20 มิถุนายน 2548 19:07 น.
พี่ดอกแก้ว
ฉันยืนอยู่ตรงไหนก็ไม่รู้
อดทนสู้เดินมาหาจุดหมาย
ผ่านร้อนแดดแผดเผาทั่วร่างกาย
รับหยาดสายฝนรินชุ่มอินทรีย์
มีรอยแผลมากมายให้มองเห็น
บ้างลวดลายดูเด่นเป็นแนวสี
ความเข้มจางบางหนาพาดกายี
ในใจมีขมเฝื่อนเกลื่อนห้องใจ
ล้าเหลือเกินเดินทนบนทางเท้า
บางโค้งมีหนามยาวแกว่งวูบไหว
ไม้บางต้นให้ผลเป็นพิษภัย
ทางขรุขระทอดไกลให้ตรากตรำ
ฉันยืนนิ่งติงใจใส่คำถาม
จะพบความหิวโหยหรืออิ่มหนำ
ทางข้างหน้าอีกยาวไหมในระกำ
ฉันจะทำได้ไหมถึงปลายทาง
มองเหลียวหลังชั่งใจให้ครุ่นคิด
ผ่านมาแล้วชีวิตการแผ้วถาง
พ้นมาแล้วมากมายกับหลุมพราง
ยังหยัดร่างไม่ล้มถมทางดิน
ตัดสินใจไปต่อขอสู้ตาย
มุ่งไปสู่เป้าหมายแม้โหดหิน
เพราะการก้าวแต่ละก้าวของชีวิน
คือเข้าใกล้เขตถิ่นของปลายทาง
วันนี้อาจไม่ใกล้จุดหมายนั้น
แต่ก็ใกล้กว่าวันเริ่มก้าวย่าง
ศรัทธาและความเพียรที่ไม่จาง
ทำความห่างหมดไปได้สักวัน
15 มิถุนายน 2548 16:44 น.
พี่ดอกแก้ว
ทำเช่นนี้เพราะดีที่นิยม
ตรงกับรสสังคมสมสมัย
ทำไปแล้วเขาว่าดีกว่าเรื่องใด
รีบทุ่มใจเทจิตคิดทำการ
ทำเช่นนั้นท่านว่าถูกใจท่าน
เป็นเรื่องดีที่ฉันต้องหมั่นสาน
ไม่ขัดใจผู้ใหญ่ในการงาน
จึงบันดาลความดีที่เขาชม
ทำเช่นโน้นโอนอ่อนผ่อนเชือกสาว
ไม่แข็งกร้าวขืนใครให้ต้องขม
ลอยตามน้ำตามไปไม่ช้ำตรม
เขานิยมว่าดีที่ถูกควร
ทำเช่นนี้เพราะดีถูกใจมิตร
ถนอมจิตรักใคร่ไร้กำสรวล
แม้นเสแสร้งแกล้งทำตามคำชวน
เขาว่าล้วนเรื่องดีที่ควรทำ
ทำเช่นนั้นเพราะฉันคิดว่าดี
ใครไม่ชอบก็หนีอย่าล่วงล้ำ
เรื่องส่วนตัวส่วนตนคนจะทำ
มีสิทธิก่อกรรมทำการงาน
เรื่องทำดีมีมากหลากบรรทัด
ใดจักวัดเกณฑ์ไว้ให้เป็นฐาน
ดีทางโลกเปลี่ยนไปแต่ละกาล
ตอนนี้ดีแต่ไม่นานก็ไม่ดี
ทำเช่นไหนได้ดีมีประโยชน์
พ้นจากโทษพบสุขทุกวิถี
คือทำแล้วไม่มุ่งสุขโลกีย์
ทำความดีเพื่อผลดีไม่มีภัย
10 มิถุนายน 2548 08:51 น.
