5 สิงหาคม 2548 09:27 น.
พี่ดอกแก้ว
เมื่อความแกร่งแหว่งเว้าเบ้าใจราญ
ก็คืบคลานเก็บกอบความบอบช้ำ
ไม่ย้อนคืนกลับไปให้ทรงจำ
ก่อรอยกรรมสร้างใหม่ในเส้นทาง
เมื่อร้างมิตรคิดหวนทวนเป้าหมาย
จากค่ำคืนเคลื่อนกายสู่รุ่งสาง
เรียงชิ้นส่วนหัวใจที่บอบบาง
รับอรุณรุ่งรางเพื่อฟื้นตัว
ขอเดินต่อเสี่ยงตายเป้าหมายนั้น
แม้นวันนี้มีฝันมืดสลัว
สักวันหนึ่งคงคลายความมืดมัว
ผลกรรมชั่วสิ้นแรงไม่แฝงตาม
ขอรินรดหยดใจไม่ท้อถอย
คงรูปรอยสายรักให้ไหลหลาม
เพื่อหล่อเลี้ยงต้นไม้ให้งดงาม
คือพฤกษ์พันธุ์แห่งความรักจริงใจ
ใครอาจทิ้งรานกิ่งต้นไม้นี้
สิ้นไมตรีโค่นหักหรือผลักไส
จะดูแลรักษาตลอดไป
ตราบสิ้นไร้แรงตนบนเส้นทาง
2 สิงหาคม 2548 18:57 น.
พี่ดอกแก้ว
ความทุรนทุรายคล้ายจะคลั่ง
น้ำตาหลั่งไหลหลากมากกว่าฝน
เรื่องในโลกเล็กกว่าทุกข์ของตน
ไม่มีใครสักคนทุกข์เท่าเรา
ความภาคภูมิลำพองในกองเกียรติ
ถือยศเหยียดฐานาเหนือกว่าเขา
เราก็มีศักดิ์ศรีมิใช่เบา
หากหยามเอาเรื่องกันฉันใหญ่พอ
เราคิดดีมีไหวพริบปฏิภาณ
สร้างโครงการยิ่งใหญ่ในพ.ศ.
แก้ปัญหาเร็วไวไม่รั้งรอ
ความสำเร็จเกิดก่อเราสำคัญ
คราวคับแค้นข้องใจในชะตา
ทำไมเราต้องมาพบโศกศัลย์
ต้องผิดหวังพลั้งพลาดขาดสัมพันธ์
ไร้คนเข้าใจกันเราปวดใจ
เมื่อสมหวังครั้งใหญ่ให้ปลาบปลื้ม
จนหลงลืมทุกข์เก่าที่เผาไหม้
ดีใจเอ๋ยดีใจจังครั้งได้ชัย
มีความสุขเหนือใครคือตัวเรา
หากสังเกตเหตุผลจะค้นพบ
และประสบเงื่อนต่อก่อเชื้อเถา
สุขและทุกข์ที่เยือนถึงเรือนเนาว์
เพราะมี.. เรา..เป็นใหญ่ไม่ปล่อยวาง
28 กรกฎาคม 2548 17:53 น.
พี่ดอกแก้ว
ในการคิดแต่ละทีมีแตกต่าง
ยิ่งมองกว้างเห็นประโยชน์โทษแสลง
พบช่องโหว่ร่องรอยความปลี่ยนแปลง
เห็นบทบาทแสดงที่จบไป
รู้สิ่งควรไม่ควรการด่วนคิด
ดูแลจิตปัจจุบันให้แจ่มใส
การเนื่องด้วยผู้อื่นหรือผู้ใด
ยิ่งเกรงใจยิ่งเพิ่มเติมอ่อนแอ
รักษาใจของเขาแต่เราทุกข์
หมดความสุขเพราะระวังเมฆบังแข
คิดเสียใหม่เมฆลอยคอยตอแย
ก็เพียงแค่..ละครตอนวุ่นวาย
ยังมีดาวรายเรียงเคียงฟ้าใส
มีละครตอนใหม่ที่รอฉาย
และเรื่องราวหลายหลากอีกมากมาย
ที่ท้าทายสายตาคราฉายจริง.
