31 สิงหาคม 2547 10:23 น.
พี่ดอกแก้ว
แสงยามเย็นเน้นริ้วที่ทิวทุ่ง
สีแดงปรุงพื้นหล้าพาใจหาย
ใกล้เวลาทิวาจะวางวาย
แสงสุดท้ายอ้อยอิ่งทิ้งเรื่องราว
พักสายตามองไปไม่ไกลบ้าน
ที่ริมลานมีรั้วทาสีขาว
เอียงระเนระนาดพาดใบพราว
จากสายยาวโยงใยในพืชพันธุ์
เดิมแข็งแรงแบ่งกั้นปักปันเขต
กีดอาเพศโจรภัยใช้รั้วกั้น
เมื่อเวลาผ่านไปหลายปีพลัน
ไม้รั้วนั้นผุพังไม่ยั่งยืน
เหลือโครงสร้างร่างงอพอได้เห็น
กลับกลายเป็นค้างไม้ไม่แข็งขืน
เป็นที่พึ่งไม้เลื้อยค้ำต้นยืน
ให้เริงรื่นตามกาลสำราญตน
ต่างอะไรกับเราคราวชรา
คลายแกร่งกล้าล้ากายเลิกหมายผล
มิอาจเหมือนคราวฉกรรจ์ที่บันดล
แสดงตนเก่งกาจอาจกำลัง
แม้นไม่ถึงคราวล้มจมผืนดิน
แต่คลายสิ้นบารมีที่เข้มขลัง
คล้ายหลักไม้ถึงกาลที่ผุพัง
ได้แต่ยังเลี้ยงดรุณรุ่นอ่อนวัย
ครั้นพิศไปใต้เงาสนธยา
กลับเห็นค่าเคยวางสร้างนิสัย
การกระทำความดีมีวินัย
เหมือนดั่งรั้วกั้นใจไร้เรื่องทราม
แม้นชรามาเยือนเรือนกายนี้
คุณความดีที่เคยชินก็รินหลาม
มีหัวใจแห่งผู้ให้อย่างงดงาม
เหมาะสมตามวัยตนคนชรา
30 สิงหาคม 2547 06:45 น.
พี่ดอกแก้ว
กลิ่นหอมกรุ่นมะลิซ้อนตอนรุ่งสาง
เกล็ดน้ำค้างแนบชิดติดกลีบสวย
คราวลมลอบหอบกลิ่นระรินรวย
พลิ้วไหวด้วยกลีบขาวพราวละไม
สุขหัวใจได้พบสบนวลเจ้า
ทุกยามเช้าสวนขวัญอันสดใส
งามดวงดอกบอกกล่าวท้าวความนัย
กลีบที่ซ้อนซ่อนไว้ว่าหอมนาน
ดอกมะลิผลิล้วนถ้วนสีขาว
ไม่ซับซ้อนเรื่องราวคำกล่าวขาน
กี่เดือนปีสีกลิ่นเดิมให้พ้องพาน
จะกี่กาลก็ขาวหอมให้ดอมดม
ต่างกับคนซับซ้อนซ่อนเล่ห์ลิ้น
มักเปลี่ยนกลิ่นเปลี่ยนกฎพจน์ผสม
หนึ่งเหตุการณ์นั้นหลากรสคารม
เพียงเหตุเดียว...เพื่อสมฤทัยปอง
การคบหาสมาคมจึงตรมจิต
มีหน้ากากปกปิดบังเนื้อหนอง
ซ้อนหลายชั้นกันธาตุแท้แผ่ละออง
ในที่สุดหล่นกอง...หน้ากากพัง
สิ่งที่เห็นเป็นเรื่องควรพินิจ
ว่าความคิดป็นสิ่งไม่ยืนยั่ง
ความรู้สึกไม่ยั่งยืนไม่จีรัง
รัก ชอบ ชัง ...เพียงหายใจในชีพเดียว
27 สิงหาคม 2547 21:30 น.
พี่ดอกแก้ว
แรกหายใจใช้ชีวิตไม่คิดมาก
เติบโตจากมือผู้อื่นเขายื่นให้
มีพ่อแม่พี่น้องประคองใจ
เมื่อนานไปยืนได้เองไม่เกรงคน
แต่กลับเป็นชีวิตที่คิดมาก
การก้าวเดินยิ่งลำบากและสับสน
สร้างเงื่อนไขจอมปลอมน้อมสู่ตน
สร้างชีวิตอยู่บนความเสี่ยงภัย
ชอบทรัพย์สินกลิ่นสีมียศเสริญ
รุ่งเจริญอนาคตอันสดใส
กอบโกยความต้องการลงฐานใจ
ตอกเสาเข็มความคว้าไขว่ไม่เว้นวัน
ข่าวปรากฏหมดชีวิต..เพราะคิดน้อย
อีกใจลอยอุบัติเหตุ..เลศอาสัญ
ทั้งทวงหนี้ทวงถามตามฆ่าฟัน
มีทุกวัน..ไม่ใส่ใจ..เพราะไกลตน
หากวันนี้มีชีวิตที่คิดถูก
เพียรฝังปลูกกุศลกรรมนำบุญผล
รู้จักพอ..รู้จักใช้ให้เหมาะตน
รู้จักหนทางพักรักษ์ชีวี
ชีวิตหนึ่งจะถึงสุขสมควร
หากถี่ถ้วนในธรรมนำสุขศรี
เพียรละความต้องการจากฤดี
ก็จักมีชีวิตใหม่ไร้รอยมาร
27 สิงหาคม 2547 05:51 น.
