30 กันยายน 2546 14:34 น.
พี่ดอกแก้ว
ช่วงรอยต่อก่อกาลให้สานฝัน
หมดตะวันสนธยาคราสิ้นแสง
ความหวังยามเหนื่อยล้าก็กล้าแรง
ด้วยปลอบแปลงแสงดาวสาวสู่ใจ
กายเหนื่อยอ่อนอ้อนวอนขอที่พัก
ได้รู้จักดาวศรัทธาบนฟ้าใส
พบแสงเดือนเตือนตาคราห่างไกล
ฝันในใจลอยล่องฟ่องโพยม
คราราตรีเคลื่อนไปในอรุณ
ฝันละมุนแปลงร่างอย่างฮึกโหม
สดับเสียงสกุณามาเล้าโลม
กล่อมประโคมฤดีที่ชีวิต
ฉากเปลี่ยนผันฝันเปลี่ยนด้านตามกาลแล้ว
ใจที่แผ่วสู้ต่อไปหมายลิขิต
สร้างสาระยิ่งใหญ่ให้มวลมิตร
แม้นมีสิทธิ์เพียงขณะ...จะกระทำ
30 กันยายน 2546 14:29 น.
พี่ดอกแก้ว
ลมผ่านฟ้าพาฝนหล่นเป็นสาย
ดูกรีดกรายเยือนดินถวิลหา
ยินเสียงแผ่วฝนพรำย้ำคำฟ้า
ว่าลืมคนไกลตาแล้วหรือยัง
ได้แต่รอขอลมไปห่มขวัญ
ทุกคืนวันหายใจอยู่ในหวัง
เก็บดอกรักทักถามตามลำพัง
หมายจะฟังคำตอบมอบหัวใจ
ฝนสั่งฟ้าครานี้ที่ปลายรุ้ง
ยังหมายมุ่งแสงทองส่องไสว
ไปเอิบอาบซึมซาบคนอยู่ไกล
ให้อบอุ่นทรวงในทุกเวลา
คิดถึงกันสักนิดนะมิตรรัก
และตระหนักในไมตรีที่ล้ำค่า
มีคนหนึ่งคิดถึงเธอเสมอมา
และห่วงใยทุกเวลาที่ไกลกัน
26 กันยายน 2546 20:54 น.
พี่ดอกแก้ว
เรือนแห่งรักจักรอขอพบรัก
ด้วยสลักใจไว้ไม่หลีกหนี
อาจเงียบเหงาคราวร้างห่างฤดี
ยังคงมีหัวใจทองปองรักเธอ
อย่าเพ้อเศร้าร้าวราญปานรักลวง
ใจอีกดวงห่วงหาอยู่เสมอ
เหนื่อยมากไหมในภาระที่พบเจอ
เรือนหลังน้อยคอยเธอมาผ่อนกาย
เสียงกระซิบริมโสตขอโทษนะ
ที่เลยละการรับกลับเมื่อสาย
ด้วยจัดเตรียมความรักไว้มากมาย
จนบดบังรูปกายไม่พบกัน
26 กันยายน 2546 20:50 น.
พี่ดอกแก้ว
ทอสายฝันวันฟ้าใสใจเจิดจ้า
เป็นลวดลายลออตาจรัสศรี
ถักเส้นฝันมั่นใจในไมตรี
สลับกับความดีเป็นลายพราง
วางความหวังตั้งใจไว้กลางช่อ
สานใจก่อศรัทธาอย่ารู้ร้าง
เป็นลายดอกบอกให้รู้สู้บนทาง
ขัดลายพรางวางใจไว้ในธรรม
เก็บริมชายด้วยลายของความรัก
พร้อมลายปักเมตตามากรอบย้ำ
ให้ผองมิตรลิขิตวัตรตัดรอยกรรม
และน้อมนำสุขไว้ในทุกชน
26 กันยายน 2546 20:45 น.
พี่ดอกแก้ว
เสียงลมไพรไล่รางทางสัญจร
ไม้เอนอ่อนกรูเกรียวเรียวกิ่งก้าน
สัตว์น้อยใหญ่ตื่นตระหนกตกดวงมาน
พายุคลานคืบฟ้ามารุนแรง
ครืนครืนครั่นสนั่นเสียงสำเนียงฟ้า
ขู่เมฆาผ่าดินสิ้นกำแหง
ไพรระงมลมสะบัดพัดสำแดง
ยากแจกแจงส่ำสัตว์พลัดหลงกัน
ที่มีปีกหลีกลมเข้าหล่มถ้ำ
ที่มีเท้าเร่งย้ำเข้าโขดขันธ์
ที่เลื้อยคลานลานไปในไพรวัลย์
ที่สุดนั้นหนีภัยให้ไกลตน
ทิ้งรวงรังยังถิ่นสิ้นเยื่อใย
รักษาไว้ชีพยั้งเพื่อรั้งผล
ไม่ห่วงความเป็นไปในสกนธ์
หวังเพียงพ้นลมร้ายหมายชีวา
ไม่ต่างกันวันภัยไล่มนุษย์
สงครามจุดปะทุไฟหมายเข่นฆ่า
อพยพหลบหลีกปลีกหนีมา
ทิ้งสิ้นทรัพย์นับคณาไว้มากมาย
เพราะชีวิตมีค่ากว่าทุกสิ่ง
และรักจริงไม่จางหรือห่างหาย
ชีวิตใครใครก็พร้อมไม่ยอมตาย
แม้นเจ็บป่วยไม่สบายก็รักตน
จึงควรคิดชีวิตคนและสัตว์
จะยากแค้นอัตคัตถึงขัดสน
ต่างรักตัวกลัวตายกันทุกคน
อย่ารังแกหมู่ชนทั้งเมืองไพร
อยู่ร่วมกันฉันท์สิ่งที่มีค่า
ด้วยเมตตาช่วยเหลือเกื้อนิสัย
ไม่เบียดเบียนผู้อื่นทั้งกายใจ
ความเป็นไปจักสงบพบความงาม
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟพี่ดอกแก้ว
หน้าส่วนตัว
1176
