยากฝากคำสอนถึงวัยรุ่นวุ่นรัก
ว่ายามอกหักรักร้าวนั้น
พลันพาให้คะนึงถึงลึกซึ้งในรักของบุพการี
จะได้ไม่คิดทำลายชีวีที่แสนมากมีค่า
และเลอล้ำกว่ารักใดในหล้าโลกนี้แล้วนะแก้วตานะดวงใจ
ความรัก..
คือทุกข์..สุขน้อย..
อย่างที่พระพุทธองค์เพียรสอน
และจนต้องยอมสละร่างหนีทางสายโลกย์ออกบวชเพื่อ
ค้นพบทางสายงามสายว่างแม้นอ้างว้างหาก
ให้ความทุกข์ห่วงหวงในรักจักได้วางลง
ไม่วนซ้ำย้ำรอย..เดิมเพิ่มชั่วกัลป์กัปป์
และ
นับจากวันฟังคำพิพากษารัก.
ใจแพนช่างซึ้งเป็นยิ่งนัก
กับคำสอนของพระบรมศาสดาเสียนี่กระไร
*การพลัดพรากจากสิ่งที่รักเป็นทุกข์
การประสบกับสิ่งที่ไม่รักก็เป็นทุกข์*
และสรุป..
รักคือทุกข์..และ
แพนก็รู้ซาบซึ้งดีว่า
ไม่ว่าทุกข์หรือสุขเพียงชั่วครู่ชั่วคราวจากรักนั้นนั้น
ขึ้นอยู่กับกรรมของใครของคนนั้น
ว่าจะหนีพ้นบ่วงกรรมหรือไม่หรือจะต้องชดใช้ไปไม่รู้จบสิ้น
..
และ
ตนเพียงนั้นจักเป็นที่พึ่งแห่งตน
หากมิอยากหลงวนว่ายในวังเวร
ก็จงเพียรมีศีล สมาธิ
มีสติเกิดปัญญาพาพ้นทุกข์จากรัก
ได้สร้างเกราะว่าง
ให้ใจกระจ่างร้างไร้ให้เลิกยึดมั่นถือมั่น
หากชีวีทนดายเดียว
และแข็งแรงพอมีพ่ายต่อความเหงาเปลี่ยวสับสน
บนทางทอดยาวไกล..ไร้ใครเคียงข้างแบบทุลักทุเล....
แพนจึงพยายาม
หนีคะนึงด้วยการค่อยๆวางแผนอย่างช้าช้า
แพนรอเวลา
ค่อยๆขายทรัพย์สินทีละชิ้นทีละอย่าง
เพื่อเตรียมเก็บสตางค์
ซึ่งมากพอจะใช้ชีวิตได้อย่างดิบเดิมเรียบง่าย
ในวิถีไพรในวิถีธรรม..ธรรมชาติตราบเท่านาน
เป็นความหวังความสุขสงบในชีวิต
ที่เติมเต็มได้ด้วยลิขิตจากใจตัวเอง
และในยามเดียวดายลำพังนั้น
แพมก็พยายามพาตัวเองออกไปสัมผัสไพรสัมผัสดิน
ลืมให้สิ้นถวิลหวานถวิลหวังกับผู้ใด
และ
กับวันที่ฟ้าใสแดดทอสวย..
แพนอ่านพบคำโฆษณาในหนังสือท่องเที่ยว
ที่จะพาลดเลี้ยวชมไร่องุ่น กรุ่นกลิ่นไวน์
แม้นมิใช่ไร่ชาละวัน
โฆษณานั้น
ก็เขียนเชิญชวนอย่างดิบดี
ว่าทริปนี้จะมีแต่คู่รักร่วมทาง
เป็นทริปเดินทางให้ดื่มน้ำผึ้งฝันพระจันทร์หวาน
ให้สวาทวาบหวามไปกับไวน์รสดีมีแถม
ส่วนใครที่อกหักรักราน
หากทำใจมองผ่านสุขของคู่รักได้
ก็ยินดีต้องรับร่วมการเดินทาง..
แพนรู้สึกดี
ที่บอกว่าทริปนี้มีไวน์แจกเฉพาะผู้โดยสาร
มิผ่านให้คนขับรถ
มิฉะนั้นอาจลดเลี้ยวลงคูข้างทาง
และ
แพนผู้อยากหนีความระทมตรมซ้ำซาก
จึงตัดสินลากกระเป๋าเตรียมตัวเผชิญโชค
กับโลกของไวน์.ร้าย วัยรัก..นับสิบคู่
และ
ไม่นานแพน
ก็พบตัวเองประสานเสียงร้องเพลงร่วมขบวนในรถ
ที่งามงดด้วยกลิ่นไอทั้งภายนอกภายใน
อวลไปด้วยกรุ่นกลิ่นดวงดอกไม้ร่ายมนต์เสน่หา..
วันนั้น
ไกด์..หนุ่มหล่อต้องตะโกนโหวกเหวก
ผ่านไมโครโฟนดอกทานตะวันบานแฉ่ง
แข่งกับเสียงจ๊อกแจ๊กจอแจ
ที่เป็นนิสัยค่อนข้างแย่ของบางทัวร์คนไทย
ที่ไม่ค่อยตั้งใจฟังอะไรนอกจากแย่งแข่งกันพูดเอง..
หัวใจแพนไพรใจดวงเสรีราวนกไพร
ทะยานไกลเกินคำไกด์แนะนำ
แพนตั้งใจดื่มด่ำวิวงามล้ำสองฟากฝั่งด้วยใจงามเงียบภายใน
แม้นภายนอกนั้น
ใครจะทำอะไร หากระทบใจแพนได้เลยไม่..
หากใจเงียบงามว่างและไร้ร้างจะรับรู้ดูเห็น
สิ่งที่ใจไม่ต้องการ
ก็จะแค่เพียงผ่านราวสายน้ำไหล
ที่ไม่ขอเก็บกักพักไว้เป็นขยะใจ
ที่ไร้ค่าพารกใจ..เป็นยิ่งนัก
รถทัวร์สีขาวพราวเพ้นท์พร่าง
กระจ่างงามสดใสของลวดลายหลากสีนานาพรรณ
ดวงดอกไม้รับคู่รักคู่ขวัญ
สู่คืนฝันวันมหัศจรรย์รักกับการเดินทางไกล..
