13 พฤศจิกายน 2548 20:39 น.
พี่ดอกแก้ว
ถ้อยรำพึงหนึ่งคนบนทางหลวง
ทอดถอนทรวงยืนนิ่งทิ้งเป้าหมาย
พูดถึงคนเดินแซงไปมากมาย
มารยาทหล่นหายน่าติเตียน
เคยเดินหลังครั้งเก่าเมื่อเข้าทาง
เป็นเด็กกว่าทุกอย่างเพิ่งหัดเขียน
มือไม้อ่อนตอนเริ่มเข้าโรงเรียน
บัดนี้เปลี่ยนมาแซงเพราะแรงดี
พอเดินนำทำท่าว่าอวดเบ่ง
หายำเกรงคนเก่าเฒ่าวิถี
เร่งรีบเดินจากไปไม่รอรี
ห่วงเป้าหมายที่มีไม่รั้งคอย
ใครบางคนทนฟังยั้งใจตรึก
คำนึงนึกเหตุผลของคนหงอย
ติผู้อื่นทิ้งเธอเพ้อเลื่อนลอย
ว่าผู้น้อยทิ้งตนคนหยุดเดิน
ไม่สมเหตุสมผลของคนท้อ
หวังแต่รอให้ใครเขาสรรเสริญ
ทางเส้นนี้มีไว้ให้เผชิญ
ทุกคนต่างต้องเดินด้วยเท้าตน
เมื่อเดินก่อนไม่ควรนอนเป็นกระต่าย
ทิ้งเป้าหมายให้เต่าเฝ้าฝึกฝน
เดินด้วยเพียรเรียนรู้สู้อดทน
ใช่กระหยิ่มถือตนอยู่กลางทาง
ครั้นเขาแซงขึ้นหน้าก็อย่าโกรธ
ที่ต้องโทษคือตนผู้ขัดขวาง
หากขยันเดินไปไม่ละวาง
คนข้างหลังหรือย่างเท้าได้ทัน
หากไม่รักการเดินเจริญก้าว
ก็อย่าสาวหาเรื่องเคืองหุนหัน
เมื่อไม่เดินต้องถูกแซงได้สักวัน
ที่สุดนั้นถูกทิ้งนิ่งเดียวดาย
7 พฤศจิกายน 2548 18:07 น.
พี่ดอกแก้ว
เมื่อกฐินผ้าป่ามาถามทัก
ต้องพร้อมพรักเต็มใจไร้ปัญหา
ประกอบบุญให้งามด้วยปัญญา
เงินทุกบาทมีค่าอย่าร้อนรน
สงบนิ่งทิ้งเรื่องเปลืองเวลา
ตั้งจิตตาสำรวมสวมกุศล
พิจารณาเรื่องราวที่รอบตน
ด้วยเหตุผลบุญกรรมน้อมนำใจ
เชื่อมั่นในความดีได้ผลดี
ขอหลีกหนีอกุศลผลบาปไข
มุ่งชำระกิเลสให้ลุไป
เพื่อทรงไว้นิรทุกข์สุขเนาว์นาน
เงินมากน้อยหาใช่ด้อยหรือเด่นทรัพย์
เพราะได้รับโดยสุจริตไม่ผิดฐาน
การสละความหวงจากดวงมาน
ร่วมทำทานด้วยรู้ถูกปลูกความดี
ย่อมสำเร็จเจตนาเป็นกุศล
ที่เปี่ยมล้นปัญญาพาสุขี
ไม่ต้องขอให้รวยล้นปฐพี
หรืองดงามเหลือที่พรรณนา
เพราะกุศลที่ประณีตจะขีดทาง
นำผลสู่ผู้สร้างไร้กังขา
การให้ทานย่อมได้ทรัพย์เป็นที่มา
ขึ้นอยู่กับเวลาให้ผลบุญ
การร้องขอคือกิเลสขาดเหตุผล
เป็นจิตโลภของตนเข้ามาหนุน
กลายเป็นบาปฉาบไล้ให้ขาดทุน
เหมือนผ้าขาวเปื้อนฝุ่นกิเลสดำ
ทำกุศลอย่าโลภผลสุขโลกีย์
เพราะผลนั้นย่อมมีอย่างอิ่มหนำ
ไม่ต้องขอก็ต้องได้ในเรื่องกรรม
แต่จงทำเพื่อสละและละคลาย
หากจะขอก็ให้ตั้งปรารถนา
ขอกุศลนำพาบุญสืบสาย
เป็นอารมณ์สุคติในเบื้องปลาย
และทำลายอนุสัยได้โดยเร็ว
4 พฤศจิกายน 2548 21:00 น.
