8 สิงหาคม 2546 19:59 น.

วาดวิมานบนลานทราย

พี่ดอกแก้ว

วาดวิมานบนลานทรายใต้ตะวัน 
ที่ลดหลั่นองศาคราฟ้าหมอง 
ใกล้เวลาสิ้นไร้ลำแสงทอง 
สายตาจ้องแสงพรายที่ฉายมา 

ช่างเยือกเย็นดวงใจไม่เร่าร้อน 
ทอดกายนอนกับพื้นทรายเพื่อคลายล้า 
เห็นเมฆเคลื่อนเลือนไปกับนภา 
ฝูงวิหคเริงร่าท้าลมบน 

อยากเสกมนต์ดลให้กลายร่างนี้ 
เป็นนกน้อยเสรีที่พร้อมขน 
ขยับปีกหลีกทุกข์รุกใจตน 
ลอยลมบนไปตามทิศที่คิดไป 

ไร้ร่องรอยภาระอะไรแล้ว 
บินไปตามถิ่นแนวที่กว้างใหญ่ 
ชมโลกหล้าไม่คราคร่ำกับคำใคร 
ปล่อยให้ลมหายใจเข้าเต็มทรวง 

แต่ทำได้คือวาดลายนกน้อยน้อย 
เกาะกิ่งไม้นิ่งคอยอยู่ริมสรวง 
รอวันหนึ่งหมดหน้าที่ใดทั้งปวง 
นกจะออกจากรวงสู่เสรี 
				
8 สิงหาคม 2546 19:50 น.

ไม่..หนักโลก…

พี่ดอกแก้ว

คำประนามหยามด่าว่าหนักโลก 
แลชุ่มโชกสัญญาณป่ามาเคลือบสิง 
มิจักตรองครองตามความถูกจริง 
ปล่อยให้สิ่งชั่วร้ายร่ายมนต์มาร 

ชักพาใจให้ไขว้เขวเซซัดบาป 
ต้องเอิบอาบตัณหาอย่างกล้าหาญ 
เบียดเบียนชนสุจริตด้วยคิดพาล 
เขาจึงขานว่าคล้ายสัตว์ขัดศีลธรรม 

อะไรหรือคือความชั่วจริงแท้ 
ที่ควรแก้เสียใหม่ให้เลิศล้ำ 
ใช่อยู่ที่สำนึกแต่ไม่ทำ 
เหมือนกับรำดาบวงไม่ลงมือ 

ที่ควรแก้แน่แท้กว่าสิ่งใด 
คือแก้ไขที่ความคิดติดยึดถือ 
รู้จักบาปบุญให้ใจสัตย์ซื่อ 
และฝึกปรือเมตตาธรรมมาย้ำใจ 

คงมิใช่เพียงประนามหยามผู้ผิด 
แต่ควรคิดช่วยเหลือเอื้อแก้ไข 
ปลูกสติริชอบกอปรเกื้อใจ 
ให้อภัยผู้พลั้งยั้งลงทัณฑ์ 

เพราะทำชั่วผลชั่วติดตัวแน่ 
ต้องย่ำแย่ในทุกข์อย่างมหันต์ 
เพียงชาตินี้ชี้ทางสว่างกัน 
ช่วยเขาออกจากทางตันอย่าซ้ำเติม 

มีทางเลือกมากมายให้โลกเบา 
คือตัวเขาตัวเราช่วยสร้างเสริม 
เติมเมตตาลงไปในโลกเดิม 
โลกจะเพิ่มความสวยด้วยมือเรา 				
7 สิงหาคม 2546 12:57 น.

