15 กันยายน 2546 20:05 น.
พิราบสีขาว
คนหลงทาง:(พรรณนา)
เรื่อยๆปลิวไปตามสายลม
มาชื่นชมดอกไม้ในสวนใหญ่
ยินเสียงลำธารและสายน้ำไหล
นั้นอะไรชูช่อสวยกลางสระหลวง
เจ้าพุ่มพวงดวงดอกรักพักพริ้ง
เป็นสิ่งพึงปราถนาแห่งผึ้งหลวง
โปยกลิ่นไกลดอกอ่อนพริ้วปลิวร่วง
โอ้เจ้าดวงดอกลั่นทมขมชีวา
เดินมาเพลินจนเกินมาไกล
ไม่มีใครเงียบเหงาเศร้าชีวี
ไม่นานนักจักยินเสียงดนตรี
บทกวีเพิดพริ้วปลิวอักษร
ที่ที่แห่งนี้จะมีแสงแห่งชีวี
มีดนตรีบรรเลงเพราะเสนาะหู
มีดวงใจที่ซ่อนความรักอยู่
มีความรู้ยามเธออ่านหนังสือ
อย่ามัวมาเฝ้าเศร้าอยู่ใย
ยังมีใครอีกมากยังมาไม่ถึง
เจ้าผู้ซึ่งมีดวงจิตอันคิดคะนึง
เจ้ามาถึงสถานวิมานล้ำค่า
อย่ามาเสียเวลาอาลัยทำไมนัก
อันสิ่งที่รักจะกลับมาเคียงคู่
อีกไม่นานเจ้าจะพบสิ่งที่คอยอยู่
เจ้าจะได้รู้ว่าใครรักเจ้ากว่าสิ่งใด
15 กันยายน 2546 17:30 น.
พิราบสีขาว
กลับคืนถิ่นขอนนอนเดียวดาย
ไม่อยากตายบนดินถิ่นอาศัย
ใจหนึ่งคิดเฝ้าพะวงอาลัย
เมื่อเธอจากไปไม่กลับมา
อยากกลับไปหาแต่ไม่พบเห็น
จึงจำเป็นต้องมาคอยรอเธอกลับมา
ไม่เคยคิดเสียดายเสียเวลา
เธอจงรู้ว่าความรักฉันเป็นเช่นไร
ไม่ว่ากี่นทีที่ไหลผ่าน
ไม่ว่านานสักเพียงไหนก็จะรอ
ความรักของฉันไม่มีวันจะท้อ
เพื่อรอแด่เธอที่นี้ไม่หนีไปไหน
8 กันยายน 2546 21:17 น.
พิราบสีขาว
@ดุจดวงดารารัศมีชดช้อย
ดุจดาวไม่ด้อยความฝันอันสุดหวาน
ดุจประทีปเปรียบดั่งดังแสงชัชวาล
สุดประมาณเอ่ยล้ำพรั่มพรรณา
เอ่ยเอ่ยไม่ล้ำในคำวาจา
ว่าสัญญาดุจดาวพราวนภา
สูงส่งเทียมดาวเปรียบเหนือฟ้า
แด่น้องข้า ข้ารักปักชีวัน
สิ่งสรรค์ปันสิ่งล้วนพึงอ้าง
ทุกสิ่งวางอ้างว้างกลางเวหา
จะหาใดมาเปรียบเทียบพรรณนา
ถึงน้องยาพี่นี้คงอ่อนใจ
ขวัญเอยแม่ขวัญแห่งดวงตา
เจ้าขวัญชีวางามสมร
ผิวประทีปเปรียบดังจันธร
เจ้างามงอนขวัญชนก(พี่ตกหลุมรักเธอ)@
แด่ความรักนะ............ไม่รู้ว่าใครเหมือนกันกลอนมันพาไปหรือมีใครชื่อนี้บ้าง
5 กันยายน 2546 23:34 น.
พิราบสีขาว
เลี้ยวลาหลับลับหลี้หนีหาย
มีแต่ใจ มลาย วายวุ่นคุ่นรัก
เปลี่ยนใจใครต่อใครไม่เคยพัก
สนุกนักสะใจไม่รู้ใครทุกข์
รักและรักมักหนักอก
จิตสะทกอ่อนไหวใจสั่น
เพียงเธอบอกว่ารักครานั้น
ให้จิตพรั้นผูกพันคิดถึงเธอ
แต่ก่อนนั้นมันสนุกที่หลอกรัก
แต่สักพักมีรักมีทุกข์สนุกไฉน
ผิดหรือที่ฉันจะเปลี่ยนดวงใจ
มีใหม่ใครต่อใครที่หมายปอง
ฉันอยากได้สิ่งใหม่อยู่ก็จริง
แต่บางสิ่งก็ไม่อยากสูญเสียไป
เธอหาว่าใจฉันโลเลแล้วทำไม
อยากเสียใจไปมันก็เรื่องของเธอ
อย่าละเมอเพ้อพบไปกับฉัน
มันถึงวันเวลาที่เธอเหงา
แต่ก่อนทำให้ฉันนั้นเศร้า
ยามเธอเหงาปวดราวเป็นเช่นไร
ที่ว่าใจโลเลนั้นใครก่อน
อย่ามาวอนหวนคืนถึงรักเก่า
อย่ามาเฝ้าคร่ำครวนถึงสองเรา
ไอ้เรื่องเศร้ารักเก่ามันเหงาใจ
4 กันยายน 2546 22:16 น.
พิราบสีขาว
@เหนื่อนักพักรักจากไปใครเหงา
ทิ้งสิ่งน่าเศร้าเคล้าคลองัวเงีย
เธอเหนื่อรักหรือเธอล้าอ่อนเพลีย
ฆ่าฉันเสียให้ตายอย่าได้ทรมาน
เมื่อมีใหม่เธอลืมเก่าให้เศร้าหมอง
กินฉลองนองน้ำตาเป็นอาหาร
ยังคิดถึงเธออยู่คราเมื่อวันวาน
ไม่ว่านานนับไปไม่แครงคอน
หลับตานอนนึกฝันจิตพร่ำเพ้อ
ยามเจอะเจอใจละเมอเป็นอาวรณ์
ว่าสิ่งหนแห่งใดโปรดช่วยประทานพร
ให้เธอย้อนคืนกลับมารักกันใหม่@
หน้าส่วนตัว
1249