รถพาผ่านเส้นทางสายงาม
เนินสลอนอ่อนสีสลับสวย
เขียวขจีสีไพลสีทองสีตองอ่อนสีน้ำตาล
ที่เสลาล้างพร่างพันธุ์พฤกษ์
มีบึงบัวบึงใจขนาบข้าง
ในเส้นทางเลียบท้องทุ่งรุ่งรวงทอง
ดูเรียวรวงราวจะร่วง
ระย้าย้อยห้อยเคลียดินถวิลนาโคลนเลน
ไหวเอนไปตามพระพายพร่างพรม
ห่มหอมกรุ่นกลิ่นนาทองปองขวัญ
สวรรค์มนต์รักชาวทุ่งชาวนาไทย
หลอมละลายใจให้ละมุนละเมียดอย่างเหลือเกินแล้ว..
มีตาลเดี่ยวยืนต้นรอฝนรอรัก
อย่างฉากรักของสาวนารอท่าอ้าย
ที่ไร้ใจไม่ไหวครวญหวนกลับนา..
มีฝูงวัวควายเดินมาเป็นฝูง
เสียงกระพรวนในมโนพลันดังกรุ๋งกริ๋งๆ
นิ่งรับจับใจยามยลยินดำดื่ม
นั่นทุ่งทานตะวันบานจ้าไสวสว่างพร่างหลืองดั่งทองทา
คงรอท่าดวงอรุณอันอ่อนอุ่นมาโอบงามยามค่อยๆแย้มคลี่บาน
ให้ตระการตากระการใจตระการทุ่งไทยทุกทิศ..
พืชเกษตรที่สร้างงานสร้างรายได้อุทิศให้แด่ชาวไทย..
แพน..ยิ้มหวาน
หลังผ่านการดมดื่มไวน์สีทับทิมไปเพียงแก้วเดียว
เลือดในกายก็พลันซ่านซ่าส์
นวลนัยนานวลเนื้อพลันกลายสีชมพู
ดูราวรอท่าลบดายเดียวให้อวลอุ่นงามวาบหวาม
ในทุกอณูเนื้อ
ดูช่างงามซึ้งงามเศร้า
แม้นร่างร้าวไร้ใคร..ไร้ไหล่รองรับแบบคู่อื่นๆ
ก็ยังแย้มยิ้มชื่นมิฝืนใจด้วยดวงใจแสนเอิบงาม..
ยามชิดใกล้ธรรมชาติก็สุขใจก็สุขพอ..
รถที่ราวอยู่ในขบวนรถบุปผชาติ
ค่อยค่อยคลานพาหวานใจที่กำลังเบ่งบาน
ขึ้นเนินสลอนที่นอนทอดตัวทอดทอยไล่ละลดหลั่น
ราวภาพฝันภาพวาด
สลอนไศลเสลาเนินแล้วเนินเล่า
เฝ้าโอบกอดด้วยมวลดวงดอกไม้บ้าง
และขนาบข้างด้วยดงไร่ข้างโพด..ไร่องุ่น ไร่ทานตะวัน
ที่ราวย้อนคืนหลัง
คืนวันหนึ่ง
ให้แพนคนหัวใจอ่อนไหวอ่อนหวาน
ได้ซ่านซึ้งใจกับหลานน้าในดวงใจ
กอดคอเคียงไหล่กับคุณพ่อ..ร้องเพลง*เก็บตะวัน*
วันฉลองขวัญรับปริญญามหาบัณฑิต
กับหัวใจน้าแพนดวงช่างฝันนี้
ที่ใส่พลังรักปรารถนาดีร่ายบทกวี
ให้ทุกดวงใจนิ่งงันฝันพลีมีสุขไปด้วยกัน
ในคืนอันเต็มเปี่ยมด้วยคำว่าแสนภาคภูมิใจ.
..................
.
แพนมองออกไปนอกหน้าต่างรถ
เห็นความหมดจดของอากาศแสนดี
เห็นฟ้าที่แสนสรวย
ลมระทวยกลิ่นเกสรดอกไม้ป่า
ที่ทุกครายามรถหยุดพัก..
แพนจะพยายามสูดดมด้วยดวงใจ
และไหวซึ้งไปกับเวิ้งฟ้ากว้าง นภาสล้างหอมนวล
ด้วยมวลหมู่เมฆปอยปุยนุ่มนวล..
..........
และในที่สุด
เป้าหมาย..ที่ทุกคนรอ
ก็มาจ่ออยู่ในคลองตา
โรงแรมที่พักที่ราวโรงนาฝรั่ง
สร้างลดหลั่นไล่ไปตามไหล่ผา
และกระท่อมทับไม้ไผ่
ที่สร้างขนานไปกับบึงบัวมีสะพานทอดรอรับ
ให้จับพายวาดออกไปเด็ดบัวสาย มิขาดสายใยสวาทเสน่หา
รายล้อมกว้างไกลไปด้วยแปลงองุ่นสุดสายตา
ที่ห้อยพวงดกสุกสด
พร้อมจะนำมาแปรเป็นไวน์ไทย
ให้รสชาติไฉไลไม่แพ้ไวน์นอก
คลอเคลียด้วยสายหมอก
ราวกำลังยืนอยู่ในแคว้นใดแคว้นหนึ่งของยุโรป
และมีใครบางคนบอกว่า
ที่นี่พิสูจน์แล้วว่ามีโอโซนบริสุทธิ์เป็นอันดับเจ็ดของโลก
ใกล้ๆกันนั้น
แพน..ลองเดินเล่นไปชมวิวทิวทัศน์
เลยได้พบกับกระท่อมที่พักอีกแบบ
เป็นกระท่อมไม้ไผ่ซ่อนตัวอยู่ในเนินเขา
และมีที่ก่อสร้าง..ราวรังนกหลายๆรังอย่างแยบยล
มีเปลนอนนอกชานกระท่อม
ให้มาหอมดวงดอกไม้ไทยรายรอบสปาท้าแสงจันทร์พรรณราย
ให้มาสบตาหวานฉ่ำหากมาดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์
ดูเดือนนับดาวเคล้าคลึงร่างมิห่างคลอไคล้ไล้ลูบโลม
อาบประโลมด้วยหยาดสายแสงหวานผ่านคลอเคลีย..
และแลละลิบลงคือแปลงไร่องุ่นและไร่กุหลาบ
ที่กำลังออกดอกดาระดาด
แดงเหลืองแสดส้มชมพูพราวพร่างสะพรั่งพรึบ
อีกด้านคือไร่เหลืองทองละออละอองของทุ่งทานตะวัน..ไล่ฝันไปจรดเชิงชายเขา
แพน...
