เบื่อ-บ่น

พี่ดอกแก้ว

เบื่อมากมายหลายล้านเหตุการณ์เบื่อ 
เบื่อเหลือเชื่อเบื่อได้ไม่จำกัด 
เบื่อเส้นทางที่รถติดชะมัด 
เบื่อคนขัดคอเราไม่เข้ารอย 

เบื่อฝนฟ้ามาพรำให้ย่ำเปรอะ 
เบื่อเรื่องราวเลอะเทอะพวกชอบฝอย 
เบื่อนัดหมายที่ช้าต้องมาคอย 
เบื่อไม่น้อยการงานบานตะไท 

เบื่อคนพูดไม่ตรงคงเรื่องราว 
เบื่อการคิดสืบสาวเพื่อแก้ไข 
เบื่อคำพูดจากปากต่างกับใจ 
เบื่อโรคภัยที่มีทุกวี่วัน 

เบื่อกับความเจ็บใจในบางคน 
เบื่อรอผลบางสิ่งที่อิงฝัน 
เบื่อความทุกข์ที่มีทั้งร้อยพัน 
เบื่อที่สุดคือใจนั้นที่ต้องทน 

บ่นไปไยบ่นไปก็ยิ่งเบื่อ 
บ่นแล้วใจคลุมเครือทั้งสับสน 
บ่นมากมายขยายเรื่องให้วกวน 
บ่นแล้วยิ่งเกิดผลให้ท้อใจ 

บ่นนานนานพาลเบื่อตัวเองบ่น 
บ่นแล้วงานยังล้นมิลื่นไหล 
บ่นกี่ครั้งเขายังพูดเรื่อยไป 
บ่นทำไมกับเจ็บป่วยไม่ช่วยเลย 

บ่นพร่ำไปหาใช่เป็นเรื่องดี 
บ่นอย่างนี้เปลืองพลังกว่านั่งเฉย 
บ่นมากมากปากถึงหูน่าเกลียดเอย 
บ่นแล้วยิ่งคุ้นเคยกับอ่อนแอ 

ทนเอาไว้ตั้งใจฝ่าให้พ้น 
ทนลำบากตรากตนทนบาดแผล 
ทนเจ็บปวดรวดร้าวเหงาดวงแด 
ทนเอาไว้อย่าแพ้กิเลสลวง 

ทนต่อสู้รู้ข่มปมความโกรธ 
ทนการโอดครวญไว้ให้หนักหน่วง 
ทนทำงานเบิกบานไม่ท้อทรวง 
ทนคือฐานของปวงสำเร็จการ