4 ตุลาคม 2547 07:23 น.
พี่ดอกแก้ว
สงบงามตามไพรไร้ผยอง
เป็นกลุ่มกองกอไม้เหมือนไร้ค่า
เกิดกลางดงพงหนามตามพนา
ไม่เลือกดินถิ่นป่าอาศัยกาย
มิสวยงามยามมองกองรกเรื้อ
ภาพภายนอกไม่เอื้อแก่สหาย
มาใกล้ชิดซุ้มกอหน่อมากมาย
ดูคลับคล้ายไร้ราคาพาเดียดพันธุ์
ผู้ฉลาดปราชญ์เปรื่องเรื่องพฤกษา
กลับรู้ค่ากอไผ่ใฝ่เลือกสรร
ใช้ประโยชน์จากไม้มานานวัน
เครื่องจักสานสารพันพร้อมเพิงนอน
กี่ร้อยปียังมีไผ่ให้ใช้สอย
กี่เชิงดอยยังมีหน่อให้ขุดถอน
เพลงลำไผ่ยังแว่วหวานทั่วดงดอน
รอรับวาทยกรคือสายลม
หากชีพนี้มีค่าเพียงไม้ไผ่
หาน้อยใจในนามความขื่นขม
เกิดจากดินเคียงดินจนสิ้นลม
ลำเกลี้ยงกลมก่อค่าคณาคุณ
2 ตุลาคม 2547 20:29 น.
พี่ดอกแก้ว
เย็นชื่มชุ่มลุ่มธารผ่านดินทอง
เชื่อมครรลองชาวชนบนแหล่งหล้า
สืบจารีตรูปแบบวัฒนา
ต่างพึงพาสายน้ำค้ำชีวิน
รินไหลไปในทางอย่างแล่นลิ่ว
ระลอกพลิ้วทักทายอวดลายสินธุ์
บอกถึงความสมบูรณ์ของแผ่นดิน
ยังคู่ถิ่นด้วยการให้จากสายธาร
นานเนิ่นนานปานไหนไม่เคยกัก
หรือเลือกรักบางดินสิ้นสงสาร
ให้สุดแรงแห่งการให้ไปเจือจาน
อุปการดุจพ่อแม่แลครูบา
คราวที่สายธารายังกูลเกื้อ
เคยคิดเผื่อแล้งภัยหรือไม่หนา
หรือทำนุบำรุงผืนพนา
เฝ้ารักษาต้นธารปานบ้านตน
อย่าให้สายกลายเศร้าคราวน้ำเหือด
สิ้นสายเลือดผู้ให้ในเหตุผล
สิ้นบิดามารดาผู้ให้ชนม์
สิ้นบุคคลพึงมอบตอบแทนคุณ
มีเวลาทำหลายสิ่งแล้วทิ้งขว้าง
มีหลายอย่างทุ่มใจใฝ่อุดหนุน
มีเสี้ยวหนึ่งหรือไม่ที่คืนทุน
สนองคุณผู้ให้ในชีวา
30 กันยายน 2547 06:38 น.
พี่ดอกแก้ว
คำโบราณท่านเปรียบเทียบพ่อแม่
ผู้ดูแลฟูกฟักสร้างหลักฐาน
อบรมเลี้ยงบุตรน้อยให้เติบพาน
อุปมาท่านจารดุจถ่อแพ
หากครอบครัวรั้วพังไม่รั้งล้อม
ความตรมตรอมคืบคลานปานร่างแห
หากมารดาร้างเรือนเหมือนแตกแพ
สิ้นบิดาเพียงแค่ถ่อหักพัง
หลายชีวิตไร้สิทธิ์ความสมบูรณ์
หมดพระคุณค้ำคูณให้ความหวัง
ลอยชีวิตกลางชลวนน้ำวัง
ไม่พบฝั่งฝังร่างกลางชลา
กลายเป็นคนล้นทรามไร้ความหมาย
สร้างพิษภัยมากมายให้ปัญหา
แต่บางคนกลับได้ดีมีปัญญา
แม้นเขาหยามกำพร้าหาหม่นใจ
ผู้ประมาทขาดเป้าหมายในสิ่งดี
มักไร้เพียรเรียนชีวีเพื่อสดใส
เป็นลูกแหง่พึงพ่อแม่อยู่ร่ำไป
คราวสิ้นไร้พ่อแม่แพอัปปาง
หากไม่ขอรอเขามาเอาใจ
ดูแลตนเองไซร้ใฝ่สะสาง
จัดระเบียบชีวีเป็นที่ทาง
ไม่โรยร้างสร้างแรงแห่งฤดี
เพียงเท่านี้จึงพอมีแรงช่วยพาย
แม้แพแตกแยกย้ายถ่อร้างหนี
การฝึกตนจักช่วยตนกลางนที
ว่ายชีวีหาฝั่งไม่ฝังจม
29 กันยายน 2547 00:36 น.