ไม่อยากเชื่อเลยว่า ตัวเอง
กำลังพาชีวีหนีกรุงกรงมาได้ไกลถึงเพียงนี้
นอนดูพราวดาว
ในท่ามกลางแมกไม้หอมสะพรั่งรินส่งกลิ่นจรุงใจ
ในมือมีแก้วไวน์บางใส
สีทับทิมแดงปลั่งที่แพนกำลังใช้จิบลิ้มชิมรส
อย่างละเลียดละเมียดละไม
อย่างช้าๆ....
ให้รสปร่าแสนหวานซ่านลิ้นแล้วถึงดื่มกลืน
นะเวลานั้น
เวิ้งหุบเขาดั่งสวรรค์สรวง
และ
สำหรับลูกทัวร์ที่มาลิ้มหวานน้ำผึ้งพระจันทร์
ช่างแสนน่าอิจฉา
ที่ได้นอนนับดาวใต้เงาจันทร์
ฝันเคียงข้างไปกับผู้เป็นที่รัก
ได้ทายทักคืนฝันกับที่นอนนุ่มม่านหมอนมุ้งสีขาว
ราวนอนในฮาเร็มแสนดี
ที่แสนอบอุ่นเป็นสุขทุกทิวาราตรีกาล
แสงจันทร์กับแสงเทียน
ที่ถูกจุดตามโคมส่องประโลมให้เห็นรำไร
ลอดเรียวร่องไม้ไผ่สีสุกทอง
ส่องประกายจรัสจ้าดิบเดิม
เพิ่มความอบอุ่นอ่อนหวานที่แสนงามแสนสงบใจ
และ
สำหรับแพน..แม้นจะนอนดายเดียว
หัวใจดวงเดียวดวงดีก็แสนมีความสุข
ที่ได้ชิดใกล้แมกไม้และขุนเขา
ในเงื้อมเงาไพรฝันพระจันทร์หวาน
ที่หวังมานานวัน
กว่าจะได้มาสัมผัสฝันอย่างในคืนวันนี้...
ได้เห็นวิวขุนเขาในเงาฝน
กมล
ได้ยินเสียงไผ่กระทบสายลมพรมพร่าง
แม้นจะอ้างว้าง
ทว่าช่างงามเงียบดื่มด่ำล้ำลึกในรู้สึกเสียเหลือเกิน...
แพน..แลลอดไป
เห็นคู่รักนั่งตรงชานพักผ่อนเหมือนรอคอยตะวันลา
ให้ถึงเวลาบรรยากาศพลบค่ำ
ที่มีแสงเทียนสีอำพันให้สบตา
พากันดูพระอาทิตย์ลาลับเหลี่ยมโลก
ให้ซาบซึ้งปานประหนึ่งทิพยวิมานมาเยือน..
แพน..คนไร้คู่
ค่อยๆถือแก้วไวน์
และเดินดายเดียวลงไปตามบันไดวน
ลงไปยังเนินเขาเบื้องล่างห่างๆความหวานซึ้ง
ที่ทั้งดีใจและอึ้งอั้นด้วยดายเดียว
แม้นจะเพียงชั่ววูบวับรู้ดับทัน
แพนค่อยๆทรุดตัวลงนั่ง
ใต้กิ่งลั่นทมดอกดกมีเด็กสาวหน้าตาใสซื่อ
ย่อตัวลงทำท่ารอจะขอเติมไวน์ให้
แพน..แย้มยิ้มและชวนคุยถามบ้านอยู่แถวนี้ไหม
และทำไมที่ดินแถวนี้สวยจังและยังพอมีใครบอกขายมั้ย
สาวน้อยใสซื่อเล่าความงามเรียบง่าย
ในการใช้ชีวิตของผู้คนชนบทแถวนี้
ที่แสนมีความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่
ที่เธอเติบมาตั้งแต่ยามเยาว์วัย
ที่ได้หล่อหลอมใจให้รักที่จะงาม..*ให้*
และเธอ..แสนใจดี
และยินดีจะอาสาพาแพนไปดูที่ดินในวันรุ่งขึ้น
ที่เธอ..เล่าว่างามมาก
และแถมยังมีบ้านเก่าแสนสวย
ที่เจ้าของสร้าง
และทิ้งร้างไร้ไว้และประกาศขายนานมากแล้ว
แต่ไม่มีใครกล้าซื้อเพราะถือเรื่องโชคลาง
เนื่องจากสร้างเสร็จไม่นาน ยังไม่ทันย้ายมาอยู่
เจ้าของคนผู้ชาย
ก็มาเกิดอุบัติเหตุพรายพลัดพราก
ระหว่างขับรถมาตรวจดูความเรียบร้อย
ที่จะสร้างเตรียมไว้ให้เป็นดั่งเรือนหอรอรัก
รอสาวคนรักที่กำลังจะเรียนจบ
และกลับมาจากเมืองนอก
เขามิบอกหวังจะให้เธอตื่นเต้นเห็นฝันในวันที่มาถึง
ซึ่งเธอคนดีชอบที่จะมีวิมานในไพรพง
เพราะหลงรักในลำเนาไพร
ซึ่งเธอ..ก็ทำใจไม่ได้ ไม่แม้จะกรายมาดู..หลังจากนั้น..
แพน...สนใจ
และไม่ใส่ใจในประวัตินั้น
เพราะสำหรับเธอนั้นมิได้ฝันจะทำเป็นเรือนหอรอรักใคร
หัวใจดายเดียวต้องอาศัยเปลี่ยวเหงาลำพังอยู่แล้ว
แพนจึงนัดกับสาวน้อยในวันรุ่งขึ้น
แม้นขบวนรถจะต้องกลับกรุงและแวะเที่ยวท่องต่อ
แพนก็เลยจำต้องขอแยกวง
ด้วยหลงใหลในมนต์เสน่ห์แห่งหุบไพรนี้ที่ราวมีชะตาต้อง
และ
ลองมาตรองดูทีหลัง
แพน..ถึงรู้ว่า...นี่คือชะตาฟ้าลิขิตมิผิดเลย..
เช้าต่อมา
สาวน้อยขับรถกระบะพาแพนไปดูด้วยตาตนเอง
ที่เธอเองลงทุนไปขอกุญแจจากคนดูแลมาแล้ว
รถกระบะขับผ่านถนนกรวดหินเส้นทางทุลักทุเล
ที่สองฟากฝั่งยังเต็มไปด้วยไร่องุ่นงาม
และสลับแซมด้วยไร่กุหลาบและไร่ข้าวโพด
สลับบางที่ที่มีไร่ผักสดเป็นระยะๆ ไล่ลดหลั่นไปตามเนินเขา
..