พี่ดอกแก้ว
ความสุขอยู่ที่ไหนจะไปหา
พระสอนว่ามรรคผลดลสุขสันต์
เป็นสุขอันสถาพรไร้กัปกัลป์
จึงมุ่งมั่นไปพบสบสุขจริง
เริ่มร่ำเรียนเขียนอ่านการศึกษา
รู้บทธรรมล้ำค่าคุณใจสิงห์
รู้ว่าจิตนั้นไวเหมือนดั่งลิง
ไม่หยุดนิ่งยิ่งศึกษาตำราตาม
พอนานไปใจรวนทวนเป้าหมาย
ความสุขกลายมาอยู่ที่ซักถาม
โต้ตอบปริยัติจนลุกลาม
บ้างตีความของสูงจูงลงดิน
บ้างวิจัยไขธรรมย้ำภูมิรู้
แตกสาขาจากครูแล้วโผผิน
พูดถึงเรื่องอริยะจนชาชิน
วิจัยสิ้นนิพพานมานานปี
เหมือนนักฝันฟุ้งเฟื่องในเรื่องดาว
จินตนาการเพริศพราวสร้างแสงสี
พูดถึงเรื่องหลุมดำกลางสุรีย์
วิเคราะห์แต่ทฤษฎีความน่าจะเป็น
ครั้นฝนตกกลับงันงกกลัวฟ้าฝน
เที่ยวพร่ำบ่นฝนฟ้าที่ครึ้มเห็น
ลืมไปหมดทฤษฎีความน่าจะเป็น
ภูมิความรู้หลบเร้นกับเรื่องจริง
เพราะไม่ฝึกระลึกรู้อยู่เบื้องต้น
มองข้ามเรื่องกุศลในบางสิ่ง
ไม่ปรับร่างสร้างฐานเพื่อพักพิง
และทอดทิ้งการปฏิบัติขจัดมาร
เมื่อเกิดภัยปัจจุบันพลันหวีดร้อง
น้ำตานองกลุ้มใจไร้กล้าหาญ
รำพันโทษดินฟ้าว่ารุกราน
ก็เพราะไร้ประสบการณ์ปฏิบัติธรรม
ความสุขจึงอยู่ไกลไปไม่ถึง
เพราะติดตรึงหลุมพรางอย่างน่าขำ
เริ่มเสียเถิดเรื่องใกล้ตัวที่ควรทำ
คือเริ่มนำสติผลิที่ใจ
7 มิถุนายน 2548 16:01 น.
พี่ดอกแก้ว
เขาว่าฉันมากมายในเรื่องผิด
ฉันเลยเก็บไปคิดจนหนักหัว
ยิ่งทบทวนกระบวนความยิ่งตามัว
ความโกรธรัวประทับกับหัวใจ
ทำไมหนอมาต่อว่าอย่างนี้
ทำไมจึงย่ำยีไม่ปราศรัย
ทำไมคิดเข้าใจผิดอยู่ร่ำไป
ทำไมและทำไม ทำไมกัน
ความฟุ้งซ่านดาลเดือดเผาเลือดดี
ผงโทสะคละคลีให้หุนหัน
น้ำหนักของตัวตนพุ่งฉับพลัน
ทำไมทำกับฉันไม่เหลือดี
ยอมไม่ได้ ใจไม่ยอมไม่พร้อมจบ
เพราะทำนบอัตตาหนาศักดิ์ศรี
ไหลบ่าล้นความคิดปิดไมตรี
อย่ามาทำเช่นนี้ฉันไม่ยอม
ยิ่งครุ่นคิดยิ่งติดในตัวตน
ทิ้งเหตุผลอุปาทานซ่านหล่อหลอม
แบ่งเธอฉันเราเขาไม่ประนอม
อดีตล้อมปัจจุบันไร้ปัญญา
เพราะถือตนจึงถือสาว่าผิดถูก
เพราะถือตนจึงปลูกต้นปัญหา
เพราะถือตนจึงเหนื่อยเหลือคณา
เพราะถือตนจึงบ้ากับเรื่องราว
ในชีวิตคิดไปไม่มีตน
มีเพียงเหตุกับผลให้สืบสาว
มีเกิดขึ้นดับไปเป็นครั้งคราว
ที่ทอดยาวคือความคิดฤทธิ์อัตตา
3 มิถุนายน 2548 08:17 น.
พี่ดอกแก้ว
วันเดือนผ่านวิจารณ์วิจัยตน
พบเหตุผลความคิดจิตเหลวไหล
พบทางออกจากเงื่อนที่ร้อยใจ
เปลี่ยนบทไปกำกับจับละคร
ความต้องการเกิดในใจได้รับรู้
จึงหยุดดูท่าทีที่หลอกหลอน
รู้ความจริง..ไม่จำเป็น...ควรตัดรอน
บัญชาใจต่อกรดับต้องการ
มีเสรีชี้นิ้วและผิวปาก
เลือกเปลี่ยนฉากสั่งใจให้กล้าหาญ
ริดนิวรณ์สอนจิตบัญชาการ
ชนะมาร...ด้วยใจไร้โซ่ตรวน
พลิกบทเป็นจอมทัพจับข้าศึก
ใช้ปัญญาลุ่มลึกมาไต่สวน
ตัดต้องการประหารเหตุสร้างชนวน
ปิดขบวนไฟทุกข์รุกชีพลาม
อยู่ด้วยความจำเป็นเช่นสันโดษ
พิจารณาประโยชน์ในกาลสาม
ปัจจุบันอนาคตให้งดงาม
เพื่อสู่ความสูงสุดหยุดเกิดเอย
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟพี่ดอกแก้ว
หน้าส่วนตัว
2365
