6 ธันวาคม 2546 19:26 น.
พี่ดอกแก้ว
วันมหามงคลดลสมัย
เฉลิมชัยฉลองชนมพรรษา
ของพระเจ้าอยู่หัวมหาราชา
ผู้สร้างค่าเพื่อชาวไทยให้ร่มเย็น
ทรงเหนื่อยยากตรากตรำบำรุงสุข
ปัดเป่าทุกข์คลายร้อนเพื่อผ่อนเข็ญ
เย็นศิระพระบริบาลพ้นลำเค็ญ
พระทรงเป็นร่มโพธิ์ทองของคนไทย
นับเป็นบุญชาวสยามคามนิคม
อยู่ใต้ร่มพระบารมีที่ผ่องใส
ในวันนี้ขอถวายพระพรชัย
กายและใจเอนราบทาบปฐพี
มารอรับเสด็จด้วยเคารพ
ขอน้อมนบพระไตรรัตน์เป็นสักขี
ข้าแผ่นดินแห่งวงศ์พระจักรี
ตั้งสัจจา ณ เบื้องนี้เพื่อบูชา
แม้นชีวิตจักปลิดไปในวันหนึ่ง
ขอซาบซึ้งในชาติและศาสนา
และทูนเทิดองค์พระกษัตรา
เป็นธุลีใต้บาทาพระจอมไทย
กราบพระแก้วมรกตจรดจิต
อำนวยพรศักดิ์สิทธิ์เลิศสมัย
กราบพระเทพบิดรผู้เกรียงไกร
โปรดคุ้มภัยป้องพาลอย่าราญรัน
ณ แผ่นพื้นเวียงวังนั่งเรียงราย
ทูลถวายหัวใจรักภักดีมั่น
รองพระบาทยาตราทุกคืนวัน
ทอดดวงใจดวงนั้นรับพระองค์
ความรู้สึกที่มีมากมายเกินพรรณาค่ะ
เมื่อวันที่ 4 ธันวาคม ที่ผ่านมานี้ ที่พี่ดอกแก้วได้มีโอกาสเข้าเฝ้า
ถวายพระพร ที่สวนจิตลดา พร้อมกับน้องๆที่อภิธรรมและในวันที่ 5 ธันวาคม
เรานั่งรอการเสด็จมาของพระองค์ด้วยดวงใจที่จงรักภักดีอย่างใจจดจ่อเลยค่ะ
ที่พระบรมมหาราชวังค่ะ
4 ธันวาคม 2546 08:11 น.
พี่ดอกแก้ว
ม่านละอองมองขาวในราวป่า
ลอยอ้อยอิ่งระเรื่อยมายามลมไหว
บังใบเขียวเรียวติณพื้นถิ่นไพร
ฉากแห่งฝันฉากใหญ่ตอนรุ่งราง
พร่างลมเย็นผิวกายคลายรุ่มร้อน
กลิ่นหอมอ่อนมะลิลาครารุ่งสาง
ทิ้งรอยไว้ให้คละเคล้าแม้เบาบาง
ก่อนเจือจางเมื่ออรุณมาอุ่นไอ
ไพรเปลี่ยนภาพฉาบแสงแห่งสุรีย์
ฉากรังสีแจ่มจ้าฟ้าสดใส
ปลุกห้วงจิตคิดฝันอันแสนไกล
คืนสู่ชีวิตใหม่ในพนา
4 ธันวาคม 2546 08:06 น.
พี่ดอกแก้ว
ก้าวไปบนเวทีที่น่าเศร้า
ทุกสิ่งเร้ารุมให้ใฝ่ตัณหา
ดำเนินตามกองไฟทุรคา
เห็นมายาเป็นสิ่งที่จริงจัง
ลวงหลอกใจให้ไกลทางเจริญ
ยิ่งห่างเหินหลงไปในกรงขัง
มัดชีวิตปลิดเสรีรี้พลัง
ลอยติดฝั่งรอเข้าวันเผาไฟ
ถอยรอยทางย่างก้าวที่ร้าวแหลก
เลือกทางแยกสัญจรย้อนไปใหม่
ด้วยเรียนรู้ดูจำธรรมอำไพ
บ่มจิตใจใฝ่ลิขิตนิมิตดี
อย่าร้าวรานทานใจให้อดทน
ชีวิตตนมีค่าและศักดิ์ศรี
เป็นมนุษย์สุดประเสริฐเลิศชีวี
ใช้ภพภูมิที่มีด้วยกุสลา
มีโอกาส.....ใช้โอกาสไม่ขลาดเขลา
อย่าหมองเศร้ากลุ้มใจในปัญหา
เหนื่อยก็พักหนักก็วางอย่าร้างรา
สร้างคุณค่าด้วยลิขิตชีวิตงาม
4 ธันวาคม 2546 07:52 น.