และนั่นราวภาพงามฝันแสนประทับใจ
ฝูงวัวลายฝูงใหญ่ก้มเลาะเล็มหญ้าดูท่าทางแสนมีความสุข
แพนแทบอยากผวาร่างลงไปกอดรัด
เมื่อประหวัดรำลึกนึกถึงใครคนหนึ่ง
ที่หลงซึ้งในกลิ่นวัว..กลั้วเกลือกกอดรัดมาด้วยกันในวันเยาว์
นานที่เดียวกว่าจะเลี้ยวผ่านไร่ต่อไร่ทั้งไร่ร้าง
ทั้งที่ยังงามด้วยพืชพรรณเพิ่งเพาะปลูก
นอกเหนือจากไร่รายรอบที่แวดล้อมด้วยไร่ผักสดสวยงาม
และอากาศแสนหวานสดชื่นแล้ว
ยังมีสภาพบ้านชาวชนบทวิถีใจ
แบบชาวบ้านชาวไพรที่ยังงามน้ำใจมีแต่จะให้
ปลูกกระท่อมทับสลับกันไปในระหว่างทางทอดสู่
*****
และ
ยามรุ่งสาง
กับสายหมอกบางเบา พร่างพรมห่มไร่องุ่นงาม
และเมื่อแสงแดดแรกของดวงอาทิตย์อ่อนอุ่นแย้มงาม
แพนก็ถึงที่หมายชายคาแห่งรักรอ
ราวฝันไป
หัวใจแพนเต้นตึกตักๆ
เมื่อพยายามแหวกรั้วไม้เข้าไปยังบ้านภายใน
ที่นะบัดนั้นพลันสว่างกรนะจ่างงาม
ในท่ามกลางแสงอาทิตย์แรกแย้ม
บ้านสีชมพู...
ดูข้างนอกเก่าคร่ำหากงามล้ำ
ด้วยความคลาสิคแห่งสีที่ดูดิบเดิม
ราวบ้านของชาวเกาะซิซิลีในศตวรรษที่17
มีเพดานโค้งราวโรงนาโบราณที่ไว้ใช้ผลิตไวน์
มีบานไม้ประตูหน้าต่างแข็งแรง
และที่แสนประทับใจแพนคือ
ทุกโทนสีในบ้านเป็นสีเถื่อนดิบดูดี
ทั้งในห้องนอนที่มีเครื่องเรือนย้อนยุคน้อยชิ้น
และมีประตูไม้ทาสีแดง
มีเตาผิงยังดูใหม่
มีเฟอร์นิเจอร์อันงามวิจิตรวิไลแม้นไม่กี่ชิ้น
เป็นภาพเขียนสดใสแสนงาม
ภาพทุ่งทานตะวันอันกระจ่างใจไสวสว่าง
เฟื่องฟ้าเลื้อยพาพันมาจากรั้วด้านนอก
โน้มกิ่งหวานบานแฉล้มมาแตะแต้มห้องนอน
ให้ยิ่งงามซึ้งแบบตะวันออก
จนราวระเบียงเคียงห้องนอน
ถูกคลอเคล้าด้วยเจ้าดวงดอกไม้สดสีให้ชีวีสดใส
ไหนจะความงามภายนอกบ้าน
ในท่ามกลางไร่องุ่นและพรรณไม้เลื้อยพันรกปกคลุม
หลายพันธุ์หอมพร่าง
ตรงลานเทอเรซจรัสจรุงใจ
ให้แพนฝันไกลถึงอาหารค่ำใต้แสงเทียน
ที่คงได้ดื่มด่ำกำซาบรับประทาน
ท่ามกลางความดิบเถื่อน
แต่งดงามเกินบรรยาย
คล้ายฉากในหนังที่งามเกินจริง
งามจรุงจรัสใจด้วยไม้เมืองร้อน
อ้อนสายลมอ่อนอุ่นแลงามดุจดังภาพวาด
หัวใจแพนจึง นึ่งขึงราวถูกตรึงกับงามแปลกนี้
ราวกับว่าผู้สร้างบ้านวิมานไพรวิมานดินแห่งนี้
จะรู้ใจถอดใจแพนออกมา
เพราะแพนมักรักความงามดิบเหว่ว้า
และด้วยสีแสงด้วยดวงดอกไม้ที่รอร่ายมนต์รัก
ให้พักใจเงียบงามได้ในทุกยามแห่งฤดูกาล
ที่แพนหวังวาดให้อยุ่ท่ามกลางไร่องุ่น
และไร่กุหลาบราวเคยฝันไว้อย่างไร้ที่ติทีเดียว
และ
นาทีนั้น
แพนรู้ดีว่านี้คือ..*บ้านของแพน*
และไม่ว่าจะต้องเทเงินจนหมดบาทสุดท้าย
แพนก็ต้องได้บ้านหลังนี้ไว้ในครอบครอง
แพนจะใช้หัวใจเททุ่มซื้อ
ด้วยจิตวิญญาณรักภักดิ์พลีที่รอคอยมาแสนนาน
หวังฝากร่างใจไปตราบถึงวันสุดท้าย..
แห่งชีวีชีวิตสถิตเป็นนิรันดร์นะที่แห่งนี้
และ
แพนใช้เวลาไม่นานวัน
ฝันแพนก็เป็นจริง
และ
กับการปรับปรุงฝัน
ให้เป็นงามจริงที่งามยิ่งกว่าเดิม
ทุกคืนค่ำแพนนอนหลับฝันดีบนเตียงโบราณ
ท่ามกลางแสงตะเกียงริบหรี่
กับ
งามเฟื่องฟ้าสีสันเฉิดฉันท์สดใสเลื้อยพันพร่างระเบียงกว้าง
ไว้ยืนชมเชิงชายเขา
ในเงาเงื้อมงามไร่องุ่นสดสด
ให้รสชาติแสนดี
ที่กรุ่นหอมเคียงกุหลาบสะพรั่งพรึบ
และจะนึกไม่ถึงว่า
ข้างนอกนั่น
มีคอกวัวได้มาตรฐาน
ที่มีวัวนมพันธุ์ดียี่สิบตัว
ที่ได้มาจาการที่มีคนซื้อชีวิตสะเดาะเคราะห์
และ
แพนขอมาเลี้ยง
ขอเพียงน้ำนม จะไม่มีการฆ่า
แพน..พยายามใช้ชีวีอย่างงามเงียบ
ไม่มีทีวี มีแต่วิทยุเก่าพอฟังข่าวและเพลงได้
มีมากมาย
ก็หนังสือแสนรักและหนังสือธรรมฝึกจิต
แพนพยายามใช้ทุกวิถีวิธีธรรมชาติพึ่งพา
และไม่ว่าขยะหรือข้าวของเหลือใช้อะไร
แพนจะนำไปใช้ประโยชน์อีกครั้ง
และ
นี่คือชีวิตที่แพน เลือกแล้ว
ได้อยู่กับอิสระเสรี
และอุทิศตนทำสิ่งดีดีเพื่อชุมชนในทุกทาง
...............
