30 เมษายน 2546 21:07 น.
พีรพันธุ์ ดงไผ่งาม
นี่ดวงจันทร์ นั่นดาวไถ โน้นดาวลูกไก่
รักยังไหว--อ่อนไหว ในใจฉัน
ตอนที่รัก ที่หลง มีกันและกัน
เธอชี้โน้น ชี้นั่น ให้ฉันดู
นี่ดวงจันทร์ นั่นดาวไถ แล้วไหนเธอ
ไม่ยอมกลับ มาให้เจอ เธอหนีหาย
รู้ไหม รู้หรือเปล่า ว่าเดียวดาย
ขาดเธอ ข้างเคียงกาย ใจว้าวอน
เหงาเหงา ไม่ดูแล้วละดวงจันทร์
ไม่มีกันและกัน ไม่มีความหมาย
จะเก็บตัว ปล่อยใจ ให้เดียวดาย
ไม่รับรู้ ไม่เสียดาย ปล่อยให้รักจมหายไปในความรู้สึก
19 เมษายน 2546 20:58 น.
พีรพันธุ์ ดงไผ่งาม
เก็บเอาไว้ในใจ ไม่เคยเปิด
ว่ารักเกิดในใจ นั้นมากมาย
รักเธอแล้วรักมาก ไม่เสื่อมคลาย
แต่จุดหมาย พาฉันไป ให้ไกลเธอ
บอกตัวเองว่า ไม่คู่ควรคิด
ไม่มีสิทธิ์คิดฝันจันทร์บนฟ้า
เพราะตัวจนต่ำต้อย ไร้ราคา
ไม่มีค่าควรคู่ให้รู้เจียม
แต่เพราะรัก ใจเผลอ จึงเพ้อถึง
รักยังตรึงติดใจ ให้ห่วงหา
บอกกับจันทร์ กับดาว บนทิวา
ถึงเวลา ถึงจุดหมาย ได้บอกเธอ...
18 เมษายน 2546 21:00 น.
พีรพันธุ์ ดงไผ่งาม
เหงา เหงา ก็โทรมา
อยากสบตามาพบเจอ
อย่าปล่อยให้ใจร้องพร่ำเพ้อ
เดี๋ยวพลั้งเผลอแปรเปลี่ยนไป
ถึงคิดถึง ให้มันถึง คงไม่ถึง
เฝ้ารำพึงอยู่คนเดียวเปลี่ยวใจนา
ถ้าคิดถึง ก็ให้หวล ชวนใจมา
จะเก็บดูแลรักษา ทั้งใจตัว
17 เมษายน 2546 22:12 น.
พีรพันธุ์ ดงไผ่งาม
นาฬิกา นาฬิกา นาฬิกา...
หมุนวนกี่ครั้งครา... ใจไม่เปลี่ยน
เพราะเธอฉันจึงเฝ้าขีดและเขียน
ขอให้รักกลับเวียน... มาอีกหน
17 เมษายน 2546 21:53 น.
พีรพันธุ์ ดงไผ่งาม
คิดถึง ห่วงหา อาทร
จึงเขียนบทกลอนมาบอกเล่า
บอกให้คนอื่นรู้ว่ารักสองเรา
ไม่เคยเงียบเหงา... และร้างลา
หน้าส่วนตัว
695