24 กรกฎาคม 2548 18:44 น.
พี่ดอกแก้ว
เดินเข้าห้องเก็บของกองเครื่องใช้
เก็บกวาดไปใคร่แกะกล่องข้าวของ
พบเครื่องใช้มากมายจึงจัดกอง
ไว้แจกจ่ายพี่น้องที่ขาดแคลน
รื้อค้นไปจัดไปด้วยใจสุข
นึกสนุกเปิดกำปั่นอันเก่าแสน
พบรูปภาพทิวทัศน์ล้วนงามแดน
และพบห่อผนึกแน่นที่ก้นลัง
ด้วยสงสัยใคร่รู้อยากดูนัก
จดหมายรักติดหล่มหรือสมหวัง
กระดาษเก่ากลับเล่าเรื่องน่าชัง
คนเขียนว่าเมื่อครั้งเราพลาดไป
อ่านข้อความคล้ายไฟไหม้ใจผ่าว
เพราะเรื่องราวเราผิดจิตหวั่นไหว
ลืมวันนี้ลืมเวลาที่ผ่านวัย
จดหมายเก่าทำให้เสียปัจจุบัน
พลันคิดได้ไม่มีใครไม่เคยพลาด
ดารดาษความผิดคิดหุนหัน
แต่นั่นคืออดีตเหมือนดั่งควัน
ไม่อาจย้อนคืนวันแก้ฤดี
เรื่องทั้งมวลล้วนผ่านไปในวันวาน
หากต้องการแก้ไขต้องวันนี้
แล้วพิสูจน์วันหน้าอีกสักที
ว่าผลดีหรือร้ายสายหรือยัง
จึงจัดของต่อไปไม่ครุ่นคิด
ให้หนักจิตย้ำสัญญาณการปลูกฝัง
เริ่มต้นใหม่ด้วยใจที่จริงจัง
ฉีกจดหมายลงถังขยะไป
18 กรกฎาคม 2548 17:56 น.
พี่ดอกแก้ว
มีบ่อยครั้งได้ฟังความคิดเห็น
หลากประเด็นในธรรมที่พร่ำขาน
ถึงเรื่องราวของไตรลักษณาการ
คือพื้นฐานแก่นแท้ตัวแปรธรรม์
ต่างเรียนรู้ดูจำคำกล่าวนัย
ว่าทุกสิ่งเปลี่ยนไปในเรื่องขันธ์
มีเจริญและเสื่อมสลับกัน
วัฏจักรเช่นนั้นเรียนเข้าใจ
แต่เมื่อปิดตำรามาโลกจริง
กลับทอดทิ้งนิยามของเงื่อนไข
มีความคิดติดความเที่ยงหล่อเลี้ยงใจ
เมื่อวิพากษ์สิ่งใดล้วนอัตตา
เช่นคิดว่าหน้าอย่างนี้ทำเช่นนี้
เหมือนเดิมเดิมที่มีแต่ปัญหา
หน้าอย่างนี้ไม่มีทางพัฒนา
ตัดสินว่าเขาคิดผิดเหมือนเดิม
หรือเห็นว่าน่าจะดีเหมือนอย่างเก่า
อยากให้เขาอุดหนุนและส่งเสริม
อยากให้เขาอ่อนน้อมไม่เหิมเกริม
อยากให้เขาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไป
ในบ่อยครั้งที่ฟังความคิดเห็น
จึงเหมือนเป็นอุทาหรณ์สอนนิสัย
สำรวจตนกับความรู้ที่คู่ใจ
ว่าบ่อยไหมที่คิดผิดว่านิจจัง
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟพี่ดอกแก้ว
หน้าส่วนตัว
1616