แพนคงอยู่ในภวังค์นานไป
ได้ยินเสียงหวานใส
เตือนบอกว่าพายุกำลังตั้งท่าจะกลับมาใหม่
ให้แพนรีบไปเสียก่อนฝนจะเทสายอีกครั้ง
แพนรีบพาร่างออกมาท่ามกลางลมที่พัดแรงขึ้นๆ
รีบขับรถออกจากร้านกาแฟอย่างรวดเร็ว
ไม่นาน แพนคิดว่าคงจะได้ซุกตัวใต้ผ้าห่มอบอุ่น
ฟังเสียงลมครางฟ้าครวญ
ที่แพนมักชอบฟังสายฝนดนตรีใจ
ที่แสนไพเราะหวานพริ้งพราว
เศร้ารัญจวนใจเสียไม่มี
ฝนยังคงตกหนัก..จนสะท้อนพื้นถนน
เกิดประกาบวาววับราวหยาดเพชรพร่าง
แพนพารถลงเนินช้าๆก่อนที่จะตีวง
เลี้ยวโค้งถึงทางแยกข้างหน้าเข้าสู่ถนน..บ้านไร่แสนรัก
แต่นั่น...
แพนเห็นอะไรบางอย่างยืนขวางถนนอยุ่ตรงหน้า
วัว..ตัวเมียที่เบิ่งตาอย่างงุนงง สงสัยสะท้อนแสงไปแวววาว
แพน..ตัดสินใจด้วยสัญชาติญาณจะหยุดรถ..
เธอเหยียบเบรค!
และทันที..
รถก็ลอยละลิ่วหมุนคว้างไปตามแรงลื่นของถนน
พลิกหลายคลบก่อนจะตกไปข้างทาง
ในนาทีฉุกละหุกนั้นแพนรู้สึกราวกับว่ารถ
พุ่งไปข้างหน้าอีกและชนกับบางสิ่งบางอย่าง
อย่างรุนแรงจนสะเทือนไหว..!!!!!
แพนกรีดร้องเสียงดัง..ก่อนที่สติจะพลันดับวูบไป.........
**************
4 กรกฎาคม 2547 23:31 น.
พุด
คืนนี้แพนรอดูบอล..สอนใจ
ใครจะชนะจะแพ้..ก็แค่เกมกิฬา
หากทว่า
คงมากมายน้ำตารอท่าสำหรับผู้แพ้
และแน่นอน
ไม่มีใครร้องไห้ได้นาน
ต่อให้รานร้าวเศร้าใจอย่างไรสักเพียงไหน
เมื่อ...
คืนฝันวันวานผ่านไปกลายเป็นอดึต
ทุกดวงใจ
ก็ต้องพยายามค้นพบจบด้วยคำว่า
ลบลืมเลือนหาทางออกบอกตัวเอง
และ
แพน..ค้นพบว่า
ทุกดวงชีวีที่เรานี้เศร้าดายเดียวเป็นยิ่งนัก
เพราะเรานั้นมักผูกพันยึดติดกับคำว่า..กาลเวลา
หากเราไม่มีอดีตไม่มีอนาคต
ชีวิตเราก็คงหมดจดงดงามใจ
นะทุกดวงใจ
และ
ทุกคนดี
แพนจะรจนาสดไปเรื่อยๆนะคะ
ฟังเพลงนี้ก่อนดีกว่าค่ะ
http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=290
และวันนี้
แพนได้ไปแสดงความยินดีไปงานซ้อมใหญ่
รับปริญญาที่มหาวิทยาลัยกลางกรุงมาค่ะ
ไปถ่ายรูปกับหนุ่มหล่อล่ำมหาบัณฑิต
งานนี้งามมากค่ะ
เป็นภาพแสนประทับใจอย่างที่สุดเลย
และ
แถมวันนี้หนุ่มครีพแลนด์คนดียังมีน้ำใจต่อสายมาหา
ก็คงจะเหว่ว้าหัวใจแล้วละซีนะจะมีอะไรนะ..
แพน..ขอพาหัวใจสะออน
ออกไปเดินดายเดียวแอบดูเดือนครึ่งดวงก่อนนะคะ
เดือนครึ่งดวงแอบซ่อนหน้าหวานหวานอยู่ในม่านเมฆ
และงามเงาซุ้มการะเวกหอมพร่างเลยค่ะ
แพนเลยอดใจไม่ได้ค่อยๆเด็ดดอมถนอมกลีบ
กลัวร่วงพ้อรอลา..มาหลายดอกดวงค่ะ
แพนไม่ง่วงเลยเพราะวันนี้
ยามตะวันสนธยาที่ฟ้าฉ่ำฉ่ำหลัวๆ
แพนเปิดโคมไฟอบอุ่นอ่าน*พลังแห่งจิตปัจจุบัน*
หนึ่งในหนังสือดีที่สุดที่วางแผงในช่วงหลายสิบปีนี้
เพระทุกประโยคนั้นเต็มไปด้วยพลังและสัจจธรรม
และพลบค่ำในท่ามกลางความเงียบ
หัวใจดวงนิ่งงันสงบงาม
ก็ราวเข้าสู่ภวังค์ไร้มิติลึกเลยค่ะ
รู้สึกราวได้นิทราไปอย่างอิ่มเต็ม
แพนจะแนะนำหนังสือแสนดีแสนมีค่ามาสักนิดสักหน่อยนะคะ
บทนำ..ความเป็นมาของหนังสือเล่มนี้..
*ผมแทบไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย
ผมอยากจะเล่าย่อๆถึงความเป็นมาเป็นครูฝึกพลังแห่งจิตนี้
ได้อย่างไรและทำไมถึงเขียนหนังสือเล่มนี้ออกมา
ก่อนผมจะอายุสามสิบ
ชีวิตผมเต็มไปด้วยความวิตกกังวล
หดหู่ และหลายครั้งที่คิดจะฆ่าตัวตายเสียให้รู้แล้วรู้รอด
จนถึงวันนี้ผมยังรู้สึกเลยว่า
นี่ผมกำลังเล่าถึงชีวิตในอดีตของตัวเองหรือของคนอื่นกันแน่..