พี่ดอกแก้ว
กลางนที..ไม่เคยมีที่ไร้คลื่น
เปรียบชีวิตไม่ราบรื่นบนวิถี
มีสงบและคลื่นลมโหมชีวี
สลับกันอย่างนี้ทุกเวลา
อย่าหาความแน่นอนตอนชีพรั้ง
หายใจทุกคราวครั้งควรผวา
อาจเพียงได้หายใจเข้าแค่หนึ่งครา
หรือหายใจออกมาไม่เข้าไป
ในชีวิตล้วนประชิดศัตรูเก่า
ตามมาทวงหนี้เราอย่างรุกไล่
ความเจ็บป่วย ผิดหวัง นั่งกลุ้มใจ
คืออาการแพ้ในศัตรูเดิม
ยิ่งพ่ายแพ้ก็ยิ่งแก้ด้วยพิษร้าย
ไม่ผ่อนคลายด้วยไมตรีที่สร้างเสริม
เพาะพืชพันธุ์ศัตรูให้เหิมเกริม
ด้วยการเพิ่มอกุศลบนชีวี
หลีกความร้ายย้ายใบเรือชีวิต
ประเทืองจิตด้วยเมตตาพาหลบหนี
ถือหางเสือสู่ทิศสวัสดี
ฝ่าพายุชีวีด้วยสร้างบุญ
27 กันยายน 2547 20:00 น.
พี่ดอกแก้ว
กาลเวลาพัดพาความแตกต่าง
มาพบกันกลางทางระหว่างฝัน
คนสองคนกับสองใจที่ไกลกัน
มาสืบสานสัมพันธ์เป็นหนึ่งใจ
เริ่มพื้นที่มีความหมายเชื่อมใจสอง
กำหนดกรอบครอบครองจองพิสัย
ลงสีพื้นกลืนความต่างที่ห่างไกล
เป็นเฉดใหม่สีอ่อนผ่อนปรนกัน
เมื่ออารมณ์งดงามตามหมายปอง
ใจทั้งสองผสมสีที่สุขสันต์
แล้วแต่งแต้มดอกไม้นานาพันธุ์
เต็มสวนฝันกลิ่นหอมย้อมฤดี
ยามเมื่อใจได้รับ...ความสดชื่น
จึงร่มรื่นพันธุ์ไม้ระบายสี
วาดพู่กันสานใบเขียวขจี
คลุมพื้นที่ของใจให้ร่มเย็น
ความอ่อนหวาน...บันดาลให้ใช้สีฟ้า
วาดนภาสดใสไร้ขุ่นเข็ญ
ความอบอุ่นให้แสงงามยามเช้าเย็น
ลงสีเป็นลายทองของตะวัน
ความหม่นเศร้า...คราวร้างห่างกันไกล
วาดใบไหวไม้ร่วงควงโศกศัลย์
ทับถมพื้นสีน้ำตาลพาลจาบัลย์
จรดพู่กันแต้มสีเทาคราวเหงาใจ
คราวแตกหัก...พักใจไม่สมาน
ผสมสีลงจานอย่างหมองไหม้
ระบายสีดำด่างกลางหทัย
ดั่งคืนแรมที่ไร้เพ็ญนภา
ครารักชื่น...ฟื้นค่ามาใกล้ชิด
สีของมิตรถูกฉาบลงตรงท้องฟ้า
กลบสีดำให้จางบางเบาตา
วาดเมฆขาวพราวฟ้าพาเบิกบาน
จุ่มพู่กันฝันใฝ่ในจานสี
แล้วแต่งแต้มฤดีที่สืบสาน
ความรู้สึกลึกซึ้งตรึงดวงมาน
ปรากฏการณ์จิตรกรรมย้ำอารมณ์
ในกรอบภาพอาบสีที่หลากหลาย
ความรู้สึกมากมายส่วนผสม
ทั้งรูปลักษณ์แสงเงาที่น่าชม
คืออารมณ์ของใจที่ใกล้กัน
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟพี่ดอกแก้ว
หน้าส่วนตัว
1851
