28 มกราคม 2547 10:40 น.
พี่ดอกแก้ว
กวีหรือคือใคร....ใคร่รู้จัก
จะถามทักความนัยไถ่ปัญหา
เมื่อเขาเรียกกวีมีชั้นตรา
ฟังแล้วรู้สึกว่าเป็นอย่างไร?
งานกวี..เป็นเช่นใดก็ใคร่รู้
ต้องเป็นงานชั้นครูนั้นใช่ไหม?
มีระเบียบบรรทัดฐานประการใด
ไม่แจ้งใจกับกฎบทกวี
กวีหรือคือใคร...ใคร่เรียนร่ำ
ใช้ผู้นำทัศน์ใหม่ในวิถี
หรือผู้ปรับปรุงรสพจนีย์
ประทับตีตราผ่านการร้อยกลอน
งานกวี..เป็นเช่นใดใคร่เชยชม
ใช่นิยมเพียงเสียงเรียงอักษร
หรือสมเหตุสมผลบนวรรคตอน
ถ้อยสุนทรเช่นโบราณจารวจี
ความแตกต่างอย่างหนึ่งที่พึงรู้
คือเห็นผู้สร้างสรรค์วรรณศรี
บ้างก็คมคายคำล้ำวาที
บ้างก็มีคำฟุ่มเฟือยเอื่อยวาจา
ขอวาดหวังครั้งต่อไปได้เขียนพจน์
งามหมดจดรสกวีที่ภาษา
และสูงส่งด้วยนัยอักษรา
ให้คุณค่าแก่ผู้อ่านกานท์กลอนเอย
26 มกราคม 2547 19:56 น.
พี่ดอกแก้ว
หมายบุปผาคราแย้มแต้มเติมช่อ
นวลลออซาบกลิ่นระรินสาย
คลองจักษุลุภาพอันเพริศพราย
บัญชาใจให้คลายจากหนักทรวง
เพลินนิยมชมลดาคราอรุณ
กลิ่นหอมกรุ่นยวนใจให้แหนหวง
จึงเอื้อมช่อเชยรักหมายตักตวง
เพราะตกบ่วงความงามยามต้องตา
พลันพบหนอนซอนเคล้ากลีบเบาบาง
ความเคลือบคลางแคลงฤทัยใฝ่ถลา
คลองจักษุส่งสัญญาณผ่านอุรา
แล้วบัญชาให้แหนงแสลงใจ
ภาพงดงามหายไปในความหลง
สิ้นจำนงโดยพลันเพราะหวั่นไหว
ด้วยรังเกียจหมู่หนอนที่ชอนไช
ใจเปลี่ยนไปเพราะทาสขาดปัญญา
ดวงดอกไม้มิได้งามตามที่เห็น
ใจนั่นเองที่เป็นต้นปัญหา
เพราะความชอบสีสันนวลวัณณา
จึงพัดพากิเลสพราวคราวชอบใจ
พอชิดใกล้ได้เห็นเช่นรอยหมอง
ความขัดข้องเคืองโกรธก็โลดไหล
มูลโทสะคละเคล้าแผดเผาไฟ
ปัญหาใจเปลี่ยนโจทย์โทษเรื่องราว
เพียงสองตาพาชีวิตให้ติดกับ
ไม่อาจนับผลพวงล่วงสืบสาว
ถึงมีความกระจ่างอยู่พร่างพราว
มิอาจสาวแสงสว่างสู่กลางใจ
แม้นคืนนี้หรี่ลิบไร้พริบแสง
หากใจแจ้งจักพาดวงตาไสว
เห็นทุกสิ่งด้วยแสงจากห้วงใจ
พ้นผองภัยไร้ทุกข์รุกชีพตน
26 มกราคม 2547 19:51 น.