พลิ้วคลื่นระรื่นไหว

พี่ดอกแก้ว

หลากอารมณ์ชมน้ำตามกระแส 
เดี๋ยวเปลี่ยนแปรเดี๋ยวสงบสยบขวัญ 
บางทีคลื่นครืนโถมโหมใส่กัน 
เป็นพรายพรรณปะทุฟองนองทะเล 

บางครั้งนิ่งดิ่งลึกให้นึกหวาด 
ทะเลอาจพลุ่งพลันให้หันเห 
แล้วพลิกล่มจมลำเรือตังเก 
ให้ลอยคอรอเห่หาฝั่งชล 

บางคราปลิวพลิ้วคลื่นระรื่นไหว 
กระทบทรายเรียงไล่สู่ไม้สน 
ปลุกชายหาดให้ฟื้นชื่นกมล 
ทะเลดลความงามยามอรุณ 

กี่ครั้งคราวร้าวใจในความช้ำ 
ก็กลับมาดื่มด่ำและอบอุ่น 
มองทะเลเห่ใจให้ละมุน 
ทิ้งความเหนื่อยเป็นทุ่นลอยทะเล 
				
7 สิงหาคม 2546 12:48 น.

ปลอบใจตนเอง

พี่ดอกแก้ว

ที่ปลายทางสุดท้ายในชีวิต 
ไร้มวลมิตรเคียงข้างอย่างเคยใกล้ 
เหลือแต่ความโดดเดี่ยวอยู่เปลี่ยวใจ 
ความอ่อนโยนสิ้นไร้ผู้นำพา 

มอบน้ำใจให้ไปไม่เคยหวง 
สร้างความดีทั้งปวงเพื่อโลกหล้า 
ยังแพ้พ่ายใจคนบนมายา 
มิเห็นค่าน้ำใจที่ให้จริง 

ได้แต่ปลอบใจตนให้พ้นโศก 
ใดในโลกล้วนเปลี่ยนไปทุกสิ่ง 
ที่ได้รับได้เห็นความเป็นจริง 
เพราะทำสิ่งเหตุไว้ในก่อนกาล 

เมื่อเวลาคราเหมาะเพาะให้ผล 
กรรมบันดลให้เป็นไปในสังสาร 
แม้นทำดีเพียงใดในสันดาน 
แต่ผลพาลอดีตกรรมยังตามทัน 

วันนี้รับกรรมเก่าอย่างเข้าใจ 
แม้นสิ้นไร้เพื่อนเคียงเรียงความฝัน 
เพราะรู้ว่าความดีที่ทำนั้น 
อนาคตสักวันส่งผลงาม 

ที่ปลายทางสุดท้ายในชีวิต 
แม้นไร้มิตรเคียงใกล้คอยไถ่ถาม 
ยังยืนยันขันต่อก่อนิยาม 
สร้างคุณงามฝากไว้ในปฐพี 
				
6 สิงหาคม 2546 21:14 น.

บอกว่า..รักสุดใจ

พี่ดอกแก้ว

จรดขอบฟ้ากว้างใหญ่ในผืนหล้า 
จรดเขตขอบพสุธาที่ไพศาล 
จรดใจฉันมั่นไว้อย่างเนาว์นาน 
จรดฤดีนี้ประสานกาลเวลา 

แม้นแสนไกลไม่อาจได้พบพักตร์ 
จะฝากรักไว้ตรงนี้ที่แผ่นหล้า 
จะฝากดินให้ถวิลทุกเวลา 
จะฝากคำไว้ว่ารักสุดใจ 

ระยะทางห่างแค่ไหนไม่สำคัญ 
โปรดจำฉันว่ารักเธอเหนือสิ่งไหน 
และจะรออยู่ตรงนี้ตลอดไป 
ตราบสิ้นลมหายใจจะรอเธอ 				
Calendar
Lovers  1 คน เลิฟพี่ดอกแก้ว
Lovings  พี่ดอกแก้ว เลิฟ 1 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟพี่ดอกแก้ว
Lovings  พี่ดอกแก้ว เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟพี่ดอกแก้ว
Lovings  พี่ดอกแก้ว เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงพี่ดอกแก้ว