3 สิงหาคม 2547 20:24 น.
พี่ดอกแก้ว
ปีกบอบบางคว้างลงตรงฝนหลั่ง
ผีเสื้อพลั้งเปียกปอนตอนฝนซ่าน
หรุบปีกลงใต้ใบไร้ร่องธาร
ไม่อาจผ่านเม็ดฝนที่หล่นมา
ทุ่งหญ้างามยามนี้ไร้สีสัน
ผีเสื้อพลันสิ้นลายในวรรษา
ธรรมชาติฝนพร่ำฉ่ำอุรา
เป็นอีกงามที่มีค่าน่าชื่นชม
3 สิงหาคม 2547 08:45 น.
พี่ดอกแก้ว
ภาพหนึ่งในดวงใจแสนงดงาม
ประทับความตรึงจิตพิสมัย
ให้แรงสู้คู่แรงบันดาลใจ
สู่เส้นชัยหลักทองของชีวี
สีสันที่แต่งแต้มแซมด้วยฝัน
ลวดลายนั้นปลอบปลุกให้สุขขี
บรรเจิดแสงส่องทางสร้างไมตรี
ราวภาพนี้มีมนต์ดลบันดาล
เวลาผ่านนานไปได้พิสูจน์
สีโปนปูดหลุดร่อนจากผืนม่าน
ความสดสวยที่เคยงามละลาน
ก็ถึงกาลเผยโฉมโทรมสิ้นมนต์
เห็นรอยด่างดำคราบอาบเนื้อผิว
ปรากฏริ้วรอยแผลไปทุกหน
วาดภาพสวยหมายปิดความพิกล
ลวงให้คนหลงใหลไร้พิจารณ์
ผู้หลงเชื่อเมื่อความจริงสิ่งปรากฏ
มักจะหมดความฝันอันห้าวหาญ
พากันโทษโกรธภาพเป็นหยาบพาล
ป่าวประจานจาบจ้วงล่วงวจี
ที่ควรโกรธโทษไปใช่ผืนภาพ
เพราะปัญญาที่หยาบจึงเชื่อสี
หลงไปเองในสิ่งคิดว่าดี
อย่าโทษสีว่าด้อยสรรพคุณ
ควรแก้ไขที่ใจให้พิเคราะห์
อย่างพอเหมาะคติมิหันหุน
ในโลกนี้แต่ละสิ่งมีโทษคุณ
จงสร้างทุนฝึกใจให้รู้ตรอง
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟพี่ดอกแก้ว
หน้าส่วนตัว
950
