24 สิงหาคม 2546 22:13 น.
พิราบสีขาว
หลายครั้งฉันท้อ.......ฉันอ่อนล้า
ฉันหวังแล้วก้อผิดหวัง.........รักฉันสิ้นหวัง
เหนื่อยมากเหลือเกิน.......ไม่มีเธอ
เมื่อยามมีเธอ.......ฉันนั้นยิ้มอย่างมีหวัง
ตอนนี้ฉันยิ้มทั้งน้ำตา.........เหนื่อยแทบขาดใจ
ด้วยรักตอนนี้สิ้นสุดปลายทาง
หมดแม้ทางที่จะเดินก้าวไป........เหลือแค่ทางพังพัง
และวันนี้.........ฉันก้อเสียเธอไป
ฉันจะไม่ยอมแพ้.........แม้วันนี้ไม่มีเธอ
สักวันฉันคงได้เธอคืนกลับมา
ถึงฉันจะต้องเหนื่อยสักเท่าไร
ฉันไม่เคยคิดจะยอมแพ้........ด้วยรักที่ฉันมีให้เธอ
ถึงจะเหนื่อยก้อจะยอมทน........แม้หนทางข้างหน้า
จะเหนื่อยเหลือทน.......ฉันนี้จะยิ้มสู้ทน
สักวันฉันคงไม่มีวันที่ฉันจะยิ้มทั้งน้ำตา
เหมือนเช่นวันนี้ที่เคยเป็น
รักเธอเหมือน.........เรือที่ร่องลอย
คลื่นลมพัดเธอหันแห่........สักวันคลืนลมของทะเล
คงหวนพัดเธอคืนกลับมาดั่งเดิม
เหมือนดั่งทะเลหวน........ฉันคำคราญให้หวนกลับ
แม้เธอไปไกลจนลับตา.......ฉันนั้นหนา
ก้อจะรอให้เธอหวนคืน........มาเหมือนเช่นเคยเป็น#00CC
19 สิงหาคม 2546 17:45 น.
พิราบสีขาว
มองไปบนนท้อฝงฟ้าวันนี้ช่างมืดมนปราศจากสิ้นดวงเดือนไร้ซึ่งดวงดาวเหงาเงียบเฉียบหวิวในใจหวั่น
ที่มีชีวิตอยู่ช่างไร้จุดหมายอยู่ไปวันทุกสิ่งสรรค์บัญชาฉันให้ก้าวเดินแต่ช่างหลงมนต์เพลินเดินในทางขวางแห่งฝันไม่ได้ทำตามใฝ่ที่ใจต้องการผิดพร้องชั่วดีและครรลองครองธรรมชอบสร้างสรรค์วิบากกรรมให้ตนเอง บ่นว่าเหนื่อยท้อแท้เมื่อไหร่จะพ้นทุกข์ขุกอยู่จมกับเสรีและอบายมุข อ้างว้างเดียวดายไร้ญาติขาดมิตรร่วมชิดสนิทสนม ด้วยตนสร้างกรรมให้คนอื่นขาดคนยินเยิอนเปลินปอ ไม่ร้องขอสิ่งใดที่ยุติธรรม ด้วยกฎแห่งกรรมเติมซ้ำกระหน่ำ
ปาบกรรมตามทันไปถึงไหนทำไมหนีไม่พ้นเสียที#00CC
หน้าส่วนตัว
1431
