26 เมษายน 2549 19:33 น.
พี่ดอกแก้ว
เมื่อกำเนิดเกิดกาลคืบคลานร่าง
มีความทุกข์ไม่จางต้องโหยหา
ทั้งความหิวกิ่วท้องร้องออกมา
อีกอึดอัดนำพาให้ดิ้นรน
ครั้นตั้งไข่ใช่ว่าจะกล้าแกร่ง
ขาอ่อนแรงล้มกายลงหลายหน
แบกน้ำหนักตั้งหลักอย่างทุกข์ทน
แม้นเดินคล่องยังบ่นเมื่อยล้ากัน
รูปขันธ์นั้นต้องบริหาร
และต้องคอยบริการอย่างแข็งขัน
อิริยาบถอาหารสารสำคัญ
อากาศนั้นยอดยิ่งสิ่งจำเป็น
นามขันธ์นั้นหนักกระอักกว่า
เวทนาบ่อเกิดของความเข็ญ
ทั้งสุขทุกข์มากมายหลายประเด็น
ประดังเป็นเชื้อให้ใจอ่อนแอ
เมื่อความสุขและทุกข์รุกรานจิต
ความทรงจำพลาดผิดเพิ่มกระแส
เป็นเรื่องราวตัวตนจนปรวนแปร
หาทางแก้ยิ่งหลงไม่ตรงทาง
เพราะประชุมกลุ่มนามสร้างความคิด
ทั้งถูกผิดคิดรู้กู้สะสาง
เป็นความเหนื่อยและหนักไม่พักวาง
ใจไม่จางจากงานด่านอารมณ์
เท้าทั้งสองใช่ประคองเพียงหนักร่าง
ทุกเส้นทางแบกใจที่ไหม้ขม
มีสุขน้อยทุกข์มากหลากระทม
กว่าจะล้มเป็นซากลงฝากดิน
แล้วกงกรรมก็นำไปเกิดใหม่
หัดตั้งไข่ว่ายน้ำตามโผผิน
เป็นส่ำสัตว์ใหญ่น้อยด้วยมลทิน
แบกขันธ์ไม่จบสิ้นภาระกรรม
คือชีวิตของผู้อยู่อย่างอยาก
ความต้องการมีมากเกินจะขำ
และยึดไว้ให้หนักไร้หลักธรรม
แบกทุกข์เช้าจรดค่ำไม่เคยวาง
17 เมษายน 2549 14:27 น.
พี่ดอกแก้ว
เมื่อมั่นคงตรงทางอย่างเชื่อมั่น
กล้าฝ่าฟันรั้วหนามความหวั่นไหว
ไม่เกรงกลัวพายุวาทภัย
ด้วยมั่นใจในกรรมที่ทำดี
จักเป็นผู้อยู่ได้อย่างสง่า
มีความกล้าก้าวไปไม่ถอยหนี
การเยาะเย้ยเป็นเพียงแค่วจี
หาได้มีคมบาดเข้าฟาดฟัน
การทำดีที่ไม่มีใครเขาเห็น
มิเป็นข้อยกเว้นการสร้างสรรค์
เพราะทำดีตรงไหนก็เหมือนกัน
คือมีผลดีนั้นติดตามมา
อย่าผูกติดชีวิตกับสรรเสริญ
อย่าเพลิดเพลินคำยอบ่อตัณหา
อย่ารอรับคำชมเสียเวลา
อย่าทำเพื่อเอาหน้าหรือเอาใจ
ขอเพียงรู้ดูถ้วนล้วนผลเหตุ
ทราบขอบเขตคำว่าดีอยู่ที่ไหน
รู้ความหมายคำว่าบุญให้คุ้นนัย
แล้วกระทำกรรมใหม่อย่างมั่นคง
แม้นใครเขากล่าวมั่วว่าชั่วช้า
เขาบิดเบือนวาจาผิดประสงค์
หรือแย่งชิงผลงานอย่างเจาะจง
อย่าพะวงน้อยใจให้เสียการ
จงภูมิใจสิ่งดีที่ได้ทำ
และอิ่มหนำในบุญที่สืบสาน
เจตนาที่ทำอยู่ทุกกาล
คือหลักฐานสำคัญอันชัดจริง
ดีคือดีใช่อยู่ที่คำพูดใคร
ดีเริ่มจากภายในไร้ผีสิง
บุญคือบุญมิเปลี่ยนค่าเพราะคำติง
บุญชำระล้างสิ่งหมักหมมใจ
11 เมษายน 2549 07:55 น.