คืนหนึ่ง
หลังจากวันครบรอบวันเกิดปีที่ 29 ของผมไม่นานนัก
ผมตื่นขึ้นมากลางดึกพร้อมกับความรู้สึกแย่ๆเช่นเคย
แต่..วันนั้นผมรู้สึกแย่กว่าทุกครั้ง
ความเงียบสงัดในยามราตรี
เงาสลัวๆของเฟอร์นิเจอร์ทอดยาวอยู่ในห้องมืด
ผมได้ยินเสียงรถไฟวิ่งผ่านอยู่ไกลไกล
อะไรๆมันดูน่าขยะแขยงไร้ค่าไปเสียหมด
ที่แย่ที่สุดคือชีวิตผม
ไม่รู้ผมจะมีชีวิตอยู่ท่ามกลางความทุกข์นี้ไปทำไม?
ผมจะดิ้นรนต่อสู้ไปเพื่ออะไร?
ผมรู้สึกอยากจะทำลายทุกสิ่ง
แม้กระทั่งชีวิตของตัวผมเอง
ผมไม่อยากมีชีวิตอยู่ในโลกนี้อีกต่อไปแล้ว
ผมเฝ้าแต่ครุ่นคิดเรื่องความตาย
แล้วจู่ๆ
ผมก็ผุดคำถามขึ้นมาในหัวใจว่า
ในตัวผมเนี่ย มันมีตัวตนมากว่าหนึ่งหรือเปล่า
เพราะถ้าผมไม่สามารถทนกับตัวผมเองละก้อ
แสดงว่าจะต้องมีอีกตัวตนหนึ่งในร่างของผมที่คอยปฏิเสธ
แต่ที่แน่ๆในตัวตนทั้งสองนั้น
ตัวตนหนึ่งต้องเป็นตัวจริง
ความคิดที่แปลกนี้มันทำให้ผมพิศวง งงงวย
หัวสมองผมหยุดคิด
ผมรู้สึกตัวดีอย่างสมบูรณ์
และในหัวอันว่างเปล่าไม่มีความคิดใดใด
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจมอยู่ในวังวนของพลังงาน
มันค่อยๆจมลง เร็วขึ้น เร็วขึ้น
ความกลัวเริ่มเกาะกุมจิตใจผม
ตัวผมสั่นเทา
ผมได้ยินเสียงถ้อยคำว่า ไม่ต่อต้านอะไรเลย
ราวกับว่ามันพูดอยู่ข้างในหน้าอกของผมเอง
ผมรู้สึกตัวเองถูกดูดลงไปในที่ว่าง
ผมรู้สึกว่ามันเป็นที่ว่างข้างในตัวผมมากว่าที่ว่างข้างนอก
ทันใดนั้น...
ไม่มีความกลัวเหลืออยู่อีกต่อไป
ผมปล่อยให้ร่างของตัวเองจมดิ่งลงไปในที่ว่างนั้น
แล้ว
ผมก็จำสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น..ไม่ได้เลย!
เสียงนกร้องนอกหน้าต่างปลุกผมตื่น
ผมไม่เคยได้ยินเสียงแบบนี้มาก่อน
ผมยังคงหลับตา..
ผมเห็นภาพของเพชร
ใช่สิ!
ถ้าเพชรเปล่งเสียงได้ เสียงมันคงเป็นอย่างนี้นี่เอง
ผมลืมตาตื่น
แสงแดดยามเช้าส่องผ่านผ้าม่านเข้ามา
ผมไม่ได้คิด แต่...ผมรู้สึก!
ผมรู้ว่ามันต้องมีอะไรมากไปกว่าแสงสว่างที่คุ้นเคย
แดดอุ่นๆที่ทะลุผ่านผ้าม่านนั้น
มันพึงพอใจกับสภาพของมันเอง
ผมรู้สึกว่าตัวเองน้ำตาคลอ
ผมลุกขึ้นเดินรอบห้อง
มองดูสิ่งต่างๆ
ผมรู้ดีว่าผมไม่เคยมองมันอย่างจริงจัง
มาก่อนเลยในชีวิต
ทุกสิ่งทุกอย่างดูใหม่
ทั้งๆที่มันอยู่อย่างนั้นมานานแล้ว
แต่เหมือนเพิ่งจะมาปรากฏเป็นรูปเป็นร่าง
ให้เห็นก็วันนี้
ผมหยิบจับสิ่งต่างๆไม่ว่าจะเป็นดินสอ ขวดเปล่า
ผมรู้สึกพิศวงกับความงามและความมีชีวิตของพวกมัน
วันนั้น
ผมออกเดินไปรอบเมืองด้วยความตื่นตาตื่นใจกับ
ความมหัศจรรย์แห่งชีวิต
ราวกับว่าผมเพิ่งจะลืมตาขึ้นมาดูโลกใบนี้เป็นวันแรก
ห้าเดือนต่อมา ผมใช้ชีวิตอย่างสงบสุข
ไม่มีอะไรมาสะดุดความสุขสำราญใจของผม
ความรู้สึกแรงกล้าในใจผมค่อยๆลดน้อยลง
บางทีผมอาจจะกลับเข้าสู่ภาวะปกติก็เป็นได้
ผมว่าตัวผมสามารถทำอะไรกับโลกใบนี้ได้
แม้จะรู้ดีไม่มีอะไรที่ผมทำแล้ว
มันจะเติมสิ่งที่ผมมีอยู่ให้เต็มไปกว่านี้แล้วก็เถอะ
ผมรู้ดีว่ามีอะไรอบางอย่างเกิดขึ้นกับผม
ตอนนั้น ผมไม่เข้าใจเท่าไหร่หรอก
จนกระทั่งหลายปีผ่านมา
ผมได้อ่านเรื่องราวเกี่ยวกับ *จิต*
และพูดคุยกับปรมาจารย์หลายท่าน
ผมจึงได้รู้ว่า
สิ่งที่ทุกคนเสาะแสวงหานั้นได้เกิดขึ้นกับผมแล้ว
ผมเข้าใจสภาพความกดดัน
ความทุกข์ทรมานยามดึก
ที่ต้องคอยบังคับให้จิตหลุดพ้นจากภาวะ
เศร้าสร้อย หวาดกลัวที่คอยหลอกหลอนไม่มีสิ้นสุด
การที่สามารถถอนตัวเองออกจากห้วงทุกข์นั้น
เปรียบเสมือนกับการปล่อยลมออกหมดจน
ความทุกข์ทรมาน..มลายหายไป
สิ่งที่คงเหลืออยู่นั้น..
