18 สิงหาคม 2546 13:49 น.
พี่ดอกแก้ว
ในมือนี้มีไม้งามมากำนัล
เป็นพืชพันธุ์สวยงามยามคิดถึง
กิ่งก้านคล้ายใยรักมาถักตรึง
สีหวานซึ้งใบไม้คล้ายหทัย
ดอกสีขาวอมชมพูดูนุ่มนวล
ส่งกลิ่นอวลด้วยรักสมัครใคร่
ที่กลีบดอกชุ่มชื้นด้วยน้ำใจ
ชูช่อไหวเพราะแรงแห่งอาทร
นำมาฝากจากฤดีที่ห่วงใย
แม้นห่างไกลยังมั่นจิตมิคิดถอน
แทนวจีว่ารักนี้มิคลายคลอน
มอบมาพร้อมบทกลอนแด่ทุกคน
18 สิงหาคม 2546 13:44 น.
พี่ดอกแก้ว
ฉันเพียงหมายเป็นสายน้ำยามเธอร้อน
เป็นร่มไม้ให้เธอผ่อนความเหนื่อยล้า
เป็นรองเท้าให้เธอก้าวบนมรรคา
แม้นรู้ว่าเธอไม่เห็นความสำคัญ
อยู่ตรงไหนโปรดจำไว้และรับรู้
ฉันจะอยู่กั้นหมองประคองขวัญ
ไร้เงื่อนไข..ไร้จับจอง..ปองกำนัล
เพียงเธอนั้นพ้นทุกข์ฉันสุขใจ
วันที่ลมห่มฟ้าพายุร้าย
หรือพร่างพรายเม็ดฝนที่หล่นไล่
หรือเปลวแดดแผดกล้ามาเผาใจ
โปรดจำไว้ฉันยืนอยู่คู่กับเธอ
18 สิงหาคม 2546 10:03 น.
พี่ดอกแก้ว
ต่างเดินทางย่างก้าวในราวป่า
แห่งชีวามนุษย์ไม่หยุดหย่อน
เธอเดินนำฉันเดินตามเพื่อหาบคอน
หายใจอ่อนสะท้อนแรงแห่งภาระ
ความโดดเด่นเช่นผู้นำนั้นสำคัญ
คือชนชั้นของผู้เสียสละ
ต้องเบิกทางร้างไพรไม่ลดละ
เพื่อหมายจะนำพ้องล่องแนวไพร
ไปให้ไกลเพื่อถึงซึ่งจุดหมาย
ต้องบุกป่าฝ่าอันตรายที่ยิ่งใหญ่
รับผิดชอบกอปรหน้าที่ผู้นำชัย
และป้องภัยแก่ผู้ตามทุกยามนำ
ฉันเป็นเพียงผู้รั้งท้ายในทิวแถว
ที่หาบคอนรอนแนวทุกเช้าค่ำ
เหนื่อยร่างกายไม่หนักใจเช่นเธอทำ
จึงหมายนำกำลังใจมาให้เธอ
อย่ากริ่งใจในภาระกะฉันนี้
แม้นมากมีให้คอนหาบเสมอ
ก็เป็นเพียงหน้าที่ติดตามเธอ
โปรดอย่าเผลอดูแลตน..เพื่อชนทั้งปวง
18 สิงหาคม 2546 10:00 น.
พี่ดอกแก้ว
ตามครรลองของชีวีที่งดงาม
คือเติบโตบนความมีคุณค่า
เริ่มชีวิตใฝ่เรียนเพียรวิชา
เสริมศีลธรรมจรรยาคราดรุณ
รู้หน้าที่มีคุณค่าไม่พร่าผลาญ
เริงสำราญก่อนใหญ่เมื่อวัยรุ่น
รู้หลีกเสี่ยงเสี่ยงเสพติดคิดขาดทุน
ไม่ว้าวุ่นสิ่งมึนเมาเข้าครอบครอง
ความสวยงามจักติดตามดรุณา
ให้สง่าสูงล้นไม่หม่นหมอง
มีคุณค่าพร้อมวิชามาครอบครอง
เป็นบัณฑิตรู้ตรองในความดี
จงคิดตามคำเตือนเหมือนคำบ่น
ที่พ่อแม่รักล้นจึงจู้จี้
หมายให้ลูกจำเริญวัยไร้ราคี
เป็นมณีงามแท้แก่สังคม
18 สิงหาคม 2546 09:55 น.
พี่ดอกแก้ว
เสียงหัวเราะดังลั่นเมื่อฉันล้ม
แต่ขนมถูกกำไว้ไม่ให้หล่น
แม่ร้องเรียกมานี่แน่ะเจ้าตัวซน
เที่ยวดั้นด้นค้นของกินไม่สิ้นลาย
จะหกล้มคะมำคว่ำหงายหน้า
ลูกคนกล้าก็มีหนมอยู่มากหลาย
ไม่เคยปล่อยให้ตกพื้นเลยสักราย
จะเจ็บกายไม่สนคนชอบกิน
แม่จับตัวมาเป่าเพี้ยงแล้วเอียงหน้า
เข้ามาหาที่แก้มนวลชวนถวิล
แล้วเป่าหัวอีกครั้งอย่างเคยชิน
โอม! ..เพี้ยงลูกจงสิ้นเคราะห์เจ็บตัว
ในอ้อมกอดแม่พรอดพร่ำรำพันรัก
อย่าซนนักแม่ใจหายนะทูนหัว
หากลูกเป็นอะไรใจแม่กลัว
เจ้าเจ็บตัวทีไรใจแม่ราญ
ม่านคำนึงผ่านไปใจรวดร้าว
ภาพตรงหน้าดุจราวถูกประหาร
แม่นอนนิ่งไม่ติงไหวใจร้าวราญ
โรคาพาลมาบีบคั้นบั่นมารดา
แผลที่กายสายระยางทางหายใจ
ช่องท้องใส่ถุงถ่ายคลายปัญหา
รอยกดทับเปื่อยเนื้อตรงที่ชา
แม่หลับตาแผ่วหายใจไม่รู้กาล
แม่จ๋าแม่ แม่ลืมตามาได้ไหม
รู้ไหมใครอยู่ตรงนี้รอกล่าวขาน
เจ้าตัวซนน้ำตาไหลอยู่เนิ่นนาน
อธิษฐานวอนเทวาโปรดปรานี
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟพี่ดอกแก้ว
หน้าส่วนตัว
1840