พี่ดอกแก้ว
เรื่องที่ผ่านกาลเก่าเฝ้าแต่คิด
วันละนิดจนคุ้นคบปัญหา
โดยเฉพาะความโศกเสียน้ำตา
ชำนาญกว่าเรื่องใดในคำนึง
คิดแล้วปวดรวดร้าวราวถูกย้ำ
เหมือนกรีดซ้ำอุราครานึกถึง
หลายประโยควนเวียนอย่างอื้ออึง
ดั่งศีรษะถูกตรึงปวดแทบตาย
ทั้งที่ไม่มีใครชวนให้คิด
แต่ว่าจิตเก็บเรื่องเก่ามาฉาย
คิดแล้วคิด คิดไปจนวุ่นวาย
เรื่องขยะมากมายฉายที่ใจ
แล้วคร่ำครวญหวนไห้ไม่อยากคิด
ใครหนอเล่ามีสิทธิ์ไปแก้ไข
นอกจากตนคนเดียวหาใช่ใคร
ที่สามารถเปลี่ยนใจไม่คิดครวญ
ที่ปวดหัวก็เพราะตัวนั่นแหละทำ
ที่แสนช้ำก็เพราะเราเฝ้ากำสรวล
ที่ไม่ลืมก็เพราะเราเฝ้าทบทวน
ที่ทุกข์ล้วนก็เพราะเราเลือกเขาเอง
3 พฤศจิกายน 2548 17:50 น.
พี่ดอกแก้ว
เป็นชีวิตอยู่กลางระหว่างฝัน
หลายคนนั้นเฝ้ารอพ้อครวญหา
หวังให้ไปเติมฝันอันโสภา
ปรารถนาใกล้ชิดสนิทกัน
ได้แต่มองรอบข้างอย่างหดหู่
หาผู้ใดจักรู้ใจของฉัน
เหนื่อยเพียงไหนที่ผ่านแต่ละวัน
ภาระนั้นล้นบ่ามาแสนนาน
จึงเพียงยิ้มกับตนบนคันฉ่อง
ที่สนองเป้าหมายอย่างกล้าหาญ
อธิบายกับใครก็ป่วยการ
บทสื่อสารอาจเพี้ยนเปลี่ยนถ้อยไป
พูดเพียงคำนำให้ใจเขาสุข
ปัดเป่าทุกข์คนอื่นช่วยแก้ไข
แต่ทุกข์ตนทนเอาเข้าข้างใน
ปรับจิตใจคลายทุกข์ที่รุกมา
ไม่เคยหวังให้ใครเข้าใจแท้
หวังเพียงแต่เขานั้นใฝ่ศึกษา
เข้าใจตนบนครรลองของธรรมา
มีวิชชาพารู้สู่ความจริง
เป็นชีวิตที่คิดเพียงเท่านี้
หวังให้เขาคิดดีในทุกสิ่ง
รู้จักสร้างบุญไว้ให้พักพิง
เลิกหวังอิงผู้ใดไม่เฝ้ารอ
1 พฤศจิกายน 2548 09:01 น.
พี่ดอกแก้ว
เบื่อมากมายหลายล้านเหตุการณ์เบื่อ
เบื่อเหลือเชื่อเบื่อได้ไม่จำกัด
เบื่อเส้นทางที่รถติดชะมัด
เบื่อคนขัดคอเราไม่เข้ารอย
เบื่อฝนฟ้ามาพรำให้ย่ำเปรอะ
เบื่อเรื่องราวเลอะเทอะพวกชอบฝอย
เบื่อนัดหมายที่ช้าต้องมาคอย
เบื่อไม่น้อยการงานบานตะไท
เบื่อคนพูดไม่ตรงคงเรื่องราว
เบื่อการคิดสืบสาวเพื่อแก้ไข
เบื่อคำพูดจากปากต่างกับใจ
เบื่อโรคภัยที่มีทุกวี่วัน
เบื่อกับความเจ็บใจในบางคน
เบื่อรอผลบางสิ่งที่อิงฝัน
เบื่อความทุกข์ที่มีทั้งร้อยพัน
เบื่อที่สุดคือใจนั้นที่ต้องทน
บ่นไปไยบ่นไปก็ยิ่งเบื่อ
บ่นแล้วใจคลุมเครือทั้งสับสน
บ่นมากมายขยายเรื่องให้วกวน
บ่นแล้วยิ่งเกิดผลให้ท้อใจ
บ่นนานนานพาลเบื่อตัวเองบ่น
บ่นแล้วงานยังล้นมิลื่นไหล
บ่นกี่ครั้งเขายังพูดเรื่อยไป
บ่นทำไมกับเจ็บป่วยไม่ช่วยเลย
บ่นพร่ำไปหาใช่เป็นเรื่องดี
บ่นอย่างนี้เปลืองพลังกว่านั่งเฉย
บ่นมากมากปากถึงหูน่าเกลียดเอย
บ่นแล้วยิ่งคุ้นเคยกับอ่อนแอ
ทนเอาไว้ตั้งใจฝ่าให้พ้น
ทนลำบากตรากตนทนบาดแผล
ทนเจ็บปวดรวดร้าวเหงาดวงแด
ทนเอาไว้อย่าแพ้กิเลสลวง
ทนต่อสู้รู้ข่มปมความโกรธ
ทนการโอดครวญไว้ให้หนักหน่วง
ทนทำงานเบิกบานไม่ท้อทรวง
ทนคือฐานของปวงสำเร็จการ
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟพี่ดอกแก้ว
หน้าส่วนตัว
1572