คือธรรมชาติ ที่แท้จริงของผม
เป็นตัวผมเอง
จิตบริสุทธิ์ก่อนที่จะผูกติดกับรูปลักษณ์อื่นใด
จากนั้น ผมได้เรียนรู้ที่จะเข้าถึงดินแดนไร้มิติ
อันเป็นนิรันดร์อยู่ภายใน
ซึ่งตอนแรกผมนึกว่ามันเป็นที่ว่างที่ดึงผมลงไป
ผมดำรงชีวิตอยู่ในสติตลอดมานับแต่นั้น
ผมเริ่มมีความสุขกายสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
มันต่างกันลิบลับกับเมื่อก่อน
มันเป็นช่วงเวลาหนึ่งที่
ผมเหมือนถูกปล่อยให้อยู่กับตัวเอง
ไม่มีญาติพี่น้อง ไม่มีงาน ไม่มีบ้าน
ไม่มีฐานะทางสังคมใดใด
กว่าสองปีที่ผ่านมา
ผมนั่งอยู่บนเก้าอี้ในสวนสาธารณะ
ซับความหฤหรรษ์อย่างยากจะหาอะไรเปรียบ
ช่วงเวลาที่สวยงามเหล่านั้นผ่านมาแล้วย่อมผ่านไป
แต่สิ่งที่คงอยู่กับผม
คือพลังแห่งความสงบที่แฝงอยู่
บางทีมันแรงกล้าจนสัมผัสได้
แม้แต่คนอื่นก็รู้สึกได้เช่นกัน
และบางทีมันแอบอยู่ลึกๆคล้ายกับเสียงดนตรีคลออยู่ไกลๆ
ผู้คนมักเข้ามาถามผมว่า
ฉันอยากได้สิ่งที่คุณมีให้ฉันได้ไหม
หรือบอกฉันสิฉันจะหามันได้จากที่ไหน?
ผมตอบเขากลับไปว่ามันอยู่ในตัวคุณนั่นแหละ
เพียงแต่คุณไม่รู้เท่านั้นเอง
เพราะยังมีบางสิ่งรบกวนอยู่ในใจคุณ
คำตอบนั้นทำให้กลายมาเป็นหนังสือที่อยู่ในมือคุณเล่มนี้
ก่อนที่จะรู้ตัว
ผมมีรูปลักษณ์ภายนอกอีกครั้ง
ผมกลายเป็นครูฝึก พลังแห่งจิตเข้าแล้ว!.
**************
หนังสือนี้เป็นหัวใจหลักของงานผม
พอพอกับการปาฐกถาของผม
ไม่ว่าจะบุคคลทั่วไปกลุ่มเล็กๆของคนที่ใช้เวลากว่าสิบปีแสวงหา
*สุขภาวะทางจิต*
ทั้งในยุโรปและอเมริกาเหนือ
ผมต้องขอบคุณพวกเขาด้วยความจริงใจต่อความกล้า
ความเต็มใจที่ยอมอ้าแขนรับความเปลี่ยนแปลงภายใน
คำถามที่เป็นประโยชน์
การยินดีรับฟัง
หนังสือเล่มนี้จะเป็นรูปร่างไม่ได้เลย
ถ้าขาดพวกเขาเหล่านั้น
แม้ว่าจะเป็นเพียงชนกลุ่มน้อย
ที่ริเริ่มค้นคว้า
*เรื่องสุขภาวะทางจิต*
ที่กำลังขยายตัวเพิ่มขึ้น
คนที่เข้าถึงจุดที่สามารถฝ่าแนวคิดเดิมๆ
ที่ทำให้มนุษย์ตกเป็นทาสของความทุกข์
ผมเชื่อว่าหนังสือเล่มนี้จะช่วยเปิดทาง
ให้กับผู้ที่พร้อม
ที่จะรับความเปลี่ยนแปลงภายในอย่างสุดขั้ว
จะเป็นตัวจุดปะทุให้เกิดความเปลี่ยนแปลง
ผมหวังว่าหนังสือเล่มนี้จะถึงมือผู้ที่เห็นค่า
แม้ว่าเขาจะไม่พร้อมที่จะฝึกฝน
หรือเปลี่ยนแปลงเต็มตัวในวันนี้
แต่มันเป็นไปได้เสมอ
ที่
เมล็ดพันธุ์ที่หว่านไว้
จากการอ่านหนังสือเล่มนี้
จะไปรวมตัวกับเมล็ดพันธุ์แห่งสติปัญญา
ที่อยู่ในตัวมนุย์ทุกคน
และมันจะแตกหน่อยืนต้นอยู่ในตัวเขาเองต่อไป..
*ทั้งหมดนั้นคือ ความในใจของผู้เขียนค่ะ
เอ็กค์ฮารท์ โกลเลอ
เกิดในประเทศเยอรมันนี
ที่ที่เขาอาศัยอยู่จนอายุสิบสาม
และ
หลังจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยลอนดอน
เขาเป็นนักวิชาการด้านวิจัย
และผู้ควบคุมการสอนที่มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์
เมื่อเขาอายุ 29
การเปลี่ยนแปลงทางจิตวิญญาณที่ลึกซึ้ง
ได้สลายภาพลักษณ์เดิมๆ
และเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตของเขาอย่างสิ้นเชิง*
***********
แด่ทุกดวงใจ...
จริงๆแล้ว
แพนอ่านหนังสือเล่มนี้
อย่างละเมียดละไมอย่างช้าๆ
และค้นพบว่า
แนวคำสอนและความคิด
ก็คล้ายๆกับศาสนาพุทธของเรา..
จากพระบรมศาสดาเอกของเรา
ให้รู้ธรรมชาติชีวิตจากตัวตนเราเอง
ให้เราเพียรเพ่งพินิจค้นหาความจริง
จากภายในใจเราเอง
ให้
หยุดคิดให้ได้
ใช้เพียงสติกำหนดลมหายใจ..
อยู่กับความจริงเป็นปัจจุบัน
และ
สารพันทุกทุกข์ปัญหาจะคลี่คลายบางเบา
ด้วยหัวใจดวงดายเดียว
ที่เราจะมิเหงาเปลี่ยว
ให้เราเพียรพยายาม
สร้างสมาธิมีสติและปัญญาในการใช้ชีวีอย่างงดงาม
อย่างผู้ถึงพร้อม..ตายก่อนตาย..
ในท่ามกลางโลกไร้แล้งสับสนร้อนระอุใบนี้
ที่นับวันจะบิดเบี้ยวขมึงเกลียวให้ทุกดวงใจไหวหวั่น
ด้วยความกลัวด้วยความเหงา
และ
สิ่งงดงามเงียบงันพลังแห่งจิตภายใน
ก็จะบังเกิดนะกลางดวงใจใสงามของเราเอง
คนดี..
