เหมือนเดิม

พี่ดอกแก้ว

ยังคงเป็นเช่นเดิมไม่เพิ่มดี
เขาต่างชี้ตัดสินพิพากษา
กี่เดือนปีก็ยังไม่พัฒนา
เป็นวาจาแสลงใจให้ได้ยิน

จำเป็นไหมต้องให้ใครเขาชมชื่น
เพราะเขาไม่รู้ลึกตื้นเราทั้งสิ้น
บางคนชมตามมารยาทที่เคยชิน
บางคนหมิ่นเพราะไม่รู้ดูแบบเดา

พัฒนาหรือเปล่าเรานั้นรู้
แต่เขาดูไม่ออกก็ช่างเขา
ถึงก้าวช้าก็มีก้าวของเรา
เขาวิ่งเร็วก็ช่างเขาอย่าสนใจ

เรามีแรงเท่านี้ที่พอก้าว
ก้าวไม่ยาวก้าวไม่เร็วไปถึงไหน
แต่ก็ยังมุ่งมั่นจะก้าวไป
ไม่หวังแข่งกับใครนอกจากตน

ไม่มีใครชมชื่นยื่นสรรเสริญ
ก็ยังรักที่จะเดินเพื่อฝึกฝน
ความสำเร็จแต่ละก้าวย้อมกมล
รู้ว่าตนพัฒนามากว่าเดิม

เมื่อรู้ตนก็พ้นความแสลง
ใครเขาจะทิ่มแทงไม่ส่งเสริม
ก็ไม่อาจทำร้ายใจซ้ำเติม
ระยะทางที่พูนเพิ่มคือผลงาน

เช่นกันนี้ที่เราถูกตีตรา
ว่าเราไม่พัฒนาน่าสงสาร
เราก็อย่าว่าใครให้ร้าวราน
เขาอาจรอบ่มกาลที่ฝึกตน

เขาอาจมีมุมนี้ที่ดูด้อย
แต่อีกมุมดีไม่น้อยพร้อมเหตุผล
บางมุมเขาเราไม่รู้ซึ้งกมล
เขาอาจดีเปี่ยมล้นเกินคาดเดา