พี่ดอกแก้ว
คือสัญญา..สัญญาณการสืบต่อ
เป็นวงล้อของวัฏผลัดเวียนผัน
เมื่อกระทบอารมณ์ในฉับพลัน
ความจดจำยึดมั่นก็ตามมา
จำเอาไว้ในเรื่องขุ่นเคืองจิต
จำแล้วเก็บไปคิดริษยา
จำไปสร้างฝึกหัดพัฒนา
จำเอาไปโศกาซ้ำซากใจ
ก่อเรื่องราวไม่สิ้นชีวินสาน
ก่อการงานดีชั่วเพราะหวั่นไหว
ก่อสร้างเหตุของกรรมนำเภทภัย
ก่อเรื่องใหญ่กระทบกระทั่งครั้งไม่ปลง
คือสัญญา...สัญญาณฟุ้งซ่านจิต
ความทรงจำเป็นพิษให้ลุ่มหลง
เพราะจำผิดคิดผิดจิตมึนงง
การตัดสินจึงคงไม่ถูกจริง
ปรับสัญญาแปลงสัญญาณในการรู้
เพียงเฝ้าดูการเกิดของบางสิ่ง
ใช้บทธรรมนำปัญญามาพักพิง
กำหนดตามความจริงของรูปนาม
คือสัญญา...สัญญาณการสิ้นวัฏ
ปัญญาตัดกิเลสสิ้นเขตสาม
กรรมวัฏเปลี่ยนทิศสิ้นจิตทราม
พบวิบากงดงามสิ้นสุดกรรม
6 เมษายน 2549 07:18 น.
พี่ดอกแก้ว
สัญลักษณ์จักรตรีที่ปรากฏ
อย่างยิ่งใหญ่งามงดเกินขับขาน
คือเครื่องหมายแผ่นดินถิ่นสราญ
เยี่ยงอมรพิมานบนแดนทอง
ใต้ธงทิวปลิวไสวไล่อริ
คือเสรีบานผลิไร้หม่นหมอง
กอบกู้ชาตินำชัยได้สมปอง
สถาปนาเขตของคำว่าไทย
หลายร้อยปีมากมีพัฒนา
บำรุงชาติประชาให้ผ่องใส
ยอยกศาสน์กอบกู้สู่เวไนย
กางร่มฉัตรคุ้มไทยให้ยืนยง
หกเมษาเวียนมาอีกคราครั้ง
แม้นชีวิตภินท์พังเป็นผุยผง
ตั้งสัจจารักษาชาติให้ธำรง
เป็นคนไทยซื่อตรงสุจริตการ
น้อมถวายกุศลผลงามจิต
สักการะเจ้าชีวิตผู้สืบสาน
นับแต่องค์ปฐมราชสมภาร
ถ้วนครบเก้ารัชกาลด้วยภักดี
5 เมษายน 2549 20:14 น.
พี่ดอกแก้ว
ชีวิตงามยามใจใช้หิริ
กายวาจาจึงผลิความอ่อนหวาน
สิ้นกระด้างห่างร้ายไกลจากมาร
กั้นขอบรั้วกักพาลเข้าโจมตี
เกรงความชั่วปลีกตัวห่างชั่วช้า
อายเกินกว่าแตะต้องสิ่งหมองศรี
จึงสังวรทุกสิ่งเพื่อทำดี
ไม่ต้องการให้มีความหมองตรม
ชีวิตงามยามใจใช้โอตตัปปะ
หลีกลดละเรื่องทรามความขื่นขม
กลัวโทษทัณฑ์บั่นทอนรอนชีพจม
ตกสู่บ่วงระทมอันต่ำทราม
เพราะกลัวบาปหยาบช้ามาแตะต้อง
กลัวโทษของความผิดมาไถ่ถาม
ความกลัวผลจึงดลบุญหนุนตาม
รักษาศีลทุกยามไม่ล่วงเกิน
ชีวิตงามยามธรรมค้ำคูณสอง
พ้นหม่นหมองด้วยธรรมนำห่างเหิน
กายวาจางดงามความเจริญ
ไม่เพลิดเพลินผิดศีลสิ้นปัญญา
ชีวิตทรามยามเกลือกทุจริต
หลงมัวเมาเบือดบิดความมุสา
ละเมิดศีลสิ้นสวยด้วยอวิชชา
นำความเสื่อมตามมาอย่างน่ากลัว
ชีวิตใครเลือกใช้ตามใจเถิด
ต่างกำเนิดจากความมืดสลัว
เมื่อได้พบสบแสงแสดงตัว
ควรหรือเลือกทางชั่วดำเนินไป
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟพี่ดอกแก้ว
หน้าส่วนตัว
2100