พี่ดอกแก้ว
ที่รายทางข้างลาดบาทวิถี
หลายหลากสีไม้งามตามถนน
ขาวแดงส้มอมชมพูดูน่ายล
ประดับบนกระถางอย่างงามตา
คือเฟื่องฟ้าหน้าร้อนก่อนฝนริน
ดูคล้ายสิ้นชีพพรากจากพฤกษา
ถูกเปลวแดดแผดกรายหลายเพลา
หมดทีท่าชูช่อก่อภิรมย์
ซ้ำเขาให้งดน้ำยามแล้งร้อน
ดั่งตีฆ้อนย้ำแผลเดิมเติมผสม
ยิ่งทุกข์ยากยิ่งแกล้งให้ระทม
คล้ายถูกบีบให้จมทะเลภัย
แล้ววันหนึ่งถึงกาลผ่านอุปสรรค
เขาทายทักด้วยธาราที่เย็นใส
ราดรดรินชุ่มชื่นฟื้นจากไฟ
หล่อเลี้ยงให้ลืมเรื่องเศร้าคราวผ่านมา
ความเข้มแข็งอีกครั้งยังผลงาม
ผลิช่อตามกิ่งพุ่มกลุ่มพฤกษา
เป็นดอกสวยเบิกบานละลานตา
ช่อเฟื่องฟ้าประทับตรึงจนซึ้งใจ
การเคี่ยวกรำทำคนอดทนสร้าง
แรกอาจเจ็บปวดบ้างถึงหวนไห้
หากอดทนเพื่อเพิ่มพลังภายใน
หยุดดิ้นรนคว้าไขว่...ไม่สมวาร
เมื่อภัยร้ายไฟร้อนผ่อนพิษแล้ว
ความผ่องแผ้วจักพบสบสุขศานต์
อย่าเพิ่งด่วนร้อนใจกับเหตุการณ์
วิจารณญาณพร้อมอดทนจะพ้นภัย
26 สิงหาคม 2547 06:17 น.
พี่ดอกแก้ว
ร้อนอากาศกวาดใบพรูสู่ดินแล้ง
กลิ่นความแห้งครอบคลุมสุมผืนป่า
ระอุอ้าวร้าวหินสิ้นธารา
ฤดูพรากชีวาพาผลัดใบ
ไร้ความเขียวเรียวช่อก่อสดชื่น
ความร่มรื่นหายเงาเข้าหลับไหล
อีกหนึ่งหนบนทางที่กว้างไกล
ความหมองไหม้มาเยือนถึงเรือนตน
ลมพัดเกรียวเรียวไผ่ไหวเบียดเสียด
เสียงไผ่เอียดสีไฟไหม้อีกหน
ร้อนอากาศกวาดใบเก่าเข้าสุมชนม์
ร้อนไฟลนเผาทำลายไม่เหลือดี
ไฟภายนอกภายในไหม้ปะทุ
เพลิงโชนคุกายใจไร้ราศรี
มีเพียงซากที่เหลือจากอัคคี
ยืนต้นนี้ตายพรายคล้ายร่างมาร
ผ่านเวลารักษาดุลจนคุ้นเคย
คำเฉลยมาพร้อมฝนหล่นละหาร
ชุบเมล็ดใต้ต้นพ้นกันดาร
ให้แตกพานผลิใบใหม่เพิ่มพูน
ดังชีพนี้ที่เผชิญเนินทุกข์ยาก
อาจฉุดคร่าให้ลำบากแทบสิ้นสูญ
แต่ยังมีความหวังใหม่ให้ค้ำคูณ
เมล็ดพันธุ์สมบูรณ์อยู่ที่ใจ
ให้สายลมแห่งเป้าหมายมาคลายร้อน
สโมสรด้วยร่มมิตรชิดเคียงใกล้
สรงสนานธารความหวังตั้งฤทัย
ดำเนินไปด้วยความกล้าศรัทธากรรม
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟพี่ดอกแก้ว
หน้าส่วนตัว
1347