หนังสือเล่มนี้ผู้เขียน
เพียงนำมาสอดประสานกับความรู้สึก
เบื้องลึกของมนุษย์ผสมจิตวิทยาและความจริง
ที่เรามักมองหาและหวังว่า
สิ่งภายนอก..คน และ..วัตถุภายนอก
จะมาเติมเต็มจิตวิญญาณเราได้
คงหาใช่ไม่..
และด้วยดวงใจ
สักวันหนังสือสามเล่มที่เขียนโดยท่านผู้นี้
จะได้ไปอยู่ในทุกมือผู้ที่แพนรักและหวังจักบันดาลใจ
ให้คิดเย็นคิดเป็นเห็นโลกงามแม้จะต้องใช้เวลาแสนนาน
เพื่อค้นหานิยามแห่งความจริงของชีวีชีวิตค่ะ
ด้วยรักล้นใจนะคะ
และ
แพนจะนำมาเพิ่มเติมใจ
มาฝากใหม่นะคะ
เมื่อยพิมพ์แล้วค่ะ
นะคืนนี้นะวันนี้
4 กรกฎาคม 2547 09:49 น.
พุด
ตื่นมารับอุษาหอม
รับดวงดอกน้ำค้างระรินรด
หยดเพชรพราวกลิ้งงามอะคร้าวกลางใบพฤกษา
รับกลิ่นถวิลหาถวิลหวังถวิลหวานจากงามพวงพะยอม
รายรอบล้อมวิมานไพรวิมานภักดิ์
ฟังบทเพลงรักบทเพลงฝัน..และ
อยากแบ่งปันปลอบประโลมทุกดวงใจในร่มรักนะคะ
ฟังด้วยกันสิคะ
http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=1873
โลกแห่งความฝัน
ใหม่ เจริญปุระ : : Key Ab
เมื่อชีวิต ยังรักที่จะฝัน
และบอกกับใจ ทุกวันที่ผ่านมา
ด้วยปีกแห่งฝัน จะโบนบินไปถึงฟ้า
หวังจะไปให้ถึงในซักวัน
กว่าชีวิต จะพ้นไปอีกวัน
อีกกี่ความฝัน ที่ฉันจะไขว่คว้า
อีกกี่คำถาม ที่รอคอย การค้นหา
แล้วถึงรู้ว่ามัน ไม่มีจริง
โลกแห่งความจริง
ฉันเป็นเหมือนคนตาบอด
โลกแห่งความฝัน
ฉันมองเห็นวันสดใส
แต่ในวันนี้ โลกแห่งความฝัน
ทอดทิ้งฉัน ไปไหน
โลกไม่สดใส เหมือนวันก่อน
กว่าจะรู้ ชีวิตคืออะไร
กว่าจะรู้ หัวใจคงอ่อนล้า
เฝ้ารอความฝัน
ให้ตกตะกอนช้า ช้า
เพื่อให้ฝันชัดเจน และเป็นจริง
โลกแห่งความจริง
ฉันเป็นเหมือนคนตาบอด
โลกแห่งความฝัน
ฉันมองเห็นวันสดใส
แต่ในวันนี้ โลกแห่งความฝัน
ทอดทิ้งฉัน ไปไหน
โลกไม่สดใส เหมือนวันก่อน
กว่าจะรู้ ชีวิตคืออะไร
กว่าจะรู้ หัวใจคงอ่อนล้า
เฝ้ารอความฝัน
ให้ตกตะกอนช้า ช้า
เพื่อให้ฝันชัดเจน และเป็นจริง...
***************
และพลันหัวใจ
แสนสุขสงบพบดายเดียวล้ำลึก
เหมือนหยาดน้ำค้างในไพรพฤกษ์ร่ำระรินในยามดึก
ที่รู้สึกราวดั่งจะดื่มกินได้
พอรุ่งรางก็จางหายไป
ไม่มีอะไรเป็นนิรันดร์
ในโลกฝันราวคืนวันไร้มิติแห่งกาลเวลา
หยาดฝนจากฟ้าดั่งน้ำตานางฟ้า
ดั่งน้ำค้างจากตาค้างคาใจ
ตกผลึกดั่งเพชรใสนิ่งงามนะกลางใจ
น้ำตาใจหยุดไหลนานแล้ว
เสียงแผ่วแผ่วแว่วหวานมาจากโค้งคุ้งรุ่งอรุณแห่งปลายฟ้า..
เลือนหายไปกาลเวลากับสายลมอ่อนอุ่นในยามค่ำ
ทุกสิ่ง
แปรผันยอกย้อนลวงหลอนหลอกใจไปวันวัน
ก็เท่านั้นเท่านี้ชีวันชีวีมนุษย์
มิรู้สิ้นสุดตราบใดยังไม่ค้นพบความจริง
ว่าทุกสิ่งคืออนิจจังอนัตตา
รู้ลบลืม..
คำว่า..*กาลเวลาในอดีตอนาคต*
สร้าง
เพียงหมดจดใจจับกับปัจจุบันทุกวินาที
มิมีโลกฝันใดไม่มีโลกในอดีต
ไม่มีเจ้าไม่มีใจใครมาทำให้ทุกข์ทนหม่นหมองครองใจนาน
ไม่มีหวานกมลรอใคร....
มี
เพียงใจใสนิ่งนิ่ง
ทิ้งระทมทับดับด้วยดวงดอกความดี
กำลังผลิงามนะกลางใจ
ที่รู้ทันเท่า เพียงเท่านั้นเท่านี้นะชีวีขวัญยอดดวงใจ
แล้ว
ทุกสิ่งในโลกนี้
จะสดใสหอมหวานดั่งดวงดอกไม้ตระการ
รอคลี่กลีบแย้มบาน
ให้ใจสัมผัสละมุนกรุ่นกลิ่นได้ทุกนาที
รู้เพียงนาที นี้เรายังมีดวงตาดีดวงใจงาม
มองทุกงามในสรรพสิ่ง
รู้นิ่งพินิจ..มีสติมีสมาธิ
มิหลุดไหลหวนหาใครไหวคะนึงครวญ
และ
ในความนิ่งงันเงียบงามนั้น
พลันจะพบพรายแสงสว่างพร่างพา
มิติว่างกลางเวลา..
ให้เกิดระลึกรู้
โลกนี้.ช่างน่าอยู่ดูงามเสียนี่กระไร..
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟพุด
หน้าส่วนตัว
1970
