24 มกราคม 2547 07:54 น.
พี่ดอกแก้ว
ม่านดวงตาพร่าแสงแห่งชวาล
ส่องประกายสักการที่เบื้องหน้า
ประทีปคู่บูชิตพระศาสดา
สาดมรรคาสว่างฉายให้เส้นทาง
กว้างแสนกว้างร้างมิตรสนิทใคร่
คือโลกใหญ่มืดมนจนอ้างว้าง
ดุ่มเดินเวียนทางรกปรกอำพราง
ต้องครวญครางกลางวัฏฏ์มัดชีพตรึง
ร้อยอารมณ์ถมใจไว้ด้วยช้ำ
ร้อยกงกรรมเกี่ยวเกาะเพาะบาปขึง
ร้อยชีวิตติดตมจมใต้บึง
ร้อยชาติหนึ่งกับอีกชาติขาดปัญญา
พบแสงทองส่องประกายยามใกล้ค่ำ
คือแสงธรรมจากพุทธศาสนา
ปริยัติปฏิบัติจัดชีวา
ก้าวเข้าสู่มัชฌิมาสามัคคี
ประทีปธรรมนำทางสว่างจิต
ดุจมิ่งมิตรเคียงข้างสร้างราศี
ไม่โดดเดี่ยวเปลี่ยวร้างคว้างฤดี
ทุกถิ่นที่สว่างไสวในแสงธรรม
15 มกราคม 2547 08:13 น.
พี่ดอกแก้ว
คุณเอ๋ย...คุณครู
ท่านคือผู้ประสิทธิ์วิชชาให้
อนุเคราะห์ขยายอรรถชัดความนัย
กระจ่างใจต้องความตามวิธี
เพียรบ่มเพาะเกาะเกี่ยวไม้เรียวรัก
กระหวัดสัก..รอย..อดทนบนศักดิ์ศรี
ให้กลับตัวกลับใจใฝ่รักดี
สมกับที่เกิดมามีค่าคน
ท่านโอบเอื้อเกื้อศิษย์ด้วยเมตตา
ดุจนาวาบรรทุกผู้อยู่กลางหน
โต้กระแสชลากล้าผจญ
ขึ้นฝั่งชลพ้นห้วงจากบ่วงพาล
แม้นศิษย์ดื้อถือวาทะระรานจิต
ยังอุทิศเวลามาเพียรขาน
ให้รักตนรักรู้วิชาการ
และเชี่ยวชาญเพื่อชนม์ได้พ้นภัย
พระคุณท่านนั้นเหลือจะแทนทด
เกินกำหนดกล่าวขานเทียบสิ่งไหน
น้อมเกศก้มประนมกรด้วยอ่อนวัย
กราบดวงใจด้วยเคารพนบนอบเอย
8 มกราคม 2547 21:34 น.
พี่ดอกแก้ว
แสงพร่างพรายรายระยับวับวิบแวม
แตะแต่งแต้มติดตรึงถึงห้วงฝัน
ส่องประกายเฉิดฉายใต้แสงจันทร์
คือดวงตาคู่นั้นที่งดงาม
บ่งความนัยบอกถึงใจที่เปี่ยมรัก
แจ้งความภักดิ์ซื่อตรงคงล้นหลาม
เผยถึงห้วงห่วงใยในทุกยาม
สรุปความว่ามิตรแท้แน่แก่ใจ
สายลมหนาวคราวนี้ที่ต้องผิว
ชำแรกริ้วคำถามยามหวั่นไหว
ตาคู่นั้นจักสุขทุกข์ประการใด
ฝากลมไกวปลอบขวัญวันห่างกาย
8 มกราคม 2547 07:17 น.
พี่ดอกแก้ว
สายลมพรูกรูเกรียวเกี่ยวช่องาม
ละลิ่วความอ่อนช้อยลอยลงพื้น
กลีบบางเบาเคล้าลมดูกลมกลืน
ความสดชื่นแผ่ซ่านกลางลานดิน
ชมพูพันธุ์ทิพย์สรวงควงสู่หล้า
พรมบุปผาทอดกายเป็นลายศิลป์
ขับความเขียวขจีสีแห่งติณ
ธรณินทร์กลายสวรรค์วันเยี่ยมยล
ใจละล่องต้องมนต์ในหนนั้น
นึกถึงวันเคียงข้างอยู่กลางหน
ชมพูพันธุ์ทิพย์ซ่านหวานกมล
ผูกใจคนสองคนเป็นหนึ่งใจ
สายลมกรูพรูก้านหวานหวามนัก
ดวงใจภักดิ์คงคู่อยู่ชิดใกล้
แม้วันนี้อยู่ห่างกันแสนไกล
รู้เถิดใจดวงหนึ่งคิดถึงเธอ
7 มกราคม 2547 18:20 น.
พี่ดอกแก้ว
เสียงบ่นเพ้อเกลอเก่าคราวช้ำหมอง
คือเสียงของหัวใจอันไร้ค่า
ที่โรยแรงสิ้นไร้ไฟศรัทธา
หมดความกล้าคราแพ้ท้อแท้ใจ
พร่าเวลานาทีที่เร่งรุด
ให้สะดุดหยุดเดินทางห่างสดใส
เพราะล่องลอยถอยย้อนซ้อนห้วงใจ
กลับคืนไปครวญคร่ำพร่ำอดีตกาล
ทิ้งนาทีเริ่มต้นหนทางสู้
เฝ้าคุดคู้อยู่กับซากปากสุสาน
ดุจใบไม้ถมเน่าเคล้าโคลนดาน
ไม่อาจถึงซึ่งกาลที่เติบโต
ถอดหัวใจไม่รับรู้อยู่อย่างศพ
รอเพลิงคบเผาร่างกลางโทโส
เก็บไฟมาสุมใจไว้กองโต
เกลือกซัดโซกำสรวลร้องครวญคราง
ทุกนาทีมีค่าครารู้จัก
แพ้ชนะมิใช่หลักที่ควรสาง
รู้ทุกสิ่งผ่านไปใจละวาง
ว่าทุกอย่างมิควรข้องให้หมองใจ
นาทีก่อนชนะเขา...เราชื่นฉ่ำ
นาทีนี้เราช้ำตรมหมองไหม้
นาทีหน้าไม่รู้ว่าเป็นผู้ใด
ทุกสิ่งย่อมผ่านไปไม่คงทน
เสียงบ่นเพ้อเกลอเก่า..เราขาดกัน
ไม่มีวันพบพานในเบื้องหน
ไร้อัตตาพาใจไร้ตัวตน
จึงหลุดพ้นดั่งบัวบานกาลอรุณ
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟพี่ดอกแก้ว
หน้าส่วนตัว
2457
