19 สิงหาคม 2546 14:20 น.
พี่ดอกแก้ว
หลับตาลงตรงนี้ที่ใจล้า
ทอดกายาบนทางอย่างท้อแท้
ไร้เรี่ยวแรงแข่งขันฝันปรวนแปร
ริ้วรอยแผลมากมายบนลายกรรม
ก้าวที่กล้าล้าร้าวก้าวไม่ไหว
มิตรเคียงใกล้กลายอมิตรคิดตอกย้ำ
เหลือเพียงภาพอดีตกรีดความจำ
อยู่กับความมืดดำของทิศทาง
มีเพียงลมหายใจให้รับรู้
ว่าชีวิตคงอยู่อย่างอ้างว้าง
ค่ำคืนนี้ม่านราตรีช่างเลือนลาง
ทุกทิศทางหม่นหมองครองกมล
เคยพบพานอุปสรรคที่หนักหนา
ยังฟันฝ่าผ่านไปได้ทุกหน
เพราะมีมิตรสนิทเรียงเคียงข้างตน
ร่วมอดทนไม่ท้อต่อผองภัย
หายใจเอย ..หายใจไล่ความคิด
กำหนดจิตไล่ขุ่นข้องให้ผ่องใส
ก้าวเริ่มต้น....ค้นหาที่สิ่งใด
ก้าวต่อไปอย่าหยุดยั้ง...ยังไม่พบ
ไม่มีใคร..ไม่มีคน..พ้นจากเพื่อน
อย่าลางเลือนเส้นทางคว้างจุดจบ
ยังเหลือใจและกายให้คู่คบ
เพื่อค้นพบสิ่งหวังดังตั้งใจ
ลืมตาที่หม่นหมองมองทางนี้
แม้นสิ้นสีแสงทองส่องไสว
หากคืนนี้เคลื่อนคราราตรีไป
พรุ่งนี้ไซร้จะแจ่มแสงแห่งสุรีย์
เลือดนักสู้ยังอยู่ครบทุกหยด
จงรินรดแผ่นดินอย่าสิ้นศรี
และยืนหยัดก้าวไปในปฐพี
ตราบชีวีสิ้นไร้ไม่ยอมแพ้
18 สิงหาคม 2546 19:57 น.
พี่ดอกแก้ว
แสงรวีสีอ่อนสะท้อนฟ้า
ปุยเมฆขาวพราวนภาผุดภาพฝัน
ใจน้อยน้อยลอยเล่มลมชมตะวัน
กอบเมฆฝันสร้างสรรค์ใจไร้พรมแดน
ท่องตามถิ่นบินไปคล้ายนกน้อย
เหิรล่องลอยอิสระละหวงแหน
ชมแมกไม้ ลำธาร ผ่านเขตแคว้น
พบเมืองแมนแสนงามยามแสงทอ
ในห้วงใจไร้สิ่งอิงแอบซ่อน
ทุกบทตอนยิ่งใหญ่ไร้ความท้อ
ไปตามปีกของใจไม่รั้งรอ
ตะวันทอแสงสว่างกระจ่างใจ
พลันแรงลมโหมพัดซัดนกน้อย
ให้หลุดลอยจากเมฆฝันอันสวยใส
บินตามแรงแห่งพละวาตภัย
สู่ซอกลึกโพรงใหญ่ใต้ศิลา
ในบัดนั้นหลืบหินพลันเลื่อนสลัก
จึงเก็บกักนกไว้อย่างแน่นหนา
อยู่ในห้วงอารมณ์จมมายา
เสน่หากังขังเหนี่ยวรั้งใจ
เหมือนไร้ปีกโบยบินไปถิ่นกว้าง
เมื่อรักร้าง....มืดหม่นจนหมองไหม้
สิ้นเสรีที่ความคิดและจิตใจ
กักขังไว้ในกรงเศร้าเคล้าน้ำตา
18 สิงหาคม 2546 13:49 น.
พี่ดอกแก้ว
ในมือนี้มีไม้งามมากำนัล
เป็นพืชพันธุ์สวยงามยามคิดถึง
กิ่งก้านคล้ายใยรักมาถักตรึง
สีหวานซึ้งใบไม้คล้ายหทัย
ดอกสีขาวอมชมพูดูนุ่มนวล
ส่งกลิ่นอวลด้วยรักสมัครใคร่
ที่กลีบดอกชุ่มชื้นด้วยน้ำใจ
ชูช่อไหวเพราะแรงแห่งอาทร
นำมาฝากจากฤดีที่ห่วงใย
แม้นห่างไกลยังมั่นจิตมิคิดถอน
แทนวจีว่ารักนี้มิคลายคลอน
มอบมาพร้อมบทกลอนแด่ทุกคน
18 สิงหาคม 2546 13:44 น.
พี่ดอกแก้ว
ฉันเพียงหมายเป็นสายน้ำยามเธอร้อน
เป็นร่มไม้ให้เธอผ่อนความเหนื่อยล้า
เป็นรองเท้าให้เธอก้าวบนมรรคา
แม้นรู้ว่าเธอไม่เห็นความสำคัญ
อยู่ตรงไหนโปรดจำไว้และรับรู้
ฉันจะอยู่กั้นหมองประคองขวัญ
ไร้เงื่อนไข..ไร้จับจอง..ปองกำนัล
เพียงเธอนั้นพ้นทุกข์ฉันสุขใจ
วันที่ลมห่มฟ้าพายุร้าย
หรือพร่างพรายเม็ดฝนที่หล่นไล่
หรือเปลวแดดแผดกล้ามาเผาใจ
โปรดจำไว้ฉันยืนอยู่คู่กับเธอ
18 สิงหาคม 2546 10:03 น.
พี่ดอกแก้ว
ต่างเดินทางย่างก้าวในราวป่า
แห่งชีวามนุษย์ไม่หยุดหย่อน
เธอเดินนำฉันเดินตามเพื่อหาบคอน
หายใจอ่อนสะท้อนแรงแห่งภาระ
ความโดดเด่นเช่นผู้นำนั้นสำคัญ
คือชนชั้นของผู้เสียสละ
ต้องเบิกทางร้างไพรไม่ลดละ
เพื่อหมายจะนำพ้องล่องแนวไพร
ไปให้ไกลเพื่อถึงซึ่งจุดหมาย
ต้องบุกป่าฝ่าอันตรายที่ยิ่งใหญ่
รับผิดชอบกอปรหน้าที่ผู้นำชัย
และป้องภัยแก่ผู้ตามทุกยามนำ
ฉันเป็นเพียงผู้รั้งท้ายในทิวแถว
ที่หาบคอนรอนแนวทุกเช้าค่ำ
เหนื่อยร่างกายไม่หนักใจเช่นเธอทำ
จึงหมายนำกำลังใจมาให้เธอ
อย่ากริ่งใจในภาระกะฉันนี้
แม้นมากมีให้คอนหาบเสมอ
ก็เป็นเพียงหน้าที่ติดตามเธอ
โปรดอย่าเผลอดูแลตน..เพื่อชนทั้งปวง
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟพี่ดอกแก้ว
หน้าส่วนตัว
3684