พี่ดอกแก้ว
กัมปนาทฟาดเปรี้ยงเสียงพิโรธ
ทุ่มความโกรธผ่านวิชชุที่ลุไล่
ทำลายภูตรงหน้าให้สาใจ
ฟาดลงไปสะกิดปลิวเป็นริ้วรอย
คราวเยือกเย็นเป็นวรรษามาซบเซาะ
เสียงเสนาะกล่อมผาคราเงื่องหงอย
ให้สดชื่นฟื้นชนม์ยามฝนปรอย
ลบร่องรอยอัสนีที่บีฑา
คราวอบอุ่นละมุนโลกโบกวายุ
คลายระอุเมทนีที่พื้นผา
กล่อมยอดเขาเร้าลมสมอุรา
นี่คืออารมณ์เพื่อนที่เยือนยล
ฉันเป็นเพียงภูผาศิลาแกร่ง
จะกี่แรงกัมปนาทที่ฟาดหน
ยังทะนงคงมั่นไม่หวั่นตน
รองอารมณ์ของคนเป็นเพื่อนกัน
ฉันเป็นเพียงภูผาศิลารัก
ให้สายฝนพิงพักยามวสันต์
ทอดเส้นสายพรายร่างให้พร่างพรรณ
มิเคยหันเหไปให้ไกลตา
ฉันเป็นเพียงภูผาศิลามั่น
มิมีวันเคลื่อนไปในใต้หล้า
รอสายลมพรมพริ้วเสมอมา
มิเคยลืมสัญญากับสายลม
25 มกราคม 2547 21:39 น.
พี่ดอกแก้ว
เพ่งพักตร์กลางปรักโบสถ์
รอยพระโอษฐ์แย้มละไม
เนิ่นนานผ่านสมัย
สงบนิ่งมิกริ่งเกรง
กี่กาลที่ผ่านพ้น
รอยคราบหม่นมาข่มเหง
รุกล้ำมิยำเยง
ก็เพียงผิวมีริ้วรอย
ภาพศิลป์พุทธลักษณ์
ยังงามนักมิเสื่อมถอย
เพริศพิศประดิดประดอย
ละออองค์ทรงพุทธา
เสียงโพธิ์โล้ใบร่ำ
ดุจลำนำแห่งภาษา
บูชิตพระสัมมา
ทรงพละชำนะมาร
สกุณถลาเหิร
ร่วมสรรเสริญซ้องขับขาน
พระพายละลายพาล
คลายรุ่มร้อนผ่อนเผากาย
มาลาผกากรอง
บนพานทองกลิ่นกำจาย
อวลจิตให้พิศพราย
ดื่มด่ำภาพกราบเบญจางค์
25 มกราคม 2547 21:32 น.
พี่ดอกแก้ว
เสียงรอยเท้าย่ำทางจางจากพื้น
กลางค่ำคืนเดียวดายในความเหงา
เสียงไพรพฤกษ์พลุ่งพล่านทั้งม่านเงา
ไร้เพื่อนมาแบ่งเบาความในใจ
เคยเหนื่อยยากลำบากด้วยกันมา
ร่วมฟันฝ่าบนทางอย่างชิดใกล้
สุมความคิดพิชิตพาลเพื่อรานภัย
เพื่อนร่วมใจต่อสู้กู้ชะตา
อิ่มและอดหมดเสบียงลำเลียงสุข
เคยร่วมทุกข์ท้องกิ่วหิวหนักหนา
ผ่านวันคืนรอยแผลแห่งเวลา
มีหัวเราะหยาดน้ำตาทุ่มเถียงกัน
ระหว่างเพื่อนเหมือนขมฝาดขาดรสหวาน
ไร้น้ำตาลมธุรสพจน์เฝื่อนผัน
คราวกริ้วโกรธโทษว่ากันและกัน
เข้าห้ำหั่นบั่นใจใส่อารมณ์
คราวรู้คิดสะกิดถ้อยคอยขอโทษ
สิ้นความโกรธสดชื่นลืมขื่นขม
กอดคอกันฟันฝ่าป่าหนามคม
คืออารมณ์ร้ายร้ายให้คลายไป
รสน้ำตาลไร้มิตรคิดรักแท้
ความหวานแปรปลิ้นปลอกหลอกลวงได้
ดุจสายลมพัดผ่านแล้วเลยไกล
สิ้นร่องรอยให้ไล้จับต้องตน
เหมือนผู้ห้อมล้อมดาวคราวมีสุข
ยามมีทุกข์ความหวานพานล่องหน
กลายเย็นชืดจืดชาวางท่าตน
มิใช่คนช่วยเหลือเมื่อภัยมา
เพื่อนรสขมระทมใจไม่หวั่นหวาด
เข้าฟันฟาดติติงอิงอาสา
จวบจนสิ้นกำลังไร้ชีวา
ทอดกายาแทบพื้นไม่ฟื้นชนม์
เหลือเพียงเดียวเปลี่ยวจิตคิดทดท้อ
เห็นแสงทอจากฟ้าเวหาหน
ดุจรอยยิ้มจากเพื่อนเตือนกมล
ให้อดทนต่อสู้สู่ดวงดาว
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟพี่ดอกแก้ว
หน้าส่วนตัว
2001