พี่ดอกแก้ว
เก็บกลืนไว้ในใจไม่เปิดเผย
คำอ้างเอ่ยเพ้อพร่ำรำพันถ้อย
ไม่ให้หลุดจากปากแม้หนึ่งน้อย
มิยอมแพ้แก่รอยที่กรีดใจ
พงหนามก่ายเป็นลายเนื้อถูกเกี่ยว
จะไม่เลี้ยวหลบหนามที่ตามไล่
มุ่งหมายจรดรอยเท้าก้าวต่อไป
เดินตามทางพ่อสร้างไว้ให้ลูกเดิน
หยาดเหงื่อพ่อล้อแสงแดดที่แผดกล้า
แผ้วมรรคานำไปไม่ขัดเขิน
ประทับตาตรึงใจให้เผชิญ
ทางดำเนินตามคำสอนมิผ่อนคลาย
ทุกคำพ่อก่อสัญญาให้ฝ่าฟัน
รู้อดทน..มุ่งมั่น..เพื่อเป้าหมาย
รู้สละ...ช่วยเหลือ....เพื่อนรอบกาย
กตัญญู..อย่ารู้หน่าย..ในพระคุณ
เดินตามพ่อ...ก่อพลังพรั่งดวงจิต
พ่อคือผู้ลิขิตเพื่ออุดหนุน
พ่อคือผู้เติมต่อก่อต้นทุน
เกื้อการุณแก่ลูกนี้ไม่มีเทียม
๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏
2 ธันวาคม 2546 10:48 น.
พี่ดอกแก้ว
ร่วมชื่นชมคมคำนำอรรถา
จำนรรจากรีดกรายลวดลายศิลป์
เป็นบทสอนรอนใจไร้ราคิน
ร่วมดูหมิ่นผู้อวดตนบนศักดา
ครั้นเมื่อฝนหมดฟ้าพาเปลี่ยนฉาก
วายุหลากโลดแล่นสู่แผ่นผา
กรรโชกมิตรปลิดปลิวลิ่วนภา
ความหนาวแทรกอุราคราลมพาน
ชิงชังกันขันแข่งแบ่งพวกพรรค
พร้อมสมัครทำลายด้วยใจหาญ
ฟาดฟันกันสรรเสียดสีที่ร้าวราน
บ้างประจานเรื่องเก่าเล่าเรื่องปลอม
ลืมสัญญาเมื่อสายัณห์วันร่วมฟาก
คราวตีจากถีบหัวเรือไม่ถนอม
สร้างกำแพงด้วยไฟจากใจตรอม
รวมพวกพร้อมตัดสินคนบนใจกา
หมดความหมายเรื่องมากมายในวันเก่า
โทสะเร้าเผาความดีที่เคยจ้า
สิ้นใยเยื่อไม่เหลือกรุณา
ความเกลียดชังบังตาทั้งสองดวง
ปล่อยความโกรธพิโรธใจในเคืองแค้น
ให้ฝังแน่นดั่งของที่ต้องหวง
ดุจน้ำกรดรดราดอยู่กลางทรวง
ใจทั้งดวงจึงร้อนเร่าคราวพบกัน
เพราะถือตนบนถือดีที่ถูกผิด
จึงกลายมิตรเป็นศัตรูผู้เดียดฉันท์
แท้ใจตนต่ำทรามชอบหยามกัน
ถือตัวฉันนั้นแน่แต่ผู้เดียว
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟพี่ดอกแก้ว
หน้าส่วนตัว
1427